Μια υπόσχεση για τη νέα "κανονικότητα"

Δεν θα μιλήσω για κορωνοϊούς και καραντίνα. Αν όλος ο κόσμος λειτουργεί σαν το λειτουργικό σύστημα  ενός υπερυπολογιστή, τότε οι διαχειριστές του είναι οι ίδιοι τα κακόβουλα λογισμικά. Και αναπρογραμματίζουν ολόκληρο το σύστημα και το σκοπό των παιχνιδιών στις οθόνες της "πραγματκότητας". Ήρθε μάλλον  καιρός  να τρέξουν μία καινούρια διασκεδαστική γι' αυτούς προσομείωση πραγματικότητας. Οι κανόνες είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Ίσως μία νέα παράμετρος να είναι τα Hunger Games,  ψυχαγωγικά για τους θεατές με αιμοβόρα ένστικτα και λαοπλάνα με την έννοια της δημιουργίας λαϊκών αποκτηνωμένων ινδαλμάτων κι απολύτως ελέγξιμων.

Δεν με φοβίζουν τα εμβόλια, περιφρονώ τους αυτόκλητους δικαστές σε ρόλο τιμωρών όσων επιλέξουν την αποφυγή της σύριγγας. Με φοβίζουν αυτοί που σπεύδουν να συμφωνήσουν με καθετί που ακούνε χωρίς καν να το ψάξουν λίγο και μόνοι, χωρίς να βάλουν το αδρανές μυαλό να πάρει στοιχειώδεις στροφές. Έστω και εναλλακτικές, η αλήθεια δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό τις περισσότερες των φορών, της αρέσουν και οι τεθλασμένες και τα κρυφά μονοπάτια.
Θέλω να αναφερθώ σε άλλα πράγματα.

Τις ανοιξιάτικες μυρωδιές που προκαλούν τη λαχτάρα μου για ζωή. Τη γλυκιά θαλπωρή του ζωοδότη μεσογειακού ήλιου που καταστρέφει το DNA σε ιούς και βακτήρια και θεραπεύει τις εμπλοκές της ψυχής. Τις φωνούλες των μικρών παιδιών μέσα στα 30-40 τετραγωνικά που είναι καταδικασμένα να ζούνε εγκλωβισμένα, με ή χωρίς καραντίνα. Τα τετραγωνικά αυτά και τα περισσότερα από αυτά που καιροφυλακτούν τα ξένα funds  να αρπάξουν και να πετάξουν τους ενοίκους στα αζήτητα της κοινωνίας. Το ενοίκιο που θα πληρώνεις αν πτωχεύσεις και η τράπεζα σου πάρει το σπίτι, αλλά με το νέο πτωχευτικό δίκαιο θα πρέπει να νιώθεις τυχερός που θα σου επιτρέπουν γίνεις ενοικιαστής με τραπεζικό ιδιοκτήτη για να συνεχίσεις να κατοικείς στο κάποτε δικό σου σπίτι. Την πείνα που θα σε μετατρέψει σε επαίτη και το επόμενο φτερούγισμα μεταλλαγμένης νυχτερίδας που θα σε κλείσει για αόριστο χρονικό διάστημα στο σπίτι, αν φυσικά διαθέτεις σπίτι. Τα μαύρα σύννεφα που ταξιδεύουν στους ουρανούς παίρνοντας μαζί τους τα τελευταία χρώματα ονείρων. Των ονείρων που έκαναν το παρόν των ανθρώπων πιο υποφερτό και το μέλλον να μη μοιάζει με τη μέρα που ο αστεροειδής θα πέσει στη γη.

  Και δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Oύτε στο ελάχιστο συγχρωτισμός με αυτούς, επώνυμους και τόσους πολλούς ανώνυμους. Όλους αυτούς, διδασκάλους και μαθητούδια, που αποκαλούν την απόλυτη μιζέρια "κανονικότητα", που βαφτίζουν το βάλτο ποτάμι, τα σκουπίδια τα βλέπουν ως αστραφτερές χάντρες (σαν αυτές που πρόσφεραν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς με αντάλλαγμα τη γη τους) και την ταφόπλακα τη δικαιολογούν ως κουβέρτα πρώτων βοηθειών. Είμαστε τελείως διαφορετικοί κόσμοι κι έτσι θα παραμείνουμε...

ανιχνευτής