Αξιοποιώντας ερεθίσματα..

 .............

Kι αλήθεια,  δεν το'χουμε νιώσει; Ένα κάτι μέσα μας να μάς κεντρίζει, λάθρα μέσα στην κανονικότητα και τις νόρμες αυτής της γήινης φυλακής, με την επίμονη αίσθηση ότι τα πράγματα μπορεί να μην είναι έτσι όπως μας τα λένε και μας τα πλασάρουν. Ότι δεν γεννιόμαστε για να' μαστε σκλάβοι, να τι είμαστε! Ποδηγετήσιμοι οσφυοκάμπτες, ανθρωπάκια αντί για Ανθρώπους, σκιές ονείρων αντί για όνειρα που πλημμυρίζουν την πραγματικότητα, θολωμένα βλέμματα αντί για λαμπερές ματιές, βογγητά και αναστεναγμοί αντί για χαρά και γέλιο.. Που μας στερούν την χαρά της ζωής μέσα σε μία κόλαση που θα μπορούσε να είναι παράδεισος. Για όλους.

Το να κλαιγόμαστε εκλιπαρώντας για εξασφαλισμένη, αδιατάραχτη ασφάλεια σε αυτόν τον κόσμο και τις δυνάμεις που αποτελούν φυσικό κομμάτι του "οργανισμού" του είναι σαν να θέλουμε να ελέγξουμε τη φυσική ροή του αέρα.

Άκου:

 Εσωτερικές ριπές αφύπνισης που απορυθμίζουν τα γρανάζια της μηχανής. Τις λειτουργίες της αυτοματοποίησης. Τα pixels στην οθόνη. Το πρόγραμμα που τρέχει τον διαρκή λήθαργο της αφήγησης του ΜΑΤΡΙΞ. 

Γδάρσιμο μεμβράνης. Ουρλιαχτό μέσα στη Μεγάλη Νύχτα! Είμαστε ακόμη ζωντανοί, όχι ζωντανοί νεκροί. Κι επικοινωνούμε μεταξύ μας με μυστικούς, με διαισθητικούς τρόπους. Τα κελιά τρίζουν, οι κλειδαριές σκουριάζουν. Θυμήσου, θυμήσου, θυμήσου, θυμήσου.. Ποιος είσαι, από πού ήρθες, ποιος θα μπορούσες  πραγματικά να γίνεις αλλά πού κόλλησες, πώς και γιατί τελμάτωσες.. Όμως θυμήσου! Μέσα σε αυτό τον  αέναο πόλεμο έχεις κι εσύ ρόλο. Πρωταγωνιστή κι όχι απλού κομπάρσου..Η επιλογή που εκπορεύεται από τη μαγική χώρα της εσωτερικής ελευθερίας και η έμπνευση που αντλεί από όλη τη συλλογική δεξαμενή -ή Ψυχή- του είδους μας και το δέος μπροστά στα θάματα της κάθε μοναδικής στιγμής, αυτά καθορίζουν την εξέλιξη. Τόσο τη δικιά μας όσο και του περιβάλλοντος, του χώματος που πατούμε και του έναστρου ουρανού που τρέφει την περιέργεια της ανακάλυψης και ψιθυρίζει στα όνειρά μας. Κομμάτι αναπόσπαστο του είμαστε κι εμείς. 

Mα και η πορεία δεν είναι μονόδρομος, ποτέ δεν ήταν, ασχέτως σκηνοθετικής καθοδήγησης και πρωτοκόλλων σεναρίου με χρηματοδότηση της παραγωγής. 

 Καμία φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει σε καταστολή ένα χαμογελαστό ηλιόλουστο πνεύμα που εμψυχώνει ένα ακέραιο σώμα. Η οικειότητα με τη νοσηρότητα είναι θάνατος, η απόδραση σημαίνει ζωή.

Στο έχω ξαναπεί. Σε όχι μακρινούς καιρούς, που έστρωναν το χαλί για την απόλυτη επιστροφή του Σκοταδισμού, σήμερα:
Η απόδραση είναι πάντα εδώ, όπως και η φυλακή! 

Και το ξαναλέω, δεν γίνεται αλλιώς, τώρα είναι που παίζονται όλα:

Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα μπροστά στην πορεία μας ως είδος; ή συμβιβαζόμαστε με το αμετάκλητο θάψιμό μας;

Ο Ένοικος...