ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 23 Απριλίου 2016

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Σαν δούλος!


"Είναι απίστευτο το πώς, μόλις ο άνθρωπος γίνει υπήκοος, ταχέως ξεχνά τόσο ολοκληρωτικά την προηγούμενη ελευθερία του, ώστε πολύ δύσκολα ξεσηκώνεται για να την ξαναποκτήσει, υπακούοντας τόσο εύκολα και με τόση προθυμία στα λεγόμενα του ενός ηγέτη, κι έτσι παρατηρούμε μια κατάσταση όπου αυτός ο άνθρωπος δεν έχει χάσει τόσο την ελευθερία του όσο έχει κερδίσει την σκλαβιά του."
Étienne de la Boétie (1530-1563): Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας


Εδώ είναι "το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών", το ανίερο.
Εδώ, στον κόσμο της original τρομοκρατίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και του ΝΑΤΟ, της πρωτοφανούς μετανάστευσης πληθυσμών ως γεωπολιτικά εργαλεία στον τεράστιο πόλεμο των φατριών της υπερεθνικής ελίτ  κατά όλων των υπόλοιπων, του διαρκώς μεταφερόμενου πλούτου στους πλούσιους που γίνονται σκανδαλωδώς πλουσιότεροι από τους φτωχούς που μετατρέπονται σκανδαλωδώς σε σύγχρονους δουλοπάροικους, του πολυεθνικού εταιρικού ολοκληρωτισμού, των δηλητηριασμένων τροφίμων και δηλητηριασμένων ουρανών, της φιμωμένης και διαστρεβλωμένης πληροφορίας, των ζηλωτών-τρομοκρατών που στοχεύουν απλούς ανθρώπους σε τυφλά χτυπήματα και όχι τραπεζίτες-μάνατζερ-πολιτικούς-γαλαζοαίματους κτλ, με κρατικά αντίμετρα την κλιμάκωση της απεμπόλησης κάθε υποψίας ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Ωστόσο κάποιοι δεν λένε να αποδεχτούν το "πεπρωμένο" και τολμούν να διαμαρτύρονται.
Είναι με τα καλά τους;

Δεν βλέπουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Της πολιτικής ορθότητας και των καθ'όλα νόμιμων "διευθετήσεων" και εξελίξεων;
 Και του προπαγανδιστικού οργίου; Της πληθυσμιακά ψυχολογικής Χιροσίμας; Της επέλασης των αντικαταθλιπικών και των αρπαχτικών; Του στοιχειώματος των αυτόχειρων; Της χυδαιότητας των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων; Των εθνοσωτήριων ψαλμών απ'όλους εκείνους που υπέγραψαν και συναινούν σε όργια "εθνικών" λεηλασιών; Της Επιτροπής Αλήθειας για τη νομιμότητα του ελληνικού χρέους που με συνοπτικές διαδικασίες εξαφανίστηκε στα αζήτητα της αριστερής ταχυδακτυλουργίας; Του "φιλήσυχου συμβιβασμού" με τους μονόδρομους-τέλματα της Ιστορίας;
 Στην Ελλάδα που, είτε της αρέσει είτε όχι, ανήκει στους δανειστές και στα σκυλάκια τους και στις τοπικές "φαμίλιες" και στην αέναη εξυπηρέτηση τοκοχρεολυσίων.

Κι όμως.
Καθώς κάποιοι, κάπου αλλού, διαμαρτύρονται για τον εκφυλισμό και την ραγδαία φτωχοποίηση με τον πιασάρικο τίτλο "μεταρρυθμίσεις" και την αστυνομοκρατία σε περιτύλιγμα "δημόσιας ασφάλειας" και την αυξανόμενη κατάντια της δικής τους κοινωνίας, θυμούνται και ορισμένα  μηνύματα που έχουν εκτοξευτεί από την Ελλάδα προς τα έξω. Σαν φωτοβολίδες ολίγων "ονειροπαρμένων τρελών" που θέλουν να πυρπολήσουν και να προκαλέσουν τη μαυρίλα της μεγάλης νύχτας στην οποία βυθίζεται σύσσωμη η ανθρωπότητα.

20/4/2016:
'Resistance!' French police fire teargas at protesters in (PHOTOS, VIDEOS)
A reporter for RT France has been caught in tear gas as French police clash with demonstrators protesting against labor reforms in Nantes. Several arrests have been made. Protests have also taken place in Paris -

" French university students hold a banner during clashes with French police at a demonstration against the French labour law proposal in Nantes, France, April 20, 2016 © Stephane Mahe / Reuters"

κι ένα πανό απ΄τη Γαλλία, γραμμένο στα ελληνικά

Ο Ένοικος...

" Εκείνος, που έτσι σας καταδυναστεύει, έχει μόνο δυο μάτια, μόνο δυο χέρια, μόνο ένα σώμα, τίποτα παραπάνω από όσα διαθέτει και ο τελευταίος άνθρωπος ανάμεσα στους αμέτρητους που κατοικούν στις πόλεις σας, στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα παραπάνω για να σας καταστρέψει από την εξουσία που εσείς του απονείματε.
Πού βρήκε αρκετά μάτια για να σας κατασκοπεύσει, εάν δεν του τα δώσατε οι ίδιοι; Πώς μπορεί να έχει τόσα πολλά χέρια για να σας χτυπά, εάν δεν τα δανείστηκε από σας; Τα πόδια με τα οποία ποδοπατά τις πόλεις σας, πού τα βρήκε, αν δεν είναι τα δικά σας; Πώς έχει οποιαδήποτε εξουσία πάνω σας, εκτός μέσα από σας; Πώς θα τολμούσε να σας επιτεθεί, εάν δεν είχε τη συνεργασία σας;
Τι θα μπορούσε να σας κάνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν συνεργούσατε με τον κλέφτη που σας ρημάζει, εάν δεν ήσασταν συνένοχοι με τον εγκληματία που σας σκοτώνει, εάν εσείς οι ίδιοι δεν προδίδατε τους εαυτούς σας;"  - Étienne de la Boétie, Πραγματεία Περί Εθελοδουλίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου