ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021

ΠΑΕΙ Η 39ΧΡΟΝΗ ΝΟΣΟΚΟΜΑ – ΒΡΕΘΗΚΕ ΞΑΦΝΙΚΑ ΝΕΚΡΗ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΑΝΑΚΟΠΗ - ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΕΣΗ Pfizer mRNA ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ

 (ΣΥΝΔΕΣΗ:  O OΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ: Με διαφορά δύο μηνών πέθαναν τα δυο αδέλφια στην Ιταλία )


Η Elisabeth Durazzo, μια νεαρή νοσοκόμα στο νοσοκομείο Fabrizio Spaziani στο Frosinone, φέρεται να πέθανε ξαφνικά στον ύπνο της από καρδιακή ανακοπή.

Το νοσοκομείο της ήταν ένα από τα πρώτα νοσοκομεία στο Λάτσιο που από τα τέλη Δεκεμβρίου έως τις αρχές Ιανουαρίου απαιτούσε όλο το υγειονομικό προσωπικό του να συμμετάσχει σε μια τεράστια προσπάθεια εμβολιασμού κατά της Covid, χρησιμοποιώντας το πειραματικό εμβόλιο Pfizer mRNA COVID.

Εμβολιάστηκε στις 13 Ιανουαρίου 2021 και βρέθηκε νεκρή απ' τον μικρό της γιο 10 μέρες αργότερα. (Infermiera muore nel sonno a Frosinone: “Cause naturali”, ma era stata vaccinata)

Όπως είναι το σημερινό πρωτόκολλο των κυβερνητικών υγειονομικών αρχών, κανένας από αυτούς τους θανάτους δεν ενοχοποιείται για τις ενέσεις για τον COVID.

Απλώς υποτίθεται ότι αυτοί οι νεαροί εργαζόμενοι στο νοσοκομείο πέθαναν όλοι από καρδιακή ανακοπή από «φυσικά αίτια» παρά τις προϋπάρχουσες συνθήκες και ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με τις πειραματικές ενέσεις Pfizer mRNA COVID που έλαβε ο καθένας τους.

Το να παραδεχθούμε ότι οι πειραματικές ενέσεις mRNA της COVID-19 είχαν οποιαδήποτε σχέση με αυτούς τους θανάτους θα ήταν κακό για τις επιχειρήσεις και την ανάπτυξη αυτών των νέων λήψεων πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων και την αγορά που ελπίζουν να αναπτύξουν.

Κάποτε θα πουν κάναμε ένα λάθος και όλα τα εκατομμύρια νεκρών ήταν ένα μικρό ατύχημα στην προσπάθεια καταπολέμησης του αοράτου-19.


ΣΥΝΔΕΣΗ: (έχουμε καιρό να ανανεώσουμε αυτή την "ανάρτηση-παρατηρητήριο στον κόσμο", μα θα το πράξουμε τις επόμενες ημέρες με...δυστυχώς αρκετά νέα στοιχεία, διόλου ευχάριστα, από τον πλανήτη-σύριγγα):  Για να τελειώνουμε (;) με κάθε είδους αδιανόητες απειλές στους ανθρώπους για το υποχρεωτικό μπόλι ...(ΜΕ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΙΓΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ...)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου