ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΑ

Σ'αυτή τη σελίδα  συγκεντρώνονται κάποια-σημαντικά κατά τη γνώμη μας-άρθρα που περιγράφουν, ερμηνεύουν, αναλύουν τόσο το εγχώριο όσο και το διεθνές πολιτικό (και οικονομικό) τοπίο, το οποίο επηρεάζει άμεσα τις ζωές των ατόμων και των κοινωνιών, τόσο στο παρόν όσο και με αυτά που διαδραματίστηκαν στο παρελθόν, για να οδηγήσουν στις καταστάσεις που βιώνουμε σήμερα...

                              

      

• Διαφθορά–Διαπλοκή: Από το Βυζάντιο στο σήμερα

σημείωση ανιχνευτή: Ένα σπουδαίο άρθρο που παραδίδει μαθήματα Ιστορίας για την παθογένεια της φαυλοκρατίας, η οποία διαπερνά (και διαπερνούσε) οριζόντια και κάθετα την ελληνική κοινωνία και έχει τις ρίζες της στη βυζαντινή θεοκρατική εποχή και το "μεταπτυχιακό της" στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα των κοτζαμπάσηδων εκμεταλλευτών, Φαναριωτών δολοπλόκων και εκκλησιαστικών κυφήνων. Για να φτάσουμε στις τελευταίες δεκαετίες των επαγγελματιών λαμόγιων του πολιτικού-πνευματικού-τεχνοκρατικού-θρησκευτικού βίου του νεοελληνικού προτεκτοράτου...

 Πώς η βυζαντινή κοινωνική παθογένεια αναγεννήθηκε κατά την τουρκοκρατία κι επιβιώνει στη σύγχρονη Ελλάδα:

Είναι ιστορικά δοκιμασμένη η τακτική των κάθε λογής κατακτητών να μήν εγκαθιδρύουν άμεσα την εξουσία τους, αλλά να χρησιμοποιούν γι’ αυτόν τον σκοπό τον προϋπάρχοντα εξουσιαστικό μηχανισμό, αφού πρώτα τον επανδρώσουν με φίλα προσκείμενους εντόπιους τοποτηρητές.

Οι κατακτημένοι υπακούν ευκολότερα στους «δικούς» τους παρά στους ξένους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο π.χ. οι ναζί χρησιμοποίησαν τους διοικητικούς μηχανισμούς (υπουργεία, αστυνομίες κλπ.) των κατακτημένων από αυτούς χωρών, διορίζοντας απλώς κυβερνήσεις-ανδρείκελα σε Γαλλία, Νορβηγία, Ελλάδα κ.α..

Κάτι ανάλογο συνέβη και με την οθωμανική κατάκτηση του ελλαδικού χώρου. Οι οθωμανοί βασίστηκαν στους υλικοπνευματικούς κυριάρχους του ελλαδικού πληθυσμού, στους ίδιους ακριβώς, οι οποίοι στήριζαν και συνιστούσαν την πρότερη «βυζαντινή» εξουσία.

Πρόκειται ουσιαστικά για τις κάστες των ανωτέρων κληρικών της ανατολικής («ορθόδοξης») χριστιανικής εκκλησίας, των οικονομικώς ισχυρών (μεγάλων γαιοκτημόνων, μετέπειτα κοτσαμπασήδων) και των πολιτικών στελεχών (μετέπειτα φαναριωτών) τής καταλυθείσας πρώην «βυζαντινής» αυτοκρατορίας.

Οι κάστες αυτές επιβιώνουν ελαφρώς παραλλαγμένες αλλά, εξίσου ισχυρές και στη σημερινή Ελλάδα. Αποτελούν δε, κάστες διότι, συγκεντρώνουν όλα τα χαρακτηριστικά κλειστών, και αποκομμένων από την κοινωνία, ομάδων διατήρησης μακροχρόνια κεκτημένων προνομίων, παρά το ότι δεν βασίζονται αποκλειστικά στους δεσμούς αίματος για την ανανέωσή τους σε έμψυχο δυναμικό.

 Οι κάστες αυτές διαπλέκονται σταθερά ως προς τη συμφεροντολογική δράση τους, καθ’ όλη τη διάρκεια του βυζαντινού μεσαίωνα, της τουρκοκρατίας και της νεώτερης Ελλάδας. Η διαπλοκή συνάπτεται ως άτυπη κοινωνική συμφωνία και ολοκληρώνεται μέσα από την αφανή και, γι’ αυτό, πανίσχυρη δομή του λεγόμενου συναφιού.

ΚΛΗΡΟΣ: Πρόκειται για έναν περίπου αειθαλή θεσμό ψυχικής και πνευματικής χειραγώγησης, ο οποίος από ένα ιστορικό σημείο και μετά αποτελεί ζωτικό συστατικό κάθε εξουσιαστικού συναφιού. Ακόμα και όσα τέτοια τον αμφισβήτησαν, αναγκάστηκαν να αντιγράψουν τις οργανωτικές και ιδεολογικές δομές του (π.χ. τα απανταχού κομμουνιστικά κόμματα, με τον διαχωρισμό σε πνευματικούς καθοδηγητές και ποίμνιο-πιστούς, με την πίστη στο αλάθητο-«θεόπνευστο» της κεντρικής επιτροπής-ιερατείου, την πίστη σε έναν ταξικώς προσδιορισμένο μεσσιανισμό, την πίστη σε μια μεταφυσική-ψευδοϊστορική εσχατολογία κλπ.).

Ως γνωστόν ο ορθόδοξος κλήρος είναι ο κύριος υπεύθυνος ως προς την ιστορική επιλογή να υπαχθεί το 1453 η «βυζαντινή αυτοκρατορία» στην οθωμανική κυριαρχία αντί στον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμικό χώρο. Αυτό δεν έγινε φυσικά για δογματικούς, ή εθνικούς λόγους αλλά, γιατί η ανώτερη εκκλησιαστική κάστα εκτίμησε, ότι με τους οθωμανούς θα διατηρούσε τα επί βυζαντινών αυτοκρατόρων προνόμιά της.
Ωστόσο οι ερωτροτοπίες της χριστιανικής ορθοδοξίας με τους οθωμανούς είχαν αρχίσει πολύ νωρίτερα, πράγμα, που φανερώνει έμπειρο και μακροπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό (άλλη μια απόδειξη ότι, δεν υφίσταντο δογματικοί ή εθνικοί λόγοι για την τουρκόφρονα στάση της εκκλησίας). Π.χ. οι μονές του επονομαζόμενου «Άγιου» Όρους, ήδη από το 1372 είχαν προσφέρει γήν και ύδωρ στον Σουλτάνο.

Φυσικά, η στάση αυτή του κλήρου δεν αποφασίστηκε με το αζημίωτο. Οι οθωμανοί αναγνωρίζοντας αμέσως την χριστιανική εκκλησία ως έναν ιστορικώς καταξιωμένο παράγοντα εδραίωσης κάθε εξουσίας (της δικής τους συμπεριλαμβανομένης), της παραχώρησαν προνόμια που δεν είχε ούτε επί βυζαντινής εποχής. Τα προνόμια αυτά είχαν φυσικά και πρωτίστως το ανάλογο υλικό-οικονομικό αντίκρυσμα. Ο Μωάμεθ ο Β΄ αμέσως μετά την κατάληψη της Νέας Ρώμης (Κων/πολης) αναγνώρισε ως Πατριάρχη και Εθνάρχη (Μιλιέτ- Μπασί) τον αντιδυτικό Γεννάδιο, παραχωρώντας του εξουσίες όχι μόνο θρησκευτικές, αλλά και πολιτικές και δικαστικές⁽¹⁾ .

Επίσης θέσπισε και ειδικές εισφορές υπέρ της εκκλησίας, όπως το να παραχωρήσει κάθε χριστιανός υπήκοος το 1/3 (!) της περιουσίας του υπέρ της⁽²⁾. Με σουλτανικό διάταγμα η εκκλησία διατήρησε επίσης όλη την ακίνητη περιουσία της (εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων, βοσκοτόπια, εργαστήρια, ακόμα και ολόκληρα χωριά) πλήρως απαλλαγμένη από φόρους⁽³⁾, ενώ το πατριαρχικό ταμείο απηλλάγη κι αυτό από τη φορολογία πλην ορισμένων τελών⁽²⁾.

Με την πάροδο του χρόνου διάφορα σουλτανικά διατάγματα τροποποίησαν τις αρχικές συμφωνίες μεταξύ εκκλησίας και οθωμανικής εξουσίας. Όπως συμβαίνει σε όλα τα καθεστώτα με αυξημένο βαθμό διαφθοράς, έτσι και στην οθωμανική αυτοκρατορία τα διάφορα αξιώματα αγοράζονταν με τις μεθόδους της δωροδοκίας, ή της δημοπρασίας (κάτι που, όπως γνωρίζουμε, εξακολουθεί να ισχύει πιο συγκαλυμμένα, με μια πληθώρα τρόπων στη σύγχρονη νεοελλάδα).

Έτσι ο Παχώμιος ο Β΄ δωροδόκησε με 12.000 χρυσά νομίσματα τον διοικητή της Κων/πολης για να τον υποστηρίξει στη διεκδίκηση του πατριαρχικού αξιώματος. Ενώ ο αρχιμανδρίτης Φιλιππουπόλεως πλήρωσε αρχικά 24.000 χρυσά νομίσματα για να γίνει πατριάρχης, αναγκάστηκε εκ των υστέρων να συμπληρώσει και με άλλα, για να μην χάσει τον πατριαρχικό θρόνο ανατρεπόμενος από τον ανταγωνιστή του, τον αδελφό τού εξορισθέντος Ιερεμίου Β΄, ο οποίος πρόσφερε το ποσό των 40.000⁽²⁾.

Φυσικά όλες αυτές οι δαπάνες μετακυλίονταν στους ιεραρχικά κατώτερους, στις διάφορες επισκοπές, και λοιπές διοικητικές υποδιαιρέσεις της εκκλησίας, για να καταλήξουν τελικά υπερτροφικά διογκωμένες στο ποίμνιο. Έτσι ο πατριάρχης Τιμόθεος Α΄ (1654) αναγκάστηκε για να διατηρήσει τον θρόνο του να πληρώσει 100.000 χρυσά στον Μεγάλο Βεζύρη, όταν αποκαλύφθηκε, ότι είχε ήδη εισπράξει γι’ αυτή τη δουλειά 300.000 χρυσά από τους κατωτέρους του μητροπολίτες (οι οποίοι είχαν εισπράξει με τη σειρά τους από το ποίμνιο).

Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με ανώτερους κληρικούς του ιστ΄ αι.,
οι οποίοι φέρουν σαρίκια και άμφια όμοια με των αξιωματούχων των σουλτάνων.
 

«Ανάρρηση στον πατριαρχικό θρόνο δεν γινόταν χωρίς άφθονο χρυσίον για την εξαγορά της σουλτανικής εξουσίας και χωρίς ραδιουργία για την υπονόμευση των κορυφαίων του ιερατείου. Στις μηχανορραφίες υπήρχε πλούσια παράδοση από το Βυζάντιο. Το χρήμα για τη συναλλαγή εξασφαλιζόταν με δάνεια από τούρκους μποσταντζήδες και καπιτζιμπασήδες, έλληνες γουναράδες και χασάπηδες και από εβραίους, αρμένιους και φράγκους σαράφηδες. Και η αποπληρωμή γινόταν με άγρια φορολόγηση και καταπίεση του ποιμνίου.
Καθώς η σουλτανική «ταρίφα» για το πατριαρχικό αξίωμα ανέβαινε χρόνο με τον χρόνο –από 2.500 φλουριά το 1467, έφτασε τα 100.000 το 1622- οι οφειλές πολλαπλασιάζονταν και πολλοί πατριάρχες σέρνονταν στη φυλακή. Και όπως, μάλιστα, έλεγε ο πατριάρχης Σαμουήλ, “τα χρέη είχαν γίνει των της Αιγύπτου πυραμίδων υπερογκωδέστερα”»⁽⁴⁾.
Ποσά που είναι δύσκολο να τα συλλάβει κανείς ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα. Το οικονομικό ρήμαγμά του από την εκκλησία έφερνε πολλές φορές σε τέτοια απόγνωση το ποίμνιο, ώστε αυτό να καταφεύγει στους οθωμανούς για προστασία. Έτσι από ένα τουρκικό φιρμάνι του 1701 πληροφορούμαστε π.χ. ότι «οι κατά καιρούς μητροπολίται Θεσσαλονίκης, μή αρκούμενοι εις την είσπραξιν συμφώνως με τον νόμον και τον κατάλογον, λαμβάνουν, παρά τα ειθισμένα, περισσότερα χρήματα παρ’ εκάστης οικίας, από δε τους ιερείς ζητούν ανά δύο χρυσά νομίσματα, τα οποία λαμβάνουν βία και τους αδικούν πολύ.
Παρακάλεσαν δε όπου εκδοθεί αυτοκρατορικόν φιρμάνιον, ίνα μετά την κατά τα παλαιά έθιμά των καταβολήν των υποχρεωτικών των εισφορών μή οχλώνται ούτοι με την απαίτησιν περισσοτέρων χρημάτων αντιθέτως προς τα ειθισμένα κατά τον κατάλογον, να εμποδισθή δε και να αποσοβηθή η καταπίεσις αυτών»⁽⁵⁾. Η «εθνοσωτήρια» και ποιμαντορική δράση της ορθοδοξίας έχει καταγραφεί και σε μια σειρά από σχετικές παροιμίες: «ακαμάτης και φαγάς, ψάλτης διάκος και παπάς», «του παπά η κοιλιά αμπάρι για να φάει και για να πάρει, του παπά η κοιλιά κοφίνι και μουρλός όπου του δίνει» κ.ά.⁽³⁾.

Οποιοιδήποτε παραλληλισμοί με τη σημερινή -φανερή, ή μή- οικονομική, πολιτική κ.λπ. δράση της ορθόδοξης εκκλησίας, είναι, βέβαια, αναμενόμενοι.

ΚΟΤΣΑΜΠΑΣΗΔΕΣ: Είναι να αναρωτιέται κανείς, με τόσο χρυσό που μάζευε η εκκλησία από το «χριστεπώνυμο» ποίμνιο, πώς έμενε να φορολογήσουν κάτι οι τούρκοι. Οι οποίοι όπως είναι γνωστό φορολογούσαν με ένα επαχθέστατο, και πλήρως παραδομένο στη διαφθορά, σύστημα εκμίσθωσης των φόρων.

Δηλαδή εκχωρούσαν το δικαίωμα της είσπραξης των φόρων σε μεσάζοντες εκμισθωτές, οι οποίοι έκαναν κυριολεκτικά ό,τι ασυδοσία ήθελαν εις βάρος των ραγιάδων: «πλείσται όσαι παραβάσεις και καταπιέσεις εγίνοντο κατά την είσπραξη των φόρων, εάν ελάβωμεν υπ’ όψιν ότι ο εκμισθωτής ελάμβανε πολύ περισσότερα έναντι των όσων συνεφώνησεν»⁽²⁾.

Το επικερδέστατο αυτό καθήκον τής είσπραξης των φόρων για λογαριασμό των οθωμανών, το είχαν αναλάβει οι χριστιανοί προύχοντες,, ή προεστοί, ή δημογέροντες, ή κοτζαμπάσηδες (ως συνήθως οι σεσημασμένοι εγκληματίες έχουν πολλά ονόματα, ψευδώνυμα, παρατσούκλια κ.λπ.).

Η κοινωνικοϊστορική καταγωγή τους ανιχνεύεται στους γαιοκτήμονες της τελευταίας βυζαντινής περιόδου και της πρώιμης οθωμανικής κατοχής. Επρόκειτο για ιδιοκτήτες μεγάλων κατοικημένων αγροτικών περιοχών (τσιφλικάδες), οι οποίοι, όπως και η εκκλησία, είτε κάλεσαν οι ίδιοι τους τούρκους αναγνωρίζοντάς τους προκαταβολικά ως κυριάρχους, είτε δεν προέβαλαν αντίσταση στην τουρκική προέλαση⁽⁶⁾.

Για την «καλή διαγωγή», που επέδειξαν, οι τούρκοι τούς επέτρεψαν να κρατήσουν τις γαιοκτησίες τους. Παράλληλα τους αντάμειψαν, όπως και την εκκλησία, με μια σειρά νέων προνομίων, όπως η διατήρηση προσωπικών στρατιωτικών-αστυνομικών σωμάτων και η άσκηση δικαστικών, ή γραφειοκρατικών αρμοδιοτήτων, με κυριότερη την είσπραξη των κρατικών φόρων.

Χριστιανός προύχων (κοτσάμπασης).

Σύμφωνα με τον υπασπιστή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Φωτάκο,

η ταύτισή τους με τους οθωμανούς δεν περιοριζόταν μόνο σε ενδυματολογικά ζητήματα,
όπως φαίνεται σε αυτό το σκίτσο της εποχής,
αλλά επεκτεινόταν και στον τρόπο ζωής και στη νοοτροπία,
πράγμα που φανερώνει και τον μεγάλο βαθμό εκτουρκισμού τους.
 

Οι κοτσαμπάσηδες αποτελούν συνηθέστατα απογόνους των πρώτων εκείνων συνεργατών των οθωμανών. Συγκροτούν την αγροτική (και στα νησιά, την πλοιοκτητική) αριστοκρατία της προεπαναστατικής εποχής. Η βασικότερη δραστηριότητά τους είναι, φυσικά, η είσπραξη των κρατικών φόρων, κάτι που τους καθιστά πρόθυμους τοποτηρητές (ρουφιάνους) των οθωμανών.

Οι «εκλογές» που διεξάγονταν στις αγροτικές κοινότητες σχετικά με το ποιοί θα εκπροσωπούν τους κατακτημένους απέναντι στους τούρκους, συνήθως επικύρωναν το, ουσιαστικά, κληρονομικό δικαίωμα των κοτσαμπασήδων να λειτουργούν ως μαντρόσκυλα της οθωμανικής εξουσίας (συγκρίνατε με τις εκλογές της «βίας και νοθείας» της πολύ πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, τα σύγχρονα νομικά εκλογικά μαγειρέματα, τις κληρονομικές κρυπτοδυναστείες της σημερινής νεοελλάδας κλπ.).

«Οι κοτσαμπάσιδες, ή προύχοντες δεν ήσαν λαοπρόβλητοι καθώς τινές γράφουσι και λέγουσι. Αλλ’ ήσαν ένα σώμα ενωμένον δια του μεταξύ των συμφέροντος […] Όλος ο θόρυβος και η κίνησις εγένετο προς το συμφέρον των τούρκων και των συντρόφων των κοτσαμπάσιδων […] Ούτοι ενήργουν ως υπηρέται των ορέξεων των τούρκων και το επάγγελμα αυτό ήτο ο πόρος της απαλλαγής των από τα βάρη και τας φορολογίας. Εισέπραττον εκατόν και έδιδον μόνον εικοσιπέντε, εξαπατώντες τους τούρκους. Τοιούτος ήτο ο κοτσάμπασης, όστις κατά τα άλλα πάντα εμιμείτο τον τούρκον, καθώς εις την ενδυμασίαν, εις τους εξωτερικούς τρόπους και εις τα της οικίας του. Η ευζωία του ήτο ομοία με εκείνην του τούρκου και μόνο κατά το όνομα διέφερεν, αντί π.χ. να τον λέγουν Χασάνην, τον έλεγαν Γιάννην κα αντί να πηγαίνει εις το τζαμί επήγαινε εις εκκλησίαν»⁽⁷⁾.

Ο γάλλος περιηγητής Πουκεβίλ μας δίνει και μια μαρτυρία της διαπλοκής τους με τον ορθόδοξο κλήρο:

«Οι κοτζαμπάσηδες είναι οι πιο ποταποί πράκτορες και οι πιο αξιοπεριφρόνητοι σατράπες του σουλτάνου. Η μόνη τους ασχολία είναι πώς να κάνουν να περάσουν οι εκβιασμοί τους και στήνουν την περιουσία τους πάνω στις ατιμίες που διαπράττουν και στην καταπίεση του λαού. Αναίσθητα τέρατα, βάρβαροι αδελφοί […] Καθώς κρατάνε από οικογένειες που κατέχουν τις επισκοπές, καλούν τους ιεράρχες στις αντιδικίες που ξεσπάνε κι ο φόβος του αφορισμού κάνει και τους πιο σκληροτράχηλους να επανέρχονται στην τάξη»⁽⁸⁾ (ως γνωστόν ο αφορισμός ήταν το μόνιμο φόβητρο της εκκλησίας προς κάθε δυστροπούντα ραγιά: η ίδια η επανάσταση αφορίστηκε, καθώς και πολλοί επαναστάτες ονομαστικά⁽¹¹⁾)

Ωστόσο οι περισσότερο ευφυείς και ανυπότακτοι από τους κατακτημένους, τους μισούσαν και δεν έχαναν ευκαιρία να τους τρομοκρατούν, να τους ληστεύουν, ή και να τους σκοτώνουν (όπως έκαναν συχνά οι κλέφτικες ομάδες). Πολλές φορές οι εξαθλιωμένοι ραγιάδες κατέφευγαν στην διαιτησία των τούρκων για να ανακουφιστούν από τους άρπαγες αυτούς ομοεθνείς τους. Έτσι, δεν ήσαν λίγες οι φορές που οι τούρκοι αναγκάστηκαν να παίξουν έναν πυροσβεστικό ρόλο, προκειμένου να αποφύγουν ανεπιθύμητες εκρήξεις της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Η εναντίον τών κοτσαμπασήδων απέχθεια συναντάται και στα δημοτικά τραγούδια, όπως σε αυτό το ηπειρώτικο:

«Εκείνον τον παλιό καιρό και το παλιό ζαμάνι / μ’ είχεν η χώρα προεστό μ’ είχεν η χώρα πρώτον / κι αντά ‘ριχνα στο δόσιμο και το βαρύ τεφτέρι / δέκα στους πλούσιους έριχνα, στις χήρες δεκαπέντε / στη δόλια τη φτωχολογιά έριχνα τριανταπέντε / Κ’ η φτώχεια κλάψαν έκαμε, κλάψαν από τ’ εμένα / και ο πασάς επρόσταξε, μώκοψαν το κεφάλι»

(αξίζει να προσεχθεί η αναλογία με το βυζαντινότροπο φορολογικό σύστημα της νεοελλάδας, όπου ευνοείται φεουδαρχικότατα η φοροαπαλλαγή κάποιας –συνήθως κληρονομικής- οικονομικής ελίτ, ενώ οι αναλογισμένες φορολογικές υποχρεώσεις αυξάνονται προκλητικά όσο κατεβαίνουν στην κοινωνικοοικονομική κλίμακα)

ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ: Πρόκειται για τους ιστορικούς, ψυχικούς και ηθικούς προγόνους των συγχρόνων νεοελλήνων «δημοσίων» ανδρών και γυναικών. Πήραν την ονομασία τους από τη συνοικία Φανάρι της Κων/πολης, όπου εγκαταστάθηκε το πατριαρχείο το 1601. Γύρω από το τελευταίο θα συγκεντρωθεί ο χριστιανικός οικονομικός και πνευματικός κόσμος.

Οι τούρκοι χρησιμοποίησαν τους φαναριώτες ως ανώτερα διοικητικά και διπλωματικά στελέχη. Θα αρχίσουν από επίσημοι διερμηνείς (δραγουμάνοι) της Πύλης και πρεσβευτές και θα εξελιχθούν σε πανίσχυρους άρχοντες των παραδουνάβιων, υποτελών στους οθωμανούς, ηγεμονιών (π.χ. Μολδοβλαχία).

«Οι Φαναριώτες ανήκαν στην προνομιούχα τάξη της οθωμανικής κοινωνίας […] λιμασμένοι για εξουσία και πλούτη μηχανορραφούσαν, έστηναν ενέδρες, συκοφαντούσαν, δωροδοκούσαν[…] πάσχιζαν με την αρπαγή, την καταπίεση και τους εκβιασμούς να θησαυρίσουν σε ένα ή δύο χρόνια»⁽⁹⁾

(όπως δηλ. κάνουν και οι σημερινοί νεοέλληνες πολιτικάντηδες ευθύς μόλις κερδίσουν εξουσιαστικά πόστα: γνωρίζοντας ότι η «θητεία» τους έχει ημερομηνία λήξης, προσπαθούν να αρπάξουν ό,τι μπορούν, αδιαφορώντας προκλητικά για τα «σκάνδαλα», που κάποια στιγμή θα έλθουν στο φως, αφού γνωρίζουν ότι θα μείνουν ατιμώρητοι).

Οι φαναριώτες, χαρισματικοί κληρονόμοι της τέχνης της λεπτής βυζαντινής μηχανορραφίας, διαπλέχθηκαν στενότατα (όπως και οι σημερινοί ρωμηοί πολιτικάντηδες) με την ορθόδοξη εκκλησία:

«Το όρος Άθως , διαμονή των πιο πλούσιων και ισχυρών καλογήρων απ’ αυτούς που έχουν διασκορπιστεί στην Ελλάδα, αντί να είναι άσυλο ειρήνης και ανάπαυσης είναι, όπως αποδεικνύεται, το κρησφύγετο της διχόνοιας και της διαβολής […] Αν το όρος Άθως είναι ένα αδιάκοπο θέατρο διχόνοιας και διαβολών, δεν είναι, ωστόσο, παρά μόνο το σημείο, όπου καταλήγουν οι πιο ισχυρές και αποτελεσματικές από αυτές που γίνονται στο Φανάρι. Σ’ αυτή τη συνοικία της ολιγαρχίας εξυφαίνονται οι μεγάλες σκευωρίες, για να προωθήσουν στο πατριαρχικό αξίωμα έναν Έλληνα πρίγκηπα, απλό ως τότε καλόγηρο στο όρος Άθως. Δωροδικούν με χρήματα τον βεζίρη ή εκείνους που τον πλησιάζουν, πολιορκούν μάλιστα τον σουλτάνο, ο οποίος δίνει το αξίωμα»⁽⁸⁾.
«Ως σκώληξ εισδύων εις σώμα ζων και βιβρώσκων αυτό έως ου καταστρέψει τα κύρια αυτού όργανα, ούτω και οι Φαναριώται δια της δεσποτικής αυτής πιέσεως και τών εκ τούτων επιβληθέντων νόμων, δια της εισαγωγής διεφθαρμένων καλογήρων και επί τέλους διά της ιδίας αυτών διαφθοράς διέφθειραν και εξευτέλισαν τον λαόν τούτον»⁽⁹⁾. (Κατά τον ίδιο τρόπο που οι άξιοι διάδοχοί τους, οι σημερινοί ρωμηοί πολιτικάντηδες, έχουν επεκτείνει την διαφθορά ακόμα και στις απλούστερες καθημερινές συναλλαγές μεταξύ των «απλών» πολιτών, καθιστώντας τους, έξυπνα, συμμέτοχους και συνένοχους του φαινομένου και χαρίζοντας στη χώρα το παγκόσμιο πρωτάθλημα διαφθοράς).

Με το ξέσπασμα της επανάστασης θα ζυγίσουν συμφεροντολογικά την κατάσταση και πολλοί (Μαυροκορδάτος, Κωλέτης κ.ά.) θα σπεύσουν στην Ελλάδα, η οποία αποτελούσε γι’ αυτούς ένα πολλά υποσχόμενο διανοιγόμενο πεδίο καρριέρας. Εκεί θα εντυπωσιάσουν τους, κατά κανόνα αμόρφωτους, εξεγερμένους, με τον κοσμοπολίτικο «αέρα» τους, τη γλωσσομάθειά τους, τη γνώση τους της διεθνούς πολιτικής κατάστασης και θα επιδιώξουν να ηγηθούν πολιτικοστρατιωτικά.

Επιχείρησαν να εδραιωθούν και να κατοχυρώσουν προκαταβολικά την μερίδα του λέοντος στην εξουσιαστική πίτα της μετεπαναστατικής ελληνικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα μετέφεραν στο επαναστατικό στρατόπεδο τα βυζαντινοθρεμμένα ήθη των αδιάκοπων μηχανορραφιών και της εξουσιομανίας τους. Έβαλαν έτσι επανειλημμένα την επανάσταση σε μεγάλους κινδύνους. Αργότερα και σε συνεργασία με την μεγαλύτερη μερίδα του κλήρου θα εισηγηθούν την «Μεγάλη Ιδέα», για να αποπροσανατολίσουν τον πληθυσμό ως προς τα διαιωνιζόμενα προβλήματά του, τα οποία υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπίσει οι μετεπαναστατικές κυβερνήσεις.

Ανώτερος διοικητικός υπάλληλος των οθωμανών (φαναριώτης).

Άλλη μια περίπτωση ενδυματολογικής –και όχι μόνο– ταύτισης κάποιων προνομιούχων

–κατ’ όνομα μόνο «κατακτημένων»– με τους τούρκους.
Όταν, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης,
κάμποσοι από αυτούς έσπευσαν στην Ελλάδα,
για να προκαταλάβουν τους θώκους της μετεπαναστατικής εξουσίας,
φόρεσαν, φυσικά, τα λεγόμενα «φράγκικα».
 

Φυσικά, το ίδιο συμφεροντολογικά και καιροσκοπικά θα λειτουργήσουν και οι ελλαδικές χριστιανικές εξουσιαστικές ομάδες –κλήρος και κοτσαμπάσηδες – οι οποίες, αν και τις περισσότερες φορές σύρθηκαν παρά τη θέλησή τους από την ορμή των εξεγερμένων, έμειναν πάντα στα μετόπισθεν, προετοιμαζόμενες, είτε να διασφαλίσουν την συνέχιση της ηγετικής θέσης τους σε μια μελλοντικώς ελεύθερη Ελλάδα, είτε να συνθηκολογήσουν με τους τούρκους αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά.

ΣΗΜΕΡΑ: Η διαπλοκή των χριστιανικών εξουσιαστικών ομάδων, τόσο μεταξύ τους όσο και με τους οθωμανούς κυριάρχους, είχε καταγγελθεί απερίφραστα από τον νεοελληνικό Διαφωτισμό. Το πιο παραστατικό παράδειγμα τέτοιας καταγγελίας αποτελεί η περίφημη «Ελληνική Νομαρχία» τού Ανωνύμου τού Έλληνος (ένα βιβλίο, που, κατά τη γνώμη του γράφοντος, θα έπρεπε να διδάσκεται σαν ξεχωριστό μάθημα στα σχολεία, ως ένας συνδυασμός κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας και αγωγής τού -ευνομούμενου- πολίτη).

Διαβάζοντάς το δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς τους ευνόητους παραλληλισμούς με την σημερινή εποχή και να κατανοήσει, ότι τα διάφορα γεγονότα διαφθοράς και διαπλοκής του δημόσιου βίου, που με τόση δημοσιογραφική υποκρισία καταγγέλονται σήμερα, είναι στην πραγματικότητα καταστάσεις, που ξεκινούν πολύ παλαιότερα της δαιμονοποιημένης τουρκοκρατίας:

«Εκείνοι οι αυτόματοι και ουτιδανοί άρχοντες, οι φυλάργυροι και αμαθείς αρχιεπίσκοποι. Εκείνοι οι αυθάδεις και όντως βάρβαροι προεστοί […] Τι λέγουσι λοιπόν, αυτοί οι βρωμεροί και χυδαιότατοι άνθρωποι; “Πώς είναι δυνατόν να κινηθεί ένα τόσο μεγάλο Βασίλειον; Ημείς δεν ημπορούμεν να κυβερνηθώμεν μόνοι μας Πού να εύρωμεν άλλον βασιλέα τόσο εύσπλαγχνον και τόσο καλόν” (σ.σ.: ενν. ο Σουλτάνος που θεωρείτο από την ορθόδοξη εκκλησία θεόσταλτος- τα ίδια λέγονται και σήμερα, ότι δήθεν δεν είναι δυνατόν να κυβερνηθεί η χώρα χωρίς τους μπουνταλάδες γόνους των διαφόρων κρυπτοδυναστειών, τα λαμόγια της οικονομικής ζωής και την … «ορθοδοξία») […] μάλιστα εκείνοι οι βρωμοάρχοντες της Κωνσταντινουπόλεως, οπού όσον τύφος και αλαζονείαν έχουσι, άλλη τόση αμάθεια […] Τι λοιπόν ημπορώ να τους είπω δια να τους καταπείσω; να τούς κράξω ίσως ατίμους; Αλλ’ αυτοί το έχουν δια προτέρημα».
«Μηχανορράφοι», «κοιλιές-αμπάρια», «καταπιεστές», «συμφεροντολόγοι», «υπηρέτες των Τούρκων», «απατεώνες», «ποταποί πράκτορες», «αξιοπεριφρόνητοι», «αναίσθητοι», «βάρβαροι», «εκβιαστές», «άτιμοι», «λιμασμένοι για εξουσία και πλούτη», «συκοφάντες», «σκευωροί», «σκουλήκια», «ουτιδανοί», «φιλάργυροι», «αμαθείς», «βρωμεροί», «χυδαιότατοι», «αλαζόνες», «βρωμοάρχοντες», είναι μόνο μερικοί από τους χαρακτηρισμούς, που έχουν αποδώσει οι ιστορικές πηγές και η ιστοριογραφία στους επισκόπους, κοτσαμπάσηδες και φαναριώτες.
Είναι δύσκολο έως αδύνατο να βρεθεί έστω και ένας σε αυτούς τους χαρακτηρισμούς, που να μην ταιριάζει και για τούς σημερινούς τους επιγόνους. Όσοι από αυτούς τόλμησαν να έλθουν σε σύγκρουση με το «συνάφι» της διαπλοκής (π.χ. Καποδίστριας, Βενιζέλος), είτε δολοφονήθηκαν, είτε αναθεματίστηκαν, αφορίστηκαν κ.λπ.⁽¹¹⁾.

Τελικά τί επετεύχθη με την επανάσταση; Tί άλλαξε εκτός από το ότι έφυγαν οι Τούρκοι; Οι οποίοι απ’ ό,τι φαίνεται δεν ήσαν η κύρια αιτία των δεινών του ελληνικού λαού. Μέσω της τουρκοκρατίας το «Βυζάντιο» αναγεννήθηκε και διένυσε την ακμαιότερη ίσως περίοδο της ιστορίας του. Το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, και ηθικό «Βυζάντιο» είναι που διέσωσε η ορθόδοξη εκκλησία και όχι φυσικά τούς υπόδουλους, τους οποίους καταπίεσε με τον πλέον κτηνώδη τρόπο.

Οι τούρκοι απλώς αναπαρήγαγαν και εκμεταλλεύτηκαν ένα φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας (διαπλοκή-διαφθορά), που αποτελούσε εγγενές χαρακτηριστικό της «βυζαντινής» κοινωνίας και εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τό διάδοχό της σημερινό ρωμέϊκο κρατίδιο. Το τελευταίο, παρά το δυτικοφανές επίχρισμα της καθημερινότητάς του, εξακολουθεί να επιβιώνει ως μια φαινομενικά ηπιότερη εκδοχή του βυζαντινού μεσαιωνισμού.

Πρόκειται για ένα τελευταίο μεσαιωνικό απολειφάδι-παραφωνία στη σύγχρονη Ευρώπη, στο οποίο η διαδικασία του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού δεν ολοκληρώθηκε ακόμα. «Λαδώματα», «μίζες», ρουσφέτια, εξαγορά αξιωμάτων με κάθε μέσο (χρήμα, εκδουλεύσεις, γλύψιμο, παροχή «υπηρεσιών» κλπ), αναξιοκρατία/βλακοκρατία⁽¹²⁾, πολιτικοί που είναι παρακοιμώμενοι του καλογερισμού⁽¹³⁾, παντοειδείς καταχρήσεις της δημόσιας περιουσίας, «αναπτυξιακή» καταστροφή της χώρας (και ταυτόχρονη υπονόμευση κάθε απόπειρας γνήσιας και κοινωνικώς επωφελούς ανάπτυξης), πελατειακές σχέσεις, φεουδαρχικής αντίληψης φορολογικό σύστημα, καθώς και ένα άγραφο Δίκαιο της Σιωπής/Συγκάλυψης, έχουν παγιωθεί στη συλλογική συνείδηση της νεοελλάδας.

Και πλέον αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του αξιακού συστήματος του –εξαγορασμένου και συνένοχου- «μέσου» νεοέλληνα.

Όλα αυτά, μέσα από ένα πλήρως νομότυπο δίκτυο προσώπων και μηχανισμών («συνάφι») -τού οποίου η εμφανέστερη εκδήλωση είναι μια γενικευμένη υποκρισία- συνθέτουν μια, μοναδική στον κόσμο, περίπτωση «εκσυγχρονισμένης» νεοβυζαντινής κοινωνίας.

Σημειώσεις:(1) Φιλήμονος, Δοκίμιον ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας, εκδόσεις Νέα Ελληνική Βιβλιοθήκη, 1971.

(2) Λ. Θ. Χουμανίδη (καθηγητού Α.Β.Σ.Π.) Μαθήματα ιστορίας οικονομικού βίου, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 1969.

(3) Ομάδα ενάντια στη Λήθη, Κυριαρχία και κοινωνικοί αγώνες στον ελλαδικό χώρο, τόμος 1ος, εκδόσεις Αναρχική Αρχειοθήκη, Αθήνα 1996.

(4) Κυριάκου Σιμόπουλου, Η διαφθορά της Εξουσίας , Αθήνα 1992.

(5) Γ. Κοντογιώργη, Φ. Βώρου , Θέματα νεώτερης και σύγχρονης Ιστορίας από τις πηγές, εκδόσεις Ο.Ε.Δ.Β. Αθήνα 1984.

(6) Βλ. καθησυχαστική επιστολή του Μωάμεθ Β’ το 1454, προς τους άρχοντες της Πελοποννήσου (αναφέρεται από τον Κωνσταντίνο Σάθα στο «Έλληνες στρατιώται εν τη Δύσει» σ. 127).

(7) Φώτιου Χρυσανθόπουλου, ή Φωτάκου (υπασπιστή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη), Απομνημονεύματα, εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 1996.

(8) Πουκεβίλ, Ταξίδι στον Μοριά, εκδόσεις αδελφών Τολίδη, Αθήνα 1980.

(9) Κυριάκου Σιμόπουλου, Βασανιστήρια και Εξουσία, Αθήνα 1987.

(10) Γιάννη Σκαρίμπα, Το ’21 και η Αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος, 1977.

(11) Βλ. Μάριου Πλωρίτη, Τα εθνο-τροφεία, εφημερίδα «Το Βήμα», φύλλο 12993, 16/7/2000.

(12) Βλ. Ευάγγελου Λεμπέση, Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω (1941), εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 1999.

(13) Σύμφωνα με τα όσα δήλωσαν «ιερομόναχοι» του Αγίου Όρους σε τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας («Κοινωνία ώρα μηδέν», κανάλι Mega, 11/9/2008) ο πρωθυπουργός της χώρας (Κ. Καραμανλής), όσο και ο εκλεκτός του «πρωτονοτάριος» (Θ. Ρουσόπουλος), κατά τις επισκέψεις τους στο Άγιο Όρος κοιμούνταν στο ίδιο το κελί του ηγουμένου/επιχειρηματία -και κατηγορούμενου για πολλαπλά οικονομικά εγκλήματα- Εφραίμ..!

© Λαμπρόπουλος Θεόδωρος (Δαυλός)

Πηγή: ΥΠΝΟΒΑΤΗΣ

..............................

• Η εργασία, ο καταναλωτισμός και οι νεόπτωχοι

 

«ΟΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

 Ένα από τα πιο συναρπαστικά φαινόμενα στην εποχή μας είναι, η φτώχεια εν μέσω της αφθονίας. Η ύπαρξη της φτώχειας σε κοινωνίες αφθονίας αποτελεί ένα κατεξοχήν ηθικό παραλογισμό, μια διαστρέβλωση της ηθικής φύσης του ανθρώπου. Καμία κοινωνία δε μπορεί να είναι ηθικά συνεπής με τον εαυτό της, πόσο μάλλον να είναι ελεύθερη ή αυτόνομη, εάν δεν εξαλείψει τη φτώχεια. Η ηθική της εργασίας ήταν το όπλο των «φωτισμένων νοών» στη μάχη κατά της
ελευθερίας, της αυτονομίας και της δημιουργικότητας του εργάτη-τεχνίτη.

 Έτσι ο παραδοσιακός άνθρωπος έπρεπε να απολέσει την ελευθερία του, την αυτονομία του, τις δεξιότητές του και την περηφάνια του. Η παράδοση έπρεπε να παταχθεί γιατί σήμαινε ότι οι άνθρωποι ήταν ικανοποιημένοι με αυτά που είχαν και απείχαν από το «περισσότερο», προτιμούσαν να ψαρεύουν το πρωί και να φιλοσοφούν το βράδυ αντί να εργάζονται πυρετωδώς για να αυξήσουν τον κοινωνικό πλούτο.
 Η χειραφέτηση της εργασίας από τους επικεντρωμένους στην αγορά υπολογισμούς απαιτεί την αντικατάσταση της ηθικής και της εργασίας από την ηθική της δεξιοτεχνίας. Μια κοινωνία, η οποία χάρη στην τρομακτική ισχύ που έχουν συσσωρεύσει αιώνες εργασίας, μπορεί κάλλιστα να παράγει οτιδήποτε αναγκαίο χωρίς τη συμμετοχή ενός μεγάλου και αυξανόμενου αριθμού μελών της. Στην καταναλωτική κοινωνία η μαζική παραγωγή δεν απαιτεί πλέον μαζική εργασία κι έτσι οι φτωχοί, που κάποτε συνιστούσαν τον εφεδρικό στρατό εργασίας αναπλάστηκαν ως ατελείς καταναλωτές.
 Ο καταναλωτής πρέπει να βομβαρδίζεται συνέχεια με καινούριες επιλογές και να θεωρεί ότι αυτός με την ευφυΐα του και μόνο, πέτυχε αυτή την «καταπληκτική ευκαιρία». Τα πρέπει και οι ηθικές ευθύνες δεν ταιριάζουν στον καταναλωτή. Σε μία τέτοια ιδεώδη κατάσταση, ένας καταναλωτής δεν πρέπει να ενστερνίζεται τίποτα σε σταθερή βάση, τίποτα δεν θα πρέπει να τον δεσμεύει για πάντα, καμία ανάγκη του δεν πρέπει ποτέ να θεωρείται πλήρως ικανοποιημένη, καμία επιθυμία να μη θεωρείται ύστατη.
 Με την επίφαση της ηθικής της εργασίας προωθούνταν η ηθική της πειθαρχίας, δηλαδή το να μη νοιάζεσαι για περηφάνια και τιμή, για θέλω και σκοπούς αλλά να εργάζεσαι σθεναρά έστω και αν θεωρείς ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος. Ο τρόπος αυτός στόχευε στο να συνηθίσει τους εργάτες στην άκριτη υπακοή, αποστερώντας τους από την περηφάνια που αντλεί κάποιος όταν εκτελεί επιδέξια μια εργασία με αποτέλεσμα να τους υποχρεώνει στην εκτέλεση ενός καθήκοντος, του οποίου το νόημα τους διέφευγε.
Η σταυροφορία της ηθικής της εργασίας ήταν αγώνας για τον έλεγχο και την υποταγή. Ήταν αγώνας εξουσίας, ένας αγώνας για να εξαναγκαστούν οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν στο όνομα της ηθικής ευγένειας του εργοστασιακού βίου, ένα βίο που δεν ήταν ούτε ευγενής, ούτε ανταποκρίνονταν στους δικούς τους κανόνες, ηθικής και αξιοπρέπειας.

 

Οίκοι καταναγκαστικής εργασίας, φτωχοκομεία, εργοστάσια, φυλακές, άσυλα για τους τρελούς, νοσοκομεία, σχολεία. Όλα αυτά τα ιδρύματα έπρεπε να επιβάλουν ένα ενιαίο πρότυπο κανονικής και προβλέψιμης συμπεριφοράς πάνω σε ένα ετερόκλιτο και ουσιαστικά απείθαρχο πληθυσμό τροφίμων. Όλα τους εν συντομία, έπρεπε να εξουδετερώσουν ή να απαλείψουν την ποικιλία των ανθρώπινων συνηθειών και κλίσεων έτσι ώστε να είναι δυνατή η επιβολή ενός κανόνα συμπεριφοράς για όλους. Το φτωχοκομείο διαχώριζε τους αληθινούς άπορους από αυτούς που ήταν ύποπτοι ότι απλώς μασκαρεύονταν έτσι με σκοπό να αποφύγουν τις δοκιμασίες της κανονικής εργασίας. Κανένας πέρα του αληθινού άπορου δεν θα επέλεγε τον περιορισμό στο φτωχοκομείο εάν οι συνθήκες μέσα σε αυτό καθίσταντο αρκετά τρομακτικές. Όσο πιο τρομακτικά ήταν τα νέα που διέρρεαν από τους τοίχους του φτωχοκομείου, τόσο πιο πολύ η σκλαβιά των εργοστασιακών χεριών θα φαίνονταν σαν ελευθερία και η αθλιότητά τους θα έμοιαζε με άγγιγμα της τύχης και με ευλογία.
 Η υπερβολική ασχήμια της παραμονής στο φτωχοκομείο και στα άλλα ιδρύματα, η οποία χρησίμευε ως σημείο αναφοράς για να εκτιμηθεί η ποιότητα της ζωής στο εργοστάσιο, διεύρυνε απελπιστικά τη δυνατότητα των εργοδοτών να ασκούν πιέσεις στην αντοχή των εργαζομένων τους χωρίς το φόβο της εξέγερσης ή της απόσυρσης από την εργασία.
Σε μια κοινωνία που είναι γνωστή για το ταλέντο και την αγάπη της στις κατηγοριοποιήσεις και τις ταξινομήσεις, το είδος της εργασίας συνιστούσε την αποφασιστική κατηγοριοποίηση από την οποία απέρρεαν όλα τα άλλα που σχετίζονταν με την κοινή ζωή των ανθρώπων. Οι άνθρωποι χωρίς την απασχόληση ήταν άνθρωποι χωρίς αφεντικά, άνθρωποι εκτός ελέγχου, μη επιτηρούμενοι, χωρίς επίβλεψη, μη υποκινούμενοι σε οποιαδήποτε ρουτίνα. Εάν η υποταγή της πλειονότητας του ανδρικού πληθυσμού στην πειθαρχία της εργασίας στο εργοστάσιο ήταν η κυρίαρχη μέθοδος παραγωγής και διατήρησης της κοινωνικής τάξης, το απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν η ισχυρή και σταθερή πατριαρχική οικογένεια.
 Η ηθική της εργασίας μετέτρεψε και προσανατόλισε τα ανθρώπινα κίνητρα και των ανθρώπινων πόθων για ελευθερία σταθερά και αμετάκλητα προς τη σφαίρα της κατανάλωσης. Αυτό καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την ύστερη ιστορία της νεωτερικής κοινωνίας καθώς αυτή πέρασε από την κοινωνία των παραγωγών προς την καταναλωτική κοινωνία. Καταναλώνω σημαίνει καταστρέφω. Τα πράγματα ή τα φθείρουμε από τη φύση είτε απογυμνώνονται από τα θέλγητρά τους. Συνεπώς δεν ελκύουν, δεν διεγείρουν την επιθυμία και χάνουν την ικανότητά τους να ικανοποιούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας.
 Στην κοινωνία των παραγωγών ήταν ότι τα μέλη της συνέπρατταν σε αυτήν πρωτίστως ως παραγωγοί. Ο τρόπος με τον οποίο εκείνη έπλαθε τα μέλη της καθοριζόταν από την ανάγκη να εκπληρωθεί ο ρόλος του παραγωγού. Αντίθετα ο τρόπος που η παρούσα κοινωνία πλάθει τα μέλη της καθορίζεται κατά κύριο λόγο από την ανάγκη να διαδραματίσουν αυτά το ρόλο του καταναλωτή.

Η ηθική της εργασίας έφτασε πολύ πέρα από τις αίθουσες των εργοστασίων και τους τοίχους των φτωχοκομείων. Οι κανόνες της διέπνεαν το όραμα μιας δίκαιης και ορθής κοινωνίας που έμελε να ικανοποιηθεί. Το όραμα της τελικής κατάστασης που επρόκειτο να επιτευχθεί ήταν αυτή της πλήρους απασχόλησης, μιας κοινωνίας που αποτελούνταν αποκλειστικά από εργαζομένους ανθρώπους. Η πλήρης απασχόληση κατείχε την κάπως διφορούμενη θέση να συνιστά ταυτόχρονα δικαίωμα και καθήκον. Όπως όμως συμβαίνει με όλους τους κανόνες, και οι δύο πλευρές έπρεπε να είναι παρούσες για να διασφαλιστεί η γενική ισχύ της αρχής. Ο καθορισμός του κανόνα ορίζει επίσης το αντικανονικό.
Η επίμονη παρουσία των φτωχών έτεινε να εξηγείται είτε με την έλλειψη θέσεων εργασίας είτε εναλλακτικά με την έλλειψη επιθυμίας για εργασία. Υπάρχει μία φαινομενικά άπειρη ποσότητα ελεύθερου χρόνου συνοδευόμενο από την αδυναμία να το χρησιμοποιήσεις. Μεγάλο μέρος της, μέρα με τη μέρα, ύπαρξης είναι αδόμητο, αλλά οι άνεργοι δεν έχουν τα μέσα για να δομήσουν την ύπαρξή τους με έναν τρόπο που να τους προσδίδει νόημα, ικανοποίηση και αξία. Σίγουρα η πιο δημοφιλής λέξη που χρησιμοποίησαν για να περιγράψουν την εμπειρία της ανεργίας είναι το «βαρετό», είναι η ανία και τα προβλήματα με το χρόνο. Να μην έχεις κάτι να κάνεις.
 Το να προκαλέσεις τη μοίρα σου μέσω της αμφισβήτησης των δυνάμεων του νόμου και της τάξης λειτουργεί για τους φτωχούς όπως και για τους πλούσιους. Οι καλοπροαίρετες περιπέτειες εναντίον της ανίας, στις οποίες η ποσότητα της επιθυμίας και των επιτρεπόμενων κινδύνων είναι προσεκτικά εξισορροπημένα. Όσο φτωχότεροι γίνονται οι φτωχοί τόσο υψηλότερα ανεβαίνει το επίπεδο και τόσο πιο εκκεντρικοί γίνονται οι τρόποι ζωής που εκτίθενται μπροστά στα μάτια τους, για να τους λατρεύουν και να επιθυμούν να τους μιμηθούν. Κι έτσι η υποκειμενική αίσθηση ανεπάρκειας με όλο τον πόνο, το στίγμα και την ταπείνωση που τη συνοδεύουν, χειροτερεύει από δύο πιεστικούς παράγοντες, α) την υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσης και β) την αύξηση της έντασης του αισθήματος της σχετικής αποστέρησης.
 Σε όλα αυτά ήταν αναγκαίο το κράτος πρόνοιας ώστε η εξουσία να υπεραμυνθεί της ηθικής της εργασίας. Το κράτος πρόνοιας αναδύθηκε στο σημείο συνάντησης μεταξύ
 α)των πιέσεων μίας παραπαίουσας καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία ήταν ανίκανη να αναδημιουργήσει, από μόνη της και χωρίς πολιτική βοήθεια, τις συνθήκες για την ίδια την επιβίωσή της,
β) της έντονης επιθυμίας να προστατευτεί και να επιβεβαιωθεί η αρχή της κοινωνικής ανισότητας μέσω του μετριασμού των περισσότερων εξοργιστικών και λιγότερων ανεκτών εκδηλώσεών της και τέλος
 γ) από την επιθυμία να προωθηθεί η αποδοχή της ανισότητας με το να περιθωριοποιηθούν εκείνοι που αποτύγχαναν να συμμετάσχουν στην αναπαραγωγή της.
 Οι προσπάθειες να σωθεί αυτός ο κόσμος από τις χειρότερες τις συνέπειες της ίδιας του της ωμότητας μπορούν να έχουν μόνο στιγμιαία αποτελέσματα και μακροπρόθεσμα είναι καταδικασμένα στην αποτυχία. Σήμερα η ηθική της εργασίας συμβάλει αποφασιστικά στη δυσφήμιση της ιδέας, της εξάρτησης. Όλο και περισσότερο η εξάρτηση γίνεται κακόφημη λέξη. Το κράτος πρόνοιας κατηγορείται ότι καλλιεργεί την εξάρτηση, ότι την ανυψώνει στο επίπεδο μιας κουλτούρας που αυτόδιαιωνίζεται και αυτό συνιστά κεφαλαιώδες επιχείρημα για την αποδιάρθρωσή του.
Οι άνθρωποι είναι δημιουργικά όντα και είναι υποτιμητικό να υποθέτεις ότι μια χρηματική ετικέτα (μισθός) είναι αυτό που διαχωρίζει την εργασία από τη μη εργασία, την προσπάθεια από το τεμπέλιασμα. Ακρωτηριάζει την ανθρώπινη φύση η πρόταση ότι χωρίς αυτήν την χρηματική ετικέτα οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να παραμείνουν οκνηροί και να αφήσουν τις δεξιότητες και τη φαντασία τους να σαπίσουν και να σκουριάσουν. Η ηθική της δεξιοτεχνίας θα αποκαθιστούσε σε αυτό το ανθρώπινο ένστικτο την αξιοπρέπεια του και την κοινωνικά αναγνωρισμένη σημασία του, την οποία η ηθική της εργασίας, όπως διαμορφώθηκε και οριοθετήθηκε στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, αρνείται.



*Σκέψεις, παρατηρήσεις και αναφορές από το Συγγραφικό έργο «Η Εργασία, ο καταναλωτισμός και οι νεόπτωχοι» του Ζίγκμουντ Μπάουμαν. 
 Πηγή: http://babushkagr.blogspot.gr/2012/11/blog-post_3768.html

...............................

• H εξόντωση των φτωχότερων

Σχόλιο: το παρακάτω εξαιρετικό άρθρο το βρήκα στον ιντερνετικό χώρο του πάρα πολύ καλού περιοδικού ΖΕΝΙΘ. Και είναι εξαιρετικό, γιατί κάνει κάτι πολύ απλό (και ίσως ξεχασμένο στις μέρες μας!): χρησιμοποιεί την ορθή λογική, χωρίς περιστροφές ή λοξοδρομήσεις ή πλατιασμούς ή (ηθελημένες λόγω "ιδεολογικής στράτευσης")υπεκφυγές και διατυπώνει με αφοπλιστική απλότητα απόλυτα εύλογα ερωτήματα και ειλικρινέστατους προβληματισμούς. Οι οποίοι στηρίζονται στην κοινωνική ευαισθησία ενός ανθρώπου που βλέπει ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες, που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές κι όχι νούμερα σε οικονομικές λίστες "φωτισμένων" (αν)εγκεφάλων, να οδηγούνται ολοταχώς στη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ! Έτσι, επειδή απλώς το αποφάσισαν εκείνοι(και οι εντολοδόχοι τους) που υποτίθεται ότι προσπαθούν παράλληλα "να τους σώσουν!" (μιλάμε για την απόλυτη ΠΑΡΑΝΟΙΑ και κατακρήμνιση της ορθής λογικής).

Πώς μπορεί να αντιδράσει ο απλός άνθρωπος, ο έχων σώας τας φρένας, ο εργαζόμενος, ο πολίτης που πιστεύει ότι με την ψήφο του μπορεί πράγματι ν'αλλάξει κάτι? Ζούμε αλήθεια σε κοινωνίες που διαπνέονται από τα ιδανικά της δημοκρατίας (και άρα της ενεργούς συμμετοχής των πολιτών στη διακυβέρνηση), της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης? Χμ...
Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει ο πολύ αξιόλογος συγγραφέας Γιώργος Στάμκος:

       H ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΊΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΉΣ ΦΤΏΧΕΙΑΣ

«Η φτώχεια είναι σαν τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν έχεις διαπράξει».
Ιλάι Καμάροφ

Του Γιώργου Στάμκου

Σε μια Ελλάδα που φτωχαίνει μέρα με την ημέρα, σε μια κοινωνία που ισοπεδώνεται συνεχώς προς τα κάτω με πρόφαση τη «δημοσιονομική εξυγίανση», όπου οι στρατιές των ανέργων και των νεκροζώντανων χρεοκοπημένων Ελλήνων αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι η ποινικοποίηση της φτώχειας. Κι όμως οι φτωχοί Έλληνες, εργαζόμενοι ή μη, δεν έχουν μόνον τον καθημερινό αγώνα της επιβίωσης, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν τη συστηματική συκοφάντηση εκ μέρους των πλουσίων, που τους θεωρούν ανίκανους, τεμπέληδες και υπεύθυνους για τη φτώχεια τους, αλλά έχουν απέναντί τους κι ένα ανάλγητο κράτος, που μπορεί να τους φυλακίσει για λίγα ευρώ!

Η οικονομική κρίση και ύφεση, η ασφυκτική λιτότητα, η αύξηση των φόρων, η τρομακτική συμπίεση των εισοδημάτων, ο περιορισμός της οικονομικής δραστηριότητας και η αύξηση της ανεργίας οδηγούν καθημερινά χιλιάδες Έλληνες στην εξαθλίωση και στο περιθώριο. Τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες δυσκολεύονται πλέον να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, πόσο μάλλον να πληρώσουν τα δάνεια τους, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ή τους φόρους τους. Και δεν έχουν καμία ελπίδα να το κάνουν όσο η ελληνική οικονομία συνεχίζει να βρίσκεται στην εντατική της Τρόικας, που την υποβάλλει σε αλλεπάλληλες «θεραπείες» λιτότητας.

Ταυτόχρονα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει οικονομικές υποχρεώσεις που δεν μπορεί πια να καλύψει. Χρέη, φόρους και λογαριασμούς, που αυξάνονται εκθετικά ενώ τα εισοδήματα μειώνονται συνεχώς (αν κάποιος βέβαια συνεχίζει να έχει εργασία και, έστω κάποιο εισόδημα). Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.

Σήμερα υπάρχουν εκατομμύρια κάτοικοι της χώρας μας, που έχουν χρέη τα οποία δεν μπορούν πλέον να εξυπηρετήσουν. Τρία εκατομμύρια χρωστούν στις τράπεζες, ένα εκατομμύριο και πλέον στο Δημόσιο, ενώ σχεδόν μισό εκατομμύριο έχουν απλήρωτους τους λογαριασμούς της ΔΕΗ! Τι θα τους κάνετε όλους αυτούς;
Θα τους πάρετε τα σπίτια τους, που είναι ήδη υποθηκευμένα; Το μέλλον τους, που είναι ήδη υποθηκευμένο; Θα τους βάλετε όλους στη φυλακή; Συναντώ καθημερινά γνωστούς και φίλους, που έχουν ποινές εξαγοράσιμες που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν. Άλλος για μια ξεχασμένη παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, άλλος για χρέη στον ΟΑΕΕ, στην Εφορία κ.α. Ποινές μικρές, που δεν ξεπερνούν συνήθως τα χίλια ευρώ κι όμως δεν έχουν να τα πληρώσουν –γιατί κυριολεκτικά δεν έχουν– και απειλούνται με εντάλματα σύλληψης! Δεν είναι τίποτε επαγγελματίες φοροφυγάδες, που έκαναν τη φοροδιαφυγή επάγγελμα κι έβγαλαν εκατομμύρια στην Ελβετία. Μιλάμε για ανθρώπους του καθημερινού μόχθου, που πλέον δεν τα καταφέρνουν –και δε φταίνε καθόλου αυτοί. Μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που δεν έχουν να πληρώσουν την εφορία γιατί –πριν πτωχεύσουν– προτίμησαν να δώσουν προτεραιότητα στους εργαζόμενους τους, να έχουν να φάνε τουλάχιστον οι άνθρωποι κι όχι οι δανειστές του ελληνικού κράτους. Όλοι αυτοί είναι πλέον με την πλάτη στον τοίχο. Όχι μόνο δεν έχουν να ζήσουν, αλλά απειλούνται και με φυλάκιση, ενώ το μόνο «λάθος» τους είναι ότι έχουν πτωχεύσει, σε μια ήδη πτωχευμένη οικονομία και κοινωνία. Ό,τι και να σκέφτεται ο καθένας, αυτό σίγουρα δεν λέγεται απόδοση δικαιοσύνης –μάλλον για εκδίκηση μοιάζει.

Κι όμως οι Έλληνες πολιτικοί, που έχουν ισοπεδώσει προς τα κάτω την ελληνική κοινωνία, ζητούν απεγνωσμένα την ψήφο των φτωχών και νεόπτωχων της χώρας! Και οι φτωχοί; Στριμωγμένοι όλοι τους στα φορτηγά-βαγόνια ενός συστήματος που καταρρέει, κι επηρεασμένοι από το ίδιο το σύστημα που τους καταπιέζει, στρέφονται συνήθως εναντίον κάποιων άλλων πιο συγκυριακά αδύναμων π.χ. άνεργοι Έλληνες εναντίον μεταναστών, αναπαράγοντας έτσι ένα ατέρμονο κύκλο μίσους και ηττοπάθειας. Ναι, οι ηγετικές ελίτ γνωρίζουν, συνειδητά ή όχι, πως η αποδιοπόμπηση ορισμένων ομάδων π.χ. των μεταναστών, τις δίνει μεγαλύτερη σιγουριά στην αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων. Μπορούν έτσι, ακόμη πιο αποτελεσματικά, να τιθασεύσουν έναν απείθαρχο λαό, προσφέροντας τους έναν εύκολο «εχθρό». Όμως εμείς, ο «απείθαρχος» λαός –φτωχοί, νεόπτωχοι και μέλλοντες πτωχοί– γιατί πρέπει να το καταπιούμε; Πως μπορούμε να αντιδράσουμε;
Δυστυχώς δεν μπορούμε ν’ αντιδράσουμε, αν δε συνειδητοποιήσουμε πως οι άνθρωποι – ειδικά στις δημοκρατίες– δεν μπορούν να έχουν ίσα δικαιώματα, όταν χωρίζονται από ένα τεράστιο οικονομικό χάσμα. Δεν μπορεί κάποιος που δεν έχει να φάει ή να πληρώσει το ηλεκτρικό του ρεύμα να έχει την ίδια ελευθερία επιλογών με κάποιο εισοδηματία, που απλά τον απασχολεί το πως θα επενδύσει καλύτερα τα χρήματά του. Όμως, πως μπορεί ένας φτωχός αλλά σκεπτόμενος άνθρωπος να αγωνιστεί για ένα σκοπό με τον οποίο δεν ταυτίζεται; Πως μπορεί και να ρίξει απλά μία ψήφο διαμαρτυρίας, τιμωρητική, γεμάτη δυσθυμία, δυσαρέσκεια και οργή;

Δεν νομίζω πως στις επόμενες εκλογές θα τους εκπλήξουμε δυσάρεστα, αλλά τουλάχιστον έχω δικαίωμα να το ελπίζω…


ΠΗΓΗ: zenith magazine

..............................

• ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ: θέλουμε να μεγαλώσουμε ως Ελληνες?

"Ανιχνεύοντας" ιστότοπους ποικίλων ιδεολογικών προσανατολισμών,  θεματολογικών ενδιαφερόντων και στοχεύσεων, έπεσα πάνω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλητή Κορνήλιου Καστοριάδη (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922- Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997), την οποία και παραθέτω. Προβαίνει σε μια εύστοχη και περιεκτική ιστορική διαδρομή της Ελλάδας σε σύνδεση με τις σημερινές παθογένειές της.
                       

 "Μια συνέντευξή του Κορνήλιου Καστοριάδη"

 Δημοσιογράφος:
Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;
Καστοριάδης:
Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.
Δημοσιογράφος:
Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.
Καστοριάδης:
Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ' αυτήν του Πεκίνου.
Δημοσιογράφος:
Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ' αυτήν την περίοδο;
Καστοριάδης:
Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ' ευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.
Δημοσιογράφος:
Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι;
Καστοριάδης:
Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.
Δημοσιογράφος
Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;
Καστοριάδης:
Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με "ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.
Δημοσιογράφος
Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;
Καστοριάδης:
Κ.Κ.: Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";
Δημοσιογράφος:
Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;
Καστοριάδης:
Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.
Δημοσιογράφος:
Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;
Καστοριάδης:
Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.
Δημοσιογράφος:
Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.
Καστοριάδης:
Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του.
Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

  Πηγή: http://alfeiospotamos.blogspot.gr/2012/01/blog-post_5298.html

.........................  
                    

   

• Πού πήγαν οι αγανακτισμένοι;

(αναρτήθηκε στο μπλογκ στις 19/6/2012)
 ...μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση, που θέτει επώδυνα ερωτήματα κι επιχειρεί να δώσει σαφείς ερμηνείες

Πηγη: Indymedia Αthens

"Οι εθνικες εκλογες της 17ης Ιουνιου εληξαν. Τα αμεσα αποτελεσματα τους ειναι γνωστα τοις πασι, καποια αλλα μενει ακομα να τα δουμε. Γενικα δεν συνηθιζω να εκφραζω αποψη για το εκαστοτε γεγονος με καθυστερηση ενος χρονου. Καποια γεγονοτα ομως αποτελουν εξαιρεσεις κι αυτο οχι γιατι θελω να κουνησω αυταρεσκα το δαχτυλο σε ορισμενους φιλους και συντροφους και να τους πω «σου τα λεγα εγω» αλλα γιατι για να κατανοησει κανεις ορισμενα γεγονοτα – οπως αυτο της διαδικασιας των εκλογων – πρεπει παντα να εχει στο νου του οτι εκφραζουν συγκεκριμενα αποτελεσματα κοινωνικων διεργασιων που εχουν μια ιστορικη συνεχεια.

Υπαρχουν, λοιπον, ανθρωποι – λιγοι – που αναρωτιουνται με βαθυ προβληματισμο που πηγαν οι αγανακτισμενοι. Γιατι εξαφανιστηκαν απο το προσκηνιο τοσο ξαφνικα οσο εμφανιστηκαν; Που πηγε εκεινη η – κιβδηλη – ελπιδα που γεννησαν οι διαδηλωσεις των «πλατειων»;

Θα κανω μια αναλυση προσπαθωντας να δωσω απαντηση σε αυτα τα ερωτηματα και συγχρονως προσπαθωντας να ερμηνευσω τα αποτελεσματα των εθνικων εκλογων, καθως θεωρω οτι η ερμηνεια των τελευταιων και η απαντηση των πρωτων ταυτιζονται. Η αναλυση αυτη στηριζεται σε δυο μερη και θεωρω οτι η παρακατω «μεθοδολογια» ειναι αυτη που κανεις θα πρεπει να μεταχειριζεται οταν προσπαθει να αναλυσει ενα εκαστοτε φαινομενο στην πολιτικη επικαιροτητα. Το πρωτο μερος ειναι μια κοινωνικη αναλυση με ολα τα κοινωνικα χαρακτηρηστικα των αγανακτισμενων που μπορω εγω να εντοπισω, ενω το δευτερο αφορα την πολιτικη εκφραση τους.

Απο την αρχη της εμφανισης του, τον Μαη του 2011 το «κινημα» των αγανακτισμενων πολιτων αντλουσε κοσμο απο ολες τις οικονομικο-κοινωνικες ταξεις και τις διαστρωματωσεις τους (με εξαιρεση ισως την μεγαλο-αστικη), ιδιαιτερα οσο οι συγκεντρωσεις του «κινηματος» προχωρουσαν και καταφερναν να κατεβασουν ολο και περισσοτερο κοσμο στις πλατειες. Ομως παρ’ολη την διαταξικοτητα του οχλου τα χαρακτηριστικα που ηγεμονευσαν απο την αρχη των συγκεντρωσεων και γινονταν ολοενα και πιο αισθητα οσο τα ραντεβου των Κυριακων ανανεωνονταν ηταν ξεκαθαρα μικροαστικα. Αυτο εγινε προφανες πολυ γρηγορα στον λογο και στις πραξεις των αγανακτισμενων, τα οποια επηρεαστηκαν με οξυτατη ενταση απο τα ιδεολογηματα που παραδοσιακα βρισκουν ριζες σε αυτο το κοινωνικο στρωμα.

Τα ιδεολογηματα αυτα ηταν ποικιλα τοσο σε περιεχομενο (απο τα πιο «απολιτικ» μεχρι τα πιο «προωθημενα»), οσο και με τον τροπο που αυτα εκφραστηκαν. Ετσι πολυ γρηγορα ειδαμε την πλατεια συνταγματος να διαιρειται με την βοηθεια των καταλληλων πολιτικων χωρων σε δυο υποστρατοπεδα τα οποια συνυπηρχαν οχι παντα αρμονικα. Το «πανω» και το «κατω» συνταγμα.

Τα χαρακτηριστικα ιδεολογηματα των δυο αυτων στρατοπεδων παρεμειναν ξεκαθαρα μικροαστικα, αλλα πλεον ο οξυμενος λογος τους, οι διαδικασιες, οι οροι υπαρξης τους μεσα στο ευρυτερο συνολο του αγανακτισμενου οχλου και σε τελευταια αναλυση οι ιδιες τους οι πραξεις προδιδαν οχι μονο τις πολιτικες δυναμεις που καμουφλαρισμενα προσπαθουσαν να δρασουν μεσα σε αυτα και να τα επηρεασουν αλλα και τις καταβολες της ιδιας της συνειδησης των ατομων που τα απαρτιζαν, καθως και σε ποιο «ακρο» αυτη ετεινε. Αυτα ολα αποδεικνυονται με μια απλη καταγραφη των αιτηματων/αποψεων/«προσωπικων ιδεολογιων» (οπως τοσο πολυ αρεσει στους μικροαστους να λενε αναφερομενοι στα ιδεολογηματα που τους εχει φυτεψει η αρχουσα μεγαλοαστικη ταξη και που αναπαραγουν με καθε πιθανο και απιθανο τροπο σε μια δεδομενη στιγμη) που εκαναν την εμφανιση τους στις συνελευσεις των αγανακτισμενων.

Ετσι λοιπον στην κατω πλατεια πολλες φορες ακουγαμε το αιτημα/αποψη για την διαλυση της βουλης και σχηματισμο μιας νεας Εθνοσυνελευσης – συντακτικης/νομοθετικης συνελευσης (μια και το προβλημα ειναι οι νομοι του κρατους). Πολυ συχνα θα γινομασταν μαρτυρες σε ενα καινουργιο ξεχαρβαλωμα της εννοιας της αμεσης δημοκρατιας (μια και εχουμε προβλημα δημοκρατιας και μονο και αφηνουμε στην ακρη το οικονομικο κομματι), θα παρακολουθουσαμε την αναγωγη των διαδικασιων της συνελευσης σε καφενειακους διαλογους, θα παρατηρουσαμε, παρ’ολο τον κατα τα αλλα κοινωνικο χαρακτηρα της διαδικασιας της συνελευσης, την παντελη ελλειψη του «κοινωνικα προσανατολισμενου εαυτου» του Μπουκτσιν ο οποιος εχει αντικατασταθει απο μια πρωτοτυπη προσπαθεια εξωστρεφους εκφρασης του ακρατου μικροαστικου ατομικισμου, κατι που φερνει περισσοτερο σε διαδικασια ψυχαναλυσης [1], καθως επισης θα βλεπαμε την αποθεωση του πασιφισμου σαν βασικο τροπο εκφρασης των οποιων πολιτικων αιτηματων με τον «ειρηνικο χαρακτηρα» της διαδηλωσης να εχει γινει βασικος ορος υπαρξης του «κινηματος».

Ταυτοχρονα ομως, οχι πολυ πιο μακρια, στην πανω πλευρα της πλατειας μπορουσε κανεις να ακουσει μια πολυ πιο «ακραια» συνθηματολογια («κλεφτες, προδοτες πολιτικοι», «να καει, να καει το μπουρδελο η βουλη», κ.λπ.), καθως και μια γενικοτερη οξυμενη πατριωτικη ρητορικη που στοχο ειχε, ειδικα οσο πληθαιναν οι συμμετεχοντες στο «κινημα» και ειδικοτερα στην «ανω πλατεια», να αναβαθμισει τον μικροαστικο πατριωτισμο σε ξεκαθαρο εθνικισμο. Τα βασικα εργαλεια σε αυτην την προσπαθεια ηταν απο την μια το μεταναστευτικο που ηδη απο τοτε, λογω καπιταλιστικης κρισης ειχε αρχισει να γιγαντωνεται και να εντεινεται και απο την αλλη η αφηγηση του εθνους-κρατους με θεολογικους ορους.

Γιατι ομως το «κινημα» των αγανακτισμενων πηρε τα παραπανω μικροαστικα χαρακτηριστικα; Γιατι δεν μπορεσε να γινει ενα μαζικοτατο ταξικο εργατικο κινημα που θα μπορουσε να συγκρουστει με τους δικους του ορους με κρατος και κεφαλαιο, που θα μπορουσε εν τελει να δωσει μια πειστικη και αποτελεσματικη για τον ιδιο του τον εαυτο απαντηση στην σαρωτικη επιθεση που δεχεται;

Αυτα τα ερωτηματα θεωρω οτι πρεπει να απαντηθουν αν θελουμε να δωσουμε μια συνολικη απαντηση στο ζητημα και να εξαγουμε με καποια σχετικη ασφαλεια τα οποια πολιτικα συμπερασματα. Για να απαντηθουν ομως θα πρεπει κανεις να κοιταξει ακομα πιο πισω, εναν χρονο πριν την εμφανιση των αγανακτισμενων.

Ειναι 5η του Μαη του 2010 και εχει καλεστει 24ωρη απεργια μετα την ανακοινωση των μετρων του πρωτου μνημονιου. Ειναι η πρωτη φορα εδω και παρα πολλα χρονια που η εργατικη ταξη εχει δηλωσει τετοιο δυναμικο παρον στον δρομο. Πολλοι απο εμας βλεπαν το γεγονος αυτο σαν πιθανη προοπτικη μιας νεας παρουσιας του εργατικου κινηματος που θα μπορουσε να επηρεασει τα πραγματα σε επιπεδο κεντρικου πολιτικου σκηνικου. Δυστυχως η δολοφονια τριων ανθρωπων, εργαζομενων στην τραπεζα της Marfin εμελλε να αποδειξει το αντιθετο.

Μετα τα ντροπιαστικα γεγονοτα της Marfin το εργατικο κινημα υποχωρησε για αρκετο καιρο, τοσο αριθμητικα, οσο και απο αποψη δυναμικης. Η υποχωρηση αυτη της εργατικης ταξης αφησε ολο τον απαραιτητο χωρο στα συμπιεζομενα και προλεταριοποιημενα μικροαστικα στρωματα να ηγεμονευσουν υπερ της στις μελλοντικες πολιτικοκοινωνικες διεργασιες και αριθμητικα και κυριως πολιτικα.

Απο πλευρας των μικροαστων και μεγαλης μεριδας της εργατικης ταξης (παραδοσιακη βιομηχανικη εργατικη ταξη και αστικοποιημενη εργατικη αριστοκρατια) η απαξιωση των δυο βασικων αστικων κομματων και κυριως του ΠΑΣΟΚ ειχε προφανεις αιτιες. Το ΠΑΣΟΚ ειχε υπογραψει την δανειακη συμβαση που στα ματια του μικροαστου ηταν και εν πολλοις ακομα ειναι ο φορεας ολων των δεινων του, ολης της υποτιμησης της υπαρξης του [2]. Η Νεα Δημοκρατια στο μικροαστικο φαντασιακο ηταν αυτη που εστρωσε το εδαφος μεσω του πελατειακου κρατους, του ρουσφετιου και της γενικοτερης κακοδιαχειρησης για την προσφυγη στο ΔΝΤ. Ξεχναν βεβαια ολοι οι μικροαστοι τα οφελη που αποκομισαν απο αυτα ακριβως τα φαινομενα που οι ιδιοι ενισχυσαν. Τα δε κομματα της αριστερας ηταν παραδοσιακα για αυτους (με ορισμενες εξαιρεσεις) χωροι που δεν προσεγγιζαν ουτως η αλλως.

Απο πλευρας εργατικης ταξης η απαξιωση των κομματων της αριστερας ηρθε σταδιακα μετα απο δεκαετιες ηττας σε επιπεδο συνδικαλιστικο, σε επιπεδο κινηματος και σε επιπεδο κεντρικου πολιτικου σκηνικου. Η δε αναρχια απο το ’80 και μετα, με καποιες ελπιδοφορες εξαιρεσεις, δεν ειχε δειξει την πολιτικη ωριμοτητα και ετοιμοτητα που αυτη συνεπαγεται για οργανωση ενος συνδικαλιστικου κινηματος βασης που θα μπορεσει να παραξει μια πολιτικη αντιστασης.

Η παραπανω εξελιξη, δικαιολογημενη κι αν ηταν, ειχε αρνητικες επιπτωσεις αναφορικα με την αναπτυξη της ριζοσπαστικης σκεψης στην κοινωνια και δη στους εργαζομενους με βασικη την σταδιακη υποτιμηση των ιδεολογικο-πολιτικων και θεωρητικων της εργαλειων. Αυτη σε συνδυασμο με την επελαση της ΠΑΣΟΚικης σοσιαλδημοκρατιας του ’80 ειχε σαν αμεσο αποτελεσμα την προωθηση και τελικα την ηγεμονια αστικων-μικροαστικων ιδεολογηματων σε τεραστια κομματια μη-μικροαστικα.

Τελικα αυτο οδηγησε σε μια συλληβδην απαξιωση ολου του πολιτικου σκηνικου και ετσι ο καλυτερος πολιτικος εκφραστης, για τα δεδομενα του καλοκαιριου του 2011, των μικροαστικων στρωματων και μιας μεριδας της εργατικης ταξης ηταν η «πλατεια», αφου κανενα κομμα δεν μπορουσε να ενσωματωσει το πληθος των αγανακτισμενων.

Η τακτικη που ακολουθησαν σχετικα με την προσεγγιση των αγανακτισμενων κομματα της αριστερας (ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλιο), ορισμενες ομαδες που ανηκουν στον αναρχικο χωρο, καθως και ακροδεξια και φασιστικα μορφωματα (Χρυση Αυγη, ΛΑΟΣ) οδηγησαν τα μικροαστικα χαρακτηριστικα των αγανακτισμενων, σε συνδυασμο παντα με την επιδραση της βιαιης προλεταριοποιησης και συνολικης υποτιμησης της εργατικης δυναμης, σε μια οξυνση η οποια, το 2012 πλεον δεν γινοταν να εκφραστει με μια ακομα «πλατεια». Τα χαρακτηριστικα αυτα πλεον σχηματοποιηθηκαν πιο στερεα και πολιτικα και βρηκαν την εκφραση τους σε επωνυμους πολιτικους χωρους.

Τελικα, η ανοδος του νεοναζισμου (Χρυση Αυγη) και της ακροδεξιας (Καμμενος) απο την μια και του ΣΥΡΙΖΑ απο την αλλη ειναι το λογικο ακρο στο οποιο εφτασαν ολα τα μικροαστικα ιδεολογηματα υπο συνθηκες καπιταλιστικης κρισης (μαζικη και αποτομη υποτιμηση της εργατικης δυναμης, βιαιη προλεταριοποιηση, εξαθλιωση).

Αυτη ειναι, θεωρω, η κοινη απαντηση στο ερωτημα που τεθηκε στον τιτλο και στο ερωτημα που αφορα την προελευση της ξαφνικης και αποτομης εκρηξης των ποσοστων του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσης Αυγης. Αυτος, λοιπον, που αναρωτιεται ειτε το ενα ειτε το αλλο δεν εχει παρα να κοιταξει στον καθρεφτη και να ρωτησει τον εαυτο του τι θεση ειχε σε ολη αυτην την διαδικασια. Ηταν με την πλευρα των «γραφικων», των «κολλημενων», των «ψευτοεπαναστατων» που προειδοποιουσαν ηδη απο το καλοκαιρι του 2011 για την σημερινη εξελιξη; Η ηταν με αυτους που ξανα-ανακαλυψαν τον τροχο; Με αυτους που εβαζαν αφεντικο (εστω αυτο το αθλιο, μικρο αφεντικο) και υπαλληλο, εργοδοτη και εργαζομενο μαζι σε ενα κοινο πλαισιο μουτζας και ανεμιζουσας ελληνικης σημαιας;

Ο καθενας ας βρει το θαρρος να αντιμετωπισει τις ευθυνες των επιλογων του.

[1] Αλλωστε για τον ιδιο τον Μπουκτσιν «η ψυχαναλυση σε ολες τις εκφανσεις της καλλιεργει εναν εσωστρεφη «εαυτο» που γυρευει την αυτονομια σε μια εφησυχασμενη ψυχολογικη συνθηκη συναισθηματικης αυταρκειας.»

[2] Βεβαια οχι πολυ αργοτερα χωρες που δεν απευθυνθηκαν στο ΔΝΤ, δεν υπεγραψαν μνημονια, δανειακες συμβασεις, κ.λπ. πηραν ιδιας σκληροτητας μετρα εις βαρος των δικων τους εργαζομενων, πραγμα που για εναν λογικο ανθρωπο αποδομει το επιχειρημα οτι το μνημονιο η το ΔΝΤ ειναι καθαυτα υπευθυνα για την ραγδαια υποτιμηση της εργατικης δυναμης που βιωνει ο ελληνας εργαζομενος."

από  lassietteaubeurre

..............................

• Ο “αφελληνισμός” των εθνικιστών-πατριωτών ...

Πηγή: Indymedia Athens

( από "dakrygono", Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013, στο Indymedia Athens )
  

Εδάφιο από πρόσφατη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ψήφισαν εθνικιστές πατριώτες: «ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης»

Κύριο ρόλο στην εξαθλίωση της κοινωνίας στην Ελλάδα και στη συγκρότηση του “υπερεθνικού”(οι κομισάριοι είναι αιδώ) ολοκληρωτικού καθεστώτος του Μνημονίου, έχει αναλάβει το τόξο των εθνικιστών-πατριωτών …

Εκτός από την πολιτική στήριξη με τη ψήφιση των μνημονίων Tα εθνικιστικά κώματα(ΝΔ-Καμμένοι και ναζιστές της Χ.Α) είναι ο ιδεολογικός κορμός του αστυνομικού κράτους που θα στραφεί στο εσωτερικό για να υπερασπισθεί με κάθε τρόπο το καθεστώς του Μνημονίου.

Η απεικόνιση του σημερινού ελληνικού Κράτους είναι μία πραγματικά, ιστορική εικόνα υποτέλειας.

Οι ξένες δυνάμεις απόκτησαν πλέον τον πλήρη έλεγχο του ορυκτού πλούτου της Ελλάδας και όσον αφορά αυτόν που έχει εξευρεθεί αλλά και τον ορυκτό πλούτο που βρίσκεται κάτω από τη Γη ανεκμετάλλευτος (προς το παρόν).

Κομισάριοι των ξένων μηχανισμών βρίσκονται σε κάθε υπουργείο, Τράπεζες, ΟΤΑ κλπ.

Τα δημόσια έσοδα από το ξεπούλημα ή τους φόρους, μαζεύονται σωρηδών σε ένα και μόνο ταμείο που το διαχειρίζονται τα παλικαράκια του ΔΝΤ.

Το ΤΑΙΔΕΠ των πιο πρόθυμων υπαλληλων(πχ εξαδέλφη του Παπακωνσταντίνου), ελέγχει και θα πουλήσει στην πιο κατάλληλη στιγμή ξεπουλήματος, τα παντα που αναφέρονται στην Ελλάδα, από ακίνητα έως ραδιοσυχνότητες και ορυκτό πλούτο κλπ.

Οι κομισάριοι ελέγχουν μία τεράστια ροή πληροφοριών των πολιτών για ατομικά στοιχεία, φορολογικά στοιχεία, έως καταναλωτικές συνήθειες και ληξιαρχικές πράξεις!! Είναι τέτοιου είδους ο εγκλωβισμός όλων μας, ως πληροφορίες που διαχειρίζονται, που το παραδοσιακό φακέλωμα αποτελεί καλοκαιρινή ανάμνηση μιας αθώας εποχής.

Διοικούν στο σύνολό του το «κρατικό λειτουργικό σύστημα» πάνω στην κοινωνία, στην περιουσία, στην πολιτική, στον κοινωνικό έλεγχο(καταστολή) και στο δίκαιο.

Με τις τελευταίες πράξεις νομοθετικού περιεχομένου η Ελλάδα έχασε κάθε ίχνος αυτοτέλειας και αποδέχεται οποιοδήποτε εξευτελισμό, έστω και παρά φύση, αρκεί να τo απαιτήσουν οι «δανειστές της».

Στην κοινωνία επικρατεί εικόνα σφαγής. Ωσεί παρόντος ενός ακροδεξιού φιλελευθερισμού.

Χιλιάδες άνεργοι, άνθρωποι να μην μπορούν να βρουν το φαγητό της ημέρας, παιδιά να τρέμουν από το κρύο, μία ολόκληρη χώρα και κυρίως ότι ανήκει στους πολίτες της να ξεπουλιέται με όρους μαφίας. Όλα έγιναν με μία πολιτική απόφαση, που στηριζόταν στο εύρος του ακραίου φιλελευθερισμού και βρήκε την εφαρμογή του με μια λυσσαλέα ανάπτυξη της κρατικής βίας.

Αυτοί που ανέλαβαν την νομιμοποίηση της σφαγής, ήταν κατά πρώτον το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με τα κόμματα εξουσίας, την επιχειρηματική ελίτ άριστα διεφθαρμένοι και αλληλοσταυλισμένοι στην αυλή της εξουσίας και ως φυσικό επακόλουθο λειτουργίας ακολουθούν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί εξίσου διεφθαρμένοι, όπως η αστυνομία, και η δικαιοσύνη...

Ιδεολογικά εκπορνευόμενοι από τις αρχές και τους σκοπούς του ακραίου φιλελευθερισμού, όπως αυτός επιβάλλεται από υπερκρατικούς μηχανισμούς(ΔΝΤ-ΟΟΣΑ Παγκόσμια Τράπεζα κλπ). Η “κατοχή”ή καλύτερα η ιδιωτικοποίηση μίας χώρας , της κοινωνίας της και του κοινωνικού-δημόσιου πλούτου, έγινε εντός των αυστηρών όρων-πλαισίου που επέβαλλαν οι υπερκρατικοί μηχανισμοί με μοντέλο τον ακραίο φιλελευθερισμό.

Ούτε πόλεμος , ούτε βίαιη αλλαγή καθεστώτος, όπως επιχειρείται σήμερα στην Αργεντινή, Βενεζουέλα, κλπ, αλλά με τη χρήση ιδιαίτερων εργαλείων. Ελληνικά κόμματα, παρακρατικές ομάδες, μία ιδιότυπη αναζωπύρωση εθνικιστικών τάσεων που όμως στρέφονται στο εσωτερικό και κυρίως στους αντιμνημονιακούς χώρους, νομιμοποίηση του ρατσισμού. Η κουλτούρα της εξουσίας διαμόρφωσε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς των παραπάνω αξιών και αλληλοσχέσεων. . .

Στο εσωτερικό τις όποιες αντιστάσεις προσπαθούν να τις καταστείλουν τα κοινωνικά μέρη που ήδη αναφέρονταν στα κόμματα εξουσίας που συγκροτούν σήμερα το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μνημονίου. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ(μοναρχοφασίστες, εθνικιστές, ναζιστές κλπ)ΔΗΜΑΡ-ΛΑΟΣ-Χ.Α. ένα τόξο κυρίαρχων πολιτικών σχημάτων που κυριαρχούν στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας με το χειρότερο τρόπο. Σε αυτούς (ξανά)απευθύνθηκαν και οι επικυρίαρχοι των υπερκρατικών μηχανισμών(ΔΝΤ, κλπ) για να προστατέψουν το καθεστώς της σφαγής, το ολοκληρωτικό καθεστώς του Μνημονίου που επέβαλλαν.!!.

Εθνικιστικοί ιεροκήρυκες όπως ο Φαυλος Κρανιδιώτης, ο μπουμπούκκος, ο Βορίδης ή ο Δένδιας και μια τεραστια φάλαγγα από ανάλογους που μπορεί να στερούνται σοβαρότητας, νομιμοποιούν όμως κάθε βαρβαρότητα εις βάρος της Ελλάδας ψηφίζοντας από Μνημόνια έως Πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που διασφαλίζουν την εθνική παραίτηση από κάθε νόμιμο δικαίωμα προστασίας των συμφερόντων της Ελλάδας(δημόσιος χώρος-Γη, κοινωνία και κάθε είδους δικαιώματα που συνιστούν τον πολιτισμό).

Από την άλλη χρησιμοποιούν τις εθνικές κορώνες ως στοιχείο συγκόλλησης του ολοκληρωτικού κράτους που διευθύνουν με το παρακράτος των ναζιστικών ομάδων και των διάφορων υπηρεσιών που θα στρέψουν ενάντια σε όποιους αντιστέκονται...

Η ιδεολογική χρήση του εθνικισμού –πατριωτισμού στην Ελλάδα μπορεί άνετα να ταυτοποιηθεί με τον απόπατο των πιο διεφθαρμένων πολιτικών αλητών(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-φασίστες). Τόσο η ΝΔ όσο και τα περίχωρά της ή καλύτερα η υπόλοιπη πολυκατοικία με το ΛΑΟΣ, τους ναζιστές της Χ.Α , τους Μάνο-Τζήμερο και το παρακράτος των ομάδων και υπηρεσιών, τάσσονται όλοι στην εξασφάλιση της λειτουργίας του καθεστώς του Μνημονίου, δίνοντας καθημερινά αγώνα εναντίων όσων αντιστέκονται σε αυτό.

  

Όλα τα μέρη αυτού του δεξιού-φασιστικού, εθνικιστικού-πατριωτικού τόξου, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης του Μνημονίου και των τραγικών επιπτώσεων που επιβάλλονται στην Ελλάδα. Έχοντας την διαχείριση του Κράτους, οργανώνουν όλους τους μηχανισμούς καταστολής, προπαγάνδας και επιτίθενται σε κάθε μορφή αντίστασης. Έχοντας αποδομηθεί κάθε επιχειρηματολογία αναγκαιότητας των μνημονίων που οι ίδιοι στηρίζουν φανατικά, μετατοπίζουν την αναγκαιότητα του καθεστώτος σε έναν μισαλλόδοξο λόγο με στυγνή αναφορά στη φασιστική ρητορεία. Το τελευταίο καταφύγιο των ανδρείκελων του Μνημονίου είναι η φασιστική δεξιά, των ρατσιστών και των εθνικιστών-πατριωτών του … Μνημονίου!!!

Είναι σαφές ότι η εθνικιστική ρητορεία απλώνει τη μισαλλοδοξία της πάνω στην κοινωνία την ίδια ώρα που οι ίδιοι εθνικιστικοί φορείς ξεπουλάν την Ελλάδα ακόμη και στα ανταγωνιστικά υποκείμενα της δικής τους εθνικιστικής ρητορικής(πχ μαρίνα Φλοίσβου σε-Τούρκους καπιταληστές, ξεπούλημα του Πειραιά στην κινέζικη και κομμουνιστική κρατική COSCO). Την ίδια ώρα ψηφίζουν διατάγματα παραίτησης από κάθε νομική αυτονομία-αυτοτέλεια της Ελλάδας.

  

Τα ίδια αντιθετικά(;) σχήματα ακολουθούνται και άλλου. Για παράδειγμα τα ίδια εθνικιστικά-ναζιστικά υποκείμενα(ΝΔ-Χ.Α) κομπάζουν καταγγέλλοντας την διαφθορά ή την εγκληματικότητα, είναι οι ίδιοι που ζουν δολοφονώντας, βασανίζοντας ή φυλακίζοντας πρόσφυγες και οι πρώτοι που μπλοκάρουν την διερεύνηση σοβαρότατων οικονομικών/πολιτικών εγκλημάτων(Λίστα Λάγκάρντ), που αφήνει άρωμα από εμπόριο όπλων, ναρκωτικών(;)και που εμπλέκονται πρόσωπα από το δικό τους Μνημονικό κομματικό τόξο (ΝΔ-ΧΟΥΝΤΙΚΟΊ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ κλπ).

Η ίδια προσπάθεια συγκάλυψης έγινε και στην περίπτωση της SIEMMENS όπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και οι ναζιστές της Χ.Α υποκλίθηκαν στους γερμανοτσολιάδες (Χριστοφοράκος, Ντορούλα κλπ) φορείς του τεράστιου αυτού σκανδάλου που το κάλυψαν σε βάρος των συμφερόντων των δημόσιων συμφερόντων που έπρεπε και μπορούσε να απαιτήσει οικονομικά ανταλλάγματα από τη ζημιά που είχαν προκαλέσει οι μιζαδόροι της SIEMMENS, καλύπτοντας το ρόλο της SIEMMENS και όλων των εμπλεκομένων που δεν τους έλεγες και λίγους...

Οι Εθνικιστικοί ιδεολογικοί εκφραστές και υποστηρικτές αυτής της κατάστασης βρίσκονται σε πρωταγωνιστικούς ρόλους και επιβεβαιώνουν τον (παραδοσιακό) αφελληνισμό των εθνικιστών-πατριωτών που στηρίζουν το «υπερεθνικό» ολοκληρωτικό καθεστώς του Μνημονίου σε βάρος της Ελλάδας.

..............................

•  Βιάζω την καταδίκη, από όπου κι αν προέρχεται

(αναρτήθηκε στο freenet Blog στις 16/1/2013 )

Για μια ακόμα φορά το ίδιο βαρετό και χιλιοπαιγμένο έργο της “καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται”, σε μια κουραστική επανάληψη εκείνου του καλοκαιριού της μιντιακής υπερπαραγωγής των συλλήψεων της 17Ν που για να μιλήσει κανείς έπρεπε πρώτα να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Η κυριαρχία με τις ιδέες της αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να επιβάλλει την ατζέντα και τον τρόπο σε ΜΜΕ και στο επικοινωνιακό πεδίο. Η κεντρική ιδέα συνίσταται στο ότι η βία είναι εν δυνάμει ανατρεπτική και όταν δεν εκπορεύεται από τους νόμιμους φορείς της εξουσίας που κατέχουν το μονοπώλιο της βίας,τότε γίνεται επικίνδυνη και επιθετική. Φυσικά κανένας λακές των ΜΜΕ-δημοσιογράφος δεν θα αναφερθεί ποτέ στη νόμιμη κρατική βία που εκφράζεται σε μαζική κλίμακα (ενσωματώνοντας τη λογική της ναζιστικής συλλογικής ευθύνης) και ποιοτικά είναι αναβαθμισμένη και καθολική. Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από φασιστική εκτροπή ενός εξουσιαστικού μοντέλου διακυβέρνησης τα 8000-9000 χημικά που έπεσαν σε ένα διήμερο στην πλατεία συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 εναντίον των διαδηλωτών? Τι μπορεί να είναι οι δεκάδες τραυματίες από τις κατασταλτικές ορδές του κράτους, ο ένας νεκρός εργάτης από τα χημικά της εξουσίας (συμπόρευση του ΚΚΕ στο οποίο ανήκε με το κράτος σε αυτό το θέμα), οι εκατοντάδες συλλήψεις και διώξεις, οι εισβολές μπάτσων σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, οι φρονηματικές κατηγορίες εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”?

Κι αν αυτές είναι ορατές και πολύ αναγνωρίσιμές μορφές βίας με νόμιμη έκφραση και πηγή το επίσημο μονοπώλιο της κρατικής βίας, υπάρχουν κι εκείνες οι μορφές βίας ενσωματωμένες στην τάξη και ασφάλεια που υπόσχονται ακροδεξιές ηγεσίες της ΝΔ και οι συνοδοιπόροι τους του πασοκ και των κουβελιστών. Μάλιστα η μέιωση των εισοδημάτων της κοινωνίας μέσω των ληστρικών φόρων, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της ισοπέδωσης των κοινωνικών δομών πρόνοιας αποτελούν ποιοτικά και ποσοτικά μορφές βίας που ούτε καν μπορούν να συγκριθούν με το πέταγμα μιας πέτρας. Οι εξουσιαστές που υπογράφουν νομοθετικά διατάγματα στη γραμμή “αποφασίζουμε και διατάζουμε” και επιβάλλουν μειώσεις μισθών και συντάξεων προκαλούν με τις αποφάσεις αυτές έναν αδιευκρίνιστο αριθμό φυσικών εξοντώσεων (ηθικών και παραγωγή κοινωνικά απελπισμένων ) που μόνο έμμεσα μπορεί να προσδιοριστεί μέσω των αυξημένων αυτοκτονιών, των “παράπλευρων” ψυχικών διαταραχών και των εκ του αποτελέσματος αυξημένων περιστατικών καρδιαγγειακών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Για να μην αναφερθούμε στα κύματα μεταναστών, στις ουρές των συσσιτίων, στις ελεημοσύνες των κυρίαρχων και τις καθημερινές εκπτώσεις αξιοπρέπειας.

Αυτά ωστόσο δεν καταγράφονται ως άμεσες μορφές βίας, κυρίως γιατί η σκοπιμότητα και η διαμόρφωση της σκέψης από τα ΜΜΕ δεν επιτρέπουν τη σύνδεση των αιτίων (αποφάσεις εξουσιαστών,καπιταλισμός,κτλ) με τα αποτελέσματα των αποφάσεων αυτών. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι κι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας της ψυχολογίας των ατομικοτήτων της εξουσίας, που δεν έχει συνδέσει το αίτιο με το αιτιατό. Οι εξουσιαστές συμπεριφέρονται σαν να υποτιμούν (ηθελημένα) ένα είδος κοινωνικής μηχανικής που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία και καθορίζει τους όρους και συνθήκες της επιβίωσης με τις αποφάσεις για την οικονομία που κυριαρχεί έναντι της πολιτικής και των αναγκών. Πχ όταν ο Στουρνάρας υπογράφει μειώσεις μισθών και συντάξεων έχει συναίσθηση ότι αυτό μπορεί να επιφέρει σημαντικές ανατροπές στις ζωές εκατομμυρίων πολιτών, αλλά η υποστασιοποίηση των αποφάσεων του δεν απασχολεί, δεν θα βρει το δρόμο προς τη δημοσιότητα κι όταν αυτό συμβεί τότε η κάθε περίπτωση θα παρουσιαστεί αποκομμένη από το συνολικό πλαίσιο ως μια προσωπική ιστορία ατυχίας για την οποία θα μπορούσε ο κοινωνικά ευαίσθητος τηλεθεατής να συγκινηθεί κιόλας. Αν το πράγμα θέλουν να το τραβήξουν ακόμα παραπέρα, ίσως να κάνανε και ένα έρανο ελεημοσύνης …

Η βία ενυπάρχει σε κάθε στιγμή, καθορίζει αυτό που γνωρίζουμε γύρω μας ως τάξη και ασφάλεια, ως το κοινωνικά αποδεκτό και το κυρίαρχο. Η διατήρηση και διαιώνιση του κυρίαρχου των ιδεών του καπιταλισμού, των πολιτικών της εξαθλίωσης των πολλών, της ηγεμονίας της οικονομίας του κεφαλαίου έναντι της πλέμπας, της πολιτικής και οικονομικής επικυριαρχίας των ελίτ επί των κοινωνιών απαιτούν τεράστιες ποσότητες βίας ενταγμένες στο πλαίσιο της κρατικής λειτουργίας. Η καθημερινότητα και οι ταξικές διαφοροποιήσεις, η εκμετάλλευση της εργασίας, η μισθωτή εργασία, το αφεντικό που αφομοιώνει τις εργατικές νομοθεσίες που γράφονται για το συμφέρον του, η συρρίκνωση δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων έχουν ενσωματώσει τη βία ενός συστήματος που δύσκολα γίνεται ορατή γιατί είναι στοιχείο αναπόσπαστο της ζωής, αναμφισβήτητη αξία που δεν τίθεται σε κοινωνική διαπραγμάτευση. Ο μπάτσος εγκαθίσταται στην ψυχολογία, τα κοινωνικά στερεότυπα, τα πρέπει και τα μην ώστε να συμπληρώσει το μπάτσο με τα χακί και τα κρατικά σύμβολα.

Κι όταν η κοινωνική αντιβία εκφράζεται στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στα στέκια και τις καταλήψεις, τους κοινωνικούς χώρους, όταν διαπλάθονται συνειδήσεις που αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, τότε οι εξουσιαστές σοκαρισμένοι φέρνουν γύρες τα κανάλια των ΜΜΕ και των εφημερίδων των οικονομικών ελίτ για να προτάξουν την ανάγκη “να καταδικαστεί η βία από όπου κι αν προέρχεται” αρκετά σίγουροι ότι αυτό δεν θα περιλάβει τη συστημική βία, ποιοτικά και ποσοτικά αναβαθμισμένη σε καιρούς μνημονίου. Είναι όντως βολικό να εστιάζεται η κουβέντα στις πέτρες των πορειών και να ξεχνάμε τα αστυνομικά 38άρια που θερίζουν μαζί με τα χημικά του κράτους….αλλά για ποιον είναι βολικό?

Πηγή: freenet Blog

..............................

• “Αυτοί και εμείς” (μέρος Δ΄) του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος

Μετάφραση κειμένου που δημοσιεύτηκε στο enlace zapatista στις 24 Γενάρη και συνιστά το τέταρτο αυτοτελές μέρος του ίδιου κειμένου, υπογεγραμμένου από τον εξεγερμένο υποδιοικητή Μάρκος του EZLN (της επαρχίας Τσιάπας του Μέξικο). Εδώ υπάρχουν μεταφρασμένα και τα προηγούμενα μέρη.

Αυτοί και εμείς.

ΙV. Οι στεναχώριες των από κάτω

Γενάρης 2013

Πόσες φορές δεν μας έχει σταματήσει στο δρόμο ένα περιπολικό για το έγκλημα του «ύποπτου» προσώπου ή κουρέματος, κι έπειτα από μερικά χτυπήματα, κι αφού μας έχουν ζητήσει λεφτά, μάς αφήνουν να φύγουμε;

«Καταστολή και ενοχοποίηση», Cruz Negra Anarquista, Μεξικό, Γενάρης 2013

-Και για τους νέους που βλέπουν σε σένα έναν ήρωα και ένα παράδειγμα ανθρώπου που τιμωρήθηκε άδικα από το σύστημα καταστολής;

-Όχι, τι ήρωας! Ήρωας είναι ο καθένας από τους νέους που βγαίνουν καθημερινά απʼ το σπίτι τους για να οργανωθούν για την αλλαγή αυτής της άδικης κοινωνίας και αυτού του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Και οργανώνονται, αντιστέκονται… Ας μην φοβούνται, γιατί ο φόβος θα τους κάνει νʼ αλλάξουν στρατόπεδο.

Alfonso Fernández, συλληφθείς από τις 14 Νοέμβρη στην Ισπανία σε συνέντευξη της Shangay Lily, στο Kaos en la Red, Γενάρης 2013.

«Ο εχθρός είναι απαραίτητος για να δώσεις ελπίδα στον κόσμο […] Το αίσθημα της ταυτότητας βασίζεται στο μίσος ενάντια σε όσους δεν μας μοιάζουν. Το μίσος πρέπει να καλλιεργηθεί ως δημόσιο πάθος. Ο εχθρός είναι φίλος των λαών. Έχοντας αντικείμενο μίσους αισθανόμαστε καλά μέσα στην ίδια μας τη δυστυχία. Πάντα. Το μίσος είναι το πραγματικό ουσιαστικό πάθος.

Ουμπέρτο Έκο, Το κοιμητήριο της Πράγας

Πού αρχίζει η βία;

Για να δούμε…

Μπροστά σʼ ένα καθρέφτη, σε οποιαδήποτε μέρα και οποιοδήποτε τόπο…

Φανταστείτε ότι είστε διαφορετικός από τον κοινό κόσμο.

Φανταστείτε ότι είστε κάτι πολύ άλλο.

Φανταστείτε ότι έχετε συγκεκριμένο χρώμα δέρματος ή κώμης.

Φανταστείτε ότι σας υποτιμούν και σας ταπεινώνουν, ότι σας καταδιώκουν, σας φυλακίζουν, σας σκοτώνουν ακριβώς γιʼ αυτό, επειδή είστε διαφορετικός.

Φανταστείτε ότι από τότε που γεννηθήκατε όλο το σύστημα σάς λέει και σας επαναλαμβάνει ότι είστε κάτι περίεργο, μη φυσιολογικό, άρρωστο, ότι πρέπει να μετανιώσετε γιʼ αυτό που είστε και, αφού το καταλογίσετε στην κακή σας τύχη ή/και στη θεία δικαιοσύνη, πρέπει να κάνετε τα πάντα όποτε χρειάζεται για να ρυθμίζετε αυτό το «κατασκευαστικό ελάττωμα».

/Και φυσικά, κοιτάξτε, έχουμε ακριβώς ένα προϊόν που απλά κάνει θ-α-ύ-μ-α-τ-α για τα εκ γενετής προβλήματα. Αυτός ο τρόπος σκέψης σάς γλιτώνει από την εξεγερσιακότητα και αυτή την τόσο εκνευριστική κατάσταση να διαμαρτύρεστε για τα πάντα. Αυτή η κρέμα αλλάζει το χρώμα του δέρματός σας. Αυτή η βαφή μαλλιών σας δίνει τον τόνο που είναι στη μόδα. Αυτό το μάθημα για το «πώς να κερδίζετε φίλους και φίλες, και πώς να γίνετε δημοφιλείς στο διαδίκτυο» σας δίνει όλα τα εχέγγυα για να γίνετε ένας σύγχρονος άνθρωπος. Αυτή η θεραπεία σας επιστρέφει τη νιότη. Αυτό το dvd σας δείχνει πώς να συμπεριφέρεστε στο δρόμο, στη δουλειά, στο κρεβάτι, στις παράνομες ληστείες (κλέφτες), στις νόμιμες ληστείες (τράπεζες, κυβερνήτες, εκλογές, νόμιμες εταιρείες), στις κοινωνικές συνεστιάσεις… τι; Ω! δεν σας καλούν σε κοινωνικές συνεστιάσεις;… οκ! σας υποδεικνύει επίσης τι να κάνετε για να σας καλούν. Εδώ λοιπόν θα γνωρίσετε το μυστικό της επιτυχίας στη ζωή σας. Αφήστε πίσω σας τη λέιντι Γκάγκα και τον τζάστιν μπίμπερ στον αριθμό ακολούθων που έχουν στο τουΐτερ! Βάλτε τη μάσκα της αρεσκείας σας. Έχουμε τα πάντα! Ακόμη και του υπουργείου Υγείας… Ωραία ωραία, δεν ήταν καλό παράδειγμα, αλλά πράγματι έχουμε για όλα τα γούστα.

Μην το βλέπετε με απέχθεια! Δεν θα σας λένε πλέον άξεστο/-η, πρόλε [1], μαύρο/-η, τριτοκοσμικό/-ή [2], ζόμπι, φιλοζαπατίστα!/

Φανταστείτε ότι παρά τις προσπάθειές σας και τις καλές προθέσεις σας δεν κατορθώνετε να κρύψετε το χρώμα του δέρματός ή των μαλλιών σας.

Τώρα φανταστείτε ότι ξεκινά μια εκστρατεία για την εξάλειψη όλων όσων είναι σας κι εσάς.

Δεν είναι ότι θα γίνει κάποια τελετή έναρξης ή θα ψηφιστεί κάποιος σχετικός νόμος, αλλά εσείς αντιλαμβάνεστε ότι όλο το σύστημα αρχίζει να κινείται εναντίον σας και ενάντια σʼ όλους όσους είναι σαν κι εσάς. Όλη η κοινωνία μετατρέπεται σε μια μηχανή της οποίας ο πρωταρχικός στόχος είναι να σας εξαλείψει.

Αρχικά είναι τα βλέμματα αποδοκιμασίας, απέχθειας, υποτίμησης. Ακολουθούν οι προσβολές, οι επιθέσεις. Έπειτα υπάρχουν συλληφθέντες, εκτοπισμένοι, φυλακισμένοι. Αργότερα νεκροί εδώ κι εκεί, νόμιμα ή παράνομα. Τέλος μια συντεταγμένη εκστρατεία, η μηχανή σε πλήρη ισχύ, για να σας εξαφανίσουν, εσάς και όλους όσους σας μοιάζουν. Η ταυτότητα όσων απαρτίζουν την κοινωνία επιβεβαιώνεται μέσα από το μίσος προς εσάς. Το έγκλημά σας; Είστε διαφορετικός.

Δεν το βλέπετε ακόμη;

Ωραία. Φανταστείτε λοιπόν ότι είστε … (βάλτε αρσενικό, θηλυκό ή άλλο, κατά περίπτωση).

Ένας ιθαγενής σε μια χώρα κυριαρχούμενη από ξένους. Ένα σμήνος από στρατιωτικά ελικόπτερα κατευθύνεται προς τα εδάφη σας. Ο Τύπος θα πει ότι η κατάληψη του αιολικού πάρκου εμπόδιζε τη μείωση της ρύπανσης ή ότι καταστρεφόταν η ζούγκλα. «Ο εκτοπισμός ήταν απαραίτητος για την πτώση της υπερθέρμανσης του πλανήτη», είπε ο υπουργός.

Ένα μαύρος σʼ ένα έθνος κυριαρχούμενο από λευκούς. Ένας δικαστής WASP [3] θα σας τιμωρήσει. Ανάμεσα στα στοιχεία που παρουσιάζει η εισαγγελία είναι και αναλύσεις χρωματισμού των ιστών του δέρματός σας.

Ένας εβραίος στη ναζιστική Γερμανία. Ο υπάλληλος της Γκεστάμπο σας κοιτά έντονα. Την επόμενη μέρα μια αναφορά θα λέει ότι έχει μολυνθεί η ανθρώπινη φυλή.

Ένας Παλαιστίνιος στη σημερινή Παλαιστίνη. Ο πύραυλος του ισραηλινού στρατού είναι στραμμένος προς το σχολείο, το νοσοκομείο, τη γειτονιά, το σπίτι. Αύριο τα ΜΜΕ θα λένε ότι καταστράφηκαν στρατιωτικοί στόχοι.

Ένας μετανάστης στην άλλη πλευρά οποιωνδήποτε συνόρων. Πλησιάζει ένα περιπολικό. Την επόμενη μέρα δεν θα εμφανιστεί τίποτα στις ειδήσεις.

Ένας παπάς, μια μοναχή, ένας λαϊκός που έχει διαλέξει την πλευρά των φτωχών, μέσα στη χλιδή του Βατικανού. Τα λόγια του Καρδινάλιου στρέφονται ενάντια σε όσους ασχολούνται με γήινα πράγματα.

Ένα πλανόδιος σε ένα ακριβό εμπορικό κέντρο σε μια ακριβή περιοχή. Η κλούβα των ΜΑΤ παρκάρει. «Υπερασπιζόμαστε το ελεύθερο εμπόριο», θα δηλώσει ο βουλευτής.

Μια γυναίκα μόνη, μέρα ή νύχτα, σε μέσο δημόσιας συγκοινωνίας γεμάτο άντρες. Μια αμελητέα διαφοροποίηση στο ποσοστό της «έμφυλης βίας». Ο αστυνομικός θα πει: «είναι που προκαλούν».

Ένας γκέι μόνος, μέρα ή νύχτα, σε μέσο δημόσιας συγκοινωνίας γεμάτο άντρες μάτσο. Μια αμελητέα διαφοροποίηση στο ποσοστό της «ομοφοβικής βίας».

Μια εργάτρια του σεξ σε μια άγνωστη οδό, σε μια μακρινή γωνία… πλησιάζει ένα περιπολικό. «Η κυβέρνηση μάχεται με επιτυχία το εμπόριο λευκής σαρκός», θα πει ο τύπος.

Ένα φρικιό, ένας ραστάς, μια σκεϊτμπορντού, ένας μάγκας, μια μεταλλού, στο δρόμο, τη νύχτα… πλησιάζει άλλο περιπολικό. «Εμποδίζουμε τις αντικοινωνικές συμπεριφορές και τους βανδαλισμούς», θα πει ο νομάρχης.

Ένας γραφιτάς που «μουντζουρώνει» στο Διεθνές Κέντρο Εμπορίου… πλησιάζει ένα ακόμη περιπολικό. «Κάνουμε ό,τι περνά απʼ το χέρι μας για να έχουμε μια όμορφη και ελκυστική πόλη για τους τουρίστες», θα πει οποιοσδήποτε αξιωματούχος.

Ένας κομμουνιστής σε συγκέντρωση του φασιστικού δεξιού κόμματος. «Είμαστε ενάντια στους ολοκληρωτισμούς που έχουν φέρει πλείστα δεινά στον κόσμο», θα πει ο πρόεδρος του κόμματος.

Ένας αναρχικός σε συγκέντρωση του κομμουνιστικού κόμματος. “Στρεφόμαστε ενάντια στα μικροαστικά παραστρατήματα που τόσο έχουν βλάψει την παγκόσμια επανάσταση», θα πει ο γενικός γραμματέας του κόμματος.

Ένα ενημερωτικό πρόγραμμα «31 λεπτών» στις ειδήσεις του CNN. Ο Τulio Triviño και ο Juan Carlos Bodoque κοιτάζονται μπερδεμένοι. Δεν λένε τίποτα [4].

Ένα συγκρότημα εναλλακτικής μουσικής που προσπαθεί να πουλήσει το δίσκο του σε συναυλία της Lady Gaga, της Μαντόνα, του Justin Bieber, ή όποιου άλλου. Πλησιάζουν οι μπάτσοι. Οι φανς φωνάζουν σαν τρελοί.

Μια καλλιτέχνις που χορεύει έξω από ένα μεγάλο πολιτιστικό κέντρο όπου παρουσιάζει μια παράσταση (ναι-μόνο-οι-προσκεκλημένοι-στο-γκαλά-συγγνώμη-κυρία-μου-εμποδίζετε) το μπαλέτο Μποσλόι. Προχωρά η ασφάλεια για να επαναφέρει την τάξη.

Ένας ηλικιωμένος σε μια συγκέντρωση προεδρευόμενη από τον ιάπωνα υπουργό οικονομικών Ταρό Ασό (σπούδασε στο Στάνφορντ και πρόσφατα ζήτησε από τους ηλικιωμένους «να πεθαίνουν πια» γιατί στοιχίζει να παραμένουν ζωντανοί). Περιορίζεται ακόμη περισσότερο το κόστος για την κοινωνία.

Ένας Ανώνυμος που ασκεί κριτική στο copyright σε συγκέντρωση με μετόχους της Microsoft-Apple. «Ένας επικίνδυνος χάκερ πίσω από τα κάγκελα», θα πουν τα μέσα.

Ένας νεαρός Μαπούτσε που διεκδικεί, στη Χιλή, τα εδάφη των προγόνων του ενώ βλέπει τα τανκς και το απειλητικό πράσινο των δυνάμεων καταστολής. Η σφαίρα που τον τραυματίζει θανάσιμα δεν θα τιμωρηθεί.

Ένας νέος ή/και φοιτητής ή άνεργος σε μια σκοπιά στρατού-αστυνομίας-πολιτοφυλακής-ΜΑΤ. Το τελευταίο που άκουσε; «Ρίχτε!»

Ένα μέλος της φυλής νάουα στα γραφεία μιας πολυεθνικής μεταλλευτικής εταιρείας. Τον απαγάγουν ένστολοι. «Το ερευνούμε», θα πουν οι αντίστοιχες κυβερνήσεις.

Ένας διαδηλωτής μπροστά στους γκρίζους μεταλλικούς τοίχους ενώ από την άλλη πλευρά η μεξικανική πολιτική τάξη πίνει το πικρό ποτήρι μιας ακόμη πολιτικής επιβολής. Τον χτυπάει μια πλαστική σφαίρα που τον κάνει να χάσει ένα μάτι ή του σπάει το κρανίο. «Καλούμε σε ενότητα για το καλό της χώρας. Είναι ώρα νʼ αφήσουμε κατά μέρος της αντιδικίες», θα πουν τα φερέφωνα των ειδήσεων.

Ένας αγρότης μπροστά στο στρατό των δικηγόρων και των αστυνομικών. Ακούει ότι η γη που δουλεύει, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν οι γονείς του, οι παππούδες και προπαππούδες του, οι πρόγονοί του μέχρι τόσο πίσω που ακόμη κι ο χρόνος μπερδεύεται, είναι πλέον ιδιοκτησία μιας κτηματομεσιτικής εταιρείας και ότι είστε εσείς που ρίχνετε στο δρόμο του καημένους επιχειρηματίες από κάτι που δίκαια τους ανήκει. Φυλακή.

Ένας αντίθετος στην εκλογική νοθεία που βλέπει πώς τιμούνται οι σαράντα κλέφτες και οι παρατρεχάμενοί τους. Η κοροϊδία: «Πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να κοιτάξουμε μπροστά».

Ένας άντρας ή μια γυναίκα που πλησιάζει να δει τι γίνεται και σύντομα «αποκλείονται» από τις δυνάμεις της τάξης. Ενόσω τον ή την σπρώχνουν, χτυπούν, κλωτσούν για να την βάλουν στο περιπολικό, προλαβαίνετε να δείτε ότι οι κάμερες γνωστού καναλιού είναι στραμμένες προς την άλλη πλευρά.

Ένας ιθαγενής ζαπατίστας στη φυλακή της κακής κυβέρνησης (PRI-PAN-PRD-PT-MC [μεξικανικά δεξιά και αριστερά κόμματα]) εδώ και πολλά χρόνια. Διαβάζει στην εφημερίδα: «Γιατί ο EZLN επανεμφανίστηκε μόλις το PRI πήρε την εξουσία; Πολύ ύποπτο.»

-*-

Μας παρακολουθείτε;

Ωραία…

Αισθάνεστε τη βεβαιότητα του να είσαστε έξω απʼ τα νερά;

Αισθάνεστε το φόβο να σας αγνοούν, να σας προσβάλουν, να σας χτυπούν, να σας κοροϊδεύουν, ταπεινώνουν, βιάζουν, φυλακίζουν, δολοφονούν μόνο και μόνο γιʼ αυτό που είστε;

Αισθάνεστε την αδυναμία να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα για να το αποτρέψετε, για να υπερασπίσετε τον εαυτό σας, για να εισακουστείτε;

Καταριέστε την ώρα που μπήκατε σʼ αυτό το μέρος, τη μέρα που γεννηθήκατε, την ώρα που αρχίσατε να διαβάζετε αυτό το κείμενο;

-*-

Αρκετά από τα προαναφερθέντα παραδείγματα έχουν όνομα, ημέρα και μέρος:

Juan Francisco Kuykendal Leal: Ο σύντροφος Kuy της Άλλης Καμπάνιας [5], δάσκαλος, δραματουργός, σκηνοθέτης θεάτρου. Σοβαρή κρανιακή κάκωση την 1η Δεκέμβρη 2012 από πυροβολισμό των «δυνάμεων της τάξης» [6]. Σχεδίαζε να κάνει μια θεατρική παράσταση για τον Ενρίκε Πένια Νιέτο.

José Uriel Sandoval Díaz: Νεαρός φοιτητής του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού και μέλος του Φοιτητικού Συμβουλίου Αγώνα. Έχασε ένα μάτι κατά την καταστολή της 1ης Δεκέμβρη 2012 εξαιτίας επίθεσης των «δυνάμεων της τάξης». Σχεδίαζε να αντισταθεί στην επιβολή του Ενρίκε Πένια Νιέτο.

Celedonio Prudencio Monroy: Ιθαγενής της φυλής νάουα. Απήχθη στις 23 Οκτώβρη 2012 από τις «δυνάμεις της τάξης». Σχεδίαζε να αντισταθεί στη λεηλασία των εδαφών της φυλής των νάουα από τις μεταλλευτικές εταιρείες και τους οικοπεδοφάγους.

Andrián Javier González Villarreal: Νεαρός φοιτητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Νουέβο Λεόν, στο Μεξικό. Δολοφονήθηκε το Γενάρη του 2013 από τις «δυνάμεις της τάξης». Σχεδίαζε να αποφοιτήσει και να γίνει ένας επιτυχημένος επαγγελματίας.

Cruz Morales Calderón και Juvencio Lascurain: Συλληφθέντες αγρότες στη Βερακρούζ, 2010-2011, από τις «δυνάμεις της τάξης». Σχεδίαζαν να αντισταθούν στη λεηλασία των εδαφών τους από τις κτηματομεσιτικές εταιρείες.

Matías Valentín Catrileo Quezada: Νεαρός ιθαγενής Μαπούτσε. Δολοφονήθηκε στις 3 Γενάρη 2008, στη Χιλή, από τις «δυνάμεις της τάξης». Σχεδίαζε να αντισταθεί στη λεηλασία της γης των Μαπούτσε από την κυβέρνηση, τους φεουδάρχες και τις πολυεθνικές εταιρείες.

Francisco Sántiz López: Ιθαγενής ζαπατίστας, άδικα φυλακισμένος από τις «δυνάμεις της τάξης». Σχεδίαζε να αντισταθεί στην κυβερνητική αντεπανάσταση του Juan Sabines Guerrero [πρώην κυβερνήτης της Τσιάπας) και του Felipe Calderón Hinojosa [πρώην πρόεδρος του Μεξικού].

-*-

Ωραία… μην απελπίζεστε. Τελειώσαμε σχεδόν…

Τώρα φανταστείτε ότι δεν φοβάστε, ή αν φοβάστε το ελέγχετε.

Σκεφτείτε ότι πηγαίνετε μπροστά στον καθρέφτη και όχι μόνο δεν κρύβετε ή βάφετε τη διαφορετικότητά σας αλλά την τονίζετε.

Φανταστείτε ότι κάνετε τη διαφορετικότητά σας ασπίδα και όπλο, υπερασπίζεστε τον εαυτό σας, βρίσκετε κι άλλους σαν εσάς, οργανώνεστε, αντιστέκεστε, αγωνίζεστε και, χωρίς να το καταλάβετε, περνάτε από το «είμαι διαφορετικός» στο «είμαστε διαφορετικοί».

Φανταστείτε ότι δεν κρύβεστε πίσω από την αναμονή να «ωριμάσουν» τα πράγματα και πίσω από τη «λογική», πίσω από το «δεν είναι ώρα ακόμη», «δεν υπάρχουν οι συνθήκες», «πρέπει να περιμένουμε», «είναι ανώφελο», «δεν υπάρχει γιατρειά».

Φανταστείτε ότι δεν πουλιέστε, δεν υποχωρείτε, δεν παραδίνεστε.

Μπορείτε να το φανταστείτε;

Λοιπόν, ωραία, αν και ούτε εμείς ούτε κι εσείς το γνωρίζετε ακόμη, είμαστε μέρος ενός «εμείς» πολύ μεγαλύτερου που μένει να δημιουργηθεί.

(συνεχίζεται…)

Από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, από οποιοδήποτε κόσμο.

SupMarcos

Πλανήτης Γη

Γενάρης 2013

——————————————-

Άκουσε και δες το βίντεο που συνοδεύει το κείμενο:



Σημειώσεις της aqua

[1] Το prole (απ’ το «προλετάριος») έγινε ατάκα στο Μεξικό όταν η κόρη του τότε υποψήφιου για την προεδρία, και πλέον δυστυχώς προέδρου, Ενρίκε Πένια Νιέτο χαρακτήρισε ως «ηλίθιους» και «πρόλε» όσους κοροΐδευαν τον πατέρα της μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να ονοματίσει στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου στη Γκουανταλαχάρα τρία βιβλία που άλλαξαν τη ζωή του (Δεκέμβρης 2011).

[2] Region 4 (Ζώνη 4) στο πρωτότυπο: Ο όρος προέρχεται από την κωδικοποίηση των DVD ανά γεωγραφικές ζώνες, έξω από τις οποίες η αναπαραγωγή ενός δίσκου μπορεί να μην είναι δυνατή. Η Ζώνη 4 αντιστοιχεί στην κεντρική και νότια Αμερική, τις Αντίλλες και την Αυστραλία.

[3] Για το WASP η aqua ζήτησε βοήθεια από το κοινό και ανταποκρίθηκε με ένα σχόλιο ο Απόστολος: “Το WASP φαίνεται να σημαίνει white Anglo-Saxon Protestant (λευκός αγγλοσάξων προτεστάντης). Στο wiktionary γράφει: A member of the dominant American upper-class culture, a white Anglo-Saxon Protestant ( http://en.wiktionary.org/wiki/wasp#Etymology_2 ).”

[4] «31 λεπτά» είναι το όνομα μιας σατιρικής εκπομπής κουκλοθέατρου. Τα ονόματα που αναφέρονται είναι ήρωες της εκπομπής.

[5] Την Άλλη Καμπάνια άρχισε ο Μάρκος και οι ζαπατίστας σε όλο το Μεξικό το 2006 (περίοδος προεκλογικής καμπάνιας στο Μεξικό). Μαζί της ενώθηκαν οργανώσεις και άτομα αποδεχόμενοι κάποιες κοινές αρχές και μια βασική κοινή ανάλυση που βρίσκεται στην 6^η Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα (εδώ ελληνική μετάφραση).

[6] Την 1^η Δεκέμβρη του 2012 αναλάμβανε καθήκοντα προέδρου ο Ενρίκε Πένια Νιέτο. Μια μεγάλη κινητοποίηση στο κέντρο άφησε αρκετούς τραυματίες.

..........................

• Οταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση είναι καθήκον

Ποια αντίσταση, όμως;

Δεν υπάρχει σήμερα εργαζόμενος που να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι τα διαδοχικά Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι υλοποιούν μια διαδικασία «κινεζοποίησης» της εργατικής τάξης. Οι μισθοί και τα μεροκάματα συρρικνώνονται και οι εργασιακές σχέσεις «ξεπατώνονται», επιστρέφοντας εκεί που βρίσκονταν πριν από πολλές δεκαετίες. Αυτός ήταν και παραμένει ο πραγματικός στόχος των Μνημονίων και όχι η διαχείριση του χρέους, η οποία είναι απλώς ένα εργαλείο για την προώθηση της «κινεζοποίησης».

Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι αυτή η διαδικασία προωθείται βίαια, με τη χρήση των θεσμικών μηχανισμών της άρχουσας τάξης. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους μισθούς και τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο τομέα, όπου το κράτος είναι και εργοδότης, αλλά αφορά και τον ιδιωτικό τομέα, στον οποίο υποτίθεται ότι ισχύει το δίκαιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Οι μεγάλες ανατροπές δεν ήρθαν ως αποτέλεσμα σύγκρουσης και διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε καπιταλιστές και εργάτες, αλλά επιβλήθηκαν με νόμους και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Το κράτος, δηλαδή, λειτούργησε ως συλλογικός καπιταλιστής, εφαρμόζοντας με απροκάλυπτο και προπαντός βίαιο τρόπο το δίκαιο της αστικής τάξης.

Και φυσική βία

Αυτή η βία κάθε άλλο παρά συμβολική είναι. Μπορεί να μην φαίνεται το αίμα, όμως το αίμα εξακολουθεί να χύνεται. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι δεν είναι βιαιότητα η απόλυση εκατοντάδων χιλιάδων εργατών, η εφιαλτική ανεργία των νέων, η φτώχεια και η εξαθλίωση των εργατικών οικογενειών, ο υποσιτισμός των παιδιών. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι αυτή η πολιτική δεν είναι βίαιη, επειδή αποφασίστηκε «δημοκρατικά» από τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά), που απολάμβαναν την εμπιστοσύνη δυο διαδοχικών κοινοβουλίων, με διαφορετικές συνθέσεις και κυβερνητικές κολεγιές.

Το τελευταίο διάστημα, όμως, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη φροντίζει να καταστήσει σαφές πως δεν πρόκειται να ανεχθεί την αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής, ακόμη και από συνταγματικά κατοχυρωμένες εργατικές δράσεις, όπως είναι η απεργία, αλλά θα τις αντιμετωπίσει με την ωμή βία των κατασταλτικών μηχανισμών. Η κυβέρνηση διατάζει, τα δικαστήρια αποφασίζουν, η αστυνομία εφαρμόζει με τη βία των ΕΚΑΜ και των ΜΑΤ. 

Η πρόβα τζενεράλε έγινε το καλοκαίρι στη «Χαλυβουργία». Τα ΜΑΤ ανέλαβαν χαράματα να επιβάλουν το δίκιο του αφεντικού. Και το έκαναν εύκολα, χωρίς να συναντήσουν καμιά αντίσταση.

Η πρεμιέρα δόθηκε στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια. Ολα έγιναν σύμφωνα με τους κανόνες της τυπικής (αστικής) νομιμότητας: τα δικαστήρια κήρυξαν την απεργία παράνομη και καταχρηστική, η κυβέρνηση αποφάσισε την επιστράτευση των απεργών, όταν αυτοί συνέχισαν παρά τη δικαστική απόφαση, τα ΕΚΑΜ και τα ΜΑΤ εισέβαλαν μέσα στη βαθιά νύχτα στο αμαξοστάσιο και το κατέλαβαν, χωρίς και πάλι να συναντήσουν αντίσταση.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη

Το σύνθημα είναι παλιό. Υπάρχει από τότε που υπάρχει εργατικό κίνημα. Το φωνάζουμε κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή (κυβερνητικές αποφάσεις, δικαστικές αποφάσεις). Το εννοούμε, όμως;

Οταν η κυβέρνηση αποφασίζει και η Βουλή ψηφίζει κόντρα στα εργατικά συμφέροντα (είτε στα γενικά εργατικά συμφέροντα είτε στα συμφέροντα ενός κλάδου ή ενός χώρου), φωνάζουμε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και λέμε ότι «θα καταργήσουμε το νόμο στην πράξη».

Οταν η επίθεση συνεχίζεται με δικαστικές αποφάσεις και με απόφαση επιστράτευσης, φωνάζουμε το ίδιο σύνθημα και διακηρύσσουμε ότι θα συνεχίσουμε τον απεργιακό αγώνα παρά την επιστράτευση.

Οταν η κυβέρνηση κορυφώνει την επίθεση, στέλνοντας την αστυνομία, δεν υπάρχει απάντηση. Ετσι, το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καταντά στο τέλος ένα σύνθημα στα λόγια. Στην πράξη επιβάλλεται ο νόμος του κεφαλαίου, με τη βία των κρατικών οργάνων καταστολής.

Βεβαίως, ακολουθούν καταγγελίες, διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, πολιτικές αντεγκλήσεις και διαξιφισμοί. Οι κυβερνήσεις καταβάλλουν πολιτικό κόστος (καμιά φορά όχι), γίνεται πολιτικός τζόγος, αναπτύσσεται προπαγάνδα από τη μια και από την άλλη πλευρά. Ομως, ο αγώνας έχει χαθεί. Κι αυτό είναι που μετράει πρακτικά.

Τι έγινε στη «Χαλυβουργία»; Είχαμε μια πρωτοφανή σε διάρκεια απεργία, είχαμε εκδηλώσεις συμπαράστασης απ’ όλη τη χώρα και το εξωτερικό, αλλά στο τέλος επικράτησε ο νόμος των ΜΑΤ, που άνοιξαν το εργοστάσιο, για να το ξανακλείσει μετά από λίγο ο Μάνεσης, πετώντας τους εργάτες σε διαθεσιμότητα.

Τι έγινε στο Μετρό; Οι εργάτες αψήφισαν τη δικαστική απόφαση και διακήρυξαν ότι θ’ αψηφίσουν και την επιστράτευση. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια κήρυξαν αμέσως απεργίες συμπαράστασης όλα τα συνδικάτα των αστικών συγκοινωνιών, δείγμα του ότι το πρόβλημα για την κυβέρνηση θα μεγάλωνε. Λίγες ώρες μετά, επιβλήθηκε ο νόμος των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ και αυτό που πήγαινε να γίνει δεν έγινε ποτέ. Εμειναν μόνο τα μεγάλα λόγια κάποιων συνδικαλιστών.

Αντίσταση με ουσία

Πολλά μπορεί να ειπωθούν για τη γενικότερη τακτική που ακολουθήθηκε και στη «Χαλυβουργία» και στο Μετρό, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας αυτή τη στιγμή. Ούτε είμαστε εμείς που θα στήσουμε τους εργάτες «στον τοίχο», μοιράζοντας κατηγορίες για ηττοπάθεια και άλλα τέτοια.

Αυτό που έχει σημασία είναι να εντοπίσουμε το πρόβλημα. Να εντοπίσουμε τα πραγματικά ζητήματα που θέτει η πραγματικότητα και ν’ αναζητήσουμε τους τρόπους που η αντίσταση θ’ αποκτήσει ουσία, θα γίνει αποτελεσματική. 

Τα δεδομένα είναι κατά βάση δύο. Πρώτο: η πολιτική της «κινεζοποίησης» και η βαρβαρότητα που αυτή επιφέρει θα συνεχιστεί. Ακόμη και την εποχή της αναιμικής ανάκαμψης του ελληνικού καπιταλισμού, που κάποια στιγμή θα έρθει, η «κινεζοποίηση» θα χαρακτηρίζει τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις εργασιακές σχέσεις. Δεύτερο: το κράτος θα παρεμβαίνει βίαια υπέρ του κεφαλαίου, χτυπώντας κάθε αντίσταση. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη δι-ακηρύσσει το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» και το εφαρμόζει στην πράξη, χωρίς δισταγμούς, χωρίς αναστολές. Ο,τι κινείται θα καταστέλλεται, ό,τι ξεχωρίζει θα «κουρεύεται». Εκ των πραγμάτων, η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: ή θα υποταχτεί στο δόγμα της «μηδενικής ανοχής», οπότε οι αγώνες της δεν μπορούν να έχουν καμιά ελπίδα νίκης, ή θ’ αναζητήσει τρόπους ουσιαστικής αντίστασης, ώστε ν’ αντιμετωπίσει την καταστολή σε ΚΑΘΕ εκδήλωσή της.

Τότε που ξήλωναν τα πεζοδρόμια

Στην παράδοση του εργατικού μας κινήματος υπάρχουν οι μνήμες της δεκαετίας του ‘60. Τότε που οι οικοδόμοι ξήλωναν τα πεζοδρόμια της Αθήνας και η αστυνομία δεν μπορούσε να τους κάνει καλά. Υπάρχουν, επίσης, οι μνήμες των πρώτων χρόνων μετά την πτώση της χούντας. Οι συγκρουσιακές απεργίες στη ΛΑΡΚΟ, στο Μαντούδι, στο Μαντέμ Λάκο της Χαλκιδικής, οι οδομαχίες εργατών-ΜΑΤ στην Αθήνα το 1975-76 κτλ. κτλ.

Γιατί όλ’ αυτά έχουν μείνει απλώς ιστορική ανάμνηση και διηγήσεις στα χείλη εργατών που τα έζησαν από πρώτο χέρι; Γιατί από τη δεκαετία του ‘80 και μετά κυριαρχεί η λογική του «καρπαζοεισπράκτορα»; Τι εννοούμε μ’ αυτό; Οτι δεν αναπτύσσεται καμιά αντίσταση στην κρατική καταστολή των εργατικών αγώνων, αλλά περισσεύουν οι καταγγελίες για τη βία της αστυνομίας. Οι εργάτες υφίστανται τη βία χωρίς αντίσταση και μετά καταγγέλλουν φωνάζοντας «είμαστε εργάτες και όχι τρομοκράτες», λες και υπάρχει περίπτωση να επιφυλάξει το κράτος διαφορετική μεταχείριση για τους εργάτες απ’ αυτή που επιφυλάσσει για όσους χαρακτηρίζει «τρομοκράτες». Ετσι, οι εργάτες από αντιστεκόμενοι μετατρέπονται σε διαμαρτυρόμενους.

Η αστική νομιμότητα είναι φτιαγμένη για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι διακηρύξεις του συντάγματος και των νόμων περί ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, δικαιώματος στην απεργία κτλ. είναι καθαρά υποκριτικές. Για το κράτος ένα δόγμα ισχύει: «Οπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος». Οταν ένας αγώνας δημιουργεί προϋποθέσεις επιτυχίας, αναλαμβάνει έργο η κρατική καταστολή και δίνει την τελική λύση.

Αν θέλουμε οι αγώνες να έχουν προοπτική νίκης, αν θέλουμε να μείνει ζωντανή η ελπίδα μιας εργατικής αντεπίθεσης, θα πρέπει να μη μείνουμε στα λόγια, αλλά να οργανώσουμε την αντίσταση στην κρατική καταστολή.ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 2/2/2013

..............................

• Ο σαδιστής, ο παράφρων και ο ψυχασθενής

" Δεν σβήστηκε από τη μνήμη μου, παρά τα χρόνια που πέρασαν, μια σκηνή από ταινία ασπρόμαυρη, που δεν θυμάμαι καν τ’ όνομά της κι ούτε τίποτα άλλο απ’ αυτήν, παρά μονάχα το τρομαγμένο πρόσωπο κάποιου μέσα σ’ ένα δωμάτιο κελί, οι σιδερένιοι τοίχοι του οποίου αργά αλλά σταθερά μετακινούνταν ο ένας απέναντι στον άλλον, με στόχο να τον συνθλίψουν. Αν ήταν να συγκρίνω τεχνικές και τεχνάσματα βασανισμού ανθρώπων στη διάρκεια των αιώνων, αυτό θα το τοποθετούσα στα 10 καλύτερα. Άλλο να σε παίρνει ο χάρος με μιάς κι άλλο να σε πλησιάζει βήμα-βήμα και κατά μέτωπο.

Μετά, στην ίδια ταινία ή μπορεί κι αλλού, ήταν εκείνος ο τύπος που τού ‘χαν κλειδώσει στο πρόσωπο μια σιδερένια μάσκα, κι απ’ ότι θυμάμαι, δεν θα ‘ταν μακριά η στιγμή που τα γένια καθώς θα μεγάλωναν πυκνά, θα τον τύλιγαν και θα τον έπνιγαν. Μπορεί να ξέχασα πολλά από την υπόθεση, αλλά η γεύση του τρόμου, κάπως ξεθυμασμένη είν’ αλήθεια από τον καιρό, δεν μ’ εγκατέλειψε. Φωλιασμένη κάπου και σε ύπνωση, ήταν η ώρα της φαίνεται να ξαναζωντανέψει.

Δεν έβλεπα πια κελί, αλλά μια πόλη, μια χώρα σα λαβύρινθο,

με δρόμους κι εμπόδια που μετακινούνταν, που εμφανίζονταν στα ξαφνικά εκεί που πριν από λίγο έβλεπες πέρασμα, τοίχους που σού ‘φραζαν την έξοδο, κάθε φορά που έκανες στροφή για ν’ αποφύγεις άλλους, και να στραφείς προς ένα καινούργιο άνοιγμα. Μάταια, όπου και να πήγαινες κάποιος πιο γρήγορος, και πιο πανούργος σε πρόφταινε και τα σφράγιζε. Μετά από λίγο καιρό, το ‘ξερα πως όλες αυτές οι σκιές που έβλεπα να τρέχουν δίπλα μου, πίσω μου κι εμπρός μου, αλαλιασμένες, με τις τρίχες ορθές, τις φουσκωμένες φλέβες και τα μάτια δέκα πόντους έξω από τις κόγχες θα είχαν πέσει κάτω νεκρές. Άδικα, χωρίς τουλάχιστον, ούτε ένα τοίχο να καταφέρουν ν’ ανατινάξουν.

Η κυβερνώσα τρόικα τα έχει όλα αυτά μαζί. Έχει κάτι από τον σαδισμό του εκτελεστή που βάζει τους τοίχους σε κίνηση, κάτι από την παραφροσύνη του κατασκευαστή της μάσκας, κάτι από τη μισανθρωπία του τέρατος που κυριεύει την πόλη και χτίζει με φράχτες τους δρόμους της. Ο Σαμαράς που νομίζει ότι είναι Θεός, ο Βενιζέλος που νομίζει ότι είναι Ναπολέοντας, και ο Κουβέλης, που νομίζει ότι είναι φιλόσοφος.

• 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, αυτοί και τα παιδιά τους, στράφηκαν προς στιγμή στους γεννήτορες, τελευταίο καταφύγιο πριν την αυτοκτονία, για να επιβιώσουν. Ο σαδιστής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, έβαλε τους φρουρούς του και τους έκλεισε το δρόμο, πριν καν απλώσουν βήμα. Έβγαλε το μαχαίρι κι έκοψε τις συντάξεις.

• 11 εκατομμύρια εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την τερατόμορφη χώρα, φέτος δεν θα ζεσταθούν. Από ένστικτο στράφηκαν αλλού, στο υγραέριο. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε έβγαλε φτερά και αύξησε την τιμή. Τα ποντίκια, για να σωθούν στράφηκαν στα ξύλα. Ο ψυχασθενής πανόπτης απαγόρευσε την υλοτομία, και αύξησε την τιμή και την τιμωρία. Τα ποντίκια, για να σωθούν στράφηκαν στο ρεύμα. Ο ψυχασθενής πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, αύξησε την τιμή. Πολλοί απ’ αυτούς που θα κρυώσουν και θα μείνουν νηστικοί, δεν θα προφτάσουν τον επόμενο χειμώνα, παρά μονάχα ανάποδα, κι από τα κάτω.

• 5 εκατομμύρια κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, για να τα καταφέρουν να επιβιώσουν αυτή τη χρονιά και την επόμενη, που όπως πάνε τα πράγματα δεν θα ‘χουνε δουλειά. Ο παράφρων πανόπτης, μόλις το αντιλήφθηκε, άλλαξε τους κανόνες ώστε ν’ αρχίσουν να ξοδεύουν αυτά τα λίγα που έβαζαν στην άκρη, τιμωρώντας τους σε περίπτωση που δεν το έκαναν, με μεγαλύτερη φορολογία.

• Οι οδηγοί που θέλησαν να ακινητοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους για να γλυτώσουν τα τέλη, απειλήθηκαν με τέλη ακινησίας.

• Οι άνεργοι που δεν είχαν τίποτε να δηλώσουν, απειλήθηκαν να φορολογηθούν ακριβώς επειδή ήταν άνεργοι.

• Οι μέτοχοι που θα δουν την περιουσία τους να κατατρώγεται από τους τραπεζίτες στο δεύτερο κούρεμα που είναι σε εξέλιξη, δεν θα μπορέσουν ν’ αμυνθούν, γιατί οι μισάνθρωποι πανόπτες θα τους αφαιρέσουν το δικαίωμα της προσφυγής εκεί όπου ακόμα υπάρχει η ψευδαίσθηση της προστασίας και της δικαιοσύνης.

11 εκατομμύρια λοιπόν, στο έλεος μιας κλίκας μισάνθρωπων, σαδιστών και παραφρόνων. Κι ούτε ένα ρουθούνι ακόμα να ματώσει … "

Πηγή:  e-cynical.blogspot.gr

 ..............................

• H τρομοκρατία την εποχή του μνημονίου

(Δημοσιεύτηκε στις 28/1/2013, strangejournal )

Το νέο σύστημα καταστολής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα της κρίσης έχει προχωρήσει σε μεθόδους που ξεφεύγουν από την κλασική κρατική βία. Μπορεί στις τόσες διαδηλώσεις αυτά τα χρόνια οι διαδηλωτές να ανέπνευσαν τόνους καρκινογόνου αερίου από τα δακρυγόνα, μπορεί πολλά κεφάλια να έσπασαν. Η τρομοκράτηση με “προληπτικές προσαγωγές” και βασανιστήρια διαδηλωτών αντιφασιστικών συγκεντρώσεων στην ΓΑΔΑ να συνέβησαν, αλλά αυτά δεν είναι παρά πάγιες τακτικές αυταρχικών καθεστώτων.

Το παιχνίδι έπρεπε να μεταφερθεί και σε άλλο επίπεδο, όπως και έγινε. Η κυβέρνηση επικοινωνιακά και ψυχολογικά έχει ανάγκη την δημιουργία κλίματος φόβου. Πρώτα είχαμε “το πραξικόπημα που δεν έγινε“, τις συνεχείς απειλές περί εκτροπής, αλλά και την κατασκευή ενός εσωτερικού εχθρού (εύκολα επιλέχθηκαν οι μετανάστες) που απαιτεί περισσότερη αστυνομία στους δρόμους και επιχειρήσεις “σκούπα”.

Πυροβολισμοί έπεσαν στα γραφεία της ΝΔ και μάλιστα μια σφαίρα εξοστρακίστηκε στο γραφείο του Σαμαρά. Επικοινωνιακά το σκηνικό έπεσε στο κενό. Την προηγούμενη Κυριακή 20/1, πληροφορηθήκαμε για τοποθέτηση βόμβας στο Mall στο Μαρούσι. Η σύνδεση αυτών των τυφλών χτυπημάτων σε δημόσιους χώρους και οι τηλεοπτικές εκπομπές που στήθηκαν, είχαν ως μόνο σκοπό την καλλιέργεια μιας ατμόσφαιρας ανασφάλειας. Στο ενδιάμεσο υπήρξαν και επιθέσεις με γκαζάκια σε σπίτια δημοσιογράφων. Προσπεράστηκε, αφού δεν έκανε το γκελ που περίμεναν στην κοινή γνώμη, που οι ίδιοι στήνουν απέναντι από τους τηλεοπτικούς δέκτες.

Ο λόγος που παίζεται το παιχνίδι της “τρομοκρατίας” είναι απλός. Βρισκόμαστε σε μια ακόμη περίοδο ευθείας επίθεσης σε κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, τα οποία δεν είναι η πρώτη, αλλά έχουν προηγηθεί ουκ ολίγα σφαγεία. Η αυξανόμενη φτωχοποίηση ανεβάζει περισσότερο την θερμοκρασία στο “καζάνι που βράζει”, με το σημείο βρασμού να έχει ξεπεραστεί προ πολλού. Πρακτικά αυτό σημαίνει, περισσότερη οργή και απελπισία, άρα πιθανή μη συμμόρφωση “με το καλό” προς τις οικονομικές πολιτικές.

Πριν είχαμε και αστείες σπασμωδικές κινήσεις “νόμου και τάξης”, με επίθεση σε κτίρια που τελούσαν υπό κατάληψη, καθώς στιγματίστηκαν με την media-κή πρόνοια, ως εστίες ανομίας (sic). Σ’ αυτόν τον ορυμαγδό αυταρχισμού, φερέφωνα, μέλη της κυβέρνησης και “υπεύθυνοι πολίτες” πιέζουν για την υιοθέτηση του δόγματος “καταδικάζω την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται“, ενός εξουσιαστικού λόγου που προσπαθεί με το ζόρι να πείσει πως η βία του κράτους είναι δικαιολογημένη, ότι κι αν συμβαίνει και να αποπροσανατολίσει, από τον πραγματικό λόγο επιβολής της.

Μέσα στο περιβάλλον πολιτικής αστάθειας, η κυβερνητική βία έχει περισσότερο ως στόχο να διαλύσει το συλλογικό αίσθημα, με το να γίνει σκληρή και υπερβολική, ώστε να κάνει τις πιθανές ομάδες που θα εναντιωθούν στις αντιλαικές πολιτικές, απλά σύνολα ατόμων και στην συνέχεια μονάδες, μοναχικές και φοβισμένες.

Τα παιχνίδια με τον τρόμο βέβαια είναι επικίνδυνα, αλλά είναι το ύστατο καταφύγιο για ένα καθεστώς ώστε να επιβάλει πολιτικές εξαθλίωσης, όπως βέβαια και να δικαιολογήσει τα αυξανόμενα μέτρα καταστολής και την περιστολή ελευθεριών.

Σ’ αυτό το παιχνίδι έχει συμμάχους ως χρήσιμους ηλίθιους, τους ελληναράδες που μέσα στην γενικότερη συντηρητικοποίηση, αγαπάνε όλο και περισσότερο την “τάξη”, ενώ οι πιο αντιδημοκρατικοί βρίσκουν την ευκαιρία να εκφράσουν απέχθεια σε εργατικά\συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Έχουμε βέβαια και έναν υπουργό, τον Δένδια, που τον μόνο που τον ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι η αξοιοποίηση της “τρομοκρατίας” για την προσωπική του προβολή. Μέσα σε όλα αυτά έχει παίξει πολλάκις το σενάριο παρέμβασης του στρατού, είτε δια στόματος βουλευτών, είτε από Φαήλους, είτε και από διάφορες πένες.

 Αυτό που θέλουν να εμπεδώσουμε, είναι πως η αστυνομία θα είναι πανταχού παρούσα και η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας είναι ο απώτερος σκοπός. Ο φόβος που καλλιεργούν τα “τρομοκρατικά σενάρια” εξυπηρετεί αυτό και μόνον αυτό: Την αμφισβήτηση των ίδιων των δημοκρατικών θεσμών, την πολιτική πόλωση και την χειραγώγηση πιθανών κοινωνικών αναταραχών απέναντι στα οικονομικά προγράμματα που καταπατάνε το ίδιο το δικαίωμα στην ζωή. Κι όλα αυτά με την ευγενική χορηγεία των ΜΜΕ.

Πηγή: strange journal

.............................

• To τέρας

Είναι αδύνατο να εξηγήσουμε το φασιστικό φαινόμενο μόνο με τα δεδομένα της κοινωνιολογίας και της πολιτικής οικονομίας. Σίγουρα στον φασίστα υπάρχει και μια πλευρά καθαρά ψυχολογική, μας αρέσει δεν μας αρέσει ο Βίλχελμ Ράιχ. Η άρνηση της ψυχολογίας εδώ είναι εκ του πονηρού: Κάπου βαθιά ή λιγότερο βαθιά μέσα μας πρέπει να κοιμάται ένα φασιστάκι, που το στρίμωξαν εκεί μυριάδες ευνουχισμοί και αποστερήσεις, αρχής γενομένης από τη σεξουαλική αποστέρηση, όπως θέλει να πιστεύει ο Ράιχ, και μαζί-του και ο υπογραφόμενος, που δε θα πάψει να θεωρεί και τον μικρομεσαίο και τον προλετάριο και τον αστό φασίστα σαν ανθρώπους ολικά ευνούχους: Πνευματικά, νοητικά, συναισθηματικά, ενστικτικά.

Ο φασίστας είναι μια μούμια που της φύγαν όλοι οι χυμοί της ζωής, είναι ένας νεκροζώντανος ένας ζόμπι που πρέπει να ταφεί το ταχύτερο, καταρχήν για λόγους δημόσιας υγείας. Ο φασίστας είναι το άγος και το όνειδος της ράτσας των ανθρώπων, ένα άγος κι ένα όνειδος που ξαπλώνεται σ’ ολόκληρο το ταξικό φάσμα, αλλά που εγκαθίσταται με εντελώς ιδιαίτερη προτίμηση στο κέντρο του, δηλαδή στην περιοχή που καλύπτεται από τον ποικιλότροπο ερμαφροδιτισμό των μικρομεσαίων, απ’ όπου εκπορεύονται ακτινωτά όλες οι συμφορές του κόσμου τούτου.

Ο Αρτούρο Λαμπριόλα βάζει τα πράγματα στην ακριβή τους θέση όταν λέει: “Στην αρχή ο φασισμός δεν ήταν ούτε αστικός ούτε συντηρητικός. Έγινε τέτοιος κάτω από την πίεση των περιστάσεων”. Ωστόσο επιμένουμε στο “κάτω από την πίεση των περιστάσεων”, στην περίοδο δηλαδή που ο φασισμός συγκροτείται σε κόμμα και καταλαμβάνει την εξουσία, και ξεχνούμε ή κάνουμε πως ξεχνούμε τι ήταν στο ξεκίνημά του, και κυρίως τι συνεχίζει να είναι τώρα που περιέπεσε σε παρακμή σαν μαζικό κίνημα και που έγινε υπόθεση μιας χούφτας ηλιθίων και ανώμαλων νοσταλγών.

Ε, λοιπόν, στην αρχή του ο φασισμός ήταν αυτό που συνεχίζει να είναι και σήμερα: Υπόθεση μιας χούφτας ανώμαλων και ηλιθίων, που αποτέλεσαν το προζύμι που έκανε να φουσκώσει η ανθρώπινη βλακεία και κακοήθεια σ’ όλο το φριχτό της μεγαλείο. Η φασιστική φύτρα ήταν και είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμάθειας, της ψυχανωμαλίας, του φόβου, της στέρησης (σ’ όλες τις μορφές της και καταρχήν της σεξουαλικής), της μικρόνοιας, της κακοήθειας, της έλλειψης ειλικρίνειας.

Ο φασισμός είναι η συνισταμένη όλων των κακών ποιοτήτων του ανθρώπου. Και επειδή η συνισταμένη, σαν γεωμετρική έννοια, ενέχει ήδη μέσα της και την έννοια του κέντρου, είναι πολύ φυσικό ο φασισμός, σαν κοινωνικό πια γεγονός, (και όχι μόνο ψυχολογικό) να εμφανίζεται καταρχήν και κατά κύριο λόγο στη μικρομεσαία περιοχή του κοινωνικοπολιτικού φάσματος.

Οι μικρομεσαίοι λοιπόν πρέπει να μπαίνουν σε μόνιμη καραντίνα. Διότι είναι η διαρκώς πυορροούσα εστία πολλών και ποικίλων κοινωνικών μολύνσεων, η καταστροφικότερη από τις οποίες είναι ο φασισμός.

Bασιλης Ραφαηλιδης

εφ. Εθνος 2/10/1983

.........................

• Τα καθεστωτικά παραμύθια περί «φοροδιαφυγής»

Μια μυθολογία που έχει πάρει στη χώρα μας επιδημικές διαστάσεις είναι αυτή περί «φοροδιαφυγής».

Όλες οι κυβερνήσεις και οι «αντιπολιτεύσεις» κερδοσκοπούσαν πάνω σ’ αυτό το μύθο και οι πάντες υπόσχονταν την πάταξη της «φοροδιαφυγής».

Τα σημερινά κυβερνητικά ανδρείκελα, στα χρόνια της δωσίλογης υποταγής τους στην ευρω-χούντα (από ΓΑΠ, Παπαδήμο μέχρι Σαμαρά, σήμερα), δεν κάνουν απλώς χρήση, αλλά κατάχρηση αυτής της μυθολογίας.

Η «πάταξη» της «φοροδιαφυγής» άρχιζε και τελείωνε, στην ΠΑΤΑΞΗ και ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΥΣΗ των μισθών, των κοινωνικών παροχών, των λαϊκών εισοδημάτων γενικά…

Σε κάποιες περιπτώσεις την πλήρωναν,για το θεαθήναι, αλλά και για τη συντήρηση του μύθου, κατώτεροι και μικρομεσαίοι επιχειρηματίες (ήδη εξοντωμένοι) ή ακραίες περιπτώσεις «ελεύθερων «επαγγελμάτων, προς εξόντωση (π.χ. γιατροί σήμερα κ.λπ).

Δηλαδή «τρυπούσαν» κάποιες φανερές εξωτερικές πυώδεις φουσκάλες, για να συγκαλύψουν τις καρκινοειδείς ΕΣΤΙΕΣ και τις παραγωγικές μήτρες της φοροδιαφυγής, τον ΓΙΓΑΝΤΙΟ όγκο της, ΚΑΙ ταυτόχρονα για να μας εξαπατούν και να μας εμπαίζουν ασύστολα…
Η νοσηρή αυτή μυθολογία περί «φοροδιαφυγής», αλλά και ο φρενοβλαβής εμπαιγμός μας, από τα κυβερνητικά ανδρείκελα και την «αντιπολιτευτική» δημαγωγία, ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΝ, αν παρατηρήσει κανείς τις εισοδηματικές δηλώσεις των μεγάλων αρπακτικών.

Παραδείγματος χάριν: Ο Κόκκαλης, ο Βγενόπουλος, ο Αλαφούζος και ο Μάνεσης (δηλώσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας), ΔΗΛΩΝΟΥΝ ατομικό εισόδημα όσο και ένας πρωτοδιόριστος ή ανερχόμενος υπάλληλός τους: Δηλαδή όχι παραπάνω από 18.217 έως 30.714 ευρώ!!!

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης ΟΟΣΑ, οι τραπεζικοί, πετρελαιάδες, βιομήχανοι και λοιποί «αναξιοπαθούντες» πληρώνουν ΔΥΟ φορές μικρότερο φόρο από τους μισθωτούς!!!

Στον προϋπολογισμό του 2009 τα έσοδα από τους φόρους ήταν 61.565 δισ.

Από αυτά ΜΟΝΟ τα 5.520 δισ. αφορούσαν επιχειρηματίες!!!

Στον προϋπολογισμό του 2012 καταγράφονται έσοδα από φόρους: 53.301 δισ. Ευρώ.

Για τις επιχειρήσεις: 2.157 δισ!!!!!

Δηλαδή, στα τρία αυτά χρόνια της φοροκαταιγίδας, της λεηλασίες των συντάξεων, των χαρατσιών κ.λπ εναντίον των λαϊκών στρωμάτων, οι ΦΟΡΟΙ για τους «έχοντες και κατέχοντες» ΜΕΙΩΘΗΚΑΝ: Από 5.520 δισ. το 2009, σε 2.157 δισ. το 2012!!!

Αυτό το σκανδαλώδες καθεστώς των μαφιόζων της ληστείας (ποικίλων «νταβάδων») και των πολιτικών τους υπηρετών δεν είναι «φοροδιαφυγή», είναι «νομιμότητα»: Η «νομιμότητα της ληστείας και της κλεψιάς, η «νομιμότητα» της κερδοσκοπικής αναισχυντίας, η «νομιμότητα» της πτώχευσης του λαού και της …ανάπτυξης των κερδών!!!
Αυτοί δεν φοροδιαφεύγουν!!!

Φοροδιαφεύγουν ΜΟΝΟ τα θύματα της κακουργίας τους!!!

Τόσο ξετσίπωτα και μοχθηρά μας εμπαίζουν με τους μύθους περί «φοροδιαφυγής».

Γι αυτό τα προπαγανδιστικά τους φερέφωνα, οι πολύχρωμες «πόρνες» της δημοσιογραφίας και των πνευματικών ιερατείων, αποκρύβουν ΕΠΙΜΕΛΩΣ τα ποικίλα και πολυεδρικά τεχνάσματα της κλεψιάς και φοροδιαφυγής των ισχυρών του χρήματος.

Επιγραμματικά, δύο από αυτά:

α). Ποικίλες ΕΠΙΝΟΗΣΕΙΣ και πολυδαίδαλοι μηχανισμοί που ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ, στο όνομα της «ανάπτυξης», σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές και φόρο-ασυλίες στους μεγαλοκαρχαρίες.

Ιδιαίτερα για τους εφοπλιστές η σκανδαλώδης μεταχείριση αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας…

β). Οι εταιρείες φαντάσματα: Offshore!

Ένα πολυπλόκαμο δίκτυο εταιρειών (21.065 στη χώρα μας): Από τραπεζίτες, ελληνικές και ξένες τεχνικές εταιρείες, εταιρείες τζόγου, ΜΚΟ, «φιλανθρωπικά ιδρύματα», κ.λπ…

Ένα από τα μεγάλα «κόλπα» απαλλαγής φόρων και φοροδιαφυγής των «νταβάδων» και των παρασίτων τους…

Και μόνο αυτά αποκαλύπτουν την καθεστωτική μυθολογία περί «φοροδιαφυγής»…

Μια μυθολογία που φαντάζει, σαν μακάβριο γέλιο, αν σκεφτεί κανείς τούτο:
Τις άγριες και κτηνώδεις αφαιμάξεις των μισθών και συντάξεων, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τα 4 εκατομμύρια (περίπου) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, καθώς και το νέο Φορολογικό:
α). Φορολόγηση των εργαζομένων με 22% για τα πρώτα 25.000 ευρώ!
β). Φορολόγηση με 32% για εισοδήματα 25.000 έως 42.000 ευρώ!
γ). Κατάργηση του αφορολόγητου των 5.000 ευρώ, καθώς και το πρόσθετο αφορολόγητο για προστατευόμενα τέκνα, πρόσωπα με αναπηρία 67%, τυφλούς κ.α….

Τέτοιο είναι το σαρδόνιο γέλιο, του εμπαιγμού μας από τις μυθολογίες περί «φοροδιαφυγής», των δωσίλογων ανδρεικέλων.

Το μακάβριο γέλιο της νεοταξικής φιλοσοφίας. Μιας φιλοσοφίας που βαπτίζει «φοροφυγάδες» τα παιδιά του κατώτερου Θεού (εργαζόμενους και μικρομεσαίους) και «ανάπτυξη» και «νομιμότητα» την κλεψιά των παιδιών του ανώτερου Θεού (τους μαφιόζους του χρήματος)…

Πηγή: ΡΕΣΑΛΤΟ

.........................

• Étienne de la Boétie: Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας 

Διαχρονικό, όσο και η καταγεγραμμένη Ιστορία του ανθρώπου...

•  Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

Ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του αλλά μάλλον κερδίζει τη σκλαβιά του, συναινεί - συμφωνεί δηλαδή ενεργώς σε αυτή.

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία,ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντας την.

> Φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια της την δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερήστε μπροστά στα ίδια σας τα μάτια, το καλύτερο μέρος των εσόδων σας, τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται. Ζείτε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορείτε να θεωρήσετε ούτε ένα πράγμα δικό σας και μάλλον θα θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερούς που δανείζετε την ιδιοκτησία σας, τις οικογένειές σας και την ίδια σας τη ζωή.

Όλη αυτή η καταστροφή, αυτή η δυστυχία, αυτή η ερήμωση, πέφτει επάνω σας όχι από ξένους εχθρούς, αλλά από το μοναδικό εχθρό τον οποίο εσείς καθιστάτε τόσο δυνατό, για τον οποίο πηγαίνετε με γενναιότητα στον πόλεμο, για το μεγαλείο του οποίου δεν αρνείστε να προσφέρετε στο θάνατο τα ίδια σας τα κορμιά.

> Ο άνθρωπος δεν χάνει την ελευθερία του αλλά μάλλον κερδίζει τη σκλαβιά του, συναινεί/συμφωνεί δηλαδή ενεργώς σε αυτή. Ο άνθρωπος σπέρνει, τα χωράφια του ώστε να μπορεί κάθε τύραννος να τα ρημάξει, επιπλώνει τα σπίτια του έτσι που να μπορεί να τα πλιατσικολογήσει, μεγαλώνει τα παιδιά του έτσι ώστε να γίνουν υπηρέτες της απληστίας, είναι πάντα με τα αυτιά ορθάνοιχτα διερωτώμενος από πού θα του έρθει το χτύπημα, ερευνά για συνωμοσίες και παγίδες, φοβάται θανάσιμα τα πάντα. Πώς συμβαίνει αυτή η επίμονη προθυμία προς υποταγή να έχει ριζώσει τόσο, ώστε η ίδια η αγάπη για την ελευθερία να φαίνεται τώρα αφύσικη; Τα εργαλεία της εθελούσιας σκλαβιάς είναι: παιχνίδια, φάρσες, θεάματα, μονομάχοι, παράξενα ζώα, μετάλλια, εικόνες κλπ.

(Στο σύγχρονο κόσμο είναι τα ΜΜΕ, ποδόσφαιρο, θρησκεία, τράπεζες, ολυμπιακά και μη αθλήματα, μουσική, κινηματογράφος, διαφημίσεις, business, χωρίς επίγνωση, διαλογή, διάκριση κλπ. δηλαδή όλοι οι –ισμοι που κάνουν τον άνθρωπο σκλάβο και μάλιστα με την δική του συμφωνία).

> Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δυο μάτια, μόνο δυο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας, στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει από την εξουσία που εσείς του απονείματε.

Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από σας; Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε, αν δεν είναι τα δικά σας; Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από σας; Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί, εάν δεν είχε τη συνεργασία σας; (συμφωνία σας)

Τι θα μπορούσε να σας κάνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας; Σπέρνετε τα χωράφια σας ώστε να μπορεί να τα ρημάζει, φτιάχνετε και επιπλώνετε τα σπίτια σας ώστε να του δίνετε αγαθά να πλιατσικολογήσει, ανατρέφετε τις κόρες σας ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει τη λαγνεία του, μεγαλώνετε τα παιδιά σας προκειμένου να ασκήσει πάνω τους το μεγαλύτερο προνόμιο που ξέρει –να οδηγηθούν στις μάχες του, να πάνε στο σφαγείο, να γίνουν υπηρέτες της απληστίας του και όργανα της εκδίκησής του, παραδίδετε τα κορμιά σας στη σκληρή εργασία προκειμένου να είναι σε θέση να ικανοποιεί τις απολαύσεις του και να κυλιέται στις αισχρές ηδονές του, αδυνατίζετε προκειμένου να τον κάνετε τον ισχυρότερο και τον ενδοξότερο που θα σας έχει υπό έλεγχο.

Από όλες αυτές τις ταπεινώσεις, τέτοιες που ούτε τα κτήνη του αγρού θα υπέμεναν, μπορείτε να απαλλαγείτε, αν το προσπαθήσετε, όχι περνώντας στη δράση, αλλά απλώς επιθυμώντας την ελευθερία. Αποφασίστε να μην υπηρετείτε πλέον και αμέσως είστε ελεύθεροι. Δεν σας ζητώ να θέσετε τις χείρες πάνω στον τύραννο για να τον ανατρέψετε, αλλά απλώς να μην τον στηρίζετε πλέον, τότε θα τον παρατηρήσετε σαν έναν μεγάλο Κολοσσό του οποίου αποσπάστηκε το βάθρο, να πέφτει από το ίδιο του το βάρος και να σπάει σε κομμάτια!

Ένας λαός σκλαβώνεται μόνος του, κόβει τον ίδιο του το λαιμό όταν, έχοντας επιλέξει ανάμεσα στο να είναι υποτελής και στο να είναι ελεύθερος, εγκαταλείπει τις ελευθερίες και μπαίνει στο ζυγό, συναινώντας στην ίδια του τη δυστυχία, ή μάλλον, προφανώς, καλωσορίζοντας την. Εάν κοστίζει κάτι στους ανθρώπους η ανάκτηση της ελευθερίας τους, δεν θα τονίσω την ανάγκη δράσης προς αυτή την κατεύθυνση, αν και δεν υπάρχει τίποτα που ένα ανθρώπινο ον θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από την αποκατάσταση του δικού του φυσικού δικαιώματος, να μεταμορφωθεί ο ίδιος από ένα κτήνος με κυρτή πλάτη σε άνθρωπο για να το πούμε έτσι.

Δεν απαιτώ απ’ αυτόν τέτοια τόλμη’ αφήστε τον να προτιμά την αμφίβολη ασφάλεια της άθλιας ζωής όπως την επιθυμεί. Τι γίνεται τότε; Εάν προκειμένου να έχει την ελευθερία δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να την επιθυμεί, εάν μόνο μια απλή πράξη της θέλησης είναι αναγκαία, υπάρχει κανένα έθνος στον κόσμο που να θεωρεί πως μια απλή επιθυμία έχει τόσο υψηλό τίμημα προκειμένου να ανακτήσει δικαιώματα, τα οποία οφείλει να είναι έτοιμο να αποκαταστήσει με κόστος το ίδιο του το αίμα, δικαιώματα τέτοια που η απώλεια τους υποβιβάζει όλους τους τίμιους ανθρώπους σε σημείο να νιώθουν τη ζωή αφόρητη και τον ίδιο το θάνατο σαν σωτηρία;

Όλοι γνωρίζουν ότι η φωτιά που ξεκινά από ένα μικρό σπινθήρα θα μεγαλώσει και θα γίνει φλόγα όσο βρίσκει ξύλο να κάψει, όμως χωρίς να σβηστεί με νερό, αλλά απλώς μη βρίσκοντας άλλο καύσιμο να τροφοδοτηθεί, ξοδεύεται μονάχη της, ξεθυμαίνει, και δεν είναι πια φλόγα. Παρομοίως, όσο περισσότερο οι τύραννοι διαρπάζουν, τόσο περισσότερο λαχταρούν, αφανίζουν και καταστρέφουν όσο περισσότερο κάποιος υποχωρεί απέναντι τους και τους υπακούει, τόσο περισσότερο αυτοί γίνονται ισχυρότεροι και τρομερότεροι, έτοιμοι να αφανίσουν και να καταστρέψουν.

Αλλά αν ούτε ένα πράγμα δεν υποχωρεί απέναντι τους, αν, χωρίς καμιά βία, απλώς κανείς δεν υπακούει, απογυμνώνονται και εκμηδενίζονται, ακριβώς όπως όταν η ρίζα δεν παίρνε τροφή, το κλαδί μαραίνεται και πεθαίνει. Για να καρπωθούν το καλό που επιθυμούν, οι τολμηροί δεν φοβούνται τον κίνδυνο, οι έξυπνοι δεν αρνούνται να υποφέρουν τα βάσανα. Είναι οι χαζοί και οι δειλοί που ούτε είναι σε θέση να υπομείνουν τις ταλαιπωρίες, ούτε να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, σταματούν απλώς στη λαχτάρα γι’ αυτά και χάνουν μέσω της ατολμίας τη γενναιότητα που ξεπηδά από την προσπάθεια διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, αν και η επιθυμία να τα απολαύσουν παραμένει ακόμα ως μέρος της φύσης τους.

> Φτωχοί, εξαθλιωμένοι και χαζοί άνθρωποι, έθνη αποφασισμένα για την ίδια σας την δυστυχία και τυφλά στο δικό σας καλό! Αφήνεστε να στερήστε μπροστά στα ίδια σας τα μάτια, το καλύτερο μέρος των εσόδων σας, τα χωράφια σας λεηλατούνται, τα σπίτια σας ληστεύονται, τα οικογενειακά σας κειμήλια αφαιρούνται. Ζείτε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μην μπορείτε να θεωρήσετε ούτε ένα πράγμα δικό σας.

> Δεν σας ζητώ να θέσετε τις χείρες πάνω στον τύραννο για να τον ανατρέψετε, αλλά απλώς να μην τον στηρίζετε πλέον. Τότε θα τον παρατηρήσετε σαν έναν μεγάλο Κολοσσό του οποίου αποσπάστηκε το βάθρο, να πέφτει από το ίδιο του το βάρος και ναι σπάει σε κομμάτια!

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Étienne de la Boétie Πραγματεία περί εθελοδουλίας 1560 – 1574
Ο Etienne De La Boetie γεννήθηκε το 1530 στο Sarlat, στην περιφέρεια Perigord της νοτιοδυτικής Γαλλίας από αριστοκρατική οικογένεια. Ορφάνεψε σε νεαρή ηλικία και ανατράφηκε από το θείο του που ήταν βοηθός ιερέα στο Bouilbonnas. Πήρε το δίπλωμα της νομικής από το Πανεπιστήμιο της Orleans το 1553. Οι μεγάλες του ικανότητες έφεραν τον επόμενο χρόνο το βασιλικό διορισμό του στο κοινοβούλιο του Bordeaux, παρότι δεν είχε συμπληρώσει το νόμιμο όριο ηλικίας.

Διακρίθηκε ως δικαστής και διπλωμάτης μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 1563. Ήταν επίσης διακεκριμένος ποιητής και ανθρωπιστής, μετέφρασε δε Ξενοφώντα και Πλούταρχο. Δάσκαλός του ήταν ο Anne du Bourg, ένθερμος αμφισβητίας, που το 1559 κάηκε στην πυρά σαν αιρετικός.

Εκείνη την εποχή η μελέτη των νομικών ήταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περιπέτεια, μια φιλοσοφική αναζήτηση της αλήθειας και των θεμελιωδών αρχών που έπρεπε να διέπουν τη δίκαιη κοινωνία. Σ’ αυτό το κλίμα ο La Boetie συντάσσει τη μελέτη του “Πραγματεία περί εθελοδουλείας” , η οποία διενεμήθη υπό μορφή χειρογράφου και δεν εκδόθηκε ποτέ από τον ίδιο. Το ριζοσπαστικό της περιεχόμενο ήταν ένας σημαντικός λόγος που απέτρεψε τον συγγραφέα από τη δημοσίευση.

Για τον ίδιο λόγο δεν προχώρησε στη δημοσίευσή της και ο μεγάλος λόγιος Michel de Montaigne, που συνδέθηκε με στενή φιλία με τον La Boetie και μάλιστα μετά το θάνατό του έγραψε ένα δοκίμιο γι’ αυτήν την σχέση, με τίτλο “Περί φιλίας”.
Η “Πραγματεία” ξεχάστηκε για έναν περίπου αιώνα και ξαναήλθε στο φως κατά την περίοδο του Διαφωτισμού.

Το άρθρο αυτό πάρθηκε από εδώ

 ..........................

• " Βία στη βία, της καταδίκης της βίας ".

(είχε αναρτηθεί σις 17/1/2013)

...ένα  καθηλωτικό κείμενο, από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί ποτέ, κατά την ταπεινή μου άποψη, πάνω σε αυτό το ζήτημα με τις τόσες πολλές προεκτάσεις!

από Mind the Gap

Όχι ρε δεν καταδικάζω τη βία, «απ όπου κι αν προέρχεται».

Ούτε εσείς οι, τάχα σοκαρισμένοι, που ετοιμάζεστε να μου κουνήσετε το “πολιτικά ορθό” σας δάχτυλο στα μούτρα και να με κατατροπώσετε με “επιχειρήματα” περί του “πολιτισμού της μη βίας” και της “δημοκρατίας”. Το ίδιο δάχτυλο που πάτησε το κουμπί για να εξοντωθούν χιλιάδες άνθρωποι και να εξαθλιωθούν εκατομμύρια, με αντάλλαγμα την δική σας ευημερία, είναι αυτό που κηρύττει “καταδίκη της βίας”. Το ότι μεσολάβησε το κουμπί ανάμεσα στο δάχτυλο και την φυσική βία και το δάχτυλο ανάμεσα στην εντολή από τον γεμάτο σκατά εγκέφαλό σας και την μαζική εξόντωση, δεν κάνει τη βία της πράξης να προέρχεται από το πνευματικό υπερπέραν. Δική σας βία είναι, ολοδική σας, από εσάς προέρχεται. Ακόμη και το δικαίωμά σας να κουνάτε το δάχτυλό σας και να επιχειρηματολογείτε, “ελεύθερα”, είναι αποτέλεσμα ποταμιών αίματος και βίας, όχι πως δεν το γνωρίζετε, απλά το θυμάστε όταν σας βολεύει. Όμως η ιστορία και οι ίδιοι οι νόμοι της φύσης δεν βολεύονται από κανένα, ούτε από σας. Ακόμα και αυτή η ίδια η απομίμηση της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», που καπηλεύεστε και επικαλείστε για να υποκριθείτε, φορώντας την κουκούλα του πασιφισμού και τις αστικοδημοκρατίας, τους κεντρώους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους φιλελεύθερους, ενώ είστε απλά ένα σινάφι άρπαγες του κοινού ποινικού δικαίου, είναι αποτέλεσμα συγκρούσεων, κινημάτων, επαναστάσεων και βίαιων αλλαγών και ανατροπών. Ακόμα και η αναρρίχησή σας στα αξιώματα και την κοινωνική διαστρωμάτωση που σας δίνει το βήμα να μας μιλάτε “από πάνω”, είναι αποτέλεσμα βίας. Εν προκειμένω, πολύ βολικής βίας.

Όχι δεν την καταδικάζετε αληθινά τη βία, “απ όπου κι αν προέρχεται”, παλιοϋποκριτές.
Την αγαπάτε και την λατρεύετε τη βία. Οι σωματοφύλακες σας, δεν σας προστατεύουν από την “αγάπη και τη ζεστή αγκαλιά του κόσμου”, χωρίς βία. Οι υπεξαιρέσεις του δημόσιου πλούτου, που σας έκαναν πλούσιους, δεν έγιναν χωρίς βία. Η εκμετάλλευση των εργαζομένων, που σας έκανε “κύριους”, δεν έγινε χωρίς βία. Ο φασισμός και ο ναζισμός που κλωσάτε κάτω από τους χοντρούς κώλους σας, για να σας προστατέψει μελλοντικά, αν «ξεφύγει η κατάσταση», δεν υπάρχουν χωρίς βία. Η ομερτά της πολιτικής μαφίας, στην οποία ανήκετε και ορκίζεστε, δεν λειτουργεί χωρίς βία.

Όχι εσείς δεν την καταδικάζετε τη βία, «απ όπου κι αν προέρχεται». Υπάρχετε γιατί εφαρμόζετε βία και μάλιστα απροκατάληπτα. Οι αυτοκτονίες εξ αιτίας σας είναι βία, η πλύση εγκεφάλου απ τα κανάλια σας είναι βία, η καταστολή των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας και των απεργιών είναι βία, η ανεργία είναι βία, η πείνα είναι βία, οι περικοπές είναι βία, η εξαθλίωση είναι βία, η καταπάτηση του συντάγματος είναι βία. Και είναι φυσική και άμεση βία. Ο θάνατος, το ξεσπίτωμα, η εξορία των νέων, η ένδυα, τα χημικά και οι πλαστικές σφαίρες είναι απολύτως φυσική και σωματική βία, δεν είναι λέξεις και θεωρία.

Όχι δεν την καταδικάζετε τη βία, «απ όπου κι αν προέρχεται», παλιοϋποκριτές. Γιατί ο τρόπος με τον οποίο ζείτε και υπάρχετε είναι αποτέλεσμα βίας. Τα μεταξωτά σας σώβρακα υφάνθηκαν με βία. Δεν μπορείτε να καταδικάσετε την βία που ασκείτε εσείς για να επιβάλλεστε, γιατί δεν μπορείτε να ακυρώσετε τον εαυτό σας, είσαστε ελεεινοί ψεύτες και ακόμα και τα ψέματά σας με τη βία τα ταΐζετε στον κόσμο. Δεν μπορείτε να καταδικάσετε, εσείς, τη βία που ασκείτε από τη θέση των βιαστών επάνω στο θύμα. Την βία της αντίστασης θέλετε, διακαώς, να καταδικάσετε, την άμυνα του θύματος απέναντι στον βιαστή θέλετε να αποδοκιμάσετε. Ασκείτε καθημερινά επικοινωνιακή βία για να αναγκάσετε το ίδιο το θύμα του βιασμού να καταδικάσει συνολικά τη βία και συνεπώς και την ίδια του την αντίσταση σε σάς τους βιαστές του, διαχέοντας μια παρανοϊκή συνευθύνη του δόγματος «μαζί τα φάγαμε» – το θύμα που αντιστάθηκε στον βιασμό και ο βιαστής είναι το ίδιο. Ασκείτε επικοινωνιακή βία για να ακυρώσετε κάθε κοινωνικό ανακλαστικό. Τη λατρεύετε τη βία και για αυτό την έχετε οικειοποιηθεί απόλυτα, είναι ο θεός – δημιουργός σας, δεν θέλετε να την καταδικάσετε, να την ορίζετε απόλυτα και μονομερώς θέλετε. Είστε οι πλέον ειδικοί στη βία. Είστε και υπάρχετε με τον τρόπο που υπάρχετε γιατί ασκείτε βία. Χωρίς τη βία δεν θα ήσασταν αυτό που είστε. Και σαν ειδικοί στη βία κατασκευάσατε και τα κατάλληλα εργαλεία για βιάζετε ελεύθερα και χωρίς συνέπειες.

“Πολιτική ορθότητα” το ονομάσατε λοιπόν το “εργαλείο”, ώστε να μείνει η λέξη βία καραμέλα στα χέρια σας για να τη χρησιμοποιείτε τρομοκρατικά, για κάθε νόσο και κάθε μαλακία. Αυτό το βίαια επιβαλλόμενο επικοινωνιακό τρικάκι των σοφιστικών επιχειρημάτων που καταλήγει στη λογική του δικαιώματος σας να ορίζετε εσείς (εσείς “η δημοκρατία”, εσείς τα ΜΜΕ, εσείς “ο επενδυτής”, εσείς “η οικονομία”, εσείς οι αυτόκλητα διορισμένοι “αντιπρόσωποι” του εγώ και της βούλησής μας και κυρίως, εσείς “ο θεσμός”, ο δήθεν αδέκαστος και απρόσωπος και αξιωματικά απρόσβλητος θεσμός, η μοντέρνα εκδοχή του άκριτου θεού και της εκπορευόμενης εξ αυτού νομοτέλειας) τι είναι βία και τι όχι (εναλλακτικά τι είναι “πολιτισμένο” και τι όχι). ”Πολιτική ορθότητα”, η θεωρία που λέει πως το θύμα του βιασμού δε πρέπει να ασκήσει βία για να αμυνθεί, αφού η βία της άμυνας απαγορεύεται βιαίως από τους νόμους που ο βιαστής έχει κληρονομικό δικαίωμα να νομοθετεί, στο όνομα της προστασίας του θύματος, από τη βία. Έξυπνο ε ; Η θεωρία που λέει πως “πολιτισμένο” είναι εκείνο το θύμα (νομιμόφρον πολίτης) που θα υποστεί αδιαμαρτύρητα το βιασμό και κατόπιν θα ζητήσει ευγενικά από τον βιαστή του να κατηγορήσει, να δικάσει και να τιμωρήσει τον εαυτό του για το βιασμό. Η πολιτική ορθότητα είναι καθαρή και ωμή βία ! Η πολιτική ορθότητα είναι η βία της εξουσίας, είναι βία ίδια και χειρότερη με την ιεροεξεταστική βία του ιερατείου έναντι της κοινωνίας τον μεσαίωνα. Είναι το εργαλείο βασανισμού της κοινωνίας εις το όνομα ενός “κώδικα καλής συμπεριφοράς” προς το ιερατείο που τον συνέταξε, εις το όνομα του και προς το συμφέρον του. Όποιος διαφωνεί και αντιστέκεται στην εξαθλίωση, “ασκεί βία” και βιαίως καταστέλλεται στο όνομα της καταδίκης της βίας «απ όπου κι αν προέρχεται». Οι «κακές μάγισσες» που καίγονται σε δημόσια λαϊκά πανηγύρια, εις το όνομα της αγάπης και της φιλευσπλαχνίας του «καλού θεού», είναι σήμερα οι πολίτες που αντιστέκονται. Πολύ βολικό, όταν ανήκεις στο ιερατείο, να πιστεύουν όλοι με αφέλεια σε αυτήν την αγάπη, πολύ βολικό να πιστεύουν όλοι στην “πολιτική ορθότητα”, όταν εσύ την ορίζεις και εσύ την κατασκευάζεις, πολύ βολικό να υπάρχει ένας “άϋλος” και απόλυτος κανόνας ηθικής και δεοντολογίας, όταν εσύ είσαι ο θεός, δημιουργός του και κοινωνός του.

Φοβάστε μονάχα εκείνη τη βία που μπορεί να ανατρέψει την “πολιτική ορθότητα” που ορίζετε για να υπάρχετε, ως επιβάλλοντες και εξουσιαστές. Αυτήν την βία αποκαλείτε : “απ όπου κι αν προέρχεται”. Φοβάστε την βία του αντίλογου, γιατί γνωρίζετε πολύ καλά πως η σκέψη μπορεί να μετουσιωθεί πολύ εύκολα σε φυσική βία, το κάνετε καθημερινά και ξέρετε πολύ καλά πως γίνεται.

Τη λατρεύετε τη βία, είναι το “είναι” σας και για αυτό ακριβώς θέλετε να καταδικάζεται, από όλους, η βία “απ όπου κι αν προέρχεται”. Γιατί γνωρίζετε πολύ καλά και από πρώτο χέρι, πως μια ποιότητα βίας είναι και η αντίσταση. Γιατί και σεις αντιστέκεστε σθεναρά για να υπάρχετε. Αντιστέκεστε στη βία που μπορεί να σας αφαιρέσει τα κλεμμένα, στη βία που μπορεί να σας δικάσει, στη βία που μπορεί να σας πάρει τα “κεκτημένα” της εξουσίας, στη βία που μπορεί να σας τιμωρήσει για τα εγκλήματα σας, στη βία που μπορεί να σας κάνει ξαφνικά … κοινούς θνητούς, απλούς πολίτες με υποχρέωση λογοδοσίας και σεβασμό στους άλλους. Αντιστέκεστε βίαια στη βία που μπορεί να δημεύσει τις βίλες που χτίσατε απομυζώντας τον κόπο των εκατομμυρίων εργαζόμενων “νοικοκυραίων” που σφαγιάζετε τώρα εσείς οι κήρυκες της καταδίκης της βίας. Αντιστέκεστε, βίαια, χρησιμοποιώντας την “νομιμοποιημένη” βία, που νομιμοποιείτε, εσείς οι ίδιοι, δια της βίας. Η μόνη βία που καταδικάζετε, κωλοϋποκριτές, είναι η βία της άμυνας των πολιτών ενάντια στη βία σας και η βία που θα μπορούσε να αφαιρέσει την εξουσία σας. Γνωρίζετε λοιπόν καλύτερα απ όλους πως δεν είναι ποιοτικά ίδια η βία “απ όπου κι αν προέρχεται”. Γνωρίζετε πολύ καλά πώς να τη χρησιμοποιείτε, για να κατασκευάσετε φόβο και ανασφάλεια και να γεμίσετε το άδειο στομάχι του πολίτη που ληστέψατε με ξενοφοβία, εθνικισμό και ψευτοπατριωτισμό και πώς να δημιουργήσετε ένα παρακρατικό κόμμα που θα εκτροχιάσει πολύ βολικά την οργή, την απελπισία και τη βία της αντίστασης στην εξέδρα. Τη δική σας εξέδρα, το παρακράτος.

Όχι λοιπόν. Δεν καταδικάζω τη βία, «απ όπου κι αν προέρχεται». Όχι δεν είναι ίδια η ποιότητα της βίας, «απ όπου κι αν προέρχεται». Όχι δεν είναι ίδια η αιτιότητα της βίας και δεν θα καταδικάσω την βία της άμυνας μου, έναντι στην βία της επιβολής σας επάνω μας. Είμαι από τη μεριά εκείνων των οποίων βιάζετε καθημερινά η ζωή τους και των παιδιών τους και θα αμυνθώ με όση βία χρειαστεί ενάντια σε όποιον επιτίθεται στη ζωή μου. Δηλώσεις πολιτικής ορθότητας δεν υπογράφονται εδώ. Δεν καταδικάζω την βία, “απ όπου κι αν προέρχεται”, δεν καταδικάζω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου σε κολίγες, τραβάτε και γαμηθείτε λοιπόν, “πολιτικά ορθοί”, “δημοκράτες”.

Όχι δεν καταδικάζω τη βία, απ όπου κι αν προέρχεται, γιατί ονειρεύομαι μια κοινωνία αταξική, ισόνομη, δίκαια, ελεύθερη και ειρηνική. Γιατί έχω ταξική συνείδηση και γιατί η πάλη των τάξεων εμπεριέχει βία. Πως μπορείς να ορίσεις την έννοια της πάλης χωρίς την έννοια της βίας ;

Όχι ρε φιλαράκια φλύαροι παρλαπίπες της “αριστεράς”, “της οικολογίας”, ή “της ριζοσπαστικής συνειστωσοσυναρμολόγησης”, δεν καταδικάζω τη βία, «απ όπου κι αν προέρχεται», έτσι αγόγγυστα και αφελώς. Όχι. Γιατί οι αριθμοί της οικονομίας είναι βία και όταν εφαρμόζονται ως πολιτική επάνω σε ανθρώπους, έχει τεράστια σημασία το “από πού προέρχονται” και το γιατί. Όχι. Γιατί η οικολογία σχετίζεται με τη φύση και η φύση εμπεριέχει απίστευτη βία και έχει σημασία το πως παρεμβαίνεις ως είδος στη βία της φύσης. Όχι. Γιατί δεν είμαι σχιζοφρενής να πατάω με το ένα πόδι στη μαρξιστική ταξική θεωρία και ταυτόχρονα να είμαι με το άλλο πόδι στην ρομαντική σουρεαλιστική γόνδολα της αντίληψης, πως το κεφάλαιο θα καταναλώσει τις σάρκες του και μετά θα κάνει αυτοκριτική, θα καταλάβει τα λάθη του και θα παραδοθεί αμαχητί την εργατική τάξη, εντελώς “δημοκρατικά” και αναίμακτα μετά από ένα παγκόσμιο συλλαλητήριο πάρτι αγάπης, προσευχής και ειρήνης, με χορούς, τραγούδια, πίπες της ειρήνης, ζογκλέρ και ομαδική αυτοσυγκέντρωση και επίκληση στον Πάολο Κοέλιο. Όχι δήθεν κομουνιστές, υπερορθόδοξοι, δεν πιστεύω ούτε στη δική σας δήθεν καταδίκη της βίας, “απ όπου κι αν προέρχεται”. Γιατί η οκτωβριανή επανάσταση – όπως κάθε επανάσταση – δεν έγινε χωρίς βία και το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό εσείς, καλύτερα από οποιονδήποτε. Τη βία που δεν ελέγχει το κόμμα καταδικάζετε, την βία που μπορεί να έχει ένα αυθόρμητο λαϊκό κίνημα χωρίς τη δική σας ποδηγέτηση απονομιμοποιείτε, τη βία κάθε πιθανής επανάστασης διαφορετικής από αυτήν που θέλετε να ελέγχετε καταδικάζετε, την βία της ελευθερίας της διαφοράς αποτάσσετε φωναχτά ως νεοδηλωσίες. «Απεταξάμην, Απεταξάμην, Απεταξάμην», υπογράψατε μαλακοπίτουρες την νομιμοποίηση σας από τους ταξικούς εχθρούς σας, για να μην χάσετε την αποκλειστικότητα στην επανάσταση. Συγχαρητήρια. Επέσατε θύματα αδέρφια εσείς, στη φάκα της πολιτικής ορθότητας, και μάλιστα χωρίς καμία βία. Διαγωνισμοί πασιφισμού δεν γίνονται εδώ. Δεν καταδικάζω την βία, “απ όπου κι αν προέρχεται”. Αγαπάω την ειρήνη τόσο, όσο βίαια θα την υπερασπιστώ στον πόλεμο που τις έχει κηρυχθεί. Πιστεύω στην ανθρωπιά της αλληλεγγύης τόσο, όσο βίαια θα σταθώ απέναντι στους ολιγάρχες τύραννους. Αγαπάω τα παιδιά μας τόσο, όσο βίαια θα παλέψω για το δικαίωμά τους στο μέλλον. Έχω τόση αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση, όσο βίαια θα αμυνθώ στην προσπάθεια οποιουδήποτε να μου στερήσει την ελευθερία της έκφρασης και της αυτοδιάθεσης. Όταν πάψει η δράση, θα πάψει και η αντίδραση, απλή και παγκόσμια φυσική. Δεν καταδικάζω τον εαυτό μου και την τάξη μου σε σκλάβους που θα περιμένουν τη λύτρωση σε μια άλλη ζωή, τραβάτε λοιπόν και γαμηθείτε “αριστεροί” του οσιομαρτυρίου και της μεταφυσικής αναμονής της δευτέρας παρουσίας.

Όχι δεν καταδικάζω τη βία, “απ όπου κι αν προέρχεται”. Έχει ποιότητες και αιτιότητες η βία και έχει πλευρές. Δεν είναι ίδια η πλευρά αυτού που αμύνεται με αυτού που επιτίθεται, δεν είναι απλά και τα δυο “βία”, δεν είναι ισοδύναμα “άκρα”. Δεν υπάρχει αντίδραση χωρίς δράση. Είναι απλή φυσική. Η αντίδραση που έπεται της δράσης, είναι άμυνα, δεν είναι “το άλλο άκρο”. Η άμυνα στη βία είναι βία, απενοχοποιήστε την άμυνα σας, αλλιώς καθίστε φρόνημα να υπομείνετε “πολιτικά ορθά” τον εξευτελισμό σας.

Όχι ρε δεν θα τους κάνω δήλωση, για το τι μέρους του λόγου είμαι. Δε θα τους κάτσω να μου βάλουν το φτηνιάρικο αυτοκόλλητο, μπάρκόουντ-ταττουάζ, του «προσδιορισμού» στο δέρμα, σαλιωμένο από τα επικοινωνιακά μισθωμένα τσιράκια τους. Είμαι ότι γουστάρω ρε, ας με βαφτίσουν όπως θέλουν στην κολυμπήθρα του τρομοκρατικού σιλοάμ των τηλεπαραθύρων τους. Ας με αποκαλέσουν με όποια ιδιότητα θέλουν, δε θα πέσω στην παγίδα να τους κάνω δήλωση. Εκατομμύρια συνάνθρωποι μου, έχουν εκατομμύρια προσωπικότητες, εκατομμύρια απόψεις και πολλούς προσδιορισμούς, αλλά σχεδόν όλοι έχουμε ένα κοινό, είμαστε σε νόμιμη άμυνα απέναντί τους, συνειδητά ή ασυνείδητα. Η αυτοσυντήρηση μας, εμάς των πολλών, είναι η περιβόητη «βία, απ όπου κι αν προέρχεται» και εναντιώνεται στην βία της πλεονεξίας των λίγων που έχουν και κατέχουν. Δεν είναι “το άλλο άκρο” η αυτοσυντήρηση μας.

Ας απενοχοποιήσουμε επιτέλους τους εαυτούς μας απέναντι στο σύμπλεγμα της καταδίκης της βίας, ας φωνάξουμε δυνατά, τραβάτε και γαμηθείτε στους “έχοντες και κατέχοντες” που προσπαθούν να γίνουν το επικοινωνιακό “υπερεγώ” μας. Ας απενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας απέναντι στη δήθεν ανώδυνη “έμμεση” και μη φυσική βία των αριθμών, των αγορών, των τραπεζών και της «πολιτικής ορθότητας» και ας αντιδράσουμε. Πίσω από κάθε βίαιη συμπίεση των δικαιωμάτων μας υπάρχουν τα ονόματα και διευθύνσεις αυτών που θέλουν να καταδικάζουμε τη βία, ”απ όπου κι αν προέρχεται”. Η καταδίκη της βίας, “απ όπου κι αν προέρχεται”, είναι το όπλο τους, ας τους αφοπλίσουμε. Η χειρότερη βία είναι αυτή που μας αναγκάζει να καταδικάζουμε τους εαυτούς μας στην άρνηση της αντίδρασης. Αυτή είναι η βία της καταδίκης της βίας, “απ όπου κι αν προέρχεται”. Ας τελειώνουμε με αυτή τη βία.

Βία στη βία, της καταδίκης της βίας, ξέρουμε όλοι πολύ καλά από πού προέρχεται.

Πηγή: ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΟΣ

........................

•  Τα 7 κόλπα που κάνουν οι εργοδότες για να μην πληρώνουν

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, βιώνουν τις συνέπειες από τις εφτά «συνταγές» που ακολουθούν οι επιχειρήσεις προκειμένου να μειώσουν μισθούς. Στοιχεία που κατατέθηκαν χθες στη Βουλή, δείχνουν ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι περικοπές υπερβαίνουν ακόμη και το 50%…

1.Υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις

Κατά μέσο όρο, το «κόλπο» των επιχειρησιακών συμβάσεων έχει ρίξει τις αποδοχές κατά 21,72% όπως προκύπτει από στοιχεία που διαβίβασε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας. Μέσα στο πρώτο 8μηνο του 2012, υπογράφηκαν συνολικά 631 επιχειρησιακές συμβάσεις οι όποιες άγγιξαν 178.058 εργαζόμενους, λέει, αλλά εκτιμούμε πως είναι 950. Αυτό γιατί από τον Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα έχει μεσολαβήσει ένα «μαύρο» τετράμηνο για την αγορά εργασίας κάτι που σημαίνει ότι ο αριθμός των επιχειρησιακών συμβάσεων θα έχει αυξηθεί όπως επίσης και ο αριθμός των εργαζομένων που θα έχουν υποστεί κουτσούρεμα των αποδοχών τους κατά τουλάχιστον 20%.

2.Υπογράφουν ατομικές συμβάσεις

Στοιχεία για τον αριθμό των ατομικών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν υπάρχουν αλλά τα παραδείγματα πρέπει να είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Σε αρκετούς κλάδους, οι ατομικές συμβάσεις έχουν φέρει μειώσεις μισθών ακόμη και άνω του 60%. Φυσικά, η εξουσία που θέλει να ελέγχει αυτό τον έλεγχο “ξέχασε” να τον κάνει.

3.Κάνουν μετατροπή της σύμβασης από πλήρη σε μερική απασχόληση

Είναι το δεύτερο εφιαλτικό μέτωπο που αποτυπώνουν τα στοιχεία του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Στο εννεάμηνο Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου 2012, κατατέθηκαν 61.113 μετατροπές συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης, σε άλλες ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Μέσα από τις μετατροπές αυτές, επήλθε μείωση αποδοχών ακόμη και κατά 50%. Οι 35.351 μετατροπές, αφορούσαν αλλαγή συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, οι 15.814 από πλήρη απασχόληση σε εκ περιτροπής εργασία, με ομόφωνη συμφωνία εργοδοτών και εργαζομένων και άλλων 9.948 με μονομερή απόφαση του εργοδότη.

4.Προσλαμβάνουν μόνο «φθηνό» προσωπικό

Η 4η ετήσια έρευνα HRPulseπου διενεργεί η ICAP, δείχνει ότι οι οποίες προσλήψεις γίνονται στην αγορά εργασίας, αφορούν σε περιπτώσεις εργαζομένων με αποδοχές κάτω των 1000 ευρώ μικτά. Έτσι, ακόμη και όποιος καταφέρνει να ξεφεύγει από το φάσμα της ανεργίας, βρίσκει έναν πολύ χαμηλότερο μισθό σε σχέση με αυτόν που ελάμβανε στην προηγούμενη δουλειά του. Με τις ΜΚΟ και τις δουλεμπορικές εταιρείες ενοικίασης προσωπικού τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.

5. «Διευθετούν» τον χρόνο εργασίας

Η λέξη διευθέτηση δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από την κατάργηση των υπερωριών. Το ωράριο των εργαζομένων μαγειρεύεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην προσαυξάνεται η αμοιβή ούτε κατά ένα ευρώ. Ειδικά σε πολυκαταστήματα, οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλέψουν ακόμη και για…δύο ώρες σε μια ημέρα με αποτέλεσμα να μην καλύπτουν ούτε το μεταφορικό κόστος. Συνήθως οι εργοδότες εκβιάζουν με απειλή απόλυσης να δουλέψει ο εργαζόμενος για όσο εκείνοι θέλουν.

6. «Εξαφανίζουν» τα επιδόματα

Το κύμα κατάργησης επιδομάτων, ακόμη δεν έχει κοπάσει. Σειρά παίρνει το επίδομα γάμου το οποίο από την 1η Απριλίου θα εξαφανιστεί από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση εργασίας παρασύροντας βέβαια σχεδόν το σύνολο της αγοράς. Εκτός από τα επιδόματα, εξαφανίζονται και οι παροχές. Έξτρα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προγράμματα που προσέφεραν στις καλές ημέρες της αγοράς οι επιχειρήσεις, ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο.

7. Διαγράφονται από το συνδιακλιστικό τους φορέα

Αν και θέλει κάποιο χρόνο ακόμη, είναι έτοιμοι πολλοί εργοδότες να διαγραφούν από τις συνδικαλιστικές τους ενώσεις και σωματεία, αφού όσο είναι μέλη δεσμεύονται από συμφωνίες για τον ελάχιστο μισθό, ενώ αν αποχωρήσουν μπορούν να πληρώσουν όσα θέλουν καθώς δεν δεσμεύονται από καμία συμφωνία.

Πηγή: ergasiakodeltio

..........................

• Όλη η Ελλάδα μια φυλακή

(αναρτήθηκε στο logiakaiskepseis στις 28/2/2013)

Και ενώ μπαίνουν "στο μικροσκόπιο" λογαριασμοί συγγενών του πρώην υπουργού οικονοκομικών και ο ίδιος απολαμβάνει τους κόπους των τελευταίων ετών ελεύθερος και ωραίος, ο νύν υπουργός Στουρνάρας, ζητά να συλληφθούν όλοι όσοι έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη άνω των 5000 ευρώ.
Δεν του βγαίνουν τα κουκιά του Στουρνάρα και προκειμένου να είναι εντάξει με τους μεγάλους φίλους του δίνει ...σκληρές εντολές!

Μία τέτοια εντολή, έδωσε δια στόματος του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων Χάρη Θεοχάρη, προς τους προϊσταμένους των εφοριών, να προχωρούν στην αίτηση άσκησης ποινικής δίωξης για οφειλέτες που έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο άνω των 5.000 ευρώ για διάστημα μεγαλύτερο των τεσσάρων μηνών.

Φροντίζει μάλιστα να επισημάνει πως θα υπάρχουν πειθαρχικές και ποινικές ευθύνες υπαλλήλων (παράβαση καθήκοντος, κακουργηματική απιστία σε βάρος του Δημοσίου κ.λπ)αν δεν κατατίθενται εγκαίρως οι αιτήσεις για ποινική δίωξη!!

Ολοι οι Έλληνες στη φυλακή από την κυβέρνηση Τσολάκογλου,δεν αστειεύονται οι δοσίλογοι, προδότες, έχουν να σώσουν πολλά τομάρια μέχρι να παραδώσουν τη χώρα.

Το περίεργο είναι ότι κατά διαστήματα ο κ. Πεπόνης ανασύρει και ένα όνομα από κάποια υπόθεση, ξεκινάει νέες έρευνες ,γιατί οι παλιές είχαν κενά,(ξαφνικά εμφανίζονται τα σκασμένα), μας δίνει την εντύπωση πως υποθέσεις φοροδιαφυγής, μαύρου χρήματος , απιστίας και ότι άλλο υπάρχει στον μπαξέ των πολιτικών μας, είναι σε καλό δρόμο.

Μόνο που αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει!! Άσε πια τα μονοπάτια και τα τρίστρατα!!
Και εκεί που περιμένουμε όλοι να πάρει κάποιος το δρόμο της φυλακής, φτάνει στο τρίστρατο και πάει Χαβάη.
Αλλος..... Χαβάη και άλλος πληρώνει και καμία υπόθεση του κ. Πεπόνη δεν έχει τελειώσει.

Είναι μακρύς ο δρόμος των Παπακωνταντίνων, Παπανδρέων, Παπαπροδοτών αυτού του τόπου προς τα σίδερα της φυλακής, όλοι οι υπόλοιποι 'Ελληνες με συνοπτικές διαδικασίες, μπορούν να οδηγηθούν στη στενή.

Και επειδή είναι δύσκολοι καιροί και το κράτος χρεοκοπημένο θα πληρώνουν και το κατι τις για την κράτηση τους.
Τσάμπα θα τους ταΐζουμε; Έχουμε να ταίσουμε αρκετούς....φιλέλληνες που προσπαθούν να σώσουν την πατρίδα από μας τα λαμόγια , τους απατεώνες και βολεμένους μέχρι τρίτης γενεάς.

Επιβεβαιώνουμε λοιπόν πως αν χρωστάς λίγα είσαι κλέφτης αν κλέψεις δις ,είσαι...επενδυτής, και ζητούμε απο όλους να πάρουν ήσυχα και αθόρυβα το δρόμο προς την φυλακή, χωρίς εντάσεις και διαμαρτυρίες.

Οι δε κύριοι επενδυτές και βασικοί μέτοχοι, γραμματείς, πολιτικοί , υπουργοί πρώην και νυν, να συνεχίσουν να ...επενδύουν, διότι έτσι θα πάει μπροστά τούτος ο τόπος, που όπως καταλάβατε δικός τους είναι ότι θέλουν τον κάνουν.

Παρακολουθείστε ένα ενδιαφέρον βίντεο που μας εξηγεί το κατα Πεπόνη, και όχι μόνο,σύστημα δικαιοσύνης!!!

..........................

• Η ιστορία της υποδούλωσής σου