ΟΙ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ '68 ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
Η χρονιά του 1968 είθισται να μνημονεύεται λόγω της επανάστασης εκείνου του Μαΐου στη Γαλλία. Ωστόσο το 1968 υπήρξε το έτος όπου συνέβη η πρώτη παγκόσμια επανάσταση στην Ιστορία: σε Η.Π.Α. και Ευρώπη (που τότε ήταν χωρισμένη σε δυτική ιδιωτικοκαπιταλιστική και ανατολική κρατικοκαπιταλιστική), εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών εθνικών προελεύσεων και γλωσσών για πρώτη φορά στην Ιστορία σκέφτηκαν και ενήργησαν κατά παρόμοιο τρόπο, αυθόρμητα (=αυτοορμώμενα) χωρίς "συγκροτημένες ιδεολογίες", "απόλυτες αλήθειες", "ηγέτες", "καθοδήγηση", "πρωτοπορίες", "ιστορικές νομοτέλειες", "ιερά βιβλία" κλπ. Αυτό που δεν κατάφεραν οι "συστηματικοί" και επιστημονικοφανείς χιλιασμοί του 19ου αιώνα, το κατόρθωσε η Ανάγκη και τα εκατομμύρια των "ανοργάνωτων" και "αδέσποτων" λυσσασμένων τού παγκόσμιου '68.
Ωστόσο, μαζί με τις αυτοδιορισμένες (κυρίως μαρξιστολενινιστικές) "επαναστατικές πρωτοπορίες", το παγκόσμιο '68 προσπέρασε σαν σταματημένη και την επιστημονικοφανή χίμαιρά τους: αυτή τής "μιά κι έξω" επανάστασης, η οποία δήθεν θα κηρυχθεί την "ιστορικώς κατάλληλη" στιγμή από κάποιους "ειδικούς" τής "Κοινωνικής Μηχανικής" (ενώ οι μάζες/στρατιωτάκια θα ακολουθούν με θρησκευτική πίστη). Το παγκόσμιο '68 έδειξε ότι, σε αντίθεση με μια "εθνικής εμβέλειας" επανάσταση, ο παγκόσμιος καπιταλισμός (και οι εκάστοτε εμφανισθείσες, μαρξιστογενείς ή άλλες, παραλλαγές του) δεν θα πέσει (αν πέσει) μια ωραία μέρα με την "κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων", αλλά με έναν απροσδιόριστα μακροχρόνιο πόλεμο και με πολλή δουλειά (συλλογική και ατομική) στο επίπεδο του -"ταπεινού" κατά την ιστορικίστικη μαρξιστική μεταφυσική- καθημερινού πράττειν. Έδειξε ότι το κατεξοχήν πρόταγμα δεν είναι ένας "εκδημοκρατίστισκος" εξωραϊσμός του καθεστώτος, ή μια "μεταρρύθμισή" του (ή ακόμα και η "κατάργηση"/αντικατάστασή του με ένα αντιπάλως ομοειδές), αλλά μια σαρωτική αλλαγή του τύπου πολιτισμού, απ' αυτές που συμβαίνουν κάθε κάμποσους αιώνες. Έδειξε επίσης ότι αυτή η κοσμογονική αλλαγή δεν μπορεί να αποτελέσει μεσσιανική αρμοδιότητα μιας -αφομοιωμένης εξάλλου- "τάξης" (ή, για την ακρίβεια, τής αυτοπροβαλλόμενης ως κομματικής "πρωτοπορίας" της), ούτε μπορεί να γίνει εκ των άνω, αλλά είναι μία μή προνομιακή υπόθεση, που αφορά σε οποιονδήποτε θεωρεί "απλώς" ότι τον αφορά. Τέλος, ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή "ιστορική εγγύηση" για την έκβαση αυτού του αγώνα (άρα ο καθένας συμμετέχει "για την κάβλα του" και με δική του ευθύνη).
Έκτοτε, το παγκόσμιο '68 έθεσε σε κίνηση τη μακρά διαδικασία ενός παγκόσμιου (και όχι ... "εθνικού", ή ακόμα και στενά "ταξικού") ενδοκοινωνικού ανταγωνισμού, που αναζωπυρώθηκε στο Σηάτλ τo 1999 και μαίνεται -με τις αναπόφευκτες αυξομειώσεις του- μέχρι σήμερα. Το παγκόσμιο '68 ήταν η τελευταία "άγρια βόλτα" αλλά και το άνοιγμα των ασκών μιας διαρκούς και ανεξέλεγκτης παγκόσμιας "λύσσας", που πλέον καμμία εξουσία δεν μπορεί να θέσει υπό έλεγχο: ποτέ πριν καμμία αυτοκρατορία στον πλανήτη, δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπη με μια τόσο μακρά περίοδο τόσο συχνών ταραχών, μια αληθινή παγκόσμια και διαρκή επανάσταση, σαν αυτή που ο παγκοσμιούμενος καπιταλισμός αντιμετωπίζει σχεδόν καθημερινά από το 1968 και μετά.
Το παγκόσμιο '68 έγινε το σημείο αφετηρίας μιας αυθεντικά ποιοτικής μεταλλαγής των επιμέρους κοινωνικών προταγμάτων και έβαλε τα σωστά ζητήματα στο τραπέζι (αδιαπραγμάτευτη κατάργηση των κάθε είδους πολιτικών "διαμεσολαβήσεων", "μεσιτειών", "αντιπροσωπεύσεων", κυβερνήσεων, κράτους, κοινωνικής ετερονομίας κλπ., έναρξη στο εδώ και στο τώρα των διαδικασιών τής κοινωνικής αυτοθέσμισης και αυτονομίας, αντίληψη της επανάστασης ως ψυχικά πληρωτικής φαντασιακής δημιουργίας και όχι ως "ιστορικού καθήκοντος", υποχρεωτική αντανάκλαση των επιδιωκόμενων σκοπών στα χρησιμοποιούμενα μέσα κλπ.) με τρόπο αμετάκλητο. Τα ζητήματα αυτά κατορθώνει να τα κρατά ανοιχτά με τρόπο που πλέον καθιστά αδύνατον το να "αγνοούνται". Έφερε την "ουτοπία" στην ημερησία διάταξη, κλόνισε ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη (αν και όχι και τα ψυχοδιανοητικά μπλοκαρίσματα) ακόμα και των πιο αφελών υπηκόων στους αφέντες τους, και άλλαξε τη συλλογική οπτική σε βαθμό τέτοιο που οι εξουσίες δεν μπορούν πλέον να κυβερνούν με την ευκολία που το έκαναν πριν. Ταυτόχρονα έβαλε την ταφόπλακα της γραφικότητας στους κάθε είδους ιδεολογικοποιημένους χιλιασμούς, στερώντας τις εξουσίες από τις εναλλακτικές τους - και τους υπηκόους από τις ενδεχόμενες "λύσεις" απελπισίας τους. Μετά το 1968 κάθε επιμέρους κινηματική διεκδίκηση που σέβεται τον εαυτό της γνωρίζει ότι η πρώτη της κίνηση είναι να εκπαραθυρώσει τα κομματόσκυλα (και ειδικά τα μαρξιστοειδή) από το εσωτερικό της.
Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, το αποκληθέν και Φάντασμα του '68 εξακολουθεί να κάνει να νιώθουν την ανάσα του, τόσο οι αφηνιασμένοι νεοφιλελευθεροφασίστες όσο και οι διάφοροι εναπομείναντες γραφικοί μαρξιστοειδείς, τόσο οι "χαλίφηδες" όσο και όσοι ευελπιστούν να (ξανα)πάρουν τη θέση τους. Είναι ο συνεχώς επανερχόμενος εφιάλτης των ιδιοκτητών του πλανήτη.
Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα σχετικό κεφάλαιο (με τις παραπομπές) από την εργασία του Νίκου Σούζα "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου" - Πολιτική και κουλτούρα στο ανταγωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα (1974-1998), εκδόσεις Ναυτίλος, Θεσσαλονίκη 2014. Πρόκειται για τη διδακτορική διατριβή του συγγραφέα που υποβλήθηκε στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Οι εικόνες και τα τονισμένα στοιχεία, από εμένα.
Θ.Λ.
Aπό ανάρτηση του ΥΠΝΟΒΑΤΗ με τον αρχικό τίτλο. Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου