ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2017

Άλλη μια μέρα ζωντανός...κι εξελισσόμενος



Ίσως η πιο σημαντική γιορτή για τον άνθρωπο, η σημαντικότερη όλων, είναι αυτή που θα'πρεπε να τιμάται κάθε ξεχωριστή, κάθε μοναδική, κάθε φωτενή ή σκοτεινή ημέρα. Και ο λόγος; ότι άλλη μια μέρα ξημέρωσε και τον βρήκε ζωντανό! Σ'έναν κόσμο αφιλόξενο, όπου ο άνθρωπος έρχεται εύθραυστος, απροστάτευτος από τις εξωτερικές συνθήκες μέσα στην πλήρη γύμνια του, δημιουργώντας νησίδες ασφαλείας που αποκαλεί πολιτισμό μέσα σε μια αφιλόξενη κοσμική άβυσσο. Στροβιλιζόμενος και παρασυρόμενος από δίνες καταστάσεων και πιθανοτήτων που είναι όλες πιθανές να πραγματωθούν (ακόμα και οι πιο "απίθανες"), ρέοντας σε μια χαώδη σειρά γεγονότων, συγκυριών και συνθηκών, που λίγες φορές μπορεί να ελέγξει ή έστω να κοντρολάρει, κι αυτό μόνο προσωρινά. Επομένως το "άλλη μια μέρα ζωντανός" αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αξίζει να τιμάται ανάλογα. Πώς;


  Με το να αποφεύγει, το πολύπλοκο έμβιο σύστημα που ονομάζεται ανθρώπινο ον, να επαναπαύεται και να τελματώνει στις όψιμες κατακτήσεις, παγιώσεις, "βεβαιότητες", ερμηνείες, μονολιθικές αποδοχές και μονοδρομήσεις πορείας. Και να γυρεύει διαρκώς εκείνες τις αναζητήσεις και ανακαλύψεις που κάνουν τη ζωή σε αυτόν τον παράξενο κόσμο πιο υποφερτή και στα καλύτερά τους έως και πιο μαγική και θαυμαστή. Ακόμα κι εκεί όπου φαίνεται ότι το στατικό, το γκρίζο, το παγωμένο, το ζοφερό, κυριαρχεί επί της κίνησης κι ευκινησίας, της ροής, της πλημμυρίδας χρωμάτων, της σπίθας που ανάβει τη φωτιά αυτή που η λάμψη της ίσως να γίνεται αντιληπτή μέχρι και στα πιο σκοτεινά πέρατα του κόσμου.  Περιορίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τον παράγοντα "τυχαιότητα" και γινόμενος όχι το ευπρόβλεπτο και κατευθυνόμενο αποτέλεσμα, αλλά η αιτία που παράγει αποτελέσματα σε όσα αφορούν τη ζωή του και περνούν από το χέρι του (δεν είναι και λίγα αυτά!). Με οδηγό την επινοητικότητα, τη δημιουργική πνοή και τη μεταμορφωτική φαντασία του που δίνει σάρκα και οστά στο άυλο και το "εξωπραγματικό", στις ιδέες και τα οράματα.

Αλλά, επιπλέον,  ο άνθρωπος καλό είναι να είναι ευγνώμων. Και να μην περιμένει να πληγεί από εκείνα τα δεινά (πόσο μάλλον αν αυτό συμβεί και φαίνεται να τον καθηλώνει στα πιο τρυφερά του χρόνια, ακόμα και με τον ερχομό του στην ύπαρξη), που σύμφωνα με την "κοινή λογική" τον αδρανοποιούν πλήρως. Ή αποτελούν, στις λίγες και οπωσδήποτε άξιες θαυμασμού περιπτώσεις, την αιτία να κατανοήσει τι σημαίνει ψυχική δύναμη, προσαρμοστικότητα χέρι χέρι με σθένος και αποθέματα κουράγιου για να μάθει να ατενίζει τον κόσμο με φωτεινή και συνάμα μαχητική ματιά. Κι άρα να εξακολουθήσει να προχωρά, να κινείται, να μη σταματά να βρίσκεται on the road. Ό,τι ουσιαστικό και σημαίνον συνεπάγεται αυτό...


ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου