ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 26 Απριλίου 2019

Tα γκαργκόιλς που στοιχειώνουν τις αντιλήψεις μας......


Τερατόμορφες μορφές (δαιμονικές θα τις χαρακτηρίζαμε αμέσως αν μας κατέτρωγε η διανοητική και ψυχική πάθηση της θρησκείας) , που "διακοσμούνε" το εσωτερικό και κυρίως εξωτερικό μέρος ΟΛΩΝ των καθεδρικών ναών του κόσμου! Με στόμιο ώστε να αποβάλλουν το βρόχινο νερό και να μην καταστρέφεται η τοιχοποιία από την υγρασία και υδάτινη διάβρωση. Αν κι όπως θα δούμε στην επόμενη φωτο μερικές φορές τα στόματα αυτών των αγαλμάτων γεμίζουν με...ανθρώπινη τροφή!

 Και όπως μας μεταφέρει η λαϊκή αντίληψη των αμόρφωτων χωρικών (την εποχή που οι στοές των λιθοδόμων οι οποίες μετατράπηκαν σταδιακά σε τεκτονικές στοές βρίσκονταν πίσω από την οικοδόμηση αυτών των ναών και των..."φυλάκων" τους) ή μας εξηγεί η συγκεκριμένη "παράδοση" από το Μεσαίωνα: η αποκρουστική ύπαρξη των ζωόμορφων έως τερατόμορφων γκαργκόιλς στόχευε (κι εδώ αρχίζει το γελοίο του έτσι κι αλλιώς πολύ παράξενου αυτού πράγματος) να διώξει τα κακά πνεύματα που επιβουλεύονταν τις καθολικές εκκλησίες. Και τους πιστούς εντός. Μόνο που αν "σημαδεύεις" τους "οίκους του θεού" με τέτοιες αποκρουστικές μορφές, που μόνο το καλό δεν σου φέρνουν στο μυαλό, τότε δεν αποδιώχνεις το "κακό". Το ελκύεις! Και επιβαρύνεις την εσωτερική και εξωτερική ατμόσφαιρα με αρνητικά vibes!

  Γιατί άραγε;


τς τς τς! ας σηκώσει κάποιος τον σταυρό ρε παιδιά! 
Δηλαδή δεν έχετε ακούσει κάποιες διαδεδομένες κακοήθειες περί αντεστραμμένου σταυρικού συμβόλου;
Μήπως έτσι αντιστρέφονται στην ουσία τα θρησκευτικά ιδεώδη και σύμβολα που υποτίθεται ότι υπηρετούσαν και προωθούσαν οι μυστικοπαθείς σχεδιαστές πίσω από την ανέγερση αυτών των ναών;
Και κατά πόσο το συνδικάτο της ολοκληρωτικής εξουσιαστικής ισχύος στην Ευρώπη για αιώνες, αυτό που με τις ευλογίες του σφαγιάστηκαν πάνω από 80 εκατομμύρια "αιρετικοί" & "υπάνθρωποι" στη θρησκόληπτη Ευρώπη, στις αποικίες και τους "παραδείσους" του Νέου Κόσμου και εξανδραποδίστηκαν για γενεές αμέτρητοι άλλοι, η Εταιρεία δηλαδή που εδρεύει στο Βατικανό, έχει σχέση με την υπηρέτηση του "έργου του Θεού"; Με τα διαχρονικά και ατέλειωτα σκάνδαλα παιδοφιλίας και βασανισμού ή κακοποίησης ανυπεράσπιστων πλασμάτων που έχουν βγει στη δημοσιότητα από διάφορα μέρη του κόσμου (συν όσα έχουν κουκουλωθεί), με τα σεξουαλικά όργια και το ξέπλυμα μαύρου-κατάμαυρου χρήματος που δίνουν και παίρνουν πίσω από κλειστές θύρες "άγιων γραφείων" και αγγίζουν τα πιο υψηλά κλιμάκια της "Αγίας Έδρας"! Η πολλή η "αγιοσύνη" οδηγεί την ανθρωπότητα στην κόλαση;
Και.. αν θέλουμε να δούμε πόσο βαθιά φτάνει η "λαγουδότρυπα" (τώρα που διανύουμε και το Πάσχα, ή εβραϊκό Πισάχ, με το συμπαθές πασχαλινό λαγουδάκι) ποιος είναι ο Θεός που αντιπροσωπεύουν ως επίγειοι μεσάζοντες; Ή πιο σωστά ποιοι είναι οι πραγματικοί θεοί που λατρεύουν οι μυστικοπαθείς ελίτ (πολύτιμο εργαλείο των οποίων είναι και το Βατικανό όπως και κάθε αρχιιερατείο), από ποια βαθιά αρχαιότητα κρατάει η σκούφια τους και πόσο γελάνε κάποιοι από τα πολύ πάνω με τις εκδηλώσεις θρησκευτικού φανατισμού και τυφλής πίστης των χειραγωγήσιμων και βαθιά νυχτωμένων μαζών από τα κάτω;

Και, φυσικά, τα πιο επιβλητικά γκαργκόιλς του κόσμου (για να ξαναγυρίσουμε στα αντιπαθέστατα κακομούτσουνα αυτά "δαιμόνια") πού βρίσκονται ή βρίσκονταν εάν μετά τις πρόσφατες εξελίξεις κάηκε η γρανιτένια γούνα τους; Μα στο αριστούργημα της αρχιτεκτονικής τέχνης, στο "σύμβολο" της "Πόλης του...Φωτός": την "Παναγία των Παρισίων"! Ώστε να εποπτεύουν συμβολικά και φυσικά από ψηλά και απρόσιτα μέσα στους αιώνες τους θεοφοβούμενους και μη Παριζιάνους! Όσο για τα σύμβολα; Ίσως εδώ και να ταιριάζει αυτό που είχε πει και ο "αιρετικός", μέγας Όσκαρ Γουάιλντ: "Η τέχνη είναι επιφάνεια και συμβολισμός. Αν θέλεις να βρεις τι υπάρχει κάτω από την επιφάνεια το κάνεις με δική σου ευθύνη. Αν θες να βρεις τι κρύβεται πίσω από τα σύμβολα το κάνεις με δικό σου ρίσκο!"

Και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μετά την πυρκαγιά στη "Notre Dame", έγινε το πρώτο "θαύμα": συγκεντρώθηκαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ σε δωρεές για την αποκατάσταση της ιστορικής "φωλιάς του θεού". Σε μια Γαλλία που συγκλονίζεται από την ματωμένη (και αποσιωπημένη από τα κατεστημένα ΜΜΕ όσον αφορά το πραγματικό της εύρος και δυναμική) εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων, με τον Μακρόν να αναδεικνύεται στον πλέον αιματοβαμμένο πρόεδρο της σύγχρονης Ευρώπης. Σε μια Γαλλία όπου οι κοινωνικές ανισότητες και διαφορές μοιάζουν πια αβυσσαλέες, όπως ανάμεσα στην κραυγαλέα χλιδή των προαστίων και στην ολοένα μεγαλύτερη εξαθλίωση ολόκληρων συνοικιών μέσα στα αστικά κέντρα (χαρακτηριστική και προφητική της επερχόμενης χειροτέρευσης της κατάστασης και η εκπληκτική ταινία "ΤΟ ΜΙΣΟΣ"- "LA HAINE" του Ματιέ Κάσσοβιτς από τα΄90ς ήδη). Σε μια Γαλλία όπου οι δωρεές προς τους πένητες και εξαθλιωμένους χαρακτηρίζονται από πτώση.

Για εμάς, αυτό που χρειάζεται όσο το δυνατόν πιο έγκαιρα αποκατάσταση είναι η ανεξαρτησία της αντίληψης των ανθρώπων.
 Όσο για το ναό; Ε! "Έχει (και παραέχει) ο θεός"! Και του περισσεύουν μάλιστα...

από εμάς

ΥΓ: Συμβουλή προς το γαλλικό κράτος: ας δεσμεύσει ένα απαραίτητο και θεάρεστο κονδύλι από το Φόρο Αποικίας που εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να επιβάλλει (!) σε 14 αφρικανικές χώρες, ώστε να αποκατασταθούν πλήρως οι ζημιές στην Παναγιά των Παρισίων
Για όσους δεν κατάλαβαν: Vive La France : 14 Αφρικανικές χώρες υποχρεώνονται από τη "δημοκρατική" Γαλλία να καταβάλουν Φόρο Αποικίας...(και μάλιστα πολύ τσουχτερό!)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου