ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

" Η τρελή(-οί) "

Πιέρ Ζωρζ Ζαννιό (Pierre-Georges Jeanniot)· "Η τρελή"

Pierre-Georges Jeanniot (1848–1934): "La folle" (1899)
Musée de Peinture Petiet à Limoux [Μουσείο Ζωγραφικής Πετιέ της Λιμού]
Εικόνες της τρέλας - Images de la folie

 Σε πρώτο πλάνο μια νεαρή κοπέλα ("η τρελή") μισοντυμένη και ξυπόλητη στο κέντρο ενός δωματίου αστικού σπιτιού, με ένα μειδίαμα αόριστης ευχαρίστησης ζωγραφισμένο στα χείλη της, με λουλούδια στα μαλλιά και ένα λουλούδι στο χέρι. Πίσω της μια βλοσυρή και άκαμπτη κυρία σε ρόλο φύλακα, ντυμένη σύμφωνα με τα αυστηρά αστικά πρότυπα της εποχής. Μια αντίθεση, θα μπορούσαμε να πούμε ακολουθώντας το νήμα της αντιψυχιατρικής, ανάμεσα στην "ελαφρότητα" της τρέλας (στην απόρριψη των κοινωνικών συμβάσεων) και στην μουντή ανέραστη σοβαροφάνεια της αστικής "κανονικής" ζωής.

Δανειστήκαμε εικόνα με συνοδεία μικρού κειμένου από  τις ΨυχοΑντιΜαχίες

 Το έχουμε επισημάνει ξανά. Μια απλή, λοιπόν, πρόταση αρκεί! Η οποία ξεχειλίζει από πάμπολλες κοινωνικές, πολιτικές, συναισθηματικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις, που επικαλύπτουν όλους τους τομείς σκέψης, προτεραιοτήτων και "αναγκών", οργάνωσης και δράσης του αστικού τρόπου ζωής και των κυρίαρχων αντιλήψεων του: "τρέλα είναι η λογική των πολλών"
Και το εύλογο ερώτημα που για εμάς προκύπτει είναι διπλό: 

Η τρέλα αυτή, η "φυσιολογική παράνοια" αυτή που πασχίζει να αναγνωρισθεί και να επιβληθεί (και τα'χει καταφέρει μια χαρά!) ως κανονικότητα, από πότε και πώς προέκυψε; Πού εδράζεται πραγματικά; ήταν αποτέλεσμα μιας συλλογικής ανθρώπινης συμφωνίας μέσα στη ροή του χρόνου της επίτευξης "ανεπτυγμένου πολιτισμού";   { Να τον χαιρόμαστε (volume 2)  και volume 1 }

Ή είναι το αποκαρδιωτικά επιτυχημένο αποτέλεσμα ενός κολοσσιαίου και διαχρονικών διαστάσεων προγράμματος κοινωνικής μηχανικής; Οπότε ίσως...από πίσω να υπάρχουν ακόμη και "αόρατοι", απρόσιτοι "προγραμματιστές"; (Πίσω από υποτίθεται σχετικά ευκόλως αναγνώσιμα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικής φύσης φαινόμενα και καταστάσεις και πίσω και πάνω από κάστες αχυρανθρώπων και κατεχόντων υψηλά αξιώματα υποτελών) Οι οποίοι κι απεργάζονται projects με μεθοδικότητα και άρτιο, με στόχευση ακόμα και σε μεγάλο αν χρειαστεί βάθος χρόνου, σχεδιασμό; Και με ευφάνταστη ποικιλία στις τεχνικές ελέγχου κι ασφυχτικής εποπτείας των ανθρώπινων πληθυσμών. Στήνοντας τα ... "βήματα του πολιτισμού" για ίδιον όφελος και μόνο...

Και ναι, εμείς θέλουμε να είμαστε υγιείς, ό,τι και όσα (αρνητικά έως και επικίνδυνα για τη "λογική" των πολλών) κι αν σημαίνει αυτό!


Πάμε παρακάτω, να το ψάξουμε λίγο περισσότερο και να το φιλοσοφήσουμε (και ηχητικά) λιγάκι ακόμα:

"Ψυχιατρική μια βιομηχανία θανάτου. Τα ψυχιατρικά φάρμακα χορηγούνται με συνταγή σε 20 εκατομμύρια παιδιά ανά τον κόσμο από τα οποία 9 εκατομμύρια μόνο στις Η.Π.Α. Αυτά τα φάρμακα προκαλούν δυνητικά τη βίαιη συμπεριφορά, ψυχώσεις, ψευδαισθήσεις, εγκεφαλικές συμφορήσεις, καρδιακές προσβολές, παχυσαρκία, θανατηφόρο διαβήτη, ακόμη και αυτοκτονία.Τί κάνει η ψυχιατρική για να κερδίσει το χαρακτηρισμό "Μια Βιομηχανία Θανάτου"; Στη σημερινή ψυχιατρική, η οποία έχει ως κίνητρο "να ακολουθήσει το χρήμα" - όπως είπε ένας απ' τους προέδρους της Αμερικανικής Ένωσης Ψυχιάτρων της εποχής μας - είστε μάρτυρες μιας διεφθαρμένης βιομηχανίας που οδηγείται από το κέρδος, και η οποία αφήνει το θάνατο και την καταστροφή στο πέρασμά της." -BINTEO: Ψυχιατρική μια βιομηχανία θανάτου
«Κανένας ισχυρισμός για την ύπαρξη γονιδίου για μια ψυχιατρική κατάσταση δεν έχει αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, παρά τη λαϊκή παραπληροφόρηση». — Δρ. Τζόζεφ Γκλενμούλεν, ψυχίατρος της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ } « ...Η σύγχρονη ψυχιατρική δεν έχει ακόμη αποδείξει πειστικά ότι υπάρχει γενετική ή βιολογική αιτία για οποιαδήποτε ψυχική ασθένεια». — Ντέιβιντ Κάιζερ, ψυχίατρος } «Εδώ και σαράντα χρόνια, η "βιολογική" ψυχιατρική δεν έχει ακόμη επικυρώσει ούτε μία ψυχική κατάσταση/διάγνωση
σαν μία ανωμαλία/ασθένεια, ή οτιδήποτε "νευρολογικό", "βιολογικό", "χημικά ανισόρροπο" ή "γενετικό"».— Δρ. Φρεντ Μπάουχμαν Τρ., παιδικός νευρολόγος, μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Νευρολογίας 

 “Είμαστε οι ιερείς της δύναμης…
Αληθινή δύναμη δεν είναι η δύναμη πάνω στα πράγματα, αλλά πάνω στους ανθρώπους…
Δύναμη είναι να κομματιάζεις το ανθρώπινο μυαλό
και να το ξανά-συναρμολογείς δίνοντάς του το σχήμα που επιθυμείς…
Όχι μόνο για να ομολογήσεις, ούτε για να σε τιμωρήσουμε.
Θέλεις να μάθεις γιατί σε φέραμε εδώ;
Για να σε θεραπεύσουμε, να σε κάνουμε λογικό.

Κανένας από αυτούς που φέρνουμε εδώ δεν φεύγει από τα χέρια μας αθεράπευτος…
Δεν αφανίζουμε τους αιρετικούς, όσο μας αντιστέκονται.
Όσο μας αντιστέκονται δεν τους αφανίζουμε.
Τους αλλάζουμε, μπαίνουμε στο υποσυνείδητό τους και τους ξαναφτιάχνουμε.
Τους κάνουμε σαν κι εμάς, πριν τους σκοτώσουμε”

G. Orwell, “1984”

 Γι'αυτό, αδελφέ/ή μου, σε εκλιπαρώ: μην τους κάνεις ποτέ μα ποτέ τη χάρη να ωριμάσεις κι εσύ!
Μείνε "διαβρωμένος" από εκείνο το αμετανόητο σαράκι που'χει τρυπώσει μέσα σου και σε δονεί στους δικούς του σκοπούς, ακατανόητους για όλους τους "ώριμους".
Μείνε μονίμως πασπαλισμένος/η ως το μεδούλι μ'εκείνη την "αστερόσκονη" που τόσο αγαπούν τα ζωηρά από τη φύση τους (άρα και φυσιολογικά) παιδιά, μέχρι να μεγαλώσουν λίγο και...να ωριμάσουν! Αυτό το υλικό της πιο ασυμβίβαστης περιέργειας, της επίμονης παιδικής λαχτάρας για εξερεύνηση και πειραματισμό, του να σου φαίνονται όλα σοβαρά μα και αστεία συνάμα και ν'απεχθάνεσαι τους σοβαροφανείς,  της αμφισβήτησης όσων σου λένε να κάνεις ή ν'αποφεύγεις οι "ώριμοι και κατασταλαγμένοι" ενήλικες, της απέχθειας στις νουθεσίες και στην εκφοβιστική απειλή περί μπαμπούλων, της αλανιάρικης αίσθησης για περιπέτεια, του να αδράττεις ολάκερο τον κόσμο με αγνότητα, αλλά και του να επαναστατείς με όλους τους πόρους σου ενάντια στην αδικία (κάτι που τα παιδιά δεν συγχωρούν και ξεχωρίζουν με την πρώτη ματιά) και στις πρακτικές των "μπούληδων" και ψευτοπαλικαράδων, κι ας φαντάζουν μεγαλύτεροι και πιο δυνατοί. Και... να τους κλωτσάς δυνατά στ'αχαμνά, εκεί που δεν το περιμένουν συχνά, όταν σου φράζουν απειλητικά το δρόμο που επέλεξες ν'ακολουθήσεις κι ας μην είναι ο "ορθός"..!

Γιατί είσαι ανώριμος!
Όπως αποφάσισα από νωρίς να είμαι κι εγώ...


απόσπασμα από το Μην ωριμάσεις ΠΟΤΕ!



Και μια παραπομπή για το τέλος:  Πιασμένοι στον ιστό του Δικτύου
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου