Κάποιες χρήσιμες ιδέες πάνω στη νομοθέτηση της αλλαγής φύλου από τα 15

Ας ξεκινήσω με κάποια αποσπάσματα από την ανάρτησή μου με τίτλο Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια και η "φάμπρικα" που στήθηκε γύρω από αυτά και τα "δικαιώματά" τους:

  "...διαβάζω εδώ: The little boy who started a sex change aged eight because he (and his lesbian parents) knew he always wanted to be a girl
Δηλαδή: η ιστορία του αγοριού στην Καλιφόρνια, που άρχισε μια ορμονική "θεραπεία" στα πλαίσια της διαδικασίας αλλαγής φύλου, από τα 8 του-!!!- επειδή γνώριζε ήδη, όπως και οι λεσβίες "μητέρες" ή γονείς του, ότι ήθελε πάντοτε-!!!- να κάνει..

Συγκεκριμένα:
"The lesbian parents of an 11-year-old boy who is undergoing the process of becoming a girl last night defended the decision, claiming it was better for a child to have a sex change when young. Thomas Lobel, who now calls himself Tammy, is undergoing controversial hormone blocking treatment in Berkeley, California to stop him going through puberty as a boy. But Pauline Moreno and Debra Lobel warn that children with gender identity disorder forced to postpone transitioning could face a higher risk of suicide."
Αλλά ακόμη και αν ο 11χρονος τώρα Τόμμυ, ή πλέον Τάμμυ, δεν πιέστηκε καθόλου από τους ομόφυλους γονείς του να πάρει αυτή την απόφαση που πήρε, όπως και οι ίδιοι-ες δήλωσαν, ακόμη κι αν ένιωθε "παγιδευμένο κοριτσάκι σε αγορίστικο σώμα", αναρωτιέται κανείς εύλογα: είναι δυνατόν ένα 8χρονο παιδί που μεγαλώνει σε ένα απόλυτα συγκεκριμένο περιβάλλον, το οποίο όσο κι αν τηρεί κάποια "προσχήματα" δεν παύει να αποτελεί πρότυπο για μια παιδική προσωπικότητα υπό διαμόρφωση, να πάρει μια τέτοια απόφαση; Που ακόμη και ενήλικες, οι οποίοι έχουν απόλυτα συνειδητοποιήσει και αποδεχτεί την σεξουαλική τους ταυτότητα, δυσκολεύονται να πάρουν ή τελοσπάντων έχουν σοβαρούς ενδοιασμούς; Από την ηλικία των 8 ετών, που είναι ακόμη -ή θα'πρεπε να είναι- ένα  παιδί στην παιδική του ηλικία, που παίζει είτε με αυτοκινητάκια είτε με κουκλίτσες, να έχει την ωριμότητα και τη συνειδητότητα που χρειάζεται για μια τέτοια απόφαση; Και βρέθηκε και "θεράπων ιατρός" για να το βοηθήσει να "θεραπευτεί";
Και να επιστρέψουμε στον αρχικό προβληματισμό αυτής της ανάρτησης.
Διαβάζω λοιπόν κι εδώ: Gay couples’ children oppose same-sex marriage, tell of unpleasant upbringings
Δηλαδή: παιδιά που ανατράφηκαν από οικογένειες ομοφυλόφιλων -στις ΗΠΑ- εναντιώνονται σήμερα ως ενήλικες στο γάμο ατόμων του ίδιου φύλου και καταθέτουν τις δυσάρεστες προσωπικές τους εμπειρίες.
Ένα μεγάλο μέρος του άρθρου το βρήκα μεταφρασμένο εδώ, απ'όπου και παραθέτω αυτό το απόσπασμα:
"Η Stefanowicz είπε ότι «αγάπησε απόλυτα τον πατέρα της, ο οποίος πέθανε από AIDS το 1991, αλλά ο ίδιος ήταν ένας προβληματικός άνθρωπος που κακοποιούσε σεξουαλικά τόσο την ίδια όσο και τον δίδυμο αδελφό της και έφερνε αμέτρητους άνδρες στο σπίτι τους. «Εκτέθηκα σε απροκάλυπτη σεξουαλική δραστηριότητα, όπως σοδομισμός, γυμνότητα, πορνογραφία, ομαδικό σεξ, σαδομαζοχισμό και παρόμοια», έγραψε η Stefanowicz, προσθέτοντας ότι ο πατέρας της την πήρε μερικές φορές στις "τσάρκες" του σε γκέι γκαλερί τέχνης, παραλίες γυμνιστών και δημόσια πάρκα. Όπως και άλλες κόρες ομοφυλοφίλων με τις οποίες έχει μιλήσει, η Stefanowicz είπε ότι ένιωθε αυτή - και η θηλυκότητα της – να μην εκτιμώνται ή να επιβεβαιώνονται. «Τελικά, αναζητούσα την αγάπη και την αποδοχή του, αλλά δεν μου επετράπη να τον εξετάσω ελεύθερα για τον τρόπο ζωής του, να του θέσω τα ηθικά επιχειρήματα ή να βλάψω τα συναισθήματά του, αλλιώς θα είχα να αντιμετωπίσω μακροπρόθεσμες επιπτώσεις», γράφει η Stefanowicz. «Αν και δεν πιστεύω ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι θα είναι ντε φάκτο κακοί γονείς, γνωρίζω ότι η γκέι κοινότητα όπως την γνώρισα από κοντά, ποτέ δεν θεώρησε τα παιδιά τίποτα άλλο εκτός από ένα κομμάτι ιδιοκτησίας, ένα λάθος από το παρελθόν ή ένα πολιτικό εργαλείο», έγραψε η Klein, προσθέτοντας ότι η μητέρα της και η σύντροφός της επί 25 έτη είχαν και οι δύο πεθάνει και έτσι "δεν μπορούν να μου κάνουν κακό ξανά ".
Προσωπική μου άποψη είναι ότι εμπειρίες σαν την παραπάνω μπορεί να τις βιώσει δυστυχώς ένα παιδί -και σε χειρότερο ίσως βαθμό- και μέσα σε μια "φυσιολογική" ετερόφυλη οικογένεια. Aλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία και συγχρόνως φοβερή κοινωνική "πληγή", που διαιωνίζεται και λόγω των ερμητικά κλειστών στομάτων του κοινωνικού περίγυρου. Ούτε και θεωρώ ως κάτι το παράλογο τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου που αγαπιούνται και θέλουν να μοιραστούν τις ζωές τους ως το τέλος. Αυτό που θεωρώ όμως λάθος είναι η υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, για ζημιογόνους έως καταστροφικούς λόγους όσον αφορά την παιδική ψυχολογία και εύθραυστη προσωπικότητα, κάτι που μπορεί να μη γίνει και άμεσα ορατό αλλά να λειτουργεί "υπόγεια", υποσυνείδητα και με μακροπρόθεσμες συνέπειες στον ψυχισμό και την εκδήλωση συμπεριφοράς. Όσο πραγματικά καλές κι έντιμες προθέσεις κι όσο λογικό και ισορροπημένο μυαλό διαθέτουν και προσεχτικούς χειρισμούς επιστρατεύσουν αυτοί οι γονείς."

 
Για το τι φύσης κωμικο-τραγικά νομοθετήματα και άφυλου προσανατολισμού μαγειρέματα με θεσμικό κύρος προωθούνται παγκοσμίως γύρω από τη "νομιμοποίηση" -ο νομος πάντα ήταν λαστιχάκι στα χέρια των μεγάλων "σεφ" αυτού του κόσμου- ας ρίξει κάποιος και μια ματιά σε αυτό: Gay ναι! Αλλά με ποιο τρόπο "proud"?

Μαθαίνω τώρα ότι στην απελευθερωμένη πνευματικά -αλλά καθόλου υλικά και κοινωνικά- Ελλάδα των "αριστερών διανοούμενων" συμβαίνει το εξής:  ψηφίστηκε το ν/σ που επιτρέπει σε 15χρονα να αλλάζουν φύλο και οδεύει πλέον προς την Ολομέλεια με την σύμφωνη γνώμη της κυβερνητικής πλειοψηφίας. [...]Ο υπουργός Δικαιοσύνης είπε πως  η αλλαγή φύλου για παιδιά 15 και 16 ετών θα γίνεται με σύμφωνη γνώμη των γονέων και μετά από ιατρική γνωμοδότηση συμβουλίου που θα λειτουργεί στο νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Πηγή

Very nice, boys who want to be girls και αντίστροφα!
Όμως έχω μια πρόταση για να πλουτίσω και άλλο τα oφέλη αυτής της "ελευθεριακής" συλλογιστικής από τα πάνω. Αυτών που με τις τροπολογίες και τα νομοθετήματα της διαπλοκής και εθελοδουλίας σπρώχνουν στα παζάρια του ξεπουλήματος, σε τιμές ασυναγώνιστες για "επενδυτικά' -ή αρπαχτικά- χαρτοφυλάκια,  όλες τις κοινωνικές υποδομές και αποτεφρώνουν τον κοινωνικό ιστό, υποδουλώνοντας σε μια επονείδιστη και παράλογη οικονομική -και διανοητική- δουλεία και τις επερχόμενες γενεές. Αφού, λοιπόν, τα 15χρονα κρίνονται απαλλαγμένα από κάθε είδους σύγχυση -όπως ας πούμε ταυτότητας, κάτι φυσιολογικό σε αυτή την εύθραυστη ηλικία- και συναισθηματικά ώριμα και ψυχικά δυνατά να πάρουν μια τέτοια μη αναστρέψιμη και απόλυτα σημαδιακή απόφαση για το υπόλοιπο της ζωής τους, τότε γιατί να μη θεσπιστεί και η μείωση του δικαιώματος ψήφου στα 15; Δεν θεωρούνται υπεύθυνα για τέτοιου είδους επιλογές που υποτίθεται ότι επηρεάζουν τη συλλογική ζωή ενός τόπου; Κι ακόμη: γιατί να θεωρείται ασέλγεια πλέον και ποινικό αδίκημα σε βάρος ανηλίκου η σεξουαλική κακοποίηση σε βάρος 15χρονων; Αφού πλέον θεωρούνται ώριμα, τόσο από βιολογικής όσο και από ψυχολογικής πλευράς να επαναπρογραμματίσουν το ίδιο τους το φύλο με όποιες ριζικές και εκ θεμελίων αλλαγές συνεπάγεται αυτό για τη ζωή τους.  Άρα και κάτι σαν άτομα πρώιμης ενηλικίωσης, ας πούμε και με απόκτηση συνείδησης της "πραγματικότητας". Δεν είναι έτσι;

Και μια τελευταία απορία. Αφού αυτή η επέμβαση θα γίνεται και με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων, που θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και το μυαλό τους ανοιχτό σαν πισίνα των Βόρειων προαστίων της Αθήνας, για το καλό της ψυχικής υγείας και ευτυχίας του παιδιού τους, μήπως το κράτος θα προβλέψει για αυτές τις περιπτώσεις και ειδικό επίδομα "αλλαγής φύλου τέκνου"; Ώστε η οικογένεια στη χώρα της μνημονιακής μέγγενης και της απελπιστικά αυξανόμενης εργασιακής εξαθλίωσης να μπορέσει να ανταπαξέλθει στις διαδικασίες και με τα κάθε άλλο παρά αμελητέα έξοδα μιας τέτοιας επέμβασης, συμπεριλαμβανομένης και της μετέπειτα ψυχολογικής υποστήριξης; Ή μήπως οι "στο πλευρό του πολίτη" τράπεζες, μετά τα διακοποδάνεια, τα εορτοδάνεια, τα επιχειρηματικά δάνεια και τα ναρκοδάνεια θα ανακαλύψουν τα "αλλαγής φύλου ανηλίκων" δάνεια; 
Και ως επίλογο. Άραγε ο πχ 15χρονος Γιάννης, που νιώθει να ελκύεται από τους συμμαθητές του -και ευτυχώς γι΄αυτόν δεν έχει πέσει θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης εντός ή εκτός οικογένειας- θα προτιμήσει να το κρύψει μέχρι να ενηλικιωθεί και νομικά αλλά και συναισθηματικά, οπότε και να πάρει πολύ σημαντικές αποφάσεις ή να λείψει για ένα διάστημα από το σχολείο του και να επιστρέψει αργότερα ως Ιωάννα, χωρις να φοβάται; Ή μήπως ως διά "αριστερής και νεοταξικής πολυπολιτισμένης μαγείας" οι, απελευθερωμένοι από στερεότυπα παρωχημένα, συνομήλικοι, μεγαλύτεροι και μικρότεροι μαθητές της μικρογραφίας της κοινωνικής ζούγκλας που ονομάζεται "σχολείο" θα τον/την υποδεχτούν με χειροκροτήματα και ανοιχτές αγκαλιές; -θυμήσου και αυτό: Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε! , όπου και η μικρή φανταστική ιστορία εκεί αφιερώνεται σε όλο το "προοδευτικό"συνάφι -
Και η έξοδος από αυτή την πολυεπίπεδη ζούγκλα δεν περνάει μέσα από τέτοιου τύπου νομοσχέδια και ψηφοθηρικά τερτίπια, αλλά είναι μια διαρκής διαδικασία που προάγει την ανεξαρτησία αντίληψης από κάθε είδους δημαγωγούς και ποπαγανδιστές, το χτίσιμο ανθρώπων και κοινωνιών με υψηλή αίσθηση ευθύνης και απόκτηση σοφίας και αυτοεπίγνωσης και προπαντός την απελευθέρωση από κάθε είδους υλικά και μη δεσμά και πρόστυχους δεσμώτες που κάνουν την μαζική χειραγώγηση και εξαπάτηση ύψιστη τέχνη τους.

Τελικά η ελευθερία δεν έχει πολλές φορές σχέση με την ελευθεριότητα. Όταν η τελευταία βρωμοκοπάει συγκαλυμμένη εξουσιαστική εκμετάλλευση και ευφυή αποπροσανατολισμό από τις αιτίες που προκαλούν αποτελέσματα και μία έρπουσα, από τα πάνω να διαχέεται προς τα κάτω, σοβαροφανή αποβλάκωση με φανταχτερά, βελούδινα, πολύχρωμα ενδύματα.

Ο Ένοικος...