ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Tι είναι ΠΑΡΑΚΜΗ




- "Ο ανήφορος και ο κατήφορος ανήκουν στον ίδιο δρόμο", είχε κάποτε πει ο Ηράκλειτος. Και, άρα, τίποτε ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει χωρίς την ύπαρξη του αντιθέτου του.
 Παρακμή είναι να κυνηγάς την ευτυχία, χωρίς να αποδέχεσαι πως είναι αν όχι απαραίτητη τουλάχιστον αναπόφευκτη συχνά και η βίωση της δυστυχίας. Να γυρεύεις την ουτοπία, που είναι ένας τόπος ο οποίος ακόμα δεν υπάρχει αλλά μπορεί να υπάρξει! Φοβούμενος όμως κι αρνούμενος τη βίωση -κι άρα την αντιμετώπισή της κι ανάληψη δράσης- της δυστοπίας.

- Αν πιστεύεις στην αγάπη, στην ειρήνη, στον πραγματικό ρόλο της επιστήμης, στην αμεσότητα κι ευθύτητα του δημοκρατικού πνεύματος, στα αληθινά ιδεώδη του κομμουνισμού, στην αναρχία κλπ, τότε φέρσου ανάλογα! Αλλά ποτέ μην πουλήσεις τις ιδέες σου στο Σύστημα. Και στα καμουφλαρισμένα, συχνά, πλοκάμια του. Παρακμή είναι να λες και να πράττεις το αντίθετο από αυτό που πιστεύεις. Ή δήλωνες - πρώτα απ'όλους στον ίδιο σου τον εαυτό- πως πιστεύεις. Γιατί έτσι δίνεις κι ένα πολύ κακό παράδειγμα και στους άλλους.

- Ρόμπερτ Χωλ: "το να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά, μπορεί να είναι πέταγμα".
 Παρακμή είναι να παραμένεις παγ(ι)ωμένος σε μια στάσιμη κατάσταση. Κοινωνική, πνευματική, φιλοσοφική. Και να μην επιχειρείς, ή ούτε καν να σου περνάει από το μυαλό, να πετάξεις πιο ψηλά. Να γίνεσαι ο φορέας παγώματος των ιδεών κι όχι της ύψωσής τους.

- Παρακμή είναι να μη ζητάς τα "άφταστα" και να μένεις συμβιβασμένος κι ενσωματωμένος στα "φτασμένα". Γινόμενος συχνότατα και φανατισμένος υπέρμαχός τους. Αυτά "που έτσι τα βρήκες κι έτσι πρέπει να παραμένουν" δεν είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων. ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΛΑΚΗ ΣΟΥ!

- Παρακμή είναι να τρέμεις την ιδέα του θανάτου κι έτσι να απονεκρώνεσαι εν ζωή...

Ο Ένοικος...

Posted by
Labels: ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)