ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Παίζοντας μπάλα στους αγωνιστικούς χώρους της Χιλής!




Παίζοντας ποδόσφαιρο στη Χιλή, με το δικό τους εξεγερμένο προσωπικό τρόπο.

Από τη μια ο λαός . Που απαιτεί εδώ και μήνες μία διαφορετική ζωή, μακριά από την μπόχα της ως τώρα "κανονικότητας", η οποία "ήταν και το πρόβλημα" σύμφωνα και με ένα γιγαντιαίο σύνθημα στο Σαντιάγκο. Παρά τους πολλούς βιασμούς από τα ΟΡΚ της αστυνομίας και του στρατού, τους θανάτους κι εξαφανίσεις διαδηλωτών, τις πάμπολλες συλλήψεις με ό,τι ακολουθεί στα δωμάτια βασανιστηρίων της "νομιμότητας". Αυτής που υπακούει και υπηρετεί με συνέπεια και προσκυνάει τους υπεύθυνους για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μεγαλομαφιόζους των χρηματοπιστωτικών ομίλων και των διοικητικών συμβουλίων πολυεθνικών εταιρικών αρπαχτικών. Με υπάκουες καμαριέρες τους εκάστοτε πολιτικούς αχυράνθρωπους (που ο γνωστός συγγραφέας Μαρκ Τουέην έλεγε
ότι είναι σαν τις πάνες και πρέπει όλο να αλλάζονται συχνά για τους ίδιους λόγους) και τους επαγγελματίες της δημοσιογραφικής πορνείας...

Κι από την άλλη αυτοί που μεριμνούν με ζήλο για την πιστή εφαρμογή της ανύπαρκτης ηθικής του κράτους: τα ψυχανώμαλα, ένστολα και οπλισμένα σαν αστακοί , δολοφονικά ανθρωποειδή, με τη συνήθη για το είδος τους νοημοσύνη αμοιβάδας. Τα ανδρείκελα (αστυνομία κυρίως και στρατός όταν κρίνεται απαραίτητη η συνδρομή του) των "Αρχών" της λατινοαμερικάνικης κρατικής αυτής φυλακής. Που, όπως και οι τόσες άλλες αδελφές της,  λατρεύει τα προγράμματα εξαθλιωτικής λιτότητας και ισοπεδωτικής φτωχοποίησης για τον πληθυσμό των κρατουμένων.

Γήπεδο: οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες, οι γειτονιές.
Ώρα διεξαγωγής των διαρκών αγώνων: δεν υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο. Τόσο στο φως του ήλιου όσο και υπό την παρουσία του φεγγαριού, πάντα είναι η κατάλληλη στιγμή για κοντράρισμα δύο τελείως διαφορετικών σε ανάγκες, αξίες και ιδέες αντιπάλων.
Αποτέλεσμα: εδώ είναι και το πιο ενδιαφέρον! Τίποτα δεν φαίνεται να έχει κριθεί ακόμη, ασχέτως με τον άνισο φαινομενικά συσχετισμό δυνάμεων, σε ισχύ και οπλισμό, εντούτοις αυτοί με τις συντριπτικά μεγαλύτερες απώλειες δεν λένε να αποχωρήσουν από το τερέν με σκυμμένο κεφάλι. Κι αν τελικά συμβεί το ανέλπιστο, ανέλπιστο και για τους διευθυντάδες των "φυλακών" και αλλού και για τα πλήθη των κρατουμένων σ' έναν πλανήτη-κελί, τότε το ωστικό κύμα μιας τέτοιας ανατρεπτικής έκβασης θα αποκτήσει ιστορικές διαστάσεις (εξεγερσιακές με φιλοδοξίες εκχέρσωσης εκ θεμελίων των τσιμενταρισμένων συνθηκών...)

Όποια όμως κι αν είναι η έκβαση...τι εκπληκτικός στ' αλήθεια αγώνας, τι ψυχωμένη κοσμοπλημμύρα, πόση αλληλεγγύη και παλλαϊκή συντροφικότητα μεταξύ των "συμπαιχτών" της φαινομενικά υποδεέστερης πλευράς (people have the power - το ήξερες τελικά;) και τι επίδειξη ψυχικής δύναμης! Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο μάθημα τόσο για ετούτες όσο και για τις μελλοντικές γενιές που θα'ρθουν να ναυαγήσουν στους βάλτους της δουλείας (βρίσκοντας αν είναι "καπάτσοι" ή τυχεροί μια "δουλίτσα"-δουλεία-ά = Η φυλακή από την ελευθερία διαφέρουν στην αντίληψη του καθενός, όπως και η δουλειά από τη δουλεία διαφέρουν μόνο στον τόνο...). Εκτός κι αν οι αγώνες γίνουν τόσοι πολλοί που δεν θα χωράνε τα "γήπεδα" του κόσμου τα πλήθη και τα οράματα των ..."υποδεέστερων"!
Fuck yeah!!!

So, Merry riot christmas!    brothers & sisters...
Με μουσική από τα κατάμεστα τερέν της Χιλής, εκεί όπου όλες οι αποχρώσεις, τάσεις και ιδέες συνυπάρχουν αρμονικά και εκστασιάζονται από το χορό στους δρόμους της συγκρουσιακής αμφισβήτησης και ευφραίνονται από το κρασί της εξέγερσης, σε μια γιορτή συντιθέμενη από στιγμές της ένωσης της ατομικότητας με μια κοινωνία που επιθυμεί την αναγέννησή της:


(και σημείωσε, παγκοσμιοποιημένε προσκυνητή των ξεφτιλισμένων Black Fridays, πειθήνιε υπήκοε στην "πολιτισμένη" εγχώρια φυλακή σου, ότι ο λαός της Χιλής ξέρει να επικοινωνεί με μαγικούς μουσικούς τρόπους ακόμα κι όταν βρίσκεται κλειδαμπαρωμένος στα σπίτια του, λόγω της φασιστικής απαγόρευσης κυκλοφορίας:  ΜΗΝΥΜΑ!  Νιώθεις κάποιο παράξενο και ίσως πρωτόγνωρο μυρμήγκιασμα να διατρέχει τη σπονδυλική σου στήλη με ένα τέτοιο μήνυμα; Νιώθεις γενικά οτιδήποτε άξιο αναφοράς και απελευθερωτικής σημασίας; Ίσως και το φιλαράκι ο rohalas να μην έχει άδικο μιλώντας για ένα τέτοιο πεπρωμένο στους μακάρια κοιμώμενους και τους ανεπίδεκτους αφύπνισης και ανάπτυξης μιας ανεξάρτητης αντίληψης...)

ανιχνευτής

YΓ:  Δηλαδή, αυτό το άτομο, που ξεχειλίζει το πρόσωπό του από αγάπη, κι από ευφυία όπως συμβαίνει με όλους τους ανθρωπίδες αυτού του είδους, στην πρώτη φωτο (από Χιλή - θυμήσου και αυτό: Ατίθασες καρδιές...) κι αυτό το δεύτερο στο οποίο ανήκει η μπότα
της "ησυχίας(σιγής ασυρμάτου δηλαδή ή νεκροταφείου)-τάξης-ασφάλειας" για τους υπηκόοους στο Ελλαδιστάν...θα ανταλλάξουν με τους οικείους τους ετούτες τις "γιορτινές ημέρες" ευχές...αγάπης; Και... υγείας για...όοοοολο τον...κόσμο; Ή μήπως πρέπει να πάρουν εντολές από τους ανωτέρους τους για να το κάνουν και αυτό;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου