ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Μια υπόσχεση για τη νέα "κανονικότητα"


Δεν θα μιλήσω για κορωνοϊούς και καραντίνα. Αν όλος ο κόσμος λειτουργεί σαν το λειτουργικό σύστημα  ενός υπερυπολογιστή, τότε οι διαχειριστές του είναι οι ίδιοι τα κακόβουλα λογισμικά. Και αναπρογραμματίζουν ολόκληρο το σύστημα και το σκοπό των παιχνιδιών στις οθόνες της "πραγματκότητας". Ήρθε μάλλον  καιρός  να τρέξουν μία καινούρια διασκεδαστική γι' αυτούς προσομείωση πραγματικότητας. Οι κανόνες είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Ίσως μία νέα παράμετρος να είναι τα Hunger Games,  ψυχαγωγικά για τους θεατές με αιμοβόρα ένστικτα και λαοπλάνα με την έννοια της δημιουργίας λαϊκών αποκτηνωμένων ινδαλμάτων κι απολύτως ελέγξιμων.

Δεν με φοβίζουν τα εμβόλια, περιφρονώ τους αυτόκλητους δικαστές σε ρόλο τιμωρών όσων επιλέξουν την αποφυγή της σύριγγας. Με φοβίζουν αυτοί που σπεύδουν να συμφωνήσουν με καθετί που ακούνε χωρίς καν να το ψάξουν λίγο και μόνοι, χωρίς να βάλουν το αδρανές μυαλό να πάρει στοιχειώδεις στροφές. Έστω και εναλλακτικές, η αλήθεια δεν ακολουθεί την πεπατημένη οδό τις περισσότερες των φορών, της αρέσουν και οι τεθλασμένες και τα κρυφά μονοπάτια.
Θέλω να αναφερθώ σε άλλα πράγματα.
Τις ανοιξιάτικες μυρωδιές που προκαλούν τη λαχτάρα μου για ζωή. Τη γλυκιά θαλπωρή του ζωοδότη μεσογειακού ήλιου που καταστρέφει το DNA σε ιούς και βακτήρια και θεραπεύει τις εμπλοκές της ψυχής. Τις φωνούλες των μικρών παιδιών μέσα στα 30-40 τετραγωνικά που είναι καταδικασμένα να ζούνε εγκλωβισμένα, με ή χωρίς καραντίνα. Τα τετραγωνικά αυτά και τα περισσότερα από αυτά που καιροφυλακτούν τα ξένα funds  να αρπάξουν και να πετάξουν τους ενοίκους στα αζήτητα της κοινωνίας. Το ενοίκιο που θα πληρώνεις αν πτωχεύσεις και η τράπεζα σου πάρει το σπίτι, αλλά με το νέο πτωχευτικό δίκαιο θα πρέπει να νιώθεις τυχερός που θα σου επιτρέπουν γίνεις ενοικιαστής με τραπεζικό ιδιοκτήτη για να συνεχίσεις να κατοικείς στο κάποτε δικό σου σπίτι. Την πείνα που θα σε μετατρέψει σε επαίτη και το επόμενο φτερούγισμα μεταλλαγμένης νυχτερίδας που θα σε κλείσει για αόριστο χρονικό διάστημα στο σπίτι, αν φυσικά διαθέτεις σπίτι. Τα μαύρα σύννεφα που ταξιδεύουν στους ουρανούς παίρνοντας μαζί τους τα τελευταία χρώματα ονείρων. Των ονείρων που έκαναν το παρόν των ανθρώπων πιο υποφερτό και το μέλλον να μη μοιάζει με τη μέρα που ο αστεροειδής θα πέσει στη γη.

  Και δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Oύτε στο ελάχιστο συγχρωτισμός με αυτούς, επώνυμους και τόσους πολλούς ανώνυμους. Όλους αυτούς, διδασκάλους και μαθητούδια, που αποκαλούν την απόλυτη μιζέρια "κανονικότητα", που βαφτίζουν το βάλτο ποτάμι, τα σκουπίδια τα βλέπουν ως αστραφτερές χάντρες (σαν αυτές που πρόσφεραν οι αποικιοκράτες στους ιθαγενείς με αντάλλαγμα τη γη τους) και την ταφόπλακα τη δικαιολογούν ως κουβέρτα πρώτων βοηθειών. Είμαστε τελείως διαφορετικοί κόσμοι κι έτσι θα παραμείνουμε...


ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου