ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Όλα διασυνδεδεμένα

Αγία κατάφαση, αγία άρνηση, αγία συμφιλίωση, μετουσιωθείτε στην ουσία μου για το Είναι μου - Γ.Ι. Γκουρτζίεφ


" H γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν :
Ένα πέρασμα...μεταξύ μιας μαύρης τρύπας, η είσοδος, και μια λευκή τρύπα, η έξοδος, η οποία συνδέει χώρο και χρόνο. Για να περάσεις μέσα από αυτή θα ταξιδέψεις μέσα στο χρόνο.
Τικ-τακ.
Η σκέψη μας είναι διαμορφωμένη από το δυϊσμό. Είσοδος, έξοδος. Μαύρο, άσπρο. Καλό, κακό. Τα πάντα εμφανίζονται ως αντίθετα ζεύγη. Αλλά αυτό είναι λάθος.

Έχεις ακούσει τίποτα για την triquetra?


Toν κόμπο της τριάδας. Τίποτα δεν είναι πλήρες χωρίς μια τρίτη διάσταση. Δεν υπάρχει μόνο πάνω και κάτω. Υπάρχει κι ένα κέντρο. Νομίζω ότι ο Αϊνστάιν και ο Ρόζεν παρέλειψαν κάτι. Μια σκουληκότρυπα συνδέει όχι μόνο δύο αλλά τρεις διαφορετικές διαστάσεις! Μέλλον, παρόν και παρελθόν.



Φαντάσου ότι στέκεσαι σε ένα απείρως μεγάλο, σκοτεινό δωμάτιο και ρίχνεις φως προς τα αριστερά. Η δέσμη πρέπει να συνεχίζει προς την ίδια κατεύθυνση γα πάντα. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέσουμε ότι θα μπορούσε  να επιστρέψει από τη δεξιά πλευρά. Αλλά μια σκουληκότρυπα αλλάζει την τοπολογία. Του χωροχρόνου. Τον λυγίζει. Τίποτε δεν είναι εκεί που ανήκε πια...

Οι χρονοδίνες έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην αρχή της αιτιότητας. Στη σχέση αιτίας και αποτελέσματος. Όσο υπάρχει μια σκουληκότρυπα υπάρχει μια κλειστή χρονοδίνη. Μέσα σε αυτή όλα είναι αλληλοεξαρτώμενα. Το παρελθόν δεν επηρεάζει μόνο το μέλλον. Το μέλλον επηρεάζει επίσης το παρελθόν. Είναι σαν το ερώτημα με την κότα και το αυγό. Δεν μπορούμε πλέον να πούμε ποιο από τα δυο ήρθε πρώτο.

Όλα είναι διασυνδεδεμένα. Οι ζωές μας όλες συνδέονται. Η μια μοίρα δένεται στην άλλη. Κάθε μία από τις πράξεις μας είναι απλά μια απάντηση σε μια προηγούμενη πράξη. Αιτία και αποτέλεσμα. Τίποτα άλλο παρά ένας ατέλειωτος χορός. Όλα συνδέονται με όλα τα άλλα. "

Από το Dark , τη συναρπαστική γερμανική σειρά -έκπληξη της χρονιάς που φεύγει. Αναμένουμε τις μη γραμμικές εξελίξεις του 2ου κύκλου..

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου