ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2017

Πρόβλημα με τη γλώσσα των Αρχών...

όταν ο τοίχος "χαμογελά στοχαστικά":


Oι "Αρχές"! Δηλαδή οι μηχανισμοί που άρχουν, κυριαρχούν επί των "αρχόμενων", ενίοτε χωρίς οι ίδιες να σέβονται ούτε καν τις "αρχές" ή κατευθύνσεις που περιμένουν να τηρούνε τα ανθρώπινα αντικείμενα ιδιοκτησίας και αυθαιρεσίας των ρυθμιστών και αυτοανακηρυχθέντων κλειδοκρατόρων αυτού του κόσμου. Δηλαδή αυτών που ελέγχουν απόλυτα και χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τις λεγόμενες "Αρχές".
Οι Αρχές λοιπόν πάντα έπαιρναν πολύ σοβαρά τον ρόλο που τους έχουν αναθέσει τα "μεγάλα @@".
Δηλαδή εκείνο του θεματοφύλακα του κοινωνικού μότο "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια", το οποίο λειτουργεί σαν ελεγκτικό εργαλείο των αντανακλαστικών των μαζών. Και σε πιο ελεύθερη ή εμβριθή απόδοση θα μπορούσε να προσδιοριστεί και κάπως έτσι:  βουβαμάρα νεκροταφείου - σιγή ασυρμάτου απέναντι στη σωρεία κοινωνικοπολιτικών στρεβλώσεων και τα μονίμως κοινωνικά κακώς κείμενα - "φοβού και τη σκιά σου κι εμπιστεύσου τον (εκάστοτε) νταβά σου".

Αν όμως διαθέτεις πλεόνασμα ανατρεπτικού χιούμορ (= ένα σπουδαίο όπλο αντίστασης & υπερπολύτιμο εργαλείο για να ανταπεξέλθεις σ'έναν αμετανόητα υποκριτικό, μαζοχιστικά φοβισμένο και φανατικά αυτοματοποιημένο και αφύσικο κόσμο), τότε...μπορείς να παίξεις λιγάκι με τις Αρχές, ακόμη κι όταν στριμώχνεσαι. Όχι για να κάνεις αυτές να γελάσουν (αυτό είναι σα να θες να γαργαλήσεις το Δράκουλα και ν'αναμένεις να μειδιάσουν τα χείλη με τους κυνόδοντες), αλλά για να γελάσεις εσύ. Γιατί σε τελική ανάλυση είναι όλα και όλοι τους για γέλια. Πολλά, τρελά, νευρικά, θορυβώδη, ενοχλητικά, ψυχοθεραπευτικά και σωτήρια, ακόμη κι αν σ'έχουν δεμένο στο τραπέζι του ηλεκτροσόκ ή σε απειλούν με σφιγμένη γροθιά αν δεν σταματήσεις....

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το περίφημο βιβλίο του Abbie Hoffman "Revolution for the hell of it" - στα ελληνικά "Η επανάσταση για την κάβλα της" σε μετάφραση Δημήτρη Φινινή κι εκδόσεις της Διεθνούς Βιβλιοθήκης:

 " Οι ακροάσεις αναβλήθηκαν για την Πέμπτη και πήραμε εντολή να επιστρέψουμε στις 2 Δεκεμβρίου 1968, για τις απολογίες μας. Σκοπεύω να αποκαλύψω τα πάντα. Προειδοποιώ όμως την Επιτροπή ("Επιτροπή αντιαμερικανικών πράξεων") ότι θα υπάρχει συνεχές πρόβλημα με τη γλώσσα. Ζήτησα άδεια να φέρω στις ακροάσεις του Οκτωβρίου μια διερμηνέα, αλλά δεν μου δόσανε. Τέλος πάντων εγώ την έφερα, αλλά και πάλι ήταν δύσκολο να τους καταλάβω. Μίλαγαν για Μαρξ κι εγώ νόμιζα πως εννοούσαν τον Γκρούτσο (σημείωση: πρόκειται για έναν από τους αδελφούς Μαρξ, τους σπουδαίους Αμερικανούς κωμικούς της δεκαετίας του 1930, με το πηγαίο, ανατρεπτικό και σαφώς αναρχίζον χιούμορ - ψάξτε τις ταινίες τους!). Η διερμηνέας μου είπε: όχι, εννοούν τον Καρλ Μαρξ. Μίλαγαν για Λένιν και νόμιζα πως εννοούσαν τον Τζον Λέννον των Μπητλς. Η διερμηνέας μου είπε: Όχι, εννοούν τον τύπο που δεν έχει μικρό όνομα.
 Ήταν όλα πολύ μπερδεμένα, αλλά τι να περιμένεις όταν ένας με χρωμοσωματική βλάβη συναντάει τους Δεινόσαυρους! Παρ'όλα αυτά, ένα πράγμα θα δηλώσω πριν ακόμη καταθέσω και αυτό είναι ότι: Δεν είμαι ούτε υπήρξα ποτέ μέλος της Επιτροπής Αντιαμερικανικών Πράξεων"...

περί Abbie Hoffman περισσότερα εδώ:
 Ένας επαναστάτης που τον καύλωνε η επανάσταση! 
και  Μαθήματα "ανορθόδοξης επαναστατικότητας" (ή "επαναστατικής γιορτής")


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου