ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Να πώς οικοδομήθηκε το "απαραίτητο έθνος" - "Soldier Blue "

«…Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά…».
Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ



Να πώς οικοδομήθηκε το "Έπος της Αμερικανικής Δύσης"! Και το "μεγάλο - ή "απαραίτητο"- έθνος" που, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις από παλιά διάφορων ταγών και ηγετών του, διατηρεί άριστες σχέσεις με τον ίδιο το Θεό κι εξασφαλισμένη τη θεϊκή επιδοκιμασία  στην πορεία προς την παγκόσμια ηγεμονία!


Η ταινία του 1970 με τίτλο "Soldier Blue" αποτυπώνει με τον πιο ωμό ίσως τρόπο στην ιστορία του κινηματογράφου ένα από τα πολλά επεισόδια της ύπουλης, στυγνής και βάρβαρης γενοκτονίας των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής ή Αμερινδιάνων, από τα κυβερνητικά στρατεύματα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα. Όταν το σχετικά νεοσύστατο αυτό κράτος άρχισε να κινείται προς τη δημιουργία της σημερινής υπερδύναμης. Αφού πρώτα προηγήθηκε η αιματηρή αρπαγή των μαύρων της Αφρικής και της μεταφοράς τους ως δούλων, χωρίς αναγνώριση καμίας ανθρώπινης υπόστασης, στις φυτείες του αμερικανικού Νότου και μετά την "κατάργηση της δουλείας" της μετατροπής τους σε βιομηχανικούς εργάτες του Βορρά, κάτω από συνθήκες που ελάχιστα απείχαν απ'την σκλαβιά. Κι αφού με υπερβίαιο και συχνά προδοτικό τρόπο - συμφωνίες "ειρήνης", προσφορές "φιλίας" και ψεύτικες υποσχέσεις που τελικά δεν τηρήθηκαν- αρπάχτηκε η γη των ιθαγενών Ινδιάνων. Οι οποίοι και οδηγήθηκαν σε κυριολεκτική γενοκτονία κι όσοι επέζησαν από τις σφαγές και τις κακουχίες περιορίστηκαν σε άγονες και πνιγηρές εκτάσεις-στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ταινία "Soldier Blue" -αναζητήστε την- περιγράφει την τελείως άδικη και απίστευτα βάρβαρη σφαγή της φυλής των Σεγιέν: ανδρών, γυναικών, ακόμα και μικρών παιδιών με πρωτοφανή σαδισμό και μανία.

Θα επανέλθω πολύ σύντομα με άρθρο για το "Έπος της Δύσης" και τους πολέμους των λευκών αποίκων με τις ινδιάνικες φυλές, μετά τον πενταετή αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο.


Kαι θα κλείσω με την πρόταση αυτή:
 Πολιτισμένοι και απολίτιστοι, πεποιθήσεις και αποκαθήλωσή τους.

Και με ένα αγαπημένο μου μουσικό κομμάτι της δεκαετίας του 1960, Paul Revere & The Raiders - Indian Reservation (Cherokee People), σχετικά με την μεταχείριση που έτυχαν οι Ινδιάνοι από τους λευκούς χριστιανούς "εκπολιτιστές τους"- οι επισημάνσεις με χρώμα στους στίχους από εμένα:

They took the whole Cherokee Nation/Put us on this reservation/Took away our ways of life/The tomahawk and the bow and knife
Took away our native tongue/And taught their English to our young/And all the beads we made by hand/Are nowadays made in Japan
Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die
They took the whole Indian Nation/Locked us on this reservation/Though I wear a shirt and tie/I'm still part red man deep inside
Cherokee people, Cherokee tribe
So proud to live, so proud to die

But maybe someday when they've learned/Cherokee Nation will return/Will return, will return, will return
Will return )



Ο Ένοικος... 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου