ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2019

Ho de fee ra huri


Για το πνεύμα των "γιορτινών ημερών" που μας χαμογελάει και πάλι ειρωνικά με έχει καλύψει η νάμα -η γλυκιά της παρουσία μάς λείπει πολύ- όταν αναρωτιόταν και σχολίαζε με το δικό της άμεσο τρόπο : ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ , "Πλησιάζουμε στα μέσα του Δεκέμβρη και η καλοστημένη φαρσοκωμωδία έχει αρχίσει ήδη να στήνεται και να παίρνει για άλλη μια φορά σάρκα και οστά, πιο κακόγουστη και προσποιητή απο ποτέ."
Δεν χρειάζεται εγώ να πω κάτι περισσότερο.

Ο χοντρός από τον Βορρά χρωστάει πολλά για την γραφική του ύπαρξη στην πολυεθνική πανούκλα της coca cola - Η πολυεθνική ''3Ε COCA COLA'' καταπατά δικτατορικά ακόμα και τις πιο αυτονόητες αστικές ελευθερίες ενώ ταυτόχρονα προωθεί την LGBTQ αντζέντα - που μας κάνει πιο ευτυχισμένους, σύμφωνα και με τις διαφημίσεις της, όταν καταναλώνουμε το δηλητήριό της, ενώ αυτή απομυζεί τους υδάτινους πόρους της γης. Σταθείτε λίγο και σε αυτό: Bίος και πολιτεία των πολυεθνικών εταιρειών που διαχειρίζονται το...ιδιωτικοποιημένο αγαθό του νερού!
Για τον santa και τα πραγματικά "δώρα" που οι "σπόνσορές του" χαρίζουν με γενναιοδωρία στην ανθρωπότητα, τα έχει σούρει με το δικό του τρόπο ο ανιχνευτής. Dead Christmas
Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω.

Με το πληθωρικό συγκρότημα των Omnia έχει ήδη ασχοληθεί και πάλι ο ανιχνευτής. ...δεν μιλώ την ανθρώπινη γλώσσα, δεν μπορώ να καταλάβω ούτε μια λέξη από αυτά που λέτε.

Εδώ όμως έχω κι εγώ να αφιερώσω κάτι. Με αφορμή την ιδιαίτερη μαγεία της μουσικής τους. Προς κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα αν είναι οπαδός κάποιας θρησκείας, αν απλώς δέχεται ή ανέχεται να κατατάσσεται στη λίστα των πιστών της, αν δεν καταδέχεται να πιστεύει σε οποιοδήποτε θεό και σε θεϊκές προτιμήσεις και παρεμβάσεις ή τιμωρίες, αν νομίζει ότι το νόημα της ζωής δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί όπως μας παρακινούν οι Omnia ίσως το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να αδράττεις την κάθε μέρα με μία έκσταση που δύσκολα αναλύεται λεκτικά. Και ίσως μπορούσαν να την εξηγήσουν καλά οι κάθε άλλο παρά πρωτόγονοι λαοί -αποκαλούμενοι και "παγανιστές"- που ζούσαν σε αρμονία με τη φύση κι αντιμετώπιζαν τη Γη ως ζωντανή οντότητα με την οποία μπορούσαν να επικοινωνήσουν και να αντλήσουν από αυτήν, σε ιδιαίτερους τόπους Δύναμης, τόσο τη θεραπευτική της Ενέργεια όσο και τη δύναμη της υπερβατικής ενόρασης. 



"Fee Ra Huri", μια φράση που έχει τις ρίζες της μάλλον σε δρυιδικές κοινωνίες και ίσως αποτελεί ένα είδος χαιρετισμού στην καινούργια μέρα και τη μαγεία κάθε στιγμής. Μια μαγεία που θυμίζει εκστατικά στον άνθρωπο ότι είναι ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι της Φύσης και όχι κάτι το ξένο προς αυτήν ή και πολέμιός της, υιοθετώντας αφύσικους τρόπους ζωής..
Απολαύστε και το ντελιριακό φλάουτο!

Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου