ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

...απόπειρα συνεννόησης με τις "Αρχές"...


...όταν η "λογική" των Αρχών βραχυκυκλώνει ως συνήθως στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι όποιος διαθέτει "ένοχο look" (και λόγω διαφορετικών φυλετικών χαρακτηριστικών μέχρι και ενδυματολογικών επιλογών) τότε είναι και πραγματικά ένοχος, ότι το "νόμιμο" είναι σώνει και καλά και ηθικό (σε αγαστή συνεργασία με το "πολιτικά ορθό"), ότι τα σκυμμένα κεφάλια και το φίμωτρο στην έκφραση είναι πρότυπο φιλήσυχης και νομοταγούς συμπεριφοράς, ότι ο ελέφαντας και ο γάιδαρος πετάνε, ότι το να σε πετάνε οικογενειακώς από το σπίτι σου στους δρόμους για ένα κωλοχρέος ή και ψωροχρέος στην "αγία τράπεζα" ή στο μόνιμα
απλωμένο χέρι του κράτους αποτελεί κομμάτι των αναγκαίων "θυσιών του λαού", ελέω της πολυπόθητης "ανάπτυξης" και της ευημερίας των "δεικτών" και της υπερκερδοφορίας των "επενδυτών" και πολυεθνικών, ότι το να σε χλευάζουν και να σε ραίνουν με γλωσσικά στολίδια υψηλής αισθητικής και να σε προπηλακίζουν και να σε ξυλοκοπούν και να σε τρομοκρατούν και να σου αποσπάνε με τον "έννομο τρόπο" τους την "ομολογία" που αυτές επιθυμούνε και το να τσαλαπατάνε την προσωπικότητά σου ήταν προϊόντα της προκατειλημένης φαντασίας σου και ουδέποτε συνέβησαν έτσι όπως εσύ και τα σημάδια πάνω σου φωνάζετε...

... τότε μία αρμόζουσα απάντηση προς αυτές κι αυτούς, τα bosses από πίσω, που τις χρησιμοποιούν ως εργαλείο προώθησης των επιθετικών και αντιλαϊκών ατζέντων τους (ή μια σοβαρή απόπειρα συνεννόησης μαζί τους) μήπως, λέμε μήπως (;) , είναι και η ακόλουθη (;) :




Από το Πρόβλημα με τη γλώσσα των Αρχών :

Οι Αρχές λοιπόν πάντα έπαιρναν πολύ σοβαρά τον ρόλο που τους έχουν αναθέσει τα "μεγάλα @@".
Δηλαδή εκείνο του θεματοφύλακα του κοινωνικού μότο "ησυχία, τάξη κι ασφάλεια", το οποίο λειτουργεί σαν ελεγκτικό εργαλείο των αντανακλαστικών των μαζών. [...] Αν όμως διαθέτεις πλεόνασμα ανατρεπτικού χιούμορ (= ένα σπουδαίο όπλο αντίστασης & υπερπολύτιμο εργαλείο για να ανταπεξέλθεις σ'έναν αμετανόητα υποκριτικό, μαζοχιστικά φοβισμένο και φανατικά αυτοματοποιημένο και αφύσικο κόσμο), τότε...μπορείς να παίξεις λιγάκι με τις Αρχές, ακόμη κι όταν στριμώχνεσαι.

(extra οπτικοακουστικό υλικό: https://www.youtube.com/watch?v=2TpYXKf91Xo )
+ It's a cop's world !

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου