ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2020

Θεέ του Χρήματος και των Εταιρειών, σώσε τους Banksters (ή gangsters) και τον χαρτογιακά Μακρόν (και όχι μόνο!): Κοινωνική έκρηξη τεράστιας ισχύος στη Γαλλία (στην Ελλάδα ακούγεται κάτι;)

Συνδέστε το παρακάτω άρθρο, για τα γεγονότα  στη Γαλλία και με αυτά, τα αρκετά έως και λίγο παλιότερα, από εμάς:

 Γιατί τέτοια μούγκα όσον αφορά τα "κίτρινα γιλέκα", ρε παιδιά; = Μια εξέγερση που διαρκεί μήνες στη Γαλλία {σημείωση: έκλεισε πλέον  ένα χρόνο, σε όλη σχεδόν τη γαλλική επικράτεια, από το Παρίσι μέχρι το γαλλικό νότο, μέχρι το ξέσπασμα πλέον της γενικής απεργίας με δυναμικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την κτηνώδη αστυνομία του τραπεζο-χαρτογιακά Μακρόν και με  πολλούς νεκρούς &τραυματίες & σακατεμένους & φυλακισμένους στα μπουντρούμια της "δημοκρατίας"}. Και έχει οδηγήσει σε μεγάλο εκνευρισμό και αναδίπλωση τις ελίτ και ασφαλώς σε μείζονα πολιτική κρίση την κυβέρνηση του "golden boy", υπαλληλάκου της δυναστείας των Ρότσιλντ, τον "Μανιού" Μακρόν
( je m'appelle Macron et je suis tres bon!). Που σύμφωνα με την ρητορική του ίδιου: "δεν υπάρχει πλέον λαϊκή κυριαρχία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη, επομένως ούτε εθνική ή υπερεθνική δημοκρατία. Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε συλλογικό Συμφέρον ούτε Δημοκρατία (Ρεπούμπλικα), αλλά ένας ετερόκλητος κατάλογος πραγμάτων που συνιστούν κοινές περιουσίες."

Ακόμα και η ακροδεξιά Μαρί Λεπέν που, όπως ήταν φυσικό, είχε προσπαθήσει να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από τις μαζικότατες και δυναμικότατες διαδηλώσεις, εξαναγκάστηκε στο τέλος να αναδιπλωθεί και να δηλώσει πως "καταδικάζει τη βία". Των εξεγερμένων, εννοείται...

Απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις και πάλι στη Γαλλία

Τα «κίτρινα γιλέκα» συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους και ουσιαστικά ενώθηκαν με αυτές των επαναλαμβανόμενων απεργιών για το συνταξιοδοτικό, όπου πολλοί επαγγελματικοί κλάδοι βρίσκονται σε επαναλαμβανόμενες απεργίες που έχουν διαρκέσει εδώ και περίπου ενάμιση μήνα, με αφορμή το συνταξιοδοτικό.

Οι απεργίες έχουν προκαλέσει πολλά προβλήματα στη λειτουργία αρκετών δομών του κράτους, όπως στις μεταφορές, στα δικαστήρια, στην εκπαίδευση, στα νοσοκομεία, στην λειτουργία των λιμανιών, της ενέργειας, ενώ παρουσιάζονται ελλείψεις και στα σούπερ μάρκετ.

Το Σάββατο υπήρχαν συγκρούσεις στην περιοχή του σιδηροδρομικού σταθμού του Παρισιού, όπου διαδηλωτές έβαλαν φωτιά σε κάδους. Ακόμα και η όπερα στο Παρίσι, βρίσκεται σε απεργιακό κλοιό, όπου δίνονται καθημερινά δωρεάν συναυλίες και παραστάσεις έξω απ’ το κτήριο της όπερας. Ο Μακρόν φυγαδεύτηκε άρον άρον από θέατρο στο οποίο βρισκόταν υπό τον φόβο λιντσαρίσματος από συγκεντρωμένο πλήθος έξω από αυτό.

Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο για τον Μακρόν, όσο ο κόσμος θα είναι στους δρόμους, όση άγρια καταστολή και αν μπει σε λειτουργία. Η συνέχεια δείχνει να έχει ενδιαφέρον!

Ανρύ

το δανειστήκαμε από ΕΔΩ

 Ακολουθεί χαρακτηριστικό βίντεο:



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου