Κλείνω τα μάτια...ανοίγω τα μάτια.

Κλείνω τα μάτια μου και όλος ο κόσμος αλλάζει.
Κλείνω τα μάτια και είμαι σε μία σκοτεινή στάση.
Ένα λεωφορείο σταματά για να πετάξει έξω κάποιον αλήτη!
Τρομάζω κι ανοίγω τα μάτια...
Κλείνω πάλι τα μάτια κι ένα καλειδοσκόπιο αφουγκράζεται τη ψυχή μου.
Κλείνω τα μάτια και φωτάκια/ πεταλούδες αγκαλιάζουν με θέρμη το πνεύμα μου.
Κλείνω τα μάτια και η αγάπη φωλιάζει στις μασχάλες μου.
Βασιλικά πουλιά ξεφαντώνουν στο μακρινό παρόν.
Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι μια σπιθαμή απ το γκρεμό και πέφτω, αλλά δεν σκοτώνομαι...

Κλείνω τα μάτια και αιωρούμαι, ανεπαισθήτως, επάνω από μία ατελείωτη σπειροειδή σκάλα.
Κλείνω τα μάτια και καπνίζω αυτάρεσκα.
Κλείνω τα μάτια κι ο κόσμος ταραχή ανείπωτη και αμέσως μετά ησυχία ξεδιάντροπη.
Κλείνω τα μάτια και...σφαλίζουν παραθυρόφυλλα, ο ήλιος με κυνηγά σε βουνοκορφές και τα μαλλιά μου απλώνονται σε αμμουδιές.
Ανοίγω τα μάτια κι ένα ποτήρι θολό νερό με περιμένει.
Η αφόρητη δίψα του ταξιδιού στράγγιξε το ταξίδι.
Αλήθειες χαλαρές όταν σουρουπώνει,
γίνονται σχοινιά τις νύχτες.

Βρέχει έξω και έτσι κλείνω τα μάτια, κουρνιάζοντας στο χνουδωτό μαξιλάρι και το γρασίδι απλώνεται, απέραντο λιβάδι.
Χρώματα πράσινα, γκρίζα, κυπαρισσιά.
Κυπαρίσσι που λυγάει στον άνεμο η ζωή μου.
Κλείνω τα μάτια, γνωρίζοντας πως θα τα ξανανοίξω.
Πόσο άχρηστη γνώση!

το διαβάσαμε στην ΙΝΔΙΑΝΑ