ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

Ατομικές στρατηγικές προστασίας όλων των υπολοίπων

"Κοίτα, και γω κάποτε ήμουν σαν και σένα, έτσι κρυφοαγνωστικιστής κι δεν πολυπίστευα στα θαύματα. Μέχρι που τα είδα να συμβαίνουν. Μπροστά στα μάτια μου. Είδα το τι είναι ικανοί να πιστέψουν οι άνθρωποι. Αυτό κι αν είναι θαύμα."

Ατομικές στρατηγικές προστασίας όλων των υπολοίπων

Μπορεί η πανδημία να τελείωσε (όχι δεν μπορεί. Αλλά ας προσποιηθούμε ότι ζούμε στον ίδιο φανταστικό κόσμο που κατασκήνωσε στον εγκέφαλο σου μέσω της τηλεόρασης κι ότι όπου να ναι τελειώνει με τον μαζικό πειραματικό εμβολιασμό).

Έστω ότι τελείωσε ή ότι τελειώνει. Όπου να ναι. Δεν θα τελειώσουν όμως μαζί της όλα τα υπόλοιπα λοιμώδη νοσήματα, έτσι δεν είναι; Θα ρθούν ξανά οι γρίπες κι άλλοι ιοί του αναπνευστικού, φυματίωση έχουμε μπόλικη, HPV, σιγκέλλωση και ποιος ξέρει τι άλλο θα σκάσει. Παρτο χαμπάρι αδερφέ. Όσο είσαι βιολογικός οργανισμός, όλο και κάτι θα κολλήσεις, όλο και κάποιον θα κολλήσεις. Δεν έχει σημασία αν αυτό το κάτι είναι λιγότερο μεταδοτικό κι επικίνδυνο από τον Covid. Αφού τα συμφωνήσαμε: καμιά ζωή δεν περισσεύει. Ας δούμε λοιπόν τι μπορείς να κάνεις για να προστατέψεις απολύτως τους άλλους ανθρώπους από την μιαρή, λοιμώδη ύπαρξη σου, αδιαφορώντας για την ύπαρξη σου.

Α) Μάσκες παντού και πάντα: Είπαμε να χουμε φαντασία αλλά όχι και τόσο. Χρειάζεται κάτι πιο ολοκληρωμένο από αυτό που όλη την ώρα βρωμίζει και λερώνεται. Οπότε πάμε στην

Β) Διαστημική στολή: Άνα γεια σου. Κάτι που να προστατεύει την ζωή σε συνθήκες που δεν υποστηρίζουν την ζωή. Έχουμε θεματάκι όμως: Τα υλικά της είναι ακριβά. Παιδάκια στην αφρική πεθαίνουν στα ορυχεία για να έχεις εσύ προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι ότι μπορεί εσύ να προστατεύεις τους άλλους από τον εαυτό σου, δεν προστατεύεις όμως τους άλλους από τους άλλους. Κάποιος μπορεί να ακουμπήσει την στολή σου που ακούμπησε κάποιος άλλος που είχε μεταδοτικό νόσημα. Συμπέρασμα: Οι διαστημικές στολές δεν παρέχουν 100% προστασία στους άλλους. Κι είναι ατομική σου ευθύνη να πάρεις την στολή σου και να πας στο

Γ) Διαστημικό σταθμό. Τώρα μιλάμε. Αρκεί να είσαι μόνος σου. Θα μπορούσες αντί για αυτό να κάνεις κάτι πιο προσγειωμένο γιατί καταλαβαίνεις ότι είναι λιγάκι κάπως να φτιάχνουμε διαστημικούς σταθμούς για τον καθένα που θέλει να είναι απολύτως ανέγγιχτος για το καλό όλων των υπολοίπων. Οπότε πάμε στο

Δ) Ερημίτης: Παλιά καλή λύση. Δοκιμασμένη. Αλλά: Αν έρθεις σε επαφή με ζώο μπορεί να το κολλήσεις κάτι και μετά αυτό έχει κάποια μικρή πιθανότητα να το κολλήσει σε κάποιο άλλο ζώο και τελικά σε άνθρωπο και να ψοφήσει μια ολόκληρη πόλη εξαιτίας σου. Οπότε, μακριά από ζώα. Και από τρεχούμενο νερό γιατί κι έτσι έχεις μια έστω κάποια ελάχιστη πιθανότητα να μεταδώσεις. Το μέγεθος δεν μετράει και καμιά ζωή δεν περισσεύει. Νερό λοιπόν μόνο βρόχινο και γούρνας.

Ε) Ροβινσώνας Κρούσος. Εκδοχή του Δ για όσους προτιμούν παραθαλάσσια τοπία. Απαραίτητη προϋπόθεση να ναυαγήσεις μέρα Παρασκευή και μάλιστα σε νησί που έχει έναν και μόνο μαύρο. Self test απαραίτητα. Τα φτιάχνεις και με καρύδες. Το ίδιο ακριβή θα είναι. Και πολύ λιγότερα ακριβά. Για το πώς ρωτάς τον Σπαλιάρα. (βλέπε αργότερα)

Ζ) Εναλλακτικός τουρισμός. Μια λίγο λιγότερο αποτελεσματική εκδοχή αλλά και λίγο λιγότερη μοναχική στρατηγική από το Δ και Ε.

Η) Άνθρωπος των σπηλαίων: Παλιό και δοκιμασμένο. Απλά πρόσεχε η σπηλιά να μην έχει αρκούδα ή δράκο μέσα ή νυχτερίδες. Και τον κορονοϊό από τις νυχτερίδες τον κολλήσαμε. Λέμε τώρα. Αν δεν αντέχεις όμως τόσο την μοναξιά και βάζεις τον εαυτό σου πάνω από το κοινό καλό τότε δοκίμασε να πας στο

Ι) Survivor: Σίγουρα όχι τόσο αποτελεσματικό όσο τα Δ και Ε και ΣΤ, αλλά και πάλι πολύ καλύτερο από πλευράς δημόσιας υγείας από την ζωή σε πιο πυκνές κοινότητες. Bonus: Παρέχετε διασκέδαση και λόγο ύπαρξης σε ανθρώπους που ούτε ζωή έχουν ούτε λόγο ύπαρξης. Αξία; Ανεκτίμητη. Απαραίτητη προϋπόθεση: Να χετε κάνει self Test για όλα τα λοιμώδη νοσήματα. Απαραίτητο επίσης να ζητήσετε από την παραγωγή να μην γυρίσετε ποτέ πίσω. Εμείς σίγουρα θα το ζητήσουμε.

Κ) Μοναχισμός: βλ. Survivor με ράσα.

Λ) Αναρρίχηση: Μια πολύ καλή λύση. Πάρε τα όρη και τα βουνά. Εκτός κι αν σε λένε Μωάμεθ. Τότε θα ρθούν αυτά σε σένα και δεν θα χρειαστεί να σπάσεις και τα νύχια σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα ξανακλείσουν τα νυχάδικα με τόσους ανεύθυνους παρτάκηδες εκεί έξω. Το Κ μπορεί να συνδυαστεί με το Λ, όπως συμβαίνει στα Μετέωρα.

Μ) Πυρηνικό καταφύγιο: Αυτά είναι μεγάλε. Από τις πιο αποτελεσματικές λύσεις. Στο προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Αρκεί όλα τα συστήματα ζωής εκεί μέσα να είναι κλειστά.

Ν) Τριτοκοσμική Ανοσία: Πάνε στις πιο βρώμικές κι αρρωστιάρες γειτονιές του πλανήτη, κάνε σεξ με τα ποια μεγάλα λέσια που μπορείς να βρεις, φάε από το πιάτο τους αφού τους ζητήσεις να φτύσουν πρώτα μέσα. Μετά από κάθε τέτοια επαφή, καραντίνα δέκα ημερών και ντου πάλι να κολλήσουμε ότι βρούμε. Αν ποτέ κλείσεις τα 100 σου, μπορεί και να χεις γίνει πανάνοσος. Χλωμό το κόβω. Να φτάσεις μέχρι τα 100 ζώντας έτσι. Βασικά, χλωμό σε κόβω ήδη απ’ το πρώτο σου ταξίδι αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Είδαμε και τόσους χίπηδες να γίνονται εξαιτίας της τριτοκοσμικής ανοσίας γιάπηδες.

Ξ) Εμβολιασμός για τα πάντα: Μην το γελάς. Αν θες να είσαι απόλυτα προστατευτικός πρέπει να εμβολιαστείς και για τις νόσους των πάντα και των κοάλα. Κι αφού έχεις ήδη κάνει ήδη ένα πειραματικό εμβόλιο, πάρε αμπάριζα όλα τις κλινικές δοκιμές εμβολίων και κάντα όλα. Γιατί καθώς λένε, στην ζωή δεν μετανιώνουμε τόσο για αυτά που κάναμε, όσο για αυτά που δεν κάναμε. Θα σε απογοητεύσω όμως, ή μάλλον τα εμβόλια θα σε απογοητεύσουν. Γιατί κανένα εμβόλιο δεν είναι 100% αποτελεσματικό. Αν τυχόν και επιβιώσεις, που για αυτό σου δίνω λίγο μεγαλύτερες πιθανότητες από την στρατηγική Ν, πάλι όλο και κάποιον μπορεί να κολλήσεις κάτι, με μειωμένες πιθανότητες βέβαια αλλά και πάλι, καμιά ζωή δεν περισσεύει. Τα παμε αυτά, τα συμφωνήσαμε. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να συνδυάσεις το Ξ με κάποιο από τα άλλα μέτρα που σου έχω ήδη προτείνει πλην του Ν. Σου φαίνεται παράλογο; Κάτσε περίμενε μέχρι το φθινόπωρο και θα με θυμηθείς για τον συνδυασμό των μέτρων.

Ο) Ψόφος: Με διαφορά η καλύτερη στρατηγική αποτροπής μετάδοσης του οτιδήποτε. Μετά από μερικές βδομάδες καραντίνας στον τάφο, δεν κολλάς και δεν μεταδίδεις τίποτε. Κι είναι οικολογικότατο. Δεν καταναλώνεις πόρους, δεν βρωμίζεις το νερό, δεν αυξάνεις το CO2 στην ατμόσφαιρα. Που να σου τα λέω. Η απόλυτη λύση. Ξέρεις πόσες ζωές θα σώσεις με αυτόν τον τρόπο; Αν δε γίνεις και δωρητής οργάνων, θα σώσεις κι άλλες 7 κι ας μην είσαι γάτα. Αρκεί βέβαια να έχεις κάνει τα πολυπόθητα προθανάτια σελφ τεστ δια πάσαν νόσον και μαλακία, κυρίως για το δεύτερο. Μην τυχόν και μεταδώσουμε και μετά θάνατον. Κρίμα θα ναι. Καμιά ζωή δεν περισσεύει. Εκτός απ’ την δική σου. Και κανένα όργανο δεν περισσεύει. Με πρώτα απ΄ όλα, τα δικά σου. Μην χάνεις χρόνο. Ψόφα τώρα. Κάνε το καλό και ρίξου στον γιαλό. Τα μόνο μέτρα που θα χρειαστείς να πάρεις, θα είναι τα δικά σου. Μισό. Μισό. Μα για στάσου λίγου. Κι αν υπάρχει μεταθανάτια ζωή και έχει μεταθανάτιους μικροοργανισμούς, έστω μόνο πνευματικούς; Τι να σου πω ρε φίλε. Σε αυτό δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Η επιστήμη έχει πάντα αβεβαιότητες. Για το ενδεχόμενο μεταθανάτιων λοιμωδών νοσημάτων θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν πνευματικό. Κι έναν λοιμωξιολόγο. Βασικά ρώτα τον Τσιόδρα και Γιαμαρρέλου που είναι και της επιστήμης και της εκκλησίας. Δεν βλέπεις με πόση μεταφυσική έχουν μπολιάσει την επιστήμη;

Κοίτα, και γω κάποτε ήμουν σαν και σένα, έτσι κρυφοαγνωστικιστής κι δεν πολυπίστευα στα θαύματα. Μέχρι που τα είδα να συμβαίνουν. Μπροστά στα μάτια μου. Είδα το τι είναι ικανοί να πιστέψουν οι άνθρωποι. Αυτό κι αν είναι θαύμα.

Και θα διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια, βλέποντας το επεισόδιο 2 των Πανδημαγωγών αύριο, Τετάρτη 16 Ιουνίου, στις 8,34, εδώ.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 15/6/2021

Το διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου