ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

για τους ανθρώπους που πλήττονται από τις εποχές αυτές..


"Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εποχή μας...προτιμά την εικόνα από το πράγμα, το αντίγραφο απ'το πρωτότυπο, την αναπαράσταση απ'την πραγματικότητα, το φαινόμενο απ'το είναι... Το ιερό για την εποχή μας είναι η πλάνη, το δε ανίερο είναι η αλήθεια. Για να το πούμε πιο καλά, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της στο μέτρο που μικραίνει η αλήθεια και μεγαλώνει η πλάνη, έτσι ώστε το αποκορύφωμα της πλάνης είναι γι'αυτήν και το αποκορύφωμα του ιερού"
Λούντβιχ Φόιερμπαχ, 1804-1872, πρόλογος στη δεύτερη έκδοση του περίφημου έργου του "Η ουσία του χριστιανισμού".


Βρισκόμαστε, εδώ και πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, γραπωμένοι από τα πλοκάμια εποχών παγκόσμιας εξαπάτησης. Απροκάλυπτα στυγνής. Εποχές που όπως έλεγε το 1948 και ο Τζωρτζ Όργουελ "το να λες την αλήθεια αποτελεί επαναστατική πράξη". Εποχές όπου η ωμή, κτηνώδης, σαρωτική πολυεθνική εκμετάλλευση έχει λάβει πρωτοφανώς ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ξευτυλίζοντας κάθε θεσμικό ελεγκτικό μηχανισμό προς όφελος της σωματικής και ψυχικής υγείας και των υλικών συμφερόντων των ανθρώπινων πληθυσμών. Ένας εξόφθαλμα ανάλγητος χρηματοπιστωτικός παρασιτισμός και μια παγκόσμια συμμαχία και εταιρική επέλαση ολοκληρωτικών στην ουσία οντοτήτων. Σε βάρος των αναλώσιμων μαζών των εργαζομένων-δούλων ενός σύγχρονου νεοφεουδαρχικού μεσαίωνα. Όπου η επίσης ταχύτατα προηγμένη τεχνο-επιστήμη δεν αποτελεί εργαλείο αφύπνισης και μέσο διευκόλυνσης  της ζωής των πολλών. Αλλά την αποξενώνει με εκφυλιστικές συνέπειες από τη Φύση, της στερεί τις "αιώνιες χαρές της ζωής" -να θυμηθούμε και τον "καταραμένο" Γουίλλιαμ Μπλαίηκ- από τα προϊόντα του μόχθου της, από τη νοηματοδότηση στην πράξη πρωταρχικών εννοιών. Όπως "δημοκρατία" και "επιλογή εργασίας" που πραγματώνεται μέσα σε συνθήκες διαυγών δημοκρατικών θεσμών και ανάλογου ελέγχου στο χώρο της εργασίας. Μια κολοσσιαία εξαπάτηση, που επιλέγει να καμουφλάρεται -και φαίνεται να τα καταφέρνει ως τώρα σε μεγάλο βαθμό και παρά τη βίωση συντριπτικών κοινωνικών συνεπειών- πίσω από κίβδηλες ρητορείες. Όπως περί "πολέμου κατά της τρομοκρατίας", "οικονομικής ανάπτυξης", και "δημιουργίας θέσεων εργασίας". Αλλά, ποιοι αλήθεια είναι αυτοί που "ευημερούν"-Εντυπωσιακά στοιχεία για την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου, που θησαυρίζουν, που αυξάνουν κατακόρυφα τις περιουσίες και το αλαζονικό τους θράσος; Ποιων, αλήθεια, τα συμφέροντα υπηρετούν οι "νόμοι"-Η παγίδα των "νόμων", στους οποίους δεν έχουν την παραμικρή παρεμβατική ή διορθωτική πρόσβαση οι μάζες των αρχόμενων, των "νομοταγών πολιτών";
Ρητορείες που νομιμοποιούν τις ολοένα αυξανόμενες εργατοώρες και τις ολοένα μικρότερες -ή "αξιοπρεπείς" κατά τα συχνά λεγόμενα των επαγγελματιών συνδικαλιστών- αμοιβές των εργαζομένων, των πραγματικών δηλαδή παραγωγών.
 Και ο σαφώς εξευτελιστικός για τον άνθρωπο όρος "επιβίωση", με τα δολοφονικά ψυχικά σύνδρομα που τον συνοδεύουν, να έχει τόσο ύπουλα αντικαταστήσει μια άλλη, ζωτική, ευρεία έννοια που δεν είναι καθόλου πια αυτονόητη για τις νυν κι επόμενες γενεές των ανθρώπινων πλασμάτων! Ακόμα και σε χώρες του λεγόμενου "αναπτυγμένου κόσμου" -άλλη μια εξευτελιστική κι εκφυλιστική για το ανθρώπινο είδος ορολογία- που μετατρέπονται σταθερά σε "τριτοκοσμικές". Κι όπου τα πράγματα βαίνουν χειρότερα από τραγικά.


ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΡΙΘΜΟΙ
Walk Free: 30.000.000 σκλάβοι ανά την υφήλιο
ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ Σ'ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ: GAP τα εργασιακά κάτεργα της βιομηχανίας τής μόδας

Oι άνθρωποι, που πλήττονται από τις εποχές αυτές και τις ατζέντες που τις καθορίζουν, είναι απαραίτητο να διαμορφώσουν και να αναπτύξουν ξεκάθαρη θέση κι ανάλογη αντι-πρόταση. Που προϋποθέτουν ίσως και αναπόφευκτα και συγκρουσιακές διαδικασίες. Δράσεις αλληλέγγυες και μη καπελωμένες απ΄τη λερναία ύδρα προστατών και δεκανικιών αυτού του αισχρού παγκόσμιου υπερ-συστήματος, με τα τοπικά σε όλο τον πλανήτη παραρτήματα.
 Διαφορετικά είναι δίκαιο να καταργηθεί από τα παγκόσμια λεξικά ο όρος άνθρωπος και να αντικατασταθεί με τη φράση "δίποδος όνος". Kαι τα αφεντικά του να αποκαλούνται "γαϊδουριάρηδες"..

Ο Ένοικος...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου