ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023

Πέστα εσύ αγόρι μου......


(video: https://youtu.be/5fbOhARPsdQ )

..... κι ας μην ιδρώνει το αυτί του..."ληγμένου Μανιού" ... Όπως, άλλωστε, και του κάθε αχυράνθρωπου τοποθετημένου σε τέτοια θέση άσκησης εξουσίας, μέσω της σικέ διαδικασίας μη (ουσιαστικής ή καν, σωστότερα) συμμετοχής των "ζαλισμένων κοπαδιών" στη διακυβέρνηση ( Κυρίαρχοι λαοί, δεν σας τα έχουν εξηγήσει καλά), η οποία ακούει στην εύηχη ονομασία "εκλογές" και νομιμοποιεί την καταδυνάστευση των πολλών για λογαριασμό των κυρίαρχων τομέων των ολίγων. Γιατί (και) αυτό το "golden boy" είναι δοσμένο ψυχή τε και σώματι όχι στον "λαό" του (άλλωστε έχει φροντίσει και στο πολύ κοντινό παρελθόν να δώσει διαπιστευτήρια, σωστά;). Γιατί το έτερον ήμισυ της Brigitte Pourό υπακούει με συνέπεια στα παραγγέλματα των αφεντάδων που τον προώθησαν στο πόστο που βρίσκεται. Εκείνο που τον ενδιαφέρει περισσότερο (όπως και τους υπόλοιπους του συναφιού αυτού) είναι ο...καλός βαθμός από τα μισάνθρωπα, τεχνοφασιστικά και μη εκλεγμένα από κανέναν "λαό" φρικιά του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, που μέσω των "γιαλαντζί φιλοσόφων" τους εκφράζουν τον ευγενή προβληματισμό τους για το τι θα κάνουν με "όλους αυτούς τους άχρηστους και δίχως σκοπό ανθρώπους" ...Κι αυτό που ίσως και να τον διασκεδάζει περισσότερο είναι η σε δημόσια θέα πόζα με το "αδελφάτο", της VIP παρέας που "με τα δυο χεράκια πλάθουν ... συμβολάκια", για να χάσκουν με απορία οι "αμύητοι" και να ηδονίζονται οι..."μυημένοι"... Που ως ... "ανώτερο είδος" θεωρούν πως έχουν κάθε δικαίωμα να μεταχειρίζονται κατά το δοκούν και να απαυτώνουν ποικιλοτρόπως τα "αδαή και ευπρόβλεπτα πλήθη" των...αμύητων... 

Ανάθεμα τον αιγυπτιακό αλιγάτορα, τον ουροβόρο όφι, το ελιξήριο ευεξίας του υπερήλικα Klaus....

 "δεν υπάρχει πλέον λαϊκή κυριαρχία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη, επομένως ούτε εθνική ή υπερεθνική δημοκρατία. Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε συλλογικό Συμφέρον ούτε Δημοκρατία (Ρεπούμπλικα), αλλά ένας ετερόκλητος κατάλογος πραγμάτων που συνιστούν κοινές περιουσίες."  Εμανουέλ Μακρόν {από την ανάρτηση "Θεέ του Χρήματος και των Εταιρειών, σώσε τους Banksters (ή gangsters) και τον χαρτογιακά Μακρόν (και όχι μόνο!): Κοινωνική έκρηξη τεράστιας ισχύος στη Γαλλία (στην Ελλάδα ακούγεται κάτι;) }

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου