ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2020

"Καθημερινά σκάνδαλα του ιδιωτικού κεφαλαίου που περνάνε στα ψιλά" (ένα πολύ καλό άρθρο!)


Καταρχάς πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε μία αναφορά στο πολύ σοβαρό εργατικό ''ατύχημα'' στα διυλιστήρια Κορίνθου της Motor oil που είχε ως αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό τεσσάρων εργαζομένων. Μην περιμένετε βέβαια να αποδοθούν ευθύνες για το συμβάν, το πολύ πολύ να πληρώσει το μάρμαρο κάποιος εργοδηγός ως υπεύθυνος της τραγωδίας.

Γράφαμε πριν λίγες μέρες για το δώρο του κράτους στους μαφιόζους του ποδοσφαίρου αναλαμβάνοντας μέρος του κόστους της λειτουργίας του VAR(950 ευρώ για κάθε παιχνίδι συν ΦΠΑ). Πριν στεγνώσει το μελάνι η κυβέρνηση φέρνει νέα φοροαπαλλαγή για τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Για εισοδήματα άνω των 40.000 ευρώ ο φορολογικός συντελεστής είναι 45% με νέα διάταξη για τα συμβόλαια των επαγγελματιών
αθλητών ο φορολογικός συντελεστής μειώνεται στο 22%. Δηλαδή από όλες τις κοινωνικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας που οι πιο ευάλωτες έχουν υποστεί τα πάνδεινα τα χρόνια των μνημονίων η κυβέρνηση θεώρησε ότι έπρεπε να βοηθήσει τις επαγγελματικές ομάδες των μαφιόζων και τους ακριβοπληρωμένους αθλητές. Αυτοί αποτελούν προτεραιότητα για την κυβέρνηση και όχι η προστασία της πρώτης κατοικίας.


Η χρηματοδότηση και οι φοροαπαλλαγές προς το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν περιορίζονται μόνο στον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού. Επιχορήγηση έξι εκατομμυρίων ευρώ θα λάβουν 13 σειρές και ταινίες στην κατεύθυνση ενίσχυσης της παραγωγής τηλεοπτικής και κινηματογραφικής μυθοπλασίας στην χώρας μας.

Κοινώς ζεστό κρατικό χρήμα για να γυρίζονται αμφιβόλου ποιότητας σειρές για τα κανάλια των νταβατζήδων. Το βασικό επιχείρημα της ΝΔ όταν έκλεινε την ΕΡΤ ήταν υποτίθεται η επιβάρυνση του φορολογούμενου και του προϋπολογισμού. Αυτή η επιβάρυνση όλως περιέργως δεν ενοχλεί γιατί πηγαίνει απευθείας στις τσέπες επιχειρηματιών. Επίσης για σειρές πολλές φορές υποδεέστερες από τις παραγωγές της ΕΡΤ και με κριτήρια επιλογής τουλάχιστον αμφίβολα.

Εδώ τα παπαγαλάκια παραδείγματος χάρη του ΣΚΑΪ δεν πρόκειται να βγάλουν άχνα γιατί η Πολυκατοικία σειρά που παίζεται στο ΣΚΑΪ θα χρηματοδοτηθεί με 462.420 ευρώ.

Η χειρότερη σειρά παραγωγής της ΕΡΤ είναι δέκα φορές καλύτερη από την Πολυκατοικία. Φαίνεται εδώ ξεκάθαρα πόσο υποκριτικά είναι τα κροκοδείλια δάκρυα των νεοφιλελεύθερων για τις δημόσιες δαπάνες.


το διαβάσαμε στο Grexit

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου