ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2020

Απάνω τους κορίτσια !



{ Κάποιες απορίες που παρατίθενται και στον επίλογο, με αφορμή και μια εύστοχη γυναικεία ανάρτηση, όπως θα δούμε παρακάτω, στο twitter : Όλα αυτά ωρέ σύντροφοι και "αλληλέγγυοι", μισότυφλοι ή θεόστραβοι από τις ιδεολογικές σας αγκυλώσεις, δεν θα' πρεπε να στηλιτεύονται; Ή έστω να προβληματίζουν και να βάζουν σε σοβαρές σκέψεις; Μπορούνε άνθρωποι με 100% θεοκεντρική  αντίληψη του κόσμου να αναπτύξουν οποιαδήποτε πολιτική συνείδηση και κοινωνικές ανατρεπτικές ευαισθησίες; Δηλαδή η συνεισφορά της "αριστεράς" και της "αναρχίας" στη ριζοσπαστικοποίηση των μεταναστών ή προσφύγων είναι να τους διατηρήσουν στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία;  Και το ασυμβίβαστο σύνθημα "ούτε θεοί ούτε αφέντες" επιδίδεται σε πατριαρχικές διακρίσεις και σε "ελευθεριακές κωλοτούμπες"; }

 O MΕΣΑΙΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΑΘΟ ΠΛΑΝΗΤΗ!
  (πηγή διπλανής φωτο)

 { Ο Αλ Ταουχίν, ιμάμης του τζαμιού στην Κολωνία, όπου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2016 υπήρξε μαζική σοβαρότατη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών από άτομα αραβικής κι αφρικανικής καταγωγής με κυκλωτικές κινήσεις, δικαιολόγησε τους δράστες με τα εξής λόγια: "Ένας από τους λόγους που οι μουσουλμάνοι μετανάστες βιάζουν τα κορίτσια είναι γιατί αυτά ντύνονται προκλητικά. Εάν κυκλοφορούν χωρίς πολλά ρούχα, χρησιμοποιούν άρωμα, τότε τέτοια πράγματα θα συμβαίνουν. (!!!) Είναι σαν να ρίχνεις λάδι στη φωτιά"} από το " Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα!" (ή να'ναι αόρατη...)

" Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα!" Αλήθεια; Παπάδες και μουλάδες συνένοχοι, σερβιτόροι προς τις κοινωνίες του ίδιου "πνευματικού" πιάτου που βρωμάει και ζέχνει από την μπόχα του σκοταδισμού και του βιασμού της Φύσης και της ανθρώπινης φύσης. Ποιον να φοβάται δηλαδή η γυναίκα;
[...] Ποιοι σε εξοβέλισαν από του παραδείσου τους θρόνους; Ποιοι να σε πείσουν πάσχισαν ότι σύ ήσουν ο γεννήτορας για όλους τους πόνους; Με ποιου σαδιστή θεού την άδεια ποιοι σε σύλλησαν, ποιοι σε εκπόρνευσαν; Ποιοι δαίμονες σε καίνε ακόμα στην πυρά; Γυναίκα, αναρωτήθηκες αλήθεια ποτέ γιατί οι Μοίρες ήταν κι αυτές γυναίκες;    Αποσπάσματα από το  ...γυναίκα (...αναρωτήθηκες ποτέ;)...  

Όλα τα παραπάνω παρατίθενται ως σχόλια δικά μου, εν είδει εισαγωγής, στο παρακάτω που ακολουθεί :

" Να μού λείπει αυτή η "πολυπολιτισμικότητα". Να μού λείπει μια πλατεία γεμάτη πηγαία, μεγάλα αντρικά χαμόγελα που φωτογραφίζονται και φωτογραφίζουν την παντελή γυναικεία απουσία απ' τη Γιορτή, απ' τη Χαρά και τη Ζωή. Βυζάκια έξω, κορίτσια! Μην αφήσετε να σάς εξορίσουν απ' τη χαρά! "
ανάρτηση της Αφροδίτης Μάνου, με τη συνοδεία των δυο φωτο, στο twitter

 Και ως παραπομπές:
(Ένα κορίτσι που το έλεγαν) "Οσάμα" : Ολόκληρη η συγκλονιστική, σκοτεινή αφγανική ταινία για την κατάσταση της γυναίκας στο θεοκρατικό Ισλάμ (που δεν άλλαξε και τόσο μετά την υποτιθέμενη ήττα των Ταλιμπάν, ούτε εκεί ούτε σε άλλες χώρες με τις ανάλογες θρησκευτικές πεποιθήσεις)
Και όλη η δικιά μου εισαγωγή, εν είδει άρθρου με χαρακτηριστικών φωτογραφιών συνοδεία, στο άρθρο του Πέτρου Αργυρίου  " Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για το μεταναστευτικό: Μύθοι και αλήθειες." 

Όλα αυτά ωρέ σύντροφοι και "αλληλέγγυοι", μισότυφλοι ή θεόστραβοι από τις ιδεολογικές σας αγκυλώσεις, δεν θα' πρεπε να στηλιτεύονται; Ή έστω να προβληματίζουν και να βάζουν σε σοβαρές σκέψεις; Μπορούνε άνθρωποι με 100% θεοκεντρική  αντίληψη του κόσμου να αναπτύξουν οποιαδήποτε πολιτική συνείδηση και κοινωνικές ανατρεπτικές ευαισθησίες; Δηλαδή η συνεισφορά της "αριστεράς" και της "αναρχίας" στη ριζοσπαστικοποίηση των μεταναστών ή προσφύγων είναι να τους διατηρήσουν στο σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία;  Και το ασυμβίβαστο σύνθημα "ούτε θεοί ούτε αφέντες" επιδίδεται σε πατριαρχικές διακρίσεις και σε "ελευθεριακές κωλοτούμπες"; 


"το σημαντικό δεν είναι να έχεις το θάρρος της γνώμης σου, αλλά το θάρρος να επιτεθείς στη γνώμη σου" - ΝΙΤΣΕ

Φόβος...φόβος...φόβος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου