"Zώντας σαν αποστάτες" (από τον κόσμο τους)

It's our time to make a move
It's our time to make amends
It's our time to break the rules
Let's begin...

" Είναι η δικιά μας ώρα να κάνουμε την κίνησή μας
  Είναι η δικιά μας ώρα να συμφιλιωθούμε και να τα βρούμε μεταξύ μας
  Έφτασε η δικιά μας στιγμή να σπάσουμε τους κανόνες τους
  Ας ξεκινήσουμε..."

(αν θες να πετάξεις, ύφανε πρώτα τα φτερά σου και μετά ξεδίπλωσέ τα...)

Ξέσκισμα! 
Της ψυχής. 

Των ίδιων των ενστίκτων. 

Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης.

Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο.

Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. 

Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών. 

Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.

Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές. 

Της άρνησης ψυχαγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής και αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.

Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Όχι άλλο...