ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2022

Διεισδύοντας στις εμπειρίες του μέλλοντος -β΄μέρος-.

Δεν αρκεί από μόνη της η ικανότητα "νοητικής οικοδόμησης" των μελλούμενων, σε συνδυασμό με μια καλλιεργημένη διαίσθηση -που δεν δεσμεύεται από χωροχρονικές "σταθερές"- και ανεπτυγμένη διόραση. Θα πρέπει να αποτελούν κτήμα σου τα "υπερόπλα" της ισχυρής αυτεπίγνωσης κι άκαμπτης εστίασης σε σκοπό και της ικανότητας αναγνώρισης κι αξιολόγησης των εμποδίων για την πραγμάτωση της επιθυμίας. Σημαντική εδώ η ρήση ότι "επιτυχημένος είναι όποιος συνεχίζει τις προσπάθειες και μετά την αποτυχία". Κατά συνέπεια, να συμμετέχεις ενεργά στη διαμόρφωση των μελλοντικών γεγονότων -ακόμη κι επηρεάζοντας τη ροή τους σε κάποιο μετρήσιμο ποσοστό-  διαθέτοντας και το απαιτούμενο ποσό Ενέργειας. Καθώς το ενεργειακό δυναμικό του ανθρώπου είναι αστείρευτο και με δυνατότητες μορφοποίησης των ανοιχτών σε όλες τις πιθανότητες πεδίων της ρευστής πραγματικότητας.  Κι αυτό το γνωρίζει καλά το σύστημα υποδούλωσης και χειραγώγησης των ανθρώπων και επιδιωκόμενης ισοπέδωσης της συνειδητής τους δράσης, ευνοώντας και τη δημιουργία ανθρωπομαζών, όπου κυριαρχούν η ποδηγέτηση, η υποβολή και η μετάβαση σε pause ή το delete των ανώτερων νοητικών λειτουργιών, αν και αυτό θα οδηγεί σε άλλα μονοπάτια προβληματισμού τα οποία βεβαίως και μας ελκύουν το ενδιαφέρον.

Ακολουθεί ένα αξιοσημείωτο κείμενο, με το οποίο συμφωνώ με αρκετές επιμέρους νύξεις -ειδικά με τις ολέθριες πάντα συνέπειες,

ακόμη και για τους πιο "χαρισματικούς" ανάμεσά μας, ενός "ξεχειλωμένου" εγωκεντρισμού- αλλά και συγχρόνως διαφωνώ με το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η πορεία της συλλογιστικής του. Με ανοιχτό πάντα το ενδεχόμενο να σφάλλω.. 

Ίσως να είμαι υπέρ το δέον αισιόδοξος ως προς τις πραγματικές δυνατότητες των ανθρώπινων πλασμάτων και της Δύναμης που κρύβεται μέσα στα κύτταρα -"ανάκτορα"-  τόσο του εγκεφάλου όσο και της καρδιάς. Μέσα τους περιέχονται λάμψεις συνείδησης και εμπειρίας ολάκερων κόσμων, τόσο προηγούμενων όσο κι επόμενων..

Διεισδύοντας στις εμπειρίες του μέλλοντος.. -

Ο Ένοικος...

Έχουμε τη δύναμη μέσα μας να δημιουργήσουμε μια μορφή σκέψης ή ένα νοητικό μοτίβο. Μπορεί να προέλθει μέσω της επανάληψης ή να δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου στην εσωτερική μας όραση. Το εξαιρετικά σημαντικό όμως είναι όταν δημιουργούμε μια εικόνα και την προβάλλουμε στο μέλλον. Η ικανότητα να είμαστε συνδεδεμένοι με το μέλλον είναι κάτι για το οποίο πρέπει να εργαστούμε εσωτερικά. Πολλοί έχετε διαπιστώσει ότι όταν προβάλλετε μια εικόνα στο μέλλον, φαίνεται η υλική κατάσταση να προσαρμόζεται σε εσάς και τα πράγματα να λειτουργούν από μόνα τους. Εντούτοις δεν είναι έτσι. Δεν είναι ότι τα πράγματα έχουν προσαρμοστεί σε εσάς, αλλά ότι κάτι μέσα σας έχει κάνει μια σύνδεση με αυτό που είναι πραγματικά δυνατό μια δεδομένη στιγμή στο μέλλον. Μερικοί άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα ανεπτυγμένη με αποτέλεσμα να έχουν εκπληκτικά επιτεύγματα. Συνήθως όμως τελειώνουν καθώς οι ίδιοι καταστρέφουν αυτή την ικανότητά τους. Αρχίζουν να πιστεύουν ότι κάνουν κάτι και προκαλούν κάτι να συμβεί, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκονται σε ένα είδος διορατικής σχέσης με το χνάρι του μέλλοντος. Όποιος έχει μελετήσει τις εκστρατείες του Ναπολέοντα ξέρει πως ήταν σε θέση να δει τι θα γινόταν σε μια μάχη και περίμενε εκείνη τη στιγμή να την εκμεταλλευτεί προς όφελός του όταν συνέβαινε. Μετά όμως έχασε αυτή την ικανότητα και όλα τού πήγαν στραβά. η εικόνα του εαυτού του, ο εγωισμός του, πήρε τη θέση αυτής της διορατικής ικανότητας. Και αυτό έχει συμβεί σε πολλά επιτυχημένα άτομα. Πολύ σπάνια συμβαίνει οι άνθρωποι που αποκτούν τυχαία αυτή τη δύναμη να μπορούν να διατηρήσουν τη σωστή στάση απέναντί της. Δεν αναγνωρίζουν ότι δεν είναι δικό τους έργο και ότι δεν έχει καμία σχέση με την εσωτερική τους ποιότητα. Για τον άνθρωπο που αντιμετωπίζεται ως κάποιος που μπορεί να πετύχει αυτό που έχει βάλει σκοπό να κάνει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσει την επίγνωση ότι έχει απλά την ικανότητα να διαβάζει την πορεία των γεγονότων και να προσαρμόζεται σε αυτά και όχι να τα επηρεάζει. "
John Bennett

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου