ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

Η καταρράκωση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας...



Κωνσταντίνος Αρβανίτης, Διδάκτωρ Καρδιολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών

"ΠΕΡΑΣΤΕ ΚΟΣΜΕ, ΔΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΙΜ 150€ ..."
ΣΕ ΝΕΟΥΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΝ.
Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΟΚΝΤΑΟΥΝ,
ΟΤΑΝ Ο ΚΥΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ
Σε νέους, που κανονικά δεν θα είχαν κανένα λόγο να εμβολιαστούν, αφού σε αυτές τις... ηλικίες, (σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Παστέρ της Γαλλίας), ο κίνδυνος είναι ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ και από της εποχιακής γρίπης!
Σκέφτηκαν πως να εκμεταλλευτούν την φτωχοποίηση που τους προκάλεσαν, με το άσκοπο και ισοπεδωτικό λοκντάουν και είπαν να τους... γλυκάνουν, για να δεχτούν να γίνουν ινδικά χοιρίδια!
Ολο και κάποιοι θα σκύψουν το κεφάλι και θα πάνε. Το ξέρουν αυτό οι ιθύνοντες και καλά το σκέφτηκαν.
.............................................................................

Θυμήθηκα μία περιγραφή του συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη, μετά από ένα ταξίδι του στην υποσαχάρια Αφρική.
Γράφοντας τις εντυπώσεις του σε ένα άρθρο εφημερίδας, μεταξύ άλλων ανέφερε και ότι έβλεπε μπροστά του ένα παιδί πολύ υποσιτισμένο και πολύ διψασμένο. Παραπέρα ήταν ένας νερόλακκος, με βρώμικο και θολό νερό, με έντομα μέσα και άλλα ζωϋφια.
Το παιδάκι αμφιταλαντεύτηκε αν έπρεπε να πιεί από αυτή την βρώμικη λακκούβα. Στο τέλος έσκυψε και ήπιε...
"Τότε κατάλαβα ποιος είναι ο ορισμός της απόγνωσης", έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης. "Απόγνωση είναι να μην έχεις επιλογές", έγραψε...
Αν δεν έχεις ούτε λεφτά για ένα σάντουιτς, γιατί έχεις μήνες να δουλέψεις και οι υποχρεώσεις έτρεχαν και κάθε "λίπος" που είχες στην άκρη ξοδεύτηκε, τότε μέσα στην απόγνωση σου ακόμη και τα 150€ δείχνουν αρκετό κίνητρο για να αποφασίσεις να πιείς το βρωμόνερο (ή να το χώσεις μέσα σου με σύριγγα).
"Απόγνωση είναι να μην έχεις επιλογές"
Αυτός ήταν ο αληθινός λόγος πίσω από τα λοκντάουν.
Η κατάσταση ομηρίας του λαού, το τσάκισμα του ηθικού του, ή καταρράκωση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας.


To δανειστήκαμε από ΕΔΩ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου