ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Μολυσματικών ψευδαισθήσεων συνέχεια: "ΗΘΙΚΟΣ ΠΑΝΙΚΟΣ"

Συνδέοντας αυτά που θα ακολουθήσουν με δύο προηγούμενες, σχετικές αναρτήσεις: Mια ψευδαίσθηση ξεκινά όπως κάθε ιδέα, σαν ένα αυγό. Στο κέλυφος δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι λάθος. Αυτό που υπάρχει μέσα έχει σημασία!
Η παρούσα ανάρτηση μπορει να ειδωθεί ως συνέχεια αυτών: 
Το φαινόμενο "Nocebo" και η διαταραχή της "πραγματικότητας" μας
 "Καλώς όρισες στην τρέλα!" - Η άνθηση των ψευδαισθήσεων



" Ως ηθικός πανικός ορίζεται το δημόσιο άγχος ή ο πανικός ως απάντηση σε μία απειλή στα ηθικά στάνταρ της κοινωνίας. Ο δρόμος προς τον ηθικό πανικό έχει αρκετές στάσεις.
 Η πρώτη είναι η ανησυχία. Αυτή η ανησυχία, περιορισμένη στην αρχή, εξαπλώνεται από άτομο σε άτομο. Ενισχύεται από πολιτισμικούς παράγοντες. Ώσπου η λογική ανησυχία μετατρέπεται σε παράλογο φόβο. Έτσι οι άνθρωποι καταλήγουν στο να πιστεύουν ότι κάτι τρομερό συμβαίνει. Κάτι που δεν βλέπουν. Το οποίο δεν μπορούν να ελέγξουν. Έχει συμβεί σε άλλους. Θα συμβεί και σε αυτούς. Ανεξαρτήτως εάν η απειλή είναι αληθινή, η αντίδραση σε αυτή σίγουρα είναι αληθινή. Και συχνά είναι υπερβολική.
Αναρωτήσου: τι είναι πιο τρομαχτικό; Ο φόβος ή οι φοβισμένοι; "

Πολλοί θα μπορούσαν να απαντήσουν:
και τα δύο εξίσου. Ή το πρώτο, επειδή αποτελεί το αίτιο του δεύτερου κι αιτιατού.Εγώ πάντως μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, γέρνοντας προς την άλλη κατεύθυνση τη ζυγαριά -διακινδυνεύοντας μια επηρεασμένη ίσως από συναισθήματα αγανάκτησης και αποστροφής κρίση;-
Η ανθρώπινη Ιστορία βρίθει από καταστάσεις φρίκης και κτηνωδίας, ακόμα και γενοκτονίας, υποκινούμενες από μια ρητορική μίσους και τρέλας, που με τη σειρά της εδράζεται σε δυνάμεις πυροδότησης εκπομπών οξύ και παράλογου, προοδευτικά αγελαίου φόβου. Ο ανθρώπινος "πολιτισμός" έχει τόσες και τόσες φορές βαλτώσει -και το κάνει ακόμα- στα λιμνάζοντα ύδατα συλλογικών ψευδαισθήσεων και διακρίνεται για το ατέρμονο κυνήγι των μαγισσών του. Οι οποίες, ανάλογα με τις κυριαρχούσες αντιλήψεις και πεποιθήσεις και το πνευματικό και γνωσιακό υπόβαθρο κάθε εποχής, αποκτούν διαφορετική κάθε φορά  θέση στην κοινωνική κλίμακα. Αλλά και χαρακτηριστικό γνώρισμα ή ιδιότητα, συγκεκριμένη δράση ή υιοθέτηση άποψης που επιφέρει εχθρικής φύσης αντιδράσεις.
 Κι όπως ακούγεται στην ίδια τηλεοπτική σειρά, απ'όπου και το βίντεο, οι άνθρωποι δεν πιστεύουν αυτό που βλέπουν και "βλέπουν" αυτό που πιστεύουν .


Ο Ένοικος...

Από την mind blowing σειρά Legion, season 2, ένα θαυμάσιο μείγμα  κόμικ αισθητικής, ψυχεδελικών trip και φιλοσοφικού κι επιστημονικού στοχασμού.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου