ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Ζήτω η πολιτισμένη μας κοινωνία - ζήτω ο νέος της χρόνος! (και μία "εορταστική ευχή")


 «…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…». Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ (απ' την ανάρτηση του Ένοικου Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.)

«Πριν οι λευκοί αδερφοί μας φτάσουν για να μας κάνουν πολιτισμένους ανθρώπους δεν είχαμε κανένα είδος φυλακής. Και γι’ αυτό το λόγο δεν είχαμε και παραβάτες. Χωρίς φυλακή δεν υπάρχουν παραβάτες. Δεν είχαμε κλειδαριές ούτε κλειδιά πριν και γι’ αυτό δεν είχαμε ανάμεσά μας και ληστές. Όταν κάποιος ήταν τόσο φτωχός που δεν μπορούσε να πάρει ένα άλογο, μια σκηνή, μια κουβέρτα, τότε θα μπορούσε να τα λάβει ως δώρο. Ήμασταν τόσο απολίτιστοι για να δώσουμε τεράστια σημασία στην πολιτισμένη ιδιοκτησία. Δεν ξέραμε κανένα είδος χρήματος, η αξία του ανθρώπου δεν καθοριζόταν από τον πλούτο του. Δεν είχαμε γραφτούς νόμους να μας λένε τι να κάνουμε, δεν είχαμε πολιτικούς, δεν είχαμε δικηγόρους και γι’ αυτό δεν μπορούσαμε να κοροϊδέψουμε και να εξαπατήσουμε ο ένας τον άλλον. Είχαμε όντως τα χάλια μας πριν
έρθουν οι λευκοί και δεν ξέρω πώς να εξηγήσω, πως μπορούσαμε να διαχειριστούμε αυτά τα βασικά πράγματα που μας έλεγαν ότι χρειάζονται για μια πολιτισμένη κοινωνία.»

[John (Fire) Lame Deer Sioux Lacota]    πηγή κειμένου

Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue "

Προσοχή, προσοχή!

Όλοι εσείς που δεν σας είναι καθόλου εύκολο να συμβιβάζεστε με το μέγα ψεύδος που κατέχει τον κόσμο και να αποδέχεστε τα "πολιτισμικά δώρα" της "εξέλιξης" του ανθρώπινου είδους, που στενάζει και βαριανασαίνει ανησυχητικά κάτω από τα βάρη του "πολιτισμού"...(Να τον χαιρόμαστε!) : Άλλος ένας χρόνος καταφθάνει, με ακονισμένα νύχια, με διαθέσεις για ακόμα πιο πρωτοφανή άνισο καταμερισμό του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου, με κατακτητικές βλέψεις όσον αφορά τα εναπομείναντα (μακάρι, τελικά, να αυξάνονται όλο και περισσότερο!)"σκληρά καρύδια της συνείδησης. Νέος χρόνος τεχνολογικά αναβαθμισμένος όσο ποτέ άλλοτε ( ζήτω ο ανατέλων τεχνολογικός Μεσαίωνας  --> αναζητήστε την εκπληκτική σειρά Black Mirror ) και πεινασμένος για "ησυχία-τάξη-ασφάλεια" νεκροταφείου. Καλή σας αντίσταση λοιπόν, όπου και αν βρίσκεστε, όποια γλώσσα κι αν μιλάτε, όσα κι όποια οράματα κι αν σας ταξιδεύουν προς τις άγνωστες περιοχές του εύπλαστου μέλλοντος, με βάση τον ατομικό αυτοπροσδιορισμό και την προσωπική συμμετοχή στην προσπάθεια μετουσίωσης των ιδεών σε πράξεις. 
Δεν μπορώ εγώ να σκεφτώ (προς το παρόν, τουλάχιστον) κάτι καλύτερο να ευχηθώ...

Επιλέγω να κλείσω με αυτό το χαρακτηριστικό σκίτσο:

 

 πηγή σκίτσου {Να πώς επιβάλλεται στους "πρωτόγονους" αυτού του πλανήτη ένα σύγχρονο, τοξικό, "πολιτισμικό μοντέλο", γεμάτο από πρότυπα ηρωικών φιγούρων και "ορθής συμπεριφοράς" και "καλούδια" υγείας, ευεξίας και αυτάρκειας και με κοινωνικές αξίες (volume 2) και (κορπορατικά) ιδανικά άξια να ζει κανείς γι'αυτά (ή ζώντας στο έλεός τους)...}

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου