ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

Abra Kadabra!


Προχώρησα μέσα στο super market, φορώντας την πάνινη αυτοσχέδια μάσκα μου, αλλά καλύπτοντας αυτή τη φορά μόνο το στόμα μου, διότι μια σχεδόν μόνιμη ιγμορίτιδα, με ρινικό διάφραγμα. συχνά μου προκαλεί και αναπνευστικά προβλήματα και υπό φυσιολογικές συνθήκες. Πόσο τώρα, που οι μάσκες έγιναν και πάλι υποχρεωτικές μέσα σε κλειστούς χώρους. Και καλά ο πελάτης που θα μπει για λίγο και θα βγει, αλλά ο εργαζόμενος που παραμένει για ώρες στο χώρο εργασίας του; Κι αν είναι υποχρεωμένος "να φορά σωστά τη μάσκα", τότε καθίσταται και
υποχρεωμένος καθημερινά να εισπνέει το ίδιο το CO2 που προέρχεται από τους πνεύμονές του κι έτσι να κινδυνεύει με σοβαρή λοίμωξη του αναπνευστικού και βάζοντας σε δοκιμασία το ίδιο το ανοσοποιητικό του σύστημα! Και στο τέλος να συμβεί κι αυτό που υποδεικνύει το φιλαράκι ο ροχάλας και να τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους οι αρμόδιοι μπαμπούλες που "αυξάνονται τα κρούσματα"  και το δεύτερο κύμα να καταφθάνει παφλάζοντας κι απειλώντας να γίνει κλύσμα στα οπίσθια της κοινωνίας: ως νέο "αναγκαίο" lockdown.
 Μελαγχολικές, μαύρες σκέψεις αδειάστε το χώρο από το κεφάλι μου..
 Να, δείτε: τουλάχιστον το μεγάλο sumetarket, που λέει και η 3χρονη κόρη ενός φίλου, είναι γεμάτο χρώματα και δεν μιλάω για τα προϊόντα στα ράφια. Άσπρες, μαύρες, γαλάζιες, κόκκινες , εμπριμέ, με βούλες ή με λουλουδάκια -ωπ! μήπως αυτή η μάσκα στο πρόσωπο της γηραιάς κυρίας έχει φτιαχτεί από κάποια παλιά κιλότα;-. Όλων των ειδών και των αποχρώσεων οι μάσκες παρελαύνουν πάνω στα μισά πρόσωπα ανθρώπων, οι οποίοι όπως κινούνται και μηχανικά θυμίζουν ρομπότ πιο πολύ, που προσπαθούν να κρατήσουν και αποστάσεις μεταξύ τους, στους γεμάτους διαδρόμους..Πάρα πολλές οι αυτοσχέδιες, φοράνε ακόμα
και τα παιδάκια, αν και όχι όλα. Τουλάχιστον να μη θησαυρίζουν οι ευνοούμενοι επιχειρηματίες της πολιτικής ηγεσίας, με τις χρυσοφόρες φάμπρικες μαζικής παραγωγής μασκών!
Εμένα πάντως με έχει εντυπωσιάσει ένα μοντέλο από συνθετικό μάλλον δέρμα, που φοβάμαι όμως ότι λόγω της αισθητικής του αρτιότητας θα έχει και μεγάλο κόστος:

 Ψώνισα, πλήρωσα, μπαίνω στο ασανσέρ για το υπόγειο, βγάζοντας την μάσκα με ανακούφιση. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στο ασανσέρ και μία κυρία, υπάλληλος του καταστήματος της πολύ γνωστής αλυσίδας, που φαίνεται είχε σχολάσει. "Ελπίζω να μην έχετε πρόβλημα που μπήκα κι εγώ, συγχωρέστε με αλλά έβγαλα τη μάσκα διότι δεν την υπέφερα άλλο μετά από τόσες ώρες". "Μα τι λέτε; Αφού κι εγώ δεν φοράω πια το βραχνά -στο άκουσμα της λέξης αυτή χαμογέλασε σαν να της έφυγε δύο φορές το ίδιο βάρος-. Άλλωστε δεν πιστεύω ότι αυτός ο COVID είναι αυτό που μας λένε και μας κρατάνε μάλλον σκόπιμα σαλταρισμένους για μήνες". Εκείνη, αρχικά φάνηκε να αιφνιδιάστηκε από την άνεση των λεγόμενων μου, αλλά ευθύς αμέσως απάντησε με το αποκαλυπτικό θάρρος που είχε απαλλαχτεί από το βάρος της φοβέρας και του φίμωτρου και κελαηδούσε απελευθερωμένο : "Καλέ μου κύριε, συμφωνώ απόλυτα μαζί σας! Έχουμε γίνει μάρτυρες κωμικοτραγικών περιπτώσεων εδώ πέρα, τι να σας εξηγώ τώρα! Αλλά θα σας εκμυστηριευτώ κάτι άλλο: Πότε ξεκίνησε αυτή η ιστορία που μας διέλυσε τη ζωή και μας πήρε το γέλιο; Μάρτη; Ε, σας πληροφορώ ότι από τότε μέχρι σήμερα, που βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου σχεδόν, κανένας από εμάς τους εργαζόμενους δεν έπαθε τίποτα, δεν ασθένησε καθόλου και είμαστε πολλοί! Κι αν μεταδίδεται τελικά και με τον αέρα, δεν ξέρουμε πια τι να πιστέψουμε, ούτε οι μάσκες ξέρουμε καλά ότι μας σώζουν, το αντίθετο μάλλον ισχύει, ούτε αυτά τα προστατευτικά πλέξιγκλας που έχουνε βάλει στα ταμεία. Απορώ πώς βγαίνουν τόσα κρούσματα..". Της χαμογέλασα με νόημα. Και της απάντησα: "Ξέρετε τι θα πει τέχνη της μαζικής ψευδαίσθησης; Θα έχετε ακούσει για την ικανότητα των μεγάλων "μάγων" ή ταχυδακτυλουργών να ξεγελάνε το καθηλωμένο κοινό με τα τρικ και τα κόλπα τους, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα στα μάτια των εύπιστων θεατών και τελικά αλλάζοντάς την!". Με κοίταξε με έκδηλο ενδιαφέρον και με ρώτησε κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα, με έκανε να αισθανθώ αμηχανία: "Δηλαδή, κάτι σαν μαύρη μαγεία;". Της χαμογέλασα και αμήχανα και την χαιρέτησα, ξαναφόρεσα μάσκα καθώς περίμεναν κάμποσοι μασκοοφόροι να μπούνε στο ασανσέρ. Σκέφτηκα ότι θα ήθελα όμως να της απαντήσω με νόημα: Abra Kadabra! Και στη συνέχεια να είχαμε το χρόνο στη διάθεσή μας για πιο αναλυτική, διεξοδική και ορθολογική συζήτηση. Δεν πειράζει, καθώς μπαίνω στο σαραβαλάκι μου μονολογώ, συνεχίζω μόνος μου, σαν να βρέθηκα σε μια παράξενη κατάσταση αυθυποβολής:
Kαι....... 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 και.....13  και φτου και βγαίνουμε από τις ποντικότρυπές μας! Και τον μάγο, -αν και όχι αρχιμάγο- τον πιο φαφλατά και έναν από τους πιο μοχθηρούς, τον φτύνουμε!  Και.......... Ξυπνάμε! Κάνοντας τη δική μας προσωπική και προσεχτική έρευνα για κάθε θέμα που μας αφορά κι επηρεάζει άμεσα τη ζωή του καθενός σε αλληλεπίδραση με τις ζωές των άλλων, δηλαδή τη ζωή όλων!
Το κάθε είδους "ξόρκι" να σπάσουμε και, αν το δούμε ως αναγκαίο, να αμφισβητήσουμε την δηλητηριώδη απαίτηση των "Μεγάλων Μάγων" και των φατριών τους που διαφεντεύουν τον κόσμο. Απαίτηση να είμαστε υποχρεωμένοι να ασπαζόμαστε με δέος και να ακολουθούμε άκριτα τη δική τους ολοκληρωτική και παραισθητική ερμηνεία της πραγματικότητας. Στην οποία και μας επιβάλλεται να ζήσουμε όπως θέλουνε εκείνοι, θέλουμε δεν θέλουμε εμείς.

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου