ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 23 Ιουνίου 2019

ΛΑΜΑΡΙΝΕΕΕΕΣΣΣ!

Eκπληκτικό! Τα λέει όλα έτσι όπως πρέπει να ειπωθούν, σαν ροχάλες στα σκουληκιασμένα, αντιερωτικά, χειραγωγήσιμα μούτρα της αστικής κοινωνίας του Homo Consumus, Homo Technofreak και Homo Gadgetakious και των διαχρονικών ποιμένων του και λογής συμβουλατόρων και πνευματικών του ταγών.  Με την κατάλληλη αιχμηρή μουσική επένδυση!
Μπράβο ρε Ντίνο Σαδίκη και υπόλοιπο team! 
Λυπόμαστε μόνο που αργήσαμε να το ανακαλύψουμε:
Στίχοι & Μουσική: Στέφανος Κανελλής. Ντίνος Σαδίκης: φωνή. Πάνος Παπάζογλου & Sonny Touch: κιθάρες. Χρήστος Παππάς: μπάσο. Λάζαρος Πλιάμπας: τύμπανα. Ηχογράφηση & Rough Mix: GeorgieBoy & Pan. Handycam: Ντίνος Σαδίκης. Θεσσαλονίκη - Οκτώβριος 2014.
 (Άποψη εδώ περί όλων ετούτων: Φόβος...φόβος...φόβος...) 


 

ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ

 Φοβούνται για το μέλλον τους φοβούνται το παρόν τους
 φοβούνται να ξεκόψουνε από το παρελθόν τους
 φοβούνται να αποτύχουνε φοβούνται να τολμήσουν
 φοβούνται να απομακρυνθούν μήπως και δε γυρίσουν
 φοβούνται από τα ψέμματα φοβούνται την αλήθεια
 φοβούνται να αποτάξουνε μύθους και παραμύθια
 φοβούνται όσα μάθανε φοβούνται όσα δεν ξέρουν
 φοβούνται μη ρεζιλευτούν αν δείξουν πως δεν ξέρουν

 φοβούνται τα αδέσποτα φοβούνται τα δεμένα
 φοβούνται να μιλήσουνε σε σένα και σε μένα
 φοβούνται μήπως ξεχαστούν φοβούνται μην ξεχάσουν
 φοβούνται μήπως λείψουνε κι οι φίλοι τους τους θάψουν
 φοβούνται την κακιά στιγμή φοβούνται τα τυχαία
 φοβούνται μη το σπίτι τους βρεθεί πάνω σ' αρχαία
 φοβούνται να μεθύσουνε φοβούνται να ξεδώσουν
 φοβούνται μήπως τρελλαθούν και δεν το μετανιώσουν

 φοβούνται να αποκοιμηθούν φοβούνται να ξυπνήσουν
 φοβούνται να πεθάνουνε φοβούνται και να ζήσουν
 φοβούνται να μη λερωθούν φοβούνται να λερώσουν
 φοβούνται μη ξεμείνουνε και δεν καταναλώσουν
 φοβούνται μήπως ζεσταθούν φοβούνται μη κρυώσουν
 φοβούνται να ξεγυμνωθούν φοβούνται να ματώσουν
 φοβούνται την ασχήμια φοβούνται την ατέλεια
 φοβούνται μήπως ζήσουνε του κόσμου τη συντέλεια

 φοβούνται να ξεβολευτούν φοβούνται να ενδώσουν
 φοβούνται να ερωτευτούν μήπως και τους προδώσουν
 φοβούνται να 'ναι άσημοι φοβούνται νά 'ναι κάτι
 φοβούνται όσους νομίζουν πως τους έβαλαν στο μάτι
 φοβούνται τους συντρόφους τους φοβούνται τα παιδιά τους
 φοβούνται μη ξεφύγουνε από τα πρότυπά τους
 φοβούνται τη σκιά τους φοβούνται τη σκιά τους
 φοβούνται μη πατήσουνε απάνω στα σκατά τους.

Λαμαρίνες ΛΑΜΑΡΙΝΕΣ...
Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)