ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Η απόδραση, όπως και η φυλακή, είναι πάντα εδώ!



Είμαστε κλεισμένοι, λοιπόν, μέσα στο κλουβί μας, το οποίο γίνεται και νοσηρά οικείο!

Κάποτε να έχουμε τις στιγμές διαύγειάς μας, αλλά κυρίως να γέρνουμε μαραμένοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι.
Κάποτε να νιώθουμε αποφασισμένοι να τα βάλουμε με όλους κι όλα, ακόμα και με τα "εγώ" μας αν έχουμε ανοίξει λίγο περισσότερο την αντίληψή μας. Κυρίως όμως να καθηλωνόμαστε αναποφάσιστοι, μπερδεμένοι, σκορπισμένοι ψυχικά και ξανά απογοητευμένοι.

Ωστόσο, έχουμε την αίσθηση ότι κάπου-κάποτε, σε ανύποπτη ίσως στιγμή, σαν να αντικρίσαμε ένα ζεστό φως να διαπερνάει άπλετο τα κάγκελά μας. Λούζοντάς μας με κατανόηση, έστω και προσωρινά, έστω κι αν το λησμονήσουμε μετά από λίγο.

Το πιο αστείο, σε επίπεδο τρόμου, είναι η διαπίστωση πως τελικά οι κλειδοκράτορες φαίνεται να είμαστε εμείς. Οι ίδιοι εμείς! Φοβόμαστε τόσο να μας ανοίξουμε λοιπόν; Τρέμουμε στην ιδέα μιας δυνατής απόδρασης από την οικεία φυλακή και στο άγνωστο που ανοίγεται μπροστά μας άβολα, για τις κουρδισμένες εντυπώσεις και συνήθειές μας; Αλλά, την ίδια στιγμή σχεδόν, ριγούμε στη λάμψη της νεογέννητης παρόρμησης!

Πόσο βαρεθήκαμε το εσώκλειστο είδωλό μας κι ας μη το ομολογούμε ανοιχτά. Πόσο πολύ ανεχτήκαμε τον εσωτερικό μονόλογό μας, κουραστήκαμε από τους εξωτερικούς διαξιφισμούς μας, τις επισημάνσεις μας, τις φλυαρίες μας, τις αναλύσεις μας...Από τη συμφωνία της γενικής διαφωνίας μας.

Γιατί, ό,τι είχε να ειπωθεί πίσω από τα κάγκελα, ειπώθηκε. Και ακούστηκε όποια υπόσχεση ήταν να δοθεί. Και υποδείχτηκαν πολλά που είχαν εντοπισθεί.

 Αλλά, παρ'όλη την κινητικότητά μας μέσα στους τοίχους που περικλείουν τα κελιά μας, η φοβερή φυλακή μας παραμένει πάντα εδώ! Γύρω μας πνιγηρή, σε ετοιμότητα να καταπνίξει άλλο ένα σάλεμά μας, γνώστης κάθε επόμενης κίνησής μας...Κι ακόμα σπαρταράμε αιμόφυρτοι πέφτοντας από κάγκελο σε κάγκελο, από τοίχο σε τοίχο.

 Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Τι μας ξεφεύγει; Τι λείπει;

Και η πόρτα πάντα εκεί. Μπροστά μας! Να χάσκει με χλευαστική διάθεση απέναντι στο στοιχειωμένο δίλημμά μας και την κατάρα της ασυνενοησίας μας. Και τις αλλεπάλληλες προδοσίες μας, του ενός απέναντι στον άλλο. Kαι τις σκιές της φυλακής που λαμβάνουμε ως πραγματικότητα και ζαρώνουμε από φόβο. Και την ευκολία της εξαγοράς μας από τους διευθυντές των φυλακών. Και τις θυσίες μας, τους νεκρούς μας, τους στοχαστές μας, τα λόγια και τα όνειρα που δεν δικαιώθηκαν ποτέ!

Και το κλειδί ριγμένο κάπου στα εσώτερά μας βαθιά, σαν το θαμμένο μυθικό θησαυρό που ψιθυρίζεται με δέος από γενιά σε γενιά.

Όμως αν τους αγνοούσαμε επιδεικτικά, σαν να μην υπήρχαν καθόλου και προχωρούσαμε μπροστά, όλοι μαζί, ισχύς εν τη ενώσει, απλά και μόνο για να σπάσουμε τα ξόρκια και να βγούμε από τη φυλακή, αφήνοντας πίσω μας τις απειλές, τα παραμύθια και τα ψέματα, τους καταδότες και τους προσκυνημένους και το υπηρετικό προσωπικό...
 Τότε τι είδους ισχύ θα είχαν πάνω μας οι λίγοι δεσμοφύλακες; Πώς θα μπορούσαν να μας κρατήσουν, ακόμα κι αν ξαπλώσουν αρκετούς στο χώμα, από την απόδραση;

Και οι αρχιτέκτονες της φυλακής; Αν η δική μας ισχύς συμπεριλάμβανε και τη Γνώση; Που ξεκινά από τη βαθιά αρχαιότητα και στροβιλιζόμενη στους αέρηδες του χρόνου, φτάνει διαυγής και δυνατή ως τις μέρες μας. Τότε οι αρχιτέκτονες θα έκριναν πως θα ήταν προτιμότερο γι'αυτούς να χωθούν σαν ποντικοί μέσα στις μυστικές τους τρύπες.
 Και ούτε τα διαστημόπλοιά τους -ας πούμε- δεν θα προλάβαιναν ίσως να απογειωθούν!

Η απόδραση είναι πάντα εδώ, όπως και η φυλακή! Αν είμαστε έτοιμοι.
Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα μπροστά στην πορεία μας ως είδος; ή συμβιβαζόμαστε με το αμετάκλητο θάψιμό μας;

Και για όσους θεωρούν απόδραση την περιχαράκωση μέσα σε μικρά προσωπικά "κάστρα" και θεωρούν εαυτούς ως θεματοφύλακες χαμένων γνώσεων και ισχυρών μυστικών και αρέσκονται να τους αναγνωρίζουν ως μύστες ή μάγους ή εξελιγμένους ή και μετάνθρωπους, έχω να πω εγώ το εξής:
Δεν παύουν να παραμένουν φυλακισμένοι μέσα στη μεγάλη φυλακή, έστω κι αν έχουν εξασφαλίσει κάποιες "οάσεις" και προνόμια ησυχίας και ελευθερίας κινήσεων, που ίσως και να τα κέρδισαν οι ίδιοι με τον τρόπο τους και τη δική τους ξεχωριστή, ιδιότυπη πορεία.  Δεν παύει όμως γύρω τους να υψώνεται η περίφραξη. Με βάρβαρους δεσμοφύλακες και θρασύτατους διευθυντάδες και αλαζονικούς αρχιτέκτονες, με ιδρύματα-ιδεολογήματα-συστήματα-βωμούς θυσιών και ποτάμια αίματος να ρέουν παντού. Κάνοντας ακόμα και τους αιώνες να μη μπορούν πια να σηκώσουν ένα τέτοιο φορτίο στους ώμους τους! Αυτό ΔΕΝ αποτελεί ελευθερία για κανέναν. Ούτε για τον υποτιθέμενα ελεύθερο που γνωρίζει τι συμβαίνει στους σκλάβους...

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου