ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 22 Μαρτίου 2020

" Αποστάσεις ασφαλείας από τη ζωή "

 { τα "μέτρα" δεν στάθηκαν αρκετά να σταματήσουν τη διασπορά του "αόρατου εχθρού"-φορέα της "πανδημίας" κι άρα πρέπει να σκληρύνουν...! Γενική απαγόρευση κυκλοφορίας μήπως; αυστηρές ποινές σε παραβάτες κι "έξοδος με δελτίο"...μήπως; Για το καλό σου, το καλό όλων μας βεβαίως, το οποίο περιλαμβάνει και τη δαιμονοποίηση των ήδη προβληματικών ανθρώπινων  επαφών... ---- "I'm Mad As Hell and I'm Not Gonna Take This Anymore!" (Tετάρτη 18 Μαρτίου 2020) }

Αποστάσεις ασφαλείας από τη ζωή

του Γιάννη Κατσιλάμπρου

Παιχνίδι αποστάσεων.
Μπράβο άνθρωπε, κατάφερες να μηδενίσεις τις αποστάσεις
μεταξύ πόλεων, χωρών, ηπείρων,
ακόμα και με το φεγγάρι…
Και τώρα τι;
Νέα τάξη:
Απαγορεύονται οι χειραψίες!
Περιπολίες αστυνομίας και στρατού και εφαρμογές στα κινητά μέσω των οποίων εξασφαλίζεται η μη συνάθροιση και ο εγκλεισμός…
Το γεγονός ότι για το "καλό" του συνόλου περικόπτονται ελευθερίες και θυσιάζονται αδιαμαρτύρητα ένα σωρό αναφαίρετα ατομικά δικαιώματα (όπως το πως θα συσχετιστείς με τον συνάνθρωπο ή το αν θα ανέβεις σε ένα βουνό) είναι για εμένα ο πραγματικός μελλοντικός κίνδυνος.
Μια τρελή υπερβολή και μία επανάσταση (και εκμετάλλευση) των δειλών.
Η χαρά των υποτακτικών:
Καταστολή και κανόνες.
Έχουμε και λέμε:
Απόσταση μονομάχων: 20 - 25 μέτρα
Απόσταση εκτελεστικού αποσπάσματος: 10 μέτρα
Απόσταση πέναλτι: 11 μέτρα
Απόσταση ασφαλείας οχημάτων: το μισό της ταχύτητας. Απόσταση ασφαλείας συνανθρώπων: 2 μέτρα.
Μήπως τελικά αυτό το κοινό μοτίβο στα ανακοινωθέντα όλων των «ηγετών» που αναφέρεται σε «πόλεμο με αόρατο εχθρό» υπερβαίνει τη φύση και τη διάρκεια ζωής του κορωνοϊού;
Μήπως μιλάμε για μία νέα - διαχρονική τάξη πραγμάτων κατά την οποία βάλλονται συθέμελα όλα τα κεκτημένα (και όπως φαίνεται όχι επαρκώς κατοχυρωμένα) ατομικά δικαιώματα;
Τα πράγματα δεν πάνε καλά.
Ασφαλώς και οφείλουμε να ήμαστε προσεκτικοί απέναντι στο πρόβλημα.
Ασφαλώς και σεβόμαστε το δικαίωμα στον φόβο.
Όμως η πιθανότητα προσπαθώντας να αποφύγει κανείς έναν κίνδυνο να δημιουργήσει άλλους μεγαλώνει όταν υπάρχει πανικός (και μάλιστα εκμεταλλεύσιμος).
Ας ηρεμήσουμε και ας ελέγξουμε τον φόβο.
Και ότι και να μας λέει ο κάθε «ηγέτης»,
ας ξεκινήσουμε να βηματίζουμε όπως το θέλει η φύση
από την πρώτη στιγμή της γέννησής μας
από την πρώτη αγκαλιά της μητέρας,
από τη σχέση με την σύντροφο και τον καθρέπτη μας:
Βήμα 1ο: Απόσταση μεταξύ αγαπημένων προσώπων: 0 μέτρα.

το δανειστήκαμε από ΕΔΩ

Σύνδεση:

" Ηθικό ΣΟΚ στην ανθρωπότητα" (...δεν λες τίποτα!)
 Πιο πολύ σκέφτομαι το μετά
πλεόνασμα Φόβου...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου