ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 2 Απριλίου 2020

FEAR OF THE DARK



" Το αρχαιότερο και βαθύτερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό του φόβου, και ο αρχαιότερος και βαθύτερος φόβος είναι αυτός του αγνώστου.
"  Χ.Π. Λάβκραφτ, 1890-1937, Αμερικανός συγγραφέας ιστοριών τρόμου

 Ο Φόβος όλων των εχθρικών σκιών και συνεπειών που παραμονεύουν μέσα στο διαγραφόμενο Σκοτάδι... του Αγνώστου. Tου αύριο...Kι έτσι ξεχνάς να ζήσεις κάθε στιγμή του τώρα, να πειραματιστείς με αυτήν, να ψαχτείς, να διευρύνεις την κατανόησή σου μέσα στον αέναο χορό της ύπαρξης..
Αυτό βιώνει ακριβώς όλη η ανθρωπότητα! ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ, το Φόβο της επόμενης  ημέρας της τρομο-κορωνο-παράνοιας...Mιας με φιλοδοξίες μακροημέρευσης σκοτεινής ημέρας. Ανελεύθερης, ασφυχτικά ελεγχόμενης, με βαθιά ριζωμένο ως εξαρτημένο αντανακλαστικό το παγωμένο άγγιγμα του Φόβου στο συλλογικό ασυνείδητο... Και να, ιδού ο ΣΤΟΧΟΣ: μια ανθρωπότητα υλικά και ενεργειακά ξεζουμισμένη, ψυχολογικά κατακερματισμένη, παραλυμένη σχεδόν από ατέρμονα κύματα ... ΦΟΒΟΥ!

Το είχε καταλάβει από την αρχή ο Νικόλας.
Το φωνάζει και με τον δικό του τρόπο ο rohalas.
Χτυπάνε τα καμπανάκια οι σοβαροί επιστήμονες για την, ύποπτα δημιουργημένη από τα πάνω προς τα κάτω, παρανοϊκή υστερία. Σε σχέση με τα πραγματικά μεγέθη του πλανήτη και των ανθρώπινων πληθυσμών επί αυτού!

Και να μην ξεχνάς: Ο φόβος είναι όπως ο κλέφτης. Αν τον αφήσεις ανεξέλεγκτο θα σου στερήσει τη χαρά της ζωής. Όλοι εκείνοι με τους οποίους έχεις έρθει σε επαφή έχουν επιβάλει το φόβο, διότι ο φόβος είναι ο "αντίποδας της ελευθερίας!" -->" Ηθικό ΣΟΚ στην ανθρωπότητα" (...δεν λες τίποτα!)

 Πλεόνασμα στο ήδη ξέχειλο φορτίο από φοβίες στο μυαλό σου και από τραύματα κι αποξένωση στην παραπαίουσα ψυχή σου. Τώρα ακόμα πιο  πολύ φοβάσαι. Τον "αόρατο εχθρό", κορωνοϊό τους. Έχοντάς σε εκεί ακριβώς που σε θέλουν να είσαι. O φόβος του θανάτου μπορεί να γίνει αβάσταχτα οξύς, αποδομητικός, υποδουλωτικός και αποπροσανατολιστικός συνάμα, καταστρεπτικός για ανθρώπους, κοινωνίες, πολιτισμούς. Δημιουργεί σκλάβους κι εχθρεύεται τους ελεύθερους...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου