Ζήτω η οργή, κουφάλες!

Μπορώ να μυρίσω την οργή.
Στα κακοποιημένα κορμιά και βλέμματα συλληφθέντων, απαχθέντων, διωκόμενων, συκοφαντημένων,  "συμμορφωμένων" μετά από θητεία σε ιδρύματα "κοινωνικού επαναπρογραμματισμού"
Στα πρόσωπα των μικρών  Γάλλων μαθητών που η αστυνομία της κυβέρνησης αχυρανθρώπων της δυναστείας Ροτσάιλντ και κάθε ανάλογων κουμασιών μεταχειρίζεται σαν αιχμαλώτους πολέμου, γονατιστούς με τα χέρια πίσω από το κεφάλι.
Στα φλογισμένα πρόσωπα και χέρια των διαδηλωτών που καίνε, σπάνε και προπηλακίζουν σύμβολα, πρόσωπα και σημεία αναφοράς της ησυχίας-τάξης-ασφάλειας κι ευημερίας των αστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης πληθυσμών και των ζάμπλουτων νταβατζήδων τους.
Στα βλέμματα των εκατομμυρίων αποκλεισμένων από τα βασικά αγαθά και τα στοιχειώδη δικαιώματα της ζωής.
Στα συνθήματα σε τοίχους, στις ουρές των δημόσιων συσσιτίων, στις ουρές των διοδίων που κοστολογούν την ελεύθερη μετακίνηση,
στις ουρές σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, στα γραφεία εύρεσης μισθωτής σκλαβιάς.
Στα παιδιά που ξεσπάνε πάνω σε άλλα παιδιά γιατί οι γονείς τους, τσακισμένοι από την παράνοια των εποχών, ξεσπάνε πάνω τους ή δεν βρίσκονται στο πλευρό τους λόγω καθημερινού μαραθώνιου για να βγει το μεροκάματο, που φτάνει-δεν φτάνει για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών.

Μπορώ να συμμεριστώ την απογοήτευση.
Στις περιφερόμενες σκιές και τις μοναχικές σαλταρισμένες φιγούρες των απολυμένων, ανέργων, εξαπατημένων από κεντρικές επιτροπές, κομματικές φατρίες και ανιαρές (εκτός από απενεργοποιημένης ουσίας) μέχρι θανάτου διακηρύξεις,  προδομένων από δήθεν συντρόφους, αυτόκλητους σωτήρες, πνευματικές ηγεσίες, λυκοφιλίες που αντιγράφουν τις κυρίαρχες αξίες της παγκόσμιας σούπας.

Καθώς είμαι κι εγώ οργισμένος. Αλλά, πλέον, έπαψα να είμαι απογοητευμένος.
Γιατί η απογοήτευση έχει να κάνει με αυτό τον τύπο ανθρώπου που συνέχεια "πέφτει από τα σύννεφα", που συνέχεια πιάνεται εξαπίνης και στο τέλος μπορεί και να καταντήσει να αναζητά θεραπεία ακόμη και σε επιδρομές σε μαγαζάκια με "προσφορές που δεν μπορείς να αγνοήσεις" λόγω "Black Friday".
Και γιατί απλά θέλω η οργή μου να ανήκει μόνο σε μένα, να τη διαχειρίζομαι, και να την κατευθύνω όπου κι όπως γουστάρω εγώ και όσοι με καταλαβαίνουν τι θέλω να τους πω και όχι να είναι δυναμικό προς εκμετάλλευση όσων θέλουν να τη δαμάσουν και να την εκπορνεύσουν ή να την αφοπλίσουν για δικό τους όφελος. Δηλαδή προς όφελος της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων.

Ζήτω η οργή, κουφάλες!

Rohalas

( μας το'στειλε ο φίλος μας "rohalas")