ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Στον φίλο που θα είναι πάντα ξύπνιος



Αφιερώνεται στο φίλο που έφυγε νωρίς. Και μας άφησε φτωχότερους. Και η δικιά μας περιουσία δεν μετριέται ούτε με φράγκα, ούτε με σταδιοδρομίες, ούτε με δημοσιοσχετίστικες γνωριμίες, ούτε με άγευστα "κολλητιλίκια" προκειμένου να μην "είμαστε μόνοι". Γιατί προτιμάμε τη μοναξιά μας από τoυς αγελαίους θορύβους και τις οχλαγωγίες που μας πνίγουν σαν αέρια μέσα σ'έναν αόρατο μα καλά φυλασσόμενο θάλαμο.

Στο φίλο που άφησε πίσω την αγαπημένη του σύντροφο και ένα πολύ μικρό παιδάκι, το "μελανούρι" του όπως τ'αποκαλούσε, που θα πρέπει να μάθει να μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του. Σ'ένα χρηματοπιστωτικό σφαγείο όπου όλοι χρωστάνε -σε ποιους;- και πρέπει να ξεχρεώσουν, ακόμα και οι αγέννητοι, με τόκο το χρόνο που τους αναλογεί και την ψυχική τους ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της υπόστασής τους. Σε μια ανισόρροπη αρένα που την έχει, σαν τον κατ'εξακολούθηση φονιά, στημένη σε όλους. Ειδικά στην παιδική ηλικία και στην αθωότητα μέσα στην οποία η φύση της φωλιάζει.

Στον φίλο που δε "κοιμάται", σύμφωνα με τα παρηγορητικά χαπάκια για τους θλιβερά και ατιμωτικά φοβιτσιάρηδες "πιστούς". Που ήταν πάντα ξύπνιος και θα είναι και τώρα που μας την έκανε, λέγοντας να μην τολμήσουμε να τον κλάψουμε. Παρά μόνο να'χουμε στο νου αυτούς που αφήνει παρά τη θέλησή του πίσω και που τον χρειάζονταν. Θα είναι όμως ακόμη ακμαίος και ξύπνιος, κατοικώντας μέσα στην καρδιά μας και μιλώντας στο μυαλό μας, όποτε τον χρειαζόμαστε κι εμείς. Περπατώντας μαζί του.

Μέχρι να σφίξουμε και πάλι τα χέρια μας εκεί που θα μας περιμένει, καπνίζοντας το στριφτό του τσιγαράκι με τον πιο φίνο καπνό από την προσωπική του φασματική σοδειά. Στο άυλο τσαντήρι που θα'χει στήσει σε κάποια καλή καβάτζα, ανάμεσα στα μεταθανάτια εκδικητικά καζάνια και τους ξενέρωτους κήπους της Εδέμ. Για να συνεχίσουμε τις συζητήσεις που δεν προλάβαμε να τελειώσουμε, επεκτείνοντάς τες και σε πιο "προχωρημένα μετα-επίπεδα". Χλευάζοντας τα δαιμόνια που το παίζουν πιο κακά πνεύματα από τα ανθρώπινα και κολάζοντας τους αγγέλους που παίρνουν πολύ στα σοβαρά τη θεία τους αποστολή. Κι άμα λάχει, μπουκάροντας λαθραία στον παιχνιδότοπο του πατριάρχη-θεού για να ξαφρίσουμε τα ζάρια στα οποία παίζει τον κόσμο.

Γιατί πνεύματα σαν εμάς δεν χωράνε πουθενά. Και δεν είναι ούτε στη φυσική ούτε στην αιθερική τους υπόσταση να τα πάνε καλά με αφεντάδες. Είτε εδώ κάτω είτε εκεί πάνω είτε παραπέρα.

Ο Ένοικος...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου