ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2020

Καλό να διαβαστεί από όλους τους γονείς μαθητών: Σύγχρονη εξ' αποστάσεως υποκρισία !!


 (Οι υπογραμμίσεις είναι από εμάς, όπως και ο τίτλος της ανάρτησης. Οι επισημάνσεις με χρώμα είναι από την πηγή του κειμένου)


Μια ακόμα ανοικτή επιστολή διαμαρτυρίας από εκπαιδευτικό. Αυτή τη φορά ο διευθυντής ενός 5θέσιου Δημοτικού σχολείου σε ορεινό χωριό και πατέρας, εξηγεί γιατί δεν θέλει να συμμετέχει στη σύγχρονη εξ αποστάσεως εκπαίδευση με τους όρους που αυτή διεξάγεται.

  Είμαι εκπαιδευτικός τάξης, διευθυντής σε ένα δημοτικό σχολείο ορεινού χωριού και γονέας μαθητών. Λαμβάνω το θάρρος να εκφράσω την άποψή μου, την οποία πιστεύω ότι συμμερίζονται πολλοί άλλοι Έλληνες γονείς και εκπαιδευτικοί γιατί πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να πετύχουμε τον κοινό στόχο. Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις διαπιστώνω ότι όσοι σχεδιάζουν τα επόμενα βήματα στην εκπαίδευση δεν έχουν μελετήσει τις πραγματικές συνθήκες και σας ενημερώνω ότι ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ στη σύγχρονη ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με αυτούς τους όρους.

    Ένα μεγάλο μέρος μαθητών παρακολουθεί την εξ αποστάσεως………εξ αποστάσεως!!!!!  Σέβομαι τους μαθητές μου και τους γονείς τους και δεν συμμετέχω σ αυτή την «όχι σωστά οργανωμένη» προσπάθεια  του Υπουργείου.  Όχι γιατί θέλω να την αποφύγω, όχι γιατί δεν θέλω να εργαστώ αλλά γιατί δεν απευθύνεται σε όλους. Ειδικά σ ένα σχολείο ορεινό απευθύνεται σε ελάχιστους. Αρχικά έσπευσαν ¨διάφοροι¨ μέσω των τηλεοπτικών μέσων, τα οποία ελέγχονται και κατευθύνονται πλήρως , να
ενημερώσουν ψευδώς την κοινωνία και άρα και τους γονείς των μαθητών μας ότι ξεκίνησε και λειτουργεί η εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Μάλιστα κάποιοι διευθυντές βγήκαν να δείξουν live τη «σπουδαία δουλειά» τους για να σκεφτεί ο γονιός του δικού μου μαθητή «Καλά ο δικός μας ο τεμπέλης ο δάσκαλος πότε θα  κάνει το ίδιο;».  Δεν γνωρίζει φυσικά πόσα βράδια πέρασα ώρες ατελείωτες για να προετοιμάσω το υλικό στο eclass ή στο blog του σχολείου. Δεν γνωρίζει ότι το Υπουργείο εδώ και πολλά χρόνια δεν φροντίζει για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ούτε στο ελάχιστο στις νέες τεχνολογίες (και όχι μόνο) και επαφίεται στο φιλότιμο και φυσικά στα χρήματα που θα διαθέσει κάθε εκπαιδευτικός. Έχει περιοριστεί την επιμόρφωση Β΄ επιπέδου  κι αυτή με κλήρωση ανάμεσα σε χιλιάδες για ελάχιστές θέσεις, χωρίς φυσικά και εκεί να υπάρχει η εξ αποστάσεως στα περιεχόμενα της επιμόρφωσης.


  Μας έχετε «βομβαρδίσει» με υλικό και οδηγίες  να γίνουμε ειδικοί σε eclass , eme, webex, zoom και τόσα άλλα. Αλήθεια ακόμη και αν γίνουμε, ποιο είναι το επόμενο βήμα? Προφανώς να το μεταφέρουμε στους μαθητές μας όλο αυτό. Και ρωτάω αυτή είναι η σωστή διαδικασία? ΟΧΙ φυσικά. Αν υπήρχε σεβασμός στο έργο των εκπαιδευτικών και ιδιαίτερα στις ανάγκες των μαθητών (στη
φάση που βρισκόμαστε όχι μόνο τις μαθησιακές αλλά και τις συναισθηματικές – ψυχολογικές) αρχικά θα ζητούσατε από κάθε εκπαιδευτικό να καταγράψει εκτός του email κάθε γονέα και πόσοι μαθητές έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, πόσοι διαθέτουν υπολογιστή ή tablet, ακουστικά, κάμερα, εκτυπωτή . Επίσης οι διευθυντές να καταγράψουν τι χρειάζονται επιπλέον σε εξοπλισμό . Αμέσως μετά όπως σωστά θα δοθούν χρήματα σε ανθρώπους που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους , όπως σωστά θα δοθούν στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που δίνει αγώνα ζωής, δίνεις ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ. Επιδοτείς κάθε παιδί με ένα ποσό για την αγορά εξοπλισμού και τα σχολεία για να αγοράσουν όσα απαιτούνται και στη συνέχεια με ευθύνη του διευθυντή τα παίρνουν οι εκπαιδευτικοί και τα επιστρέφουν στο σχολείο αφού επανέλθουν στην κανονική ροή μαθημάτων ( φυσικά έχοντας την ευθύνη λειτουργίας του εξοπλισμού για όσο διάστημα βρίσκεται στο σπίτι τους). Το κάθε σχολείο να καλύψει ΤΩΡΑ όλα τα έξοδα μαθητών-εκπαιδευτικών με έκτακτη χρηματοδότηση.

     Επιλογή της κυβέρνησης είναι να δοθούν χρήματα στα κανάλια ακόμη και για διαφημίσεις σε περίοδο πολέμου (όπως εσείς καθημερινά στην ενημέρωση προς τους πολίτες αναφέρετε) , να δοθούν στους αυτοκινητόδρομους γιατί μειώθηκε η κίνηση, να δοθούν στα κόμματα για να καλύψετε την προσφορά που θα κάνουν από το μισθό τους (μια κίνηση για άλλους ηρωική αλλά για μένα απόλυτης προσβολής προς τη νοημοσύνη μου ), να δοθούν σε ιδιωτικές κλινικές ενώ ξέρετε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος , υπουργοί σας να μας καλούν με κόστος 5 ευρώ να παρακολουθήσουμε μαθήματα, τονίζετε την άριστη χρήση της εξ αποστάσεως σε κολλέγια και ιδιωτικά εκπαιδευτήρια (ξέρετε αυτά που τα δίδακτρα είναι 5000-1000 το χρόνο για μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας) και τόσες άλλες άστοχες και προκλητικές ενέργειες.    Σας καλώ λοιπόν έστω και τώρα, να σταθείτε δίπλα στους μαθητές μας και να καλύψετε τις πραγματικές τους ανάγκες, να σταθείτε δίπλα στους εκπαιδευτικούς προστατεύοντάς τους από κάθε «ειδικό» που καθημερινά στα τηλεοπτικά μέσα υποτιμά το έργο μας και συνεχίζεται ένας εμπαιγμός άνευ προηγουμένου.
     Κατανοώ την πολύ κρίσιμη κατάσταση που βρίσκεται ΚΑΙ η χώρα μας και ως μάχιμος εκπαιδευτικός ζητώ τη στήριξη , την προστασία και τη συνεργασία σας ώστε από κοινού να μεταφέρουμε την εκπαίδευση στο σπίτι για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί. Για όλους όμως! Ένα μεγάλο ποσοστό ελληνικών οικογενειών παρακολουθεί τις εξελίξεις της εξ αποστάσεως……εξ αποστάσεως. Η προσπάθεια αυτή πρέπει να είναι ΔΗΜΟΣΙΑ και ΔΩΡΕΑΝ και απαιτεί γενναίες πρωτοβουλίες ΤΩΡΑ.
Με εκτίμηση

Φώτιος Χαλιαμάλιας, Διευθυντής 5/Θ Δημοτικού Σχολείου και γονέας δύο μαθητών σε δημόσια σχολεία


το δανειστήκαμε από την alfavita

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου