ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Όταν το "πολιτικό ζώο" κολλάει στη ζωώδη υπόσταση...



Aν διακυβέρνηση σημαίνει πέπλο μυστηρίου γύρω από τους μηχανισμούς της, μηχανορραφία, κρυφές ατζέντες, αλύπητο μαστίγιο με κάνα καχεκτικό καρότο πού και πού, διαπόμπευση και δίωξη της διαφωνίας και της αντίθεσης, απο-ανθρωπισμός...

Αν κοινωνικότητα σημαίνει αυτό που είχε πει ο Σοπενχάουερ: "ο καθένας είναι κοινωνικός στο βαθμό που είναι ασήμαντος". Δηλαδή μαζάνθρωπος, αγελαία οντότητα, ισοπεδωμένη προσωπικότητα, fashion victim, οπαδός σε βαθμό μέχρι και θανάσιμου μίσους ενάντια στη διαφορετική άποψη και τη διαφορετικότητα, ένα στοιχείο αποδόμησης (ή σκουπίδι) μέσα σε ένα ανάλογο σωρό που παρασύρει το ρεύμα κάθε...ποταμιού...

Τότε η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε ένα "πολιτικό ζώο" της παραπάνω "κλάσης" κι ενός έλλογου ατόμου που στοχάζεται και δρα με πολιτική και κοινωνική συνείδηση, είναι η...διαφύλαξη της ακεραιότητας. Της ατομικότητας. Εκείνης της ατομικότητας που αποτελεί το δομικό στοιχείο κάθε ενσυνείδητης κι ελπιδοφόρας συλλογικότητας.
 Ελπιδοφόρας κυρίως γιατί προασπίζει την προσωπικότητα και την ανεξαρτησία κάθε μέλους της, επιτρέποντάς του να αμφισβητεί όποτε κρίνει αναγκαίο κι αυτή την ίδια. Και γιατί μέσα στους κόλπους της η εξάρτηση, από τα κατώτερα ένστικτα και την συναισθηματική παραζάλη(εκεί δηλαδή όπου  στοχεύει με πλείστες τεχνικές και μεθόδους η προπαγάνδα), παραχωρεί τη θέση της σε διεργασίες και προσπάθειες απόκτησης γνώσης κι αυτο-επίγνωσης. Κι άρα υπευθυνότητας. Η ιεραρχία μέσα στους κόλπους μιας τέτοιας συνθήκης ΔΕΝ αποτελεί πρωτεύον θέμα και μπορεί να είναι  χαλαρή κι ευέλικτη ή να είναι καταργημένη κι ο καθένας να έχει, όπου χρειάζεται κι ανάλογα με τις δεξιότητες και ικανότητές του, τους τομείς της ευθύνης του. Αρκεί να παρέχονται όλες οι ευκαιρίες για την καλλιέργεια και επέκταση αυτών των ικανοτήτων. Και η ύπαρξη ηγεσίας είναι λάθος (καθόλου τυχαία διαδεδομένο) να συνδέεται απαραίτητα με την άσκηση εξουσίας και κάτω από εξουσιαστικούς όρους ενδυόμενους συχνά ένα βελούδινο μανδύα.
Και για να επιχειρηθεί η πραγμάτωση (και υπεράσπιση) των παραπάνω απαιτείται μόνο μια προϋπόθεση: η αγνότητα και συνάμα γενναιότητα της ελευθερίας του πνεύματος! Που οδηγεί στην απόκτηση της Αλήθειας και της Γνώσης.

Κι αν κάποιος ακούγοντας όλα αυτά κουνάει ειρωνικά το κεφάλι για τους αθεράπευτα "ρομαντικούς" ή "ου-τοπιστές", αυτό σημαίνει ότι η πολυπλόκαμη προπαγάνδα έχει κάνει τη δουλειά της μια χαρά κι έχει ριζώσει ύπουλα ακόμα και μέσα σε "προοδευτικά" κρανία. Κι όσον αφορά το "ρομαντισμό", σαν έννοια επηρεασμένη απ΄το καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα στη Δυτική Ευρώπη, το κυρίαρχο στοιχείο είναι το συναίσθημα αντί της λογικής. Κάτι τελείως αντίθετο με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω. Όπως τελείως αντίθετα είναι τα κελεύσματα των εποχών που ζούμε (πνευματικά, κοινωνικο-πολιτικά, αισθητικά) προς κάθε απόπειρα και λαχτάρα έλλογης ύπαρξης...

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)