ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 2 Απριλίου 2016

VIVA LA VIRTUALUTION!




Έλα μωρό μου να κάνουμε μια ομάδα! Το φάτσαμπουκ και το τσίουτερ είναι τα νέα πεδία μάχης και αντιπαράθεσης, είναι τα ψηφιακά "μαρμαρένια αλώνια" όπου σαν σύγχρονοι εικονικοί Ακρίτες, ωσάν δικτυακές μετεμψυχώσεις του Βασίλειου Διγενή, θα συντρίψουμε τις δυνάμεις του σκότους και του αργού θανατικού που φέρνουν στην ανθρωπότητα ολάκερη!

Έλα να στήσουμε το μεταμοντέρνο αντάρτικό μας! Έλα να θάψουμε κάτω από τόνους λάσπης και συκοφαντίας τις άλλες ομάδες που κινούνται μέσα στα ψηφιακά πεδία μαχών! Και το ξεκατίνιασμα ίσως αποτελεί μια μορφή αγώνα για κυριαρχία μέσα στη σύγχρονη ζούγκλα, χώρια που ανακουφίζει τις πιο αντιπροσωπευτικές ίσως και καταπιεσμένες πτυχές του σύγχρονου ανθρώπινου ζώου.
 Εμείς, λοιπόν,  θα πούμε την τελευταία λέξη, το πιο πετυχημένο σύνθημα που θα επιφέρει ομοβροντία από "like". Η πιο cool ατάκα, η πιο εύστοχη κι επώδυνη, μας ανήκει!

Τι κι αν έχουμε απολέσει την πραγματική ζωή μας και τους πιο ζωτικούς "χυμούς της;". Τι κι αν μας εκφυλίζουν ακόμη και τη σκέψη και  διάθεση για συνεννόηση και αντίσταση έξω στους δρόμους της ησυχίας νεκροταφείου που καλύπτει κάθε σπίθα αυθεντικής έμπνευσης, φωνής και κίνησης, τι κι αν μας θέλουν στην ουσία άνευρους, τρομοκρατημένους, ψυχολογικά ασταθείς, φιμωμένους και κατακερματισμένους μέσα στα πολύτιμα ιδεολογικά μαντριά μας ή στη ραστώνη της πιο αυτοκτονικής απάθειας...
 Don't worry! OK? μας έχουν λυτούς κι ελεύθερους (ακόμη) μέσα στην πλατφόρμα εκτόνωσης που μας πρέπει!

Και πού και πού, συνμαλάκα μου, έχουμε και την ευκαιρία (με τη σύμφωνη γνώμη και των Αρχών) για καμιά ευπρόβλεπτη στην εξέλιξή της εργατοπατερική-επαναστατική βολτίτσα στο κέντρο της πόλης, για να τραβήξουμε και τις κατάλληλες φωτο και με καμιά μολότωφ που βροντάει μπροστά στις μπότες αρματωμένων μπασκινόπουλων, έτσι για την τιμή των όπλων που παραδώσαμε από καιρό, έτσι για να μην έχουμε και παράπονο περί υπεβολικής τάξης και ασφάλειας που τα ισοπέδωσε όλα. Και την ίδια στιγμή, καθώς ο διαδικτυακός χρόνος μεταφράζεται τόσο σε εντυπωσιασμό όσο και σε χρήμα, θα κάνουμε upload αυτών που τραβήξαμε με τα on line κινητά μας, στις ψηφιακές μας "παντιέρες"...

Ντου!, λοιπόν, και θυμήσου: 
VIVA LA VIRTUALUTION!

Σκίτσο του σπουδαίου Pawel Kuczynski


Posted by
Labels:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)