ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Δευτέρα 26 Απριλίου 2021

Οι τελευταίοι των ανθρώπων

 

Θέλει ασφάλεια ο λαός; Θα τη λάβει, όλη δική του και με το παραπάνω. Τόσο που θα θυμίζει το παραδομένο μακάρια στην αγκαλιά του Μορφέα μωρό, λέξη από την οποία προκύπτει και ο επιθετικός προσδιορισμός "μωρός". Αυτό που το πλάκωσε το  βαρύ κορμί της μη στοργικής κι απρόσεκτης μαμάς κι επήλθε το μοιραίο. Σαν την ώρα την κακιά, σαν ημι-υποχρεωτικής ιατρικής πράξης παρενέργεια. 

Θέλει να πάρει πίσω την ελευθερία που στερήθηκε ο λαός; Θα την έχει. Αλλά με δόσεις, με δελτίο, με κάθε αναγκαίο μέτρο. Από τους ενήλικες που ξέρουν καλύτερα απ' αυτόν το καλό του. Ο λαός, λένε οι γραμματικοί και οι γνωστικοί, είναι ανώριμος, είναι ασύδοτος. Η λευτεριά δεν είναι για ξόδεμα! Απαιτείται, λένε οι εμπειρογνώμονες, σύνεση στη διαχείρισή της, θέλει από πολύ κοντά συμβουλάτορες κι ελεγκτές.

Θέλει να δει άσπρη ημέρα ο λαός; Αλλά η ζωή από την άλλη δεν είναι γιομάτη χρώματα; Λευκό μας είπαν πως είν' η απουσία χρωμάτων, σαν τη στολή του γιατρού στο μισθολόγιο εταιρείας, σαν των λευκών κελιών την κλεισούρα. Γι' αυτό και οι ημέρες του θα υιοθετηθούν από μια ομόφωνη, μια συνεργατική πολιτική διχρωμία ή και πολυχρωμία, ίσως σαν το ουράνιο τόξο της ΛΟΑΤ κοινότητας. Σιμώνουν νέες εκλογές και κάθε απόχρωση, πρόθυμη να συνεισφέρει στο μέγα έργο, θα λάβει συμφωνημένο μερίδιο. Το σφρίγος της εθνικής ενότητας, εν μέσω αλλότριων προκλήσεων και ιικών κρουσμάτων, είναι πάνω από τα θέλω τα επιπόλαια του λαού. Με την ευλογία, την άδεια, την εποπτεία, την επι-κυριαρχία των διαχρονικά σκιωδών δυνάμεων.Του παντεπόπτη οφθαλμού.

Το μέγα Τζακ Ποτ δεν γίνεται να παραμένει παγωμένο στην κατάψυξη. Θα λάμψει έξω, αντλώντας ενέργεια από έναν τεχνητό ήλιο. Η πλάση γκρεμίζεται για να οικοδομηθεί ξανά: "Πανδημίες">  Πανωλεθρία, οικονομική και ψυχική> Παγκόσμια κυβέρνηση> Πανθρησκεία> Παγκόσμιο νόμισμα> Παγκόσμιος Ιστός> Πανοπτική Φυλακή, on line.

Θέλησε ποτέ αληθινά να ξεστραβωθεί ο λαός; Να αποτινάξει από πάνω του την ιστορική ρετσινιά του κοπαδιού; Αλλά η έγερση περιλαμβάνει δυο ανοίγματα: των ματιών και του μυαλού. Κι ενίοτε, ένα κλείσιμο: της παλάμης που σφίγγει σε γροθιά. 

Πόσο μεθάς, πόσο δονείσαι, συγκλονίζεσαι καθόλου από ένα τέτοιο, αφορισμένο απ' τους ποιμένες των ποιμνίων, κάλεσμα: "Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ' όλους τους σωτήρες. Αυτή' ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή , όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος! Αντέχεις; "*    Λαέ..

Λαοί που η λευτεριά τους υπόκειται συνεχώς σε περιοριστικές υγειονομικές διατάξεις, που χωράει σε σύριγγες και εξαργυρώνεται με QR codes, είναι όχλος με μηχανική στα στήθια καρδιά και virtual συνείδηση. Ψωμοτύρι για τους επιδέξιους προγραμματιστές. Δεν είναι πια αναγνωρίσιμα ανθρώπινα πλάσματα, πρόκειται για τεχνητή μετάλλαξη. 

Οι τελευταίοι των ανθρώπων θα' ναι οι διωκόμενοι και απόβλητοι της επανεκκίνησης και οι παρίες των "ευτυχισμένων μετα-κοινωνιών". Κι αυτό ίσως τους κάνει και ήρωες..

Ο Ένοικος... 

 * λόγια του στοχαστή και συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, ενός τεράστιου ανθρώπου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου