ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2021

Ίσως το μεγαλύτερο κοινωνικό πείραμα υποταγής των μαζών, στη σύγχρονη τουλάχιστον ανθρώπινη Ιστορία!

Απαιτούν να πάψουμε να ζούμε με στοιχειώδεις έστω ελευθερίες και -το χειρότερο;- αυτό να μας γίνει συνήθεια, να εγγραφεί στους εγκεφάλους μας, να αποτυπωθεί ανεξίτηλα στο συλλογικό ασυνείδητο. Απαιτούν να γυρίσουμε μια για πάντα την πλάτη στην αποκαλούμενη κοινή λογική, στην στυγνή γλώσσα της πραγματικότητας των μαθηματικών και της στατιστικής και να αποδεχτούμε το δικό τους Παράλογο, τον εθισμό στο ψεύδος και την αποστασιοποίηση από το Κάλεσμα της Ύπαρξης, ως εγκεκριμμένη κοινωνική και πολιτική κανονικότητα. Απαιτούν να θάψουμε μέσα στο μαύρο φέρετρο της λήθης τα ένστικτα -όπως αυτό της αυτοσυντήρησης-, τα αντανακλαστικά μας, τις ίδιες τις ιδιότητες που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινα όντα, που μας προσδιορίζουν ως κοινωνικές οντότητες...Και όλη αυτή η "συμφωνία με τον διάβολο", τους πράκτορές του και την τεχνητή νοημοσύνη ως νέο του υπερόπλο στην προσπάθεια "συγκομιδής", γίνεται για να μην..κολλήσουμε τη γρίπη του sars-cov-2, για να μην κρυολογήσουμε άσχημα, για να μην πεθάνουμε! Κυρίως αν o μέσος όρος ηλικίας μας είναι τα 70 και βάλε έτη ή είμαστε υπέργηροι και με ένα-δύο ή και παραπάνω υποκείμενα βαριά νοσήματα. Ναι, θα μιλήσω ωμά -όπως ωμή και συγχρόνως χυδαία είναι η καταπίεση της ανθρωπότητας- και δεν θέλω άλλωστε να πω πολλά, παραπέμπω στο βίντεο για περισσότερα. Το Μεγάλο Τρόπαιο είναι η Ψυχή, όσων διαθέτουν δηλαδή αυτή την αέναη λεπτοφυή Ουσία, γιατί δεν είναι κτήμα όλων. Το Μεγάλο Στοίχημα είναι η πνευματική και υλική κατοχή των παιδιών που εκπαιδεύονται για την είσοδο στη συλλογική παράνοια των ενηλίκων, η διάπλαση των επερχόμενων γενεών σύμφωνα με τα δικά τους
μετανθρωπιστικά πρότυπα. Ο μύθος της πτώσης των πρωτόπλαστων από τον κήπο της Εδέμ, ωχριά σε βαρύτητα σε σχέση με αυτήν την κάθετη πτώση της ανθρωπότητας στην Άβυσσο της αντινόησης και του απανθρωπισμού.. 

Ο Ένοικος...


Και στην περίπτωση της φωτογραφίας δεν κολλάει ο επιλεκτικός ιός, δεν απαιτείται η αποστασιοποίηση, δεν επιβάλλεται όπως στον αποσβολωμένο και σε οικονομική ασφυξία λαό η χρήση της μάσκας, δεν κόβεται το τσουχτερό πρόστιμο..:

Τι να πει κανείς και γι' αυτά, μάλλον ο καθένας θα πρέπει να μάθει να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα:

[...]...πολλοί ακόμα σελέμπριτι έκαναν αλλαγή χρόνου στο Ντουμπάι χωρίς μάσκες, αποστάσεις κι άλλα τέτοια που είναι για τους πλεμπαίους. Πόσο κορόιδο νιώθεις που περπατάς στον δρόμο στέλνοντας μήνυμα και μουγκρίζοντας σαν αγελάδα με το φίμωτρο; 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου