ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2020

"Το μεγαλείο του βιασμού της βρεφικής-παιδικής ψυχικής υγείας..."

 Το μεγαλείο του βιασμού της βρεφικής-παιδικής ψυχικής υγείας...

Πηγή

Ως σχόλια από εμένα,  κινούμενα μέσα στα στενά ελληνικά πλαίσια αλλά κοιτάζοντας με νόημα από το φράχτη μέσα προς τον υπόλοιπο "περιφραγμένο" κόσμο, κάποια αποσπάσματα από εδώ: ...τα παιδάκια που τους φόρεσαν μάσκα και στα διαλείμματα, όπου αναπόφευκτα τρέχανε ως φυσιολογικά παιδιά και το αναπνευστικό τους σύστημα έπαιρνε φωτιά και είχε αυξημένες

απαιτήσεις. Τα παιδάκια, που σύμφωνα με τον.....τον.....κ. Σύψα : Ομολογία Σύψα: Δεν χρειάζεται η μάσκα στα μικρά παιδιά – Γίνεται ως «μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας»  Και ο αρθρογράφος δικαίως αναρωτιόταν: "Δηλαδή, για να γίνει κατανοητό, το νηπιάκι και το πρωτάκι, δευτεράκι κλπ δημοτικού πρέπει να εκπαιδευτεί στην χρήση μάσκας γιατί όταν πάει στο γυμνάσιο έτσι θα είναι «έτοιμο» να την φοράει;"     Ξέρετε τι εννοούσε περί "εκπαιδευτικής διαδικασίας"; όπως το κατανοούμε οι "ψεκασμένοι" με το παράλογο μυαλό μας; Να εκπαιδευτούν στο να αποδέχονται ως "κανονικότητα" το να τους ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΘΑ ΖΟΥΝΕ ή ΝΑ ΜΗΝ ΖΟΥΝΕ, την "εμπεδωμένη" διαστροφή ενάντια σε καθετί που ως τώρα αναγνωριζόταν ως φυσιολογικό, την αδιαμαρτύρητη αποδοχή του νέου αντί-κοσμου που ετοιμάζουν...

Και, ως επίλογο, ένα σχετικό βίντεο από έναν σπουδαίο Γερμανό γιατρό ταϋλανδικής καταγωγής, δάσκαλο για χιλιάδες συναδέλφους του, τον δρ. Sucharit Bhakdi, επιστήμονα που έχει συνεισφέρει στην επιστήμη με σημαντικές ανακαλύψεις κι έρευνες για την ελονοσία και τον δάγκειο πυρετό. Καθηγητής στο πανεπιστήμιο Johannes Gutenberg University Mainz, ειδικός στην Μικροβιολογία, Επιδημιολόγος και Μικροβιολόγος, από τους σημαντικότερους επιστήμονες του κλάδου του στην γερμανόφωνη πανεπιστημιακή κοινότητα και μέλος της Εξωκοινοβουλευτικής Επιτροπής των 640 γιατρών για τον Κορωνοϊό.



Απλά, αποσυνδέστε τις συχνότητες του εγκεφάλου από τις εκπομπές της "τερατογένεσης" και συνδεθείτε, έστω για λίγο, με αυτές: "Η Γερμανίδα Νευρολόγος Διδάκτωρ Ιατρικής Δρ. Margarite Griesz-Brisson για μάσκες: “η στέρηση οξυγόνου προκαλεί μη αναστρέψιμες νευρολογικές βλάβες.Για παιδιά και εφήβους, οι μάσκες απολύτως απαγορεύονται.Προκαλούν οξυγονική αποστέρηση και διαρκή νευρολογικά συμπτώματα ιδίως στους αναπτυσσόμενους εγκεφάλους των παιδιών "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου