Για μια "άλλης πνοής" παιδεία...

Η παιδεία αποτελεί το "νευραλγικό μέσο" που, όπως λέει ο Καστοριάδης: για τη διαμόρφωση δημοκρατικών ατόμων, που η γνώμη όλων θα έχει  την ίδια βαρύτητα μέσα στον πολιτικό χώρο...

" Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας και είναι υψίστης σημασίας να πιστέψουν στον εαυτό τους. Γι' αυτό η Νάντια Λόπεζ ίδρυσε μια σχολική όαση στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, μία από τις πιο υποβαθμισμένες και βίαιες γειτονιές της Νέας Υόρκης - επειδή πιστεύει στις εξαιρετικές ικανότητες κάθε παιδιού. Σε αυτή τη σύντομη και ζωντανή ομιλία, η ιδρύτρια και διευθύντρια της Ακαδημίας Μοτ Χολ Μπρίτζες (και πρωταγωνίστρια του Humans of New York) μοιράζεται το πώς βοηθάει τους μαθητές της να οραματιστούν ένα φωτεινότερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. "

Αντί επιλόγου από εμάς:

Είμαι μια περιφερόμενη σκιά που καταπίνει τον ήλιο.
Είμαι το παιδί μιας κακής στιγμής
που το ξέβρασε ανάμεσα σε λιοντάρια, ύαινες και τη λεία τους.
Είμαι το barcode σε ετικέτες επώνυμων προϊόντων
και το σκλαβί στις φάμπρικες παραγωγής τους.
Είμαι ο φονιάς και το θύμα, η πόρνη κι ο προαγωγός.
Είμαι το σχολείο που με γέμισε με πνεύμα των αγορών.
Είμαι οι αγορές που πατεντάρησαν το πνεύμα και το σώμα.
Είμαι η σοφιστικέ τεχνολογία που βαλσαμώνει τη φαντασία.
Είμαι η κίνηση που παγώνει στο ζουμάρισμα μιας κάμερας ελέγχου.
Είμαι η περιφερόμενη ανία, το κομψό ψέμα, η κουραδομαγκιά εξ αποστάσεως
στις πολύβουες πλατφόρμες των social media.

 (από το Oι αυτόχειρες καιροί όμορφα εύχονται...)

  Η λεγόμενη "παιδεία" είναι και καλό και απαραίτητο ν'αποτελεί μια ζωντανή διαδικασία κι όχι μια στείρα κι απονεκρωτική φιλοσοφία. Να πνέει σαν ένας περήφανος άνεμος αντίστασης, ακόμα και προς τους ίδιους τους υψηλά ιστάμενους σχεδιαστές της! Να δεσπόζει σαν ένα οχυρό πνευματικής διαύγειας, ελευθερίας έκφρασης και ψυχοσωματικής υγείας, που δεν παραδίδεται στις αγκυλώσεις και στα κυνήγια μαγισσών της κοινωνίας, όταν όλα αυτά παίρνουν το πάνω χέρι. Και δεν κυριεύεται από επιδημικές νόσους σκοταδισμού, ιδεολογικά στρατευμένης τύφλωσης, αλλά και σκοτεινών σχεδίων υπουλίας ( Σχολεία: H Κατασκευή Υπηκόων) και ξεφτίλας (Ώστε "γονέας 1" και "γονέας 2" και "μητέρα"=σεξιστικό στερεότυπο; Είμαστε τότε σεξιστές και το απολαμβάνουμε!) με προοδευτικό περιτύλιγμα. Ακόμα κι αν οι φορείς μιας τέτοιας ελευθερίας πνεύματος (εκπαιδευτικοί αλλά και μαθητές) ενάντια σε κάθε είδους δουλοπρέπεια, σκατοψυχιά και ρουφιανισμό (Πρόλογος του νέου σχολικού εγχειριδίου "Αστυνομικής Αγωγής του Υπήκοου"), έχουν στο τέλος να πληρώσουν βαρύ τίμημα...

{από το  Να μαθαίνεις σαν να παίζεις κι όχι σαν να παραμορφώνεσαι...(+ δύο βίντεο)} 

Αυτό που αποκαλούμε σήμερα δημόσια εκπαίδευση, από τα γεννοφάσκια του, δεν ήταν τίποτε άλλο από έναν καλοφτιαγμένο μηχανισμό βιομηχανικής παραγωγής υπηκόων για τα μεγάλα αφεντικά του πλανήτη.

Η ουσιαστική παιδεία έχει ως αφετηρία την Πλατωνική ρήση "χρή τον ελεύθερον ελευθέρως μανθάνειν" (ο ελεύθερος πρέπει να μαθαίνει ελεύθερα) και έχει σκοπό την απελευθέρωση των απεριόριστων δυνατοτήτων του ανθρώπου.

Και αυτή η παιδεία υπάρχει σήμερα, στα "δημοκρατικά σχολεία", είναι όμως μόνο για ελάχιστα, πολύ προνομιούχα παιδιά. Το βίντεο του εξαιρετικού LeftLibertarian (http://www.youtube.com/user/TheLeftLi... ) είναι πραγματικά συγκλονιστικό, γιατί μας δείχνει αυτό που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο τα σχολεία, αλλά ο κόσμος μας γενικότερα...

{από το Περί παιδείας των "ελεύθερων πολιτών"} 

Ο Καζαντζάκης έγραφε πως η μεγαλύτερη ευτυχία για ένα δάσκαλο είναι να δει τους μαθητές του να γίνονται καλύτεροί του!
 Ένας δάσκαλος, με όλη την πληθωρικά ταλαντούχα σημασία του όρου ετούτου, που αγωνιά για το αύριο των μικρών κι έφηβων μαθητών του, πόση "άπλα" έχει για να τους εμφυσήσει τις αξίες και τις αρετές;

 Την Αγάπη για τον άνθρωπο και την ελευθερία, άρα για την ίδια τη ζωή, κι όχι με τη χριστιανική επιβολή που είναι ένας σκληρότατος εγωϊσμός πάνω στη γη.

 Τη φιλαλήθεια, τη δικαιοσύνη, την αίσθηση της ομορφιάς, την απλότητα.

 Την αναζήτηση χωρίς συμβιβασμούς της Γνώσης.
Όταν ολόγυρα βρωμάει και ζέχνει, σαν μολυσμένος βαριά αέρας, η αδικία που νομιμοποιείται με κατάπτυστες φράσεις όπως "έτσι είναι η ζωή!". Κι ο εκχυδαϊσμός θεσμών και θεσπίζοντων, η μεταμφίεση της δουλείας σε εργατικότητα, η σκλήρυνση της επιβολής απάνθρωπων τετελεσμένων, ο καταποντισμός της οικογενειακής εστίας, η παραχάραξη των εννοιών χέρι χέρι με την αισχρότητα του ψεύδους. Όλα αυτά κλειδαμπαρώνουν την ψυχή σ'ένα μεταλλικό κέλυφος και διαπλάθουν όχι ελεύθερες κοινότητες αλλά κοινωνικά εκτρώματα και πρότυπα θανάτου. Και κατατρέχουν με περίσσια υποκρισία και ραπίζουν με μανία και βάζουν μόνιμες τρικλοποδιές σε κάθε υψηλή, αγέρωχη και συνάμα αγνή προσπάθεια για ύψωση των ατόμων στους οντολογικούς αιθέρες των νοήμονων πλασμάτων.
 Πρώτιστο καθήκον του πραγματικού δασκάλου είναι ν'αποβάλει από το μέσα της νέας γενιάς τη σκουριά των προλήψεων και το δηλητήριο του μίσους. Και ειδικά όταν μια ολάκερη κοινωνία τροφοδοτείται με ιδεολογήματα κατακερματισμού, αντιπαλότητας και βαρβαρότητας, δηλαδή έχει καταστεί παράλογη κι άρα επικίνδυνη για τη ζωή που ανθίζει. Μια κοινωνία που φουσκώνει από οργή μπροστά σε αβύσσους ανισοτήτων.

{από τον  Ένοικο:  Γελιέται απίστευτα όποιος νομίζει ότι δάσκαλος είναι άλλο ένα ακόμη επάγγελμα!}