ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

" Πρεπει να κατανοησεις τον τροπο που σε ελεγχουν μεσω της διαδικασιας του χαους !" (ή το εμβόλιο είναι ο εαυτός μας και η σύριγγα η ψυχή και το μυαλό μας...)




Πιστεύω ότι όσα ακούγονται παραπάνω σαν να δύνανται και να συνδεθούν...

με αυτά τα, πιο πρόσφατα, δικά μας:
κι αυτό το πιο παλιό:
 Η επιλογή του να επιλέγεις...
και, ειδικά, με το link στο τέλος.

Καθώς κάποια στιγμή στο βίντεο πολύ εύστοχα επισημαίνει ο ομιλητής ότι αυτά που λέει δεν αποτελούν γεννήματα του μυαλού του αλλά αποκτημένες πλέον γνώσεις της σύγχρονης επιστήμης.

Ναι φίλε!
Η "πραγματικότητα" είναι η πιο εύπλαστη και ρευστή συνθήκη στο πολυσύμπαν, είναι ένας λευκός καμβάς που περιμένει τους καλλιτέχνες (δηλαδή εμάς, τρομάρα μας!) να του δώσουν ζωή και χρώμα με τις μπογιές και τα πινέλα τους. Το κύμα ενέργειας που παράγει όπως επιθυμεί ύλη και η ύλη που πάλλεται από ενέργεια και είναι ορθάνοιχτη σε κάθε "πραγματικότητα" στην οποία η παλλόμενη ενέργεια επιλέγει να "καταρρεύσει". Το Χάος από εχθρός μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε υπερπολύτιμο σύμμαχο αν διαθέτεις τα κατάλληλα ποσά Ενέργειας.

Και όχι φίλε!
Οι γραφικοί είναι αυτοί που αγνοούν (την ίδια τη φύση της πραγματικότητας και την ίδια τη δικιά τους φύση) και κυρίως επιλέγουν πεισματικά να αγνοούν. Αμετανόητα "ντουβάρια" έχουν αριστοτεχνικά γαλουχηθεί στο να αποτελούν τους "χρήσιμους ηλιθίους" αλλά και ενίοτε τις αντιεξελικτικές-αντιδραστικές δυνάμεις "ασφαλείας" των συστημάτων εξουσίας. Ακόμη κι αν φαντασιώνονται ότι είναι και "πολέμιοι" αυτών των συστημάτων, κάτι που προσδίδει μια έντονη
γελοιότητα στην όλη διαχρονική κατάσταση. Υπηρέτες ή πιόνια όχι μόνο των "μπροστάρηδων" της εξουσίας αλλά και των μυστικοπαθών σεχτών (στοών, "κλειστών λεσχών", "αδελφοτήτων" κλπ.) πίσω από αυτά, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν κι αυτό είναι ακόμη πιο τραγικό...


Kι αν όπως λένε η Γνώση συχνά σκοτώνει, τότε αξίζει να αποχωρήσεις από την ψευδαίσθηση αναζητώντας την, με όλα τα πιθανά ρίσκα αλλά και με όλη τη μαγεία που μια τέτοια ατραπός υπόσχεται...
 Η Γνώση, αυτή η πανίσχυρη δεξαμενή υλοποίησης "θαυμάτων" και αλλεπάλληλων υπερβάσεων, απελευθερώνει και η ανεμπόδιστη ροή πληροφορίας και έρευνας που αυτή επιφέρει είναι η λεωφόρος της:
...όταν το εξωλογικό εδραιώθηκε ως αληθινό...


Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)