ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

"Moulty" - Ένας ύμνος στη ζωή..!

Έτσι γίνονται οι άνθρωποι αυτό που δεν είναι, το οποίο νόμιζαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους και οι άλλοι για τους ίδιους. Με το να κάνουν όλα όσα νόμιζαν ότι δεν μπορούνε να κάνουν. 
 
Ένα τραγούδι του μακρινού 1966, μέσα από την καρδιά των θαυμαστών '60ς, λίγο πριν την κορύφωση της ψυχεδελικής ποπ και, κυρίως, ροκ μουσικής και καλλιτεχνικής γενικότερα πανδαισίας: Από τα '60ς με ήχους και σκέψεις... Από μία "garage" μπάντα , τους Barbarians. Η λεγόμενη αμερικανική garage punk σκηνή πήρε το όνομά της από τους ανήσυχους και θερμόαιμους πιτσιρικάδες, που στα μέσα του '60 (64-65) κλείνονταν στα γκαράζ των μπαμπάδων τους με τις νεοσύστατες μπάντες τους (για να μην ενοχλούν τόσο πολύ τους φιλήσυχους, γκρινιάρηδες και συντηρητικούς νοικοκυραίους που τους αποκαλούσαν "punks" δηλαδή "αλήτες"), κι επιδίδονταν σε κιθαριστικούς ορυμαγδούς..!

(Η διπλανή εικόνα με το εξώφυλλο μιας συλλογής γεμάτης με "μαργαριτάρια" εκείνης της πολύ ιδιαίτερης εποχής, μουσικά και όχι μόνο, παραπέμπει σε μια ανάρτηση όπου παρατίθενται και κάποιες βασικές, εν συντομία όμως, πληροφορίες για κορυφαία ονόματα του είδους αυτού: Μια ευχάριστη, καινούργια, μουσική έκπληξη!)

Για να γυρίσουμε στους "The Barbarians" και το πανέμορφο μέσα στην απλότητά του τραγούδι τους, με τον τίτλο "Moulty". Έναν ύμνο στην εσωτερική δύναμη ή λάμψη του ανθρώπινου όντος, που του επιτρέπει να αντιπαρέρχεται κάθε αντιξοότητα, κάθε προσωπική ατυχία. Η οποία κι αν φαίνεται να το λυγίζει μερικές φορές, ωστόσο δεν καταφέρνει να το... σπάσει. Μέχρι που βρίσκει, μέσα στις πιο μύχιες και αστείρευτες πηγές του εαυτού του, το σθένος να αντλεί ζωτική δύναμη και την έμπνευση και διάθεση να αδράττει τρόπους και να στροβιλίζεται με τους ανέμους της δημιουργικής πνοής της ύπαρξης, ώστε να συνεχίζει τη ζωή του με το να τη ζει κι όχι απλώς με το να υπάρχει...

Ακολουθεί το τραγούδι και οι γεμάτοι δίψα για ζωή στίχοι:




 I remember the days when
Things were real bad for me
It was right after my accident
When I lost my hand

It seemed like I was all alone
With nobody to help me
You know, I almost gave up
All my hopes and dreams

But then, then, then something
Inside me kept telling me
Way down inside of me
Over and over again
To keep going on, yeah, on

Moulty

Don't turn away
(You're gonna make it, baby)
Don't turn away
(Ah, try to make it, baby)
Don't turn away

Things are better for me now
Cause I found that I love music
So I learned to play the drums
And got myself a band and now
We're starting to make it

And if you can make it
At something you love
Wow, you got it all

So I'm saying this to all of you
All of you who think you'll never make it
All of you guys and girls
Cause you think you're so bad off

Or maybe you think you're
A little different or strange
So listen to me now
Cause I've lived through it all

Moulty

Don't turn away
(You gotta keep on trying)
Don't turn away
(Well, don't you give up, baby)
Don't turn away

Now there's just one thing that I need
Not sympathy and I don't want no pity
But a girl, a real girl
One that really loves me
 And then I'll be the complete man
So I'm gonna tell you right now, listen

Don't turn away (you gotta, baby)
Don't turn away (you gotta keep on trying)
Don't turn away, don't turn away

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου