ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

Τσίπρας τώρα και στην Καταλονία


Στο παρακάτω άρθρο εν είδει σχολίου παραπέμπουμε σε αυτή την ανάρτηση:
  Μαθήματα δημοκρατίας εις τας πολιτισμένας Ευρώπας!


Τσίπρας τώρα και στην Καταλονία

 Στο αμέσως προηγούμενο άρθρο μας προτρέψαμε τον Πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι να βάλει μυαλό και να κάνει με το Καταλανικό δημοψήφισμα ότι έκανε κι ο Τσίπρας με το ελληνικό: όμορφα και πολιτισμένα να το γράψει στα αρχίδια του.

Που να το βρει το μυαλό ο Μαριάνος που με την πολιτική του έχει ρίξει λάδι στη αποσχιστική φωτιά της Καταλονίας με την καταστολή πολιτικών δικαιωμάτων που επέλεξε για τους Καταλανούς;

Την προτροπή μας δυστυχώς άκουσε ο πρόεδρος της καταλανικής βουλής Carles Puigdemont ο οποίος χθες έβγαλε μια ανακοίνωση ήξεις αφήξεις καθώς αναγνώρισε μεν το δημοψήφισμα και δήλωσε ότι θα προχωρήσει στην ανεξαρτησία αλλά επίσης ζήτησε διάλογο, ευρωπαϊκή διαμεσολάβηση και πάγωσε τις "συνέπειες του δημοψηφίσματος".

Η ανακοίνωση του Puidgemont άφησε και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες καθώς οι Καταλανοί νιώθουν προδωμένοι ενώ η ισπανική κυβέρνηση δεν πήρε την πλήρη υποταγή που επεδίωκε.


Τι είναι αυτό που ανάγκασε τον πρόεδρο της Καταλονίας να τελειώσει ουσιαστικά την πολιτική του καριέρα;

Από τη μία είναι ο πραγματισμός σε σχέση με το πόσο εφικτή είναι η ανεξαρτησία: Η Καταλονία δεν έχει διαμορφώσει τους μηχανισμούς που θα της επέτρεπαν να σταθεί σύντομα στα πόδια της ως κράτος.

Πολύ περισσότερο βάρυνε ένας πολύ πιο αρχαίος μα πάντα σύγχρονος πραγματισμός: αυτός του τομαριού:

Στην δημοκρατική Ισπανία της δημοκρατικής Ισπανίας, ο Puigdemont δέχτηκε από το κυβερνών κόμμα απειλές ... ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ του!


Ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου κόμματος του Ραχόι Pablo Casado το πε έξω από τα δόντια μόλις προχθές:

"Ας ελπίσουμε πως τίποτε δε θα ανακηρυχθεί αύριο, γιατί ίσως το άτομο που θα κάνει την ανακήρυξη, θα καταλήξει όπως αυτός που έκανε την ανακήρυξη πριν από 83 χρόνια."

Πριν από 83 χρόνια, ο τότε πρόεδρος της Καταλονίας Lluis Company, ανακήρυξε την ανεξαρτησία της Καταλονίας.

Καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Δύο χρόνια μετά απελευθερώνεται από μια νέα ισπανική κυβέρνηση αριστερού συνασπισμού.
Μετά τον Ισπανικό εμφύλιο εξορίζεται στη Γαλλία.
Εκεί συλλαμβάνεται από τους Ναζί το 1940 κι έπειτα εκδίδεται στο καθεστώς του δικτάτορα Φράνκο.

Αφού τον βασανίζουν και τον εξευτελίζουν για βδομάδες, τα τσιράκια του Φράνκο τον εκτελούν.

Καθώς οι σφαίρες τον ζύγωναν και πριν του πάρουν τη ζωή, το τελευταίο πράμα που φώναξε ο Company ήταν "ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ!"

Λοιπόν... κανείς Ευρωπαίος πολιτικός δεν καταδίκασε τη δήλωση Company ενώ στα media είναι σχεδόν ανύπαρκτη...

Φυσικά δεν είναι απλά δήλωση: Είναι απειλή δολοφονίας. Τύφλα να χει ο Ερντογάν.

Κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί του ζήτησαν να αναθεωρήσει...

Κατά τ άλλα... μένουμε Ευρώπη. Και μένουμε πάντα μαλάκες με αυτά που βλέπουμε και ακόμη περισσότερο με αυτά που ζούμε.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com, 11/10/2017


το διαβάσαμε ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου