σ'ένα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα

Φαντάσου, υπήκοε, ότι βρίσκεσαι μέσα σ'ένα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα σε μια ατέρμονη πορεία με προορισμό το πουθενά. Στα πίσω βαγόνια συνωστίζονται τα πλήθη των εξαθλιωμένων χαμάληδων για όλες τις δουλειές, η "πλέμπα", γενιές και γενιές που έρχονται για να στριμώχνονται ο ένας απάνω στον άλλο, να βαριανασαίνουν και να σπαταρούν, χωρίς να αγωνιούν οι περισσότεροι για το τι τους έχει συμβεί, για το ποιοι οδηγούν αυτό το τρένο, για το ποιοι τους σιτίζουν σαν οικόσιτα ζωντανά με μια αμφίβολης ποιότητας άγευστη τροφή-βλέπε μεταλλαγμένα και επεξεργασμένα δηλητήρια προς μαζική κατανάλωση. Μα ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι μπροστάρηδες που θέλουν να τραβήξουν την κουρτίνα, να προχωρήσουν μπροστά, να κατανοήσουν τις σχέσεις και λογικές που καθορίζουν την αναξιοπρεπή στατικότητα και δουλική καθήλωση της κατάστασής τους, να φτάσουν στα μπροστινά βαγόνια, να παραμερίσουν τους επιστάτες και τοποτηρητές της εξουσίας του τρένου, να αναλάβουν δυναμικά τη διαχείρισή του και να επανακαθορίσουν τις τύχες και τη θέση τους μέσα σε αυτό. Κατά καιρούς ξεσπάνε κάποιες επαναστάσεις που το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να προχωρούνε οι επαναστατημένοι  λίγα βαγόνια μπροστά, αλλά οι φύλακες του αόρατου αφεντικού-χειριστή του τρένου καταφέρνουν πάντα να τους καταστείλουν βίαια  και να πισωγυρίσουν τους εξεγερμένους στην ίδια ή και χειρότερη κατάσταση.
Στο μεταξύ, στα μπροστινά βαγόνια η εικόνα είναι εκ διαμέτρου διαφορετική:

η ελίτ διαθέτει άφθονες και καθαρές τροφές, πληθώρα "εξωτικών" ναρκωτικών για τη "διασκέδασή της", ειδική εκπαίδευση από την τρυφερή ηλικία που παγιώνει αυτή την πραγματικότητα ως μόνη αποδεκτή, βαρύ οπλισμό και διάφορες γενικά πολυτέλειες και ανέσεις για να "σκοτώνει την ώρα της" όταν δεν διασκεδάζει με την εξόντωση των πληβείων, όποτε αυτοί πολλαπλασιάζονται σε βαθμό που βάζει σε κίνδυνο το σύστημα ελέγχου. Αλλά ακόμα και αυτοί διαθέτουν ανύπαρκτη έως καθόλου εύκολη πρόσβαση στο μπροστινό βαγόνι. Αυτό που κρατάει σε λειτουργία τις μηχανές και κινεί τα νήματα, διαμορφώνοντας τις σχέσεις και ισορροπίες ολόκληρου του κλειστού αυτού συστήματος..

Πόσο αυτό το σενάριο της εκπληκτικής κινηματογραφικης ταινίας "Snowpiercer", του 2013,  προσομοιάζει με τη σημερινή αλλά και παλαιότερη κοινωνική πραγματικότητα; Και την πυραμίδα της ιεραρχίας μέσα σε αυτήν.
Μια ταινία του Μπονγκ Γιουν-Χο, η οποία και κινείται στα πλαίσια ταινίας «επιστημονικής φαντασίας» και του περιπετειώδους θρίλερ. Βασισμένη στο γαλλικό κόμικ «Le Transperceneige» των Ζακ Λομπ και Ζαν Μαρκ Ροσέτ.

Συνέχισε λιγάκι ακόμα να φαντάζεσαι ότι μέσα σε αυτό το τρένο που ταξιδεύει δίχως τέλος γύρω από έναν παγωμένο πλανήτη και κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα -στα πρόθυρα σχεδόν ενός κάθε άλλο παρά απίθανου εκτροχιασμού- η "δικλείδα ασφαλείας" που κρατά υποτελείς τους πληθυσμούς της "πλέμπας" είναι η βεβαιότητα. Η "αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα" που διοχετεύουν προς αυτήν οι ελεγκτές της ότι δεν υπάρχει τίποτε έξω από το τρένο και ότι οι επιβάτες του είναι οι μόνοι επιζήσαντες του ανθρώπινου είδους. Διότι η γη υποτίθεται ότι εξακολουθεί να παραμένει αφιλόξενη προς τη ζωή, μετά από μια απροσδιορίστου πια χρονικής απόστασης τεράστια οικολογική καταστροφή.  -Δεν είναι τυχαίο ότι στο ξεκίνημα της ταινίας γίνεται αναφορά στους αεροψεκασμούς ή chemtrails- Αυτό το δεύτερο είναι όμως κάτι που δεν υφίσταται πλέον, αλλά οι επιβάτες των τελευταίων βαγονιών δεν μπορούν να το γνωρίζουν και εκείνοι των μπροστινών ακόμη κι αν το γνώριζαν δεν θα τους πολυενδιέφερε, μάλλον γιατί δεν θα ήταν διατεθιμένοι να απολέσουν τις ανέσεις τους και τα προνόμιά τους. Και να μπούνε στη δοκιμασία του ξεβολέματος και της επανεκκίνησης του ανθρώπινου πολιτισμού με νέους όρους και κάτω από άλλες ασύμφορες για την ελίτ συνθήκες..

 Οπότε οι μέσα στην εξαθλίωση και καταπίεση πληθυσμοί του τρένου δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν για να βελτιώσουν τη θέση τους από το να εξεγείρονται, κυρίως σπασμωδικά και προβλέψιμα για τους φύλακες που "έχουν γνώση". Τι γίνεται όμως αν κάποια στιγμή κάποιος διαφορετικός βγαίνει μπροστά; Εμπνέοντας και οργανώνοντας τους υπόλοιπους κι έχοντας ως μέντορα και συμβουλάτορα έναν παλιό επαναστάτη, γεμάτο κύρος και γνωστό βέβαια -και "απενεργοποιημένο" για πολύ καιρό- και στους διαχειριστές του συστήματος. Καταφέρνοντας να οδηγήσει με μαεστρία και σθένος παλαιότερους και νεότερους, και αποφασισμένους για όλα εξεγερμένους -με τη βοήθεια κι ενός ιδιόρρυθμου κατά κάποιο τρόπο "χάκερ"- μέχρι τα απρόσιτα ως τότε μπροστινά βαγόνια του "τρένου";
 Και διαπιστώνοντας στο τέλος με έκπληξη ότι ο μέντοράς του ήταν συνεργάτης του μεγάλου αφεντικού και ότι προόριζαν και τον ίδιο να αναλάβει ηγετική θέση -θεωρώντας σχεδόν δεδομένη την αποδοχή μιας τέτοιας προσφοράς από μέρους του- στην επόμενη ημέρα του παρηκμασμένου συστήματος και διψασμένου για νέο ταλαντούχο αίμα που θα πάρει μια περίοπτη θέση στο πλευρό της ανώτατης εξουσίας.  Καταπραΰνοντας και ελέγχοντας με αποτελεσματικό τρόπο τους υποτελείς και πηγή δυνητικών κινδύνων για τους "μπροστά". Ή τους "από πάνω".
Ένα πεπρωμένο που σχεδιάζεται εκ των προτέρων και εν αγνοία του πρωταγωνιστή των συνταρακτικών εξελίξεων, όσο ικανός κι αν είναι κι όσο αγνές ή ανιδιοτελείς προθέσεις κι αν τον χαρακτηρίζουν. Και  μια αλαζονική μα πάντα έτοιμη εξουσία να βρίσκεται αρκετά βήματα μπροστά από τους εξουσιαζόμενους, διαβάζοντας και διαρρηγνύοντας τις ίδιες τις σκέψεις τους.

Βέβαια σε αυτήν την εκπληκτική κινημτογραφική αλληγορία, που τόσα έχει να πει με τον δκό της τρόπο, τα πράγματα δεν έρχονται όπως ακριβώς τα υπολόγιζε ο "big boss", αλλά ούτε και το τέλος είναι το κλασικά συμβατικό και συναισθηματικά εκτονωτικό για τους ποπκορνάδες θεατές.

Η δική μου συμβουλή; Είναι να την δείτε με την κατάλληλη παρέα και με τα απαραίτητα βέβαια σχόλια και προβληματισμούς. Όπως είναι ωραίο να συμβαίνει σε τέτοιες καλές περιπτώσεις.
Αλλά και κάτι άλλο. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι "σ'ενα τρένο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα, κανείς δεν μπορεί να παραμένει ουδέτερος". Ούτε και ανυποψίαστος..



Ο Ένοικος...