ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...




Τα δε αστέρια στο (γνωστό) σύμπαν είναι περισσότερα από όλους τους κόκκους άμμου σε όλες τις παραλίες της γης! Τα μεν μεγέθη στο σύμπαν προκαλούν μια αίσθηση που η λέξη "δέος" μοιάζει πολύ φτωχή ή...πολύ μικρή για να την προσδιορίσει σε όλο της το...μεγαλείο..!


 Είμαι όμως ένα πλάσμα που έχει φτιαχτεί από αστερόσκονη, κοιτώ με λαχτάρα έμφυτη τα άστρα και ταξιδεύω με όχημα τη Φαντασία στα μονοπάτια που δεν ταξίδεψε ποτέ κανείς.

 Ακούω και διηγούμαι ιστορίες που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς, εμπνέομαι από τα πιο γενναία οράματα των πιο ατρόμητων, πιο παρεξηγημένων πολλές φορές κι αδικοχαμένων συχνά οραματιστών που περπάτησαν ανάμεσά μας.


Είμαι τα άστρα, η γέννηση και ο θάνατός τους μαζί.
Θέλω να γίνω ο ακροατής της "μουσικής των σφαιρών", όταν όλοι οι εξωτερικοί θόρυβοι καταλαγιάζουν μέσα μου χωρίς όμως να περιφρονώ την επιρροή τους πάνω μου (θα ήταν μεγάλο λάθος αν προσποιούμουν πως δεν έχουν καμία ισχύ πάνω μου), κι επιθυμώ να συντονιστώ στις συχνότητες που πάλλεται το ίδιο το σύμπαν. Άρα κι εγώ.
Είμαι κοινωνός της αιωρούμενης πνοής του ανέμου που σφυρίζει παράξενα τα βράδια και μεταφέρει κάποιας πολύ ιδιαίτερης σημασίας μηνύματα, τα οποία μπορεί πολλές φορές να δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω σε όλη τους τη διάσταση, αλλά ενστερνίζομαι τη ζωτική σημασία της σπουδαιότητάς τους. Έρχομαι σε επαφή με μυστικές εκπομπές από το εσώτερο και εξώτερο διάστημα, όταν η αποκαμωμένη πόλη κοιμάται ανήσυχα και διαταραγμένα.

Είμαι εγώ και είμαι εσύ που δεν φοβόμαστε τους μεγάλους αυτού του κόσμου, ούτε τα μυστήρια που τον περιβάλλουν.
Γιατί ξέρουμε πως μια μικρή φαινομενικά δική μας σκέψη, ιδέα, πράξη κυοφορεί τέτοιες προοπτικές και μεταφέρει τέτοιες συνέπειες που μπορεί να αντηχήσουν σε ολόκληρο το σύμπαν...
Και γιατί είναι πολλές αυτές οι αφυπνιστικές στιγμές και οι λαθραίες εισχωρήσεις περίεργων αισθήσεων κι "εσωτερικών αναταράξεων" στις περιστάσεις της καθημερινότητας, που νιώθουμε  ότι το μεγαλύτερο μυστήριο βρίσκεται μέσα μας...

Είμαι ένα λασπανθρωπάκι πάνω σ' έναν μικρό διαστημικό βράχο. Που απολαμβάνει την ασήμαντη ύπαρξή του και αντλεί ενέργεια
από την αχανή, θαυμαστή ενεργειακή θάλασσα που περιβάλλει, μορφοποιεί, γεννάει και διαγράφει και αναγεννάει κάθε αέναη στιγμή το κάθε τι...με συνείδηση: αστέρια, πλανήτες, ανθρώπινα ή κάθε άλλου είδους πλάσματα. Ίσως το νόημα της ζωής να είναι η διεύρυνση της συνειδητότητας. Που επιφέρει και μια..."προέκταση" της θέσης του καθενός μέσα στον χώρο και το χρόνο, μέσα στα "εύπλαστα πεδία" της "πραγματικότητας"...

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά!
Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους!

Και ξέρεις: μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους.

Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...

Και μ' αρέσει να νιώθω με όλους μου τους πόρους πως είμαι κι εγώ μέρος αυτού του Χάους, της Φλόγας που θερμαίνει και λιώνει τον Πάγο που τελματώνει την ίδια την κινούμενη, κοχλάζουσα ύπαρξη...

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου