H μουσική είναι ένα είδος μαγείας. Είναι τα ''μαγικά" που επιστρατεύει και χειρίζεται επιδέξια ο καλλιτέχνης-μουσικός. Κατεβάζοντας τα χρώματα και τις συχνότητες των ήχων από τους αιθέρες στη γη για να δώσει μορφή και να εμφυσήσει ενέργεια στην τέχνη του. Ανακατεύοντάς τα "συστατικά του μαγικού φίλτρου" του με μαεστρία και έμπνευση, που ακόμη και αυτός ο ίδιος συχνά δεν μπορεί να εξηγήσει πώς συνέβη αυτό και μπορεί και να το αποδίδει στη ρευστή ουσία διαχρονικών και αέναων ιδεών του συλλογικού ασυνείδητου ή "ακασικών αρχείων" στα οποία απέκτησε πρόσβαση.
Όπως και να'χει, οι κανόνες εφευρίσκονται στη μουσική και γενικά στην τέχνη-και τηρούνται ευλαβικά ίσως για ένα διάστημα- απλώς για να ξεπεραστούν όταν έρθει η ώρα τους. Γιατί οι κατηγοριοποιήσεις οι στυλίστικες και οι "ετικετοποιήσεις", κι όχι μόνο στη μουσική, φτάνουν να αποτελούν στο τέλος περιοριστικούς για την έμπνευση ορισμούς και καταντούν μονολιθικές και αποπροσανατολιστικές.
Ρεύματα, τεχνικές, ιδιαίτερα προσδιοριστικά στοιχεία "σχολών" και "ειδών", επιρροές από άλλες μορφές τέχνης όπως ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία ή και η "ένατη τέχνη" των κόμικς, μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν αρμονικά και συμπληρωματικά μέσα σε ένα "χορταστικό μείγμα", με αποτελέσματα που δεν επιδέχονται οπωσδήποτε ταξινόμηση σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, ακόμη και νέο, γιατί απλώς το σύνολο παύει να δεσμεύεται και να οριοθετείται από τα συστατικά που το συνέθεσαν. Και γι'αυτό αποτελεί και μια μη συνηθισμένη ευχάριστη έκπληξη για όλους αυτούς στους οποίους απευθύνεται, είτε έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τις δονήσεις του είτε όχι. Καλώντας τους να αποδεσμευτούν από "σημεία αναφοράς" και οπαδικής φύσης στεγανοποιήσεις -"φανς" ενός καλλιτέχνη ή γκρουπ ή συγκεκριμένων σχημάτων που κινούνται σε απόλυτα συγκεκριμένους μουσικούς χώρους και ανάλογες αισθητικές- και να ακολουθήσουν τους ιδιαίτερους ρυθμούς που το συνθέτουν και τις ιστορίες που αυτοί αφηγούνται.
Με αυτό το σκεπτικό, παρουσιάζουμε ένα ασυνήθιστο μουσικό σχήμα, τους Ghoultown από το Texas των ΗΠΑ. Μια μπάντα που ξέρει να συνδυάζει πολύ πειστικά το punk rock, το λεγόμενο rockabilly, την country του αμερικανικού νότου, τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του gothic παντρεμένη με μια "western" αισθητική και στίχους θα'λεγε κανείς βγαλμένους από κάποια "cult" ταινία τρόμου. Παράγοντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Με χαρακτηριστικό δείγμα το παρακάτω τραγούδι και βίντεο.
Καλή ακρόαση, λοιπόν. Σε όποια "μουσική φυλή" κι αν θεωρείτε ότι ανήκετε. Αν και ο άνθρωπος που μοιάζει με τρεχούμενο ορμητικό νερό, το οποίο αποφεύγει με κάθε τρόπο να λιμνάζει, δεν μπορεί να ανήκει πουθενά. Ούτε καν στις συνήθειές του και τις βεβαιότητες της "κοινής λογικής" και τις συναινετικές δομές κι εκάστοτε δημοφιλείς αισθητικές του κόσμου, που τον καθηλώνουν και τον αυτοματοποιούν.
Ο Ένοικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου