ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2018

σ'ένα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα


Φαντάσου, υπήκοε, ότι βρίσκεσαι μέσα σ'ένα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα σε μια ατέρμονη πορεία με προορισμό το πουθενά. Στα πίσω βαγόνια συνωστίζονται τα πλήθη των εξαθλιωμένων χαμάληδων για όλες τις δουλειές, η "πλέμπα", γενιές και γενιές που έρχονται για να στριμώχνονται ο ένας απάνω στον άλλο, να βαριανασαίνουν και να σπαταρούν, χωρίς να αγωνιούν οι περισσότεροι για το τι τους έχει συμβεί, για το ποιοι οδηγούν αυτό το τρένο, για το ποιοι τους σιτίζουν σαν οικόσιτα ζωντανά με μια αμφίβολης ποιότητας άγευστη τροφή-βλέπε μεταλλαγμένα και επεξεργασμένα δηλητήρια προς μαζική κατανάλωση. Μα ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι μπροστάρηδες που θέλουν να τραβήξουν την κουρτίνα, να προχωρήσουν μπροστά, να κατανοήσουν τις σχέσεις και λογικές που καθορίζουν την αναξιοπρεπή στατικότητα και δουλική καθήλωση της κατάστασής τους, να φτάσουν στα μπροστινά βαγόνια, να παραμερίσουν τους επιστάτες και τοποτηρητές της εξουσίας του τρένου, να αναλάβουν δυναμικά τη διαχείρισή του και να επανακαθορίσουν τις τύχες και τη θέση τους μέσα σε αυτό. Κατά καιρούς ξεσπάνε κάποιες επαναστάσεις που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να προχωρούνε οι επαναστατημένοι  λίγα βαγόνια μπροστά, αλλά οι φύλακες του αόρατου αφεντικού-χειριστή του τρένου καταφέρνουν πάντα να τους καταστείλουν βίαια  και να πισωγυρίσουν τους εξεγερμένους στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση.
Στο μεταξύ, στα μπροστινά βαγόνια η εικόνα είναι εκ διαμέτρου διαφορετική:

η ελίτ διαθέτει άφθονες και καθαρές τροφές, πληθώρα "εξωτικών" ναρκωτικών για τη "διασκέδασή της", ειδική εκπαίδευση από την τρυφερή ηλικία που παγιώνει αυτή την πραγματικότητα ως μόνη αποδεκτή, βαρύ οπλισμό και διάφορες γενικά πολυτέλειες και ανέσεις για να "σκοτώνει την ώρα της" όταν δεν διασκεδάζει με την εξόντωση των πληβείων, όποτε αυτοί πολλαπλασιάζονται σε βαθμό που βάζει σε κίνδυνο το σύστημα ελέγχου. Αλλά ακόμα και αυτοί διαθέτουν ανύπαρκτη έως καθόλου εύκολη πρόσβαση στο μπροστινό βαγόνι. Αυτό που κρατάει σε λειτουργία τις μηχανές και κινεί τα νήματα, διαμορφώνοντας τις σχέσεις και ισορροπίες ολόκληρου του κλειστού αυτού συστήματος..

Πόσο αυτό το σενάριο της εκπληκτικής κινηματογραφικης ταινίας "Snowpiercer", του 2013,  προσομοιάζει με τη σημερινή αλλά και παλαιότερη κοινωνική πραγματικότητα; Και την πυραμίδα της ιεραρχίας μέσα σε αυτήν.
Μια ταινία του Μπονγκ Γιουν-Χο, η οποία και κινείται στα πλαίσια ταινίας «επιστημονικής φαντασίας» και του περιπετειώδους θρίλερ. Βασισμένη στο γαλλικό κόμικ «Le Transperceneige» των Ζακ Λομπ και Ζαν Μαρκ Ροσέτ.

Συνέχισε λιγάκι ακόμα να φαντάζεσαι ότι μέσα σε αυτό το τρένο που ταξιδεύει δίχως τέλος γύρω από έναν παγωμένο πλανήτη και κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα -στα πρόθυρα σχεδόν ενός κάθε άλλο παρά απίθανου εκτροχιασμού- η "δικλείδα ασφαλείας" που κρατά υποτελείς τους πληθυσμούς της "πλέμπας" είναι η βεβαιότητα. Η "αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα" που διοχετεύουν προς αυτήν οι ελεγκτές της ότι δεν υπάρχει τίποτε έξω από το τρένο και ότι οι επιβάτες του είναι οι μόνοι επιζήσαντες του ανθρώπινου είδους. Διότι η γη υποτίθεται ότι εξακολουθεί να παραμένει αφιλόξενη προς τη ζωή, μετά από μια απροσδιορίστου πια χρονικής απόστασης τεράστια οικολογική καταστροφή.  -Δεν είναι τυχαίο ότι στο ξεκίνημα της ταινίας γίνεται αναφορά στους αεροψεκασμούς ή chemtrails- Αυτό το δεύτερο είναι όμως κάτι που δεν υφίσταται πλέον, αλλά οι επιβάτες των τελευταίων βαγονιών δεν μπορούν να το γνωρίζουν και εκείνοι των μπροστινών ακόμη κι αν το γνώριζαν δεν θα τους πολυενδιέφερε, μάλλον γιατί δεν θα ήταν διατεθιμένοι να απολέσουν τις ανέσεις τους και τα προνόμιά τους. Και να μπούνε στη δοκιμασία του ξεβολέματος και της επανεκκίνησης του ανθρώπινου πολιτισμού με νέους όρους και κάτω από άλλες ασύμφορες για την ελίτ συνθήκες..

 Οπότε οι μέσα στην εξαθλίωση και καταπίεση πληθυσμοί του τρένου δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν για να βελτιώσουν τη θέση τους από το να εξεγείρονται, κυρίως σπασμωδικά και προβλέψιμα για τους φύλακες που "έχουν γνώση". Τι γίνεται όμως αν κάποια στιγμή κάποιος διαφορετικός βγαίνει μπροστά; Εμπνέοντας και οργανώνοντας τους υπόλοιπους κι έχοντας ως μέντορα και συμβουλάτορα έναν παλιό επαναστάτη, γεμάτο κύρος και γνωστό βέβαια -και "απενεργοποιημένο" για πολύ καιρό- και στους διαχειριστές του συστήματος. Καταφέρνοντας να οδηγήσει με μαεστρία και σθένος παλαιότερους και νεότερους, και αποφασισμένους για όλα εξεγερμένους -με τη βοήθεια κι ενός ιδιόρρυθμου κατά κάποιο τρόπο "χάκερ"- μέχρι τα απρόσιτα ως τότε μπροστινά βαγόνια του "τρένου";
 Και διαπιστώνοντας στο τέλος με έκπληξη ότι ο μέντοράς του ήταν συνεργάτης του μεγάλου αφεντικού και ότι προόριζαν και τον ίδιο να αναλάβει ηγετική θέση -θεωρώντας σχεδόν δεδομένη την αποδοχή μιας τέτοιας προσφοράς από μέρους του- στην επόμενη ημέρα του παρηκμασμένου συστήματος και διψασμένου για νέο ταλαντούχο αίμα που θα πάρει μια περίοπτη θέση στο πλευρό της ανώτατης εξουσίας.  Καταπραΰνοντας και ελέγχοντας με αποτελεσματικό τρόπο τους υποτελείς και πηγή δυνητικών κινδύνων για τους "μπροστά". Ή τους "από πάνω".
Ένα πεπρωμένο που σχεδιάζεται εκ των προτέρων και εν αγνοία του πρωταγωνιστή των συνταρακτικών εξελίξεων, όσο ικανός κι αν είναι κι όσο αγνές ή ανιδιοτελείς προθέσεις κι αν τον χαρακτηρίζουν. Και  μια αλαζονική μα πάντα έτοιμη εξουσία να βρίσκεται αρκετά βήματα μπροστά από τους εξουσιαζόμενους, διαβάζοντας και διαρρηγνύοντας τις ίδιες τις σκέψεις τους.

Βέβαια σε αυτήν την εκπληκτική κινημτογραφική αλληγορία, που τόσα έχει να πει με τον δκό της τρόπο, τα πράγματα δεν έρχονται όπως ακριβώς τα υπολόγιζε ο "big boss", αλλά ούτε και το τέλος είναι το κλασικά συμβατικό και συναισθηματικά εκτονωτικό για τους ποπκορνάδες θεατές.

Η δική μου συμβουλή; Είναι να την δείτε με την κατάλληλη παρέα και με τα απαραίτητα βέβαια σχόλια και προβληματισμούς. Όπως είναι ωραίο να συμβαίνει σε τέτοιες καλές περιπτώσεις.
Αλλά και κάτι άλλο. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι "σ'ενα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα, κανείς δεν μπορεί να παραμένει ουδέτερος". Ούτε και ανυποψίαστος..



Ο Ένοικος...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου