ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ : (γιατί ακόμα και η εύρεση τίτλων ή ορισμών είναι κάτι το περιοριστικό!)

Ξέσκισμα!
Της ψυχής. Των ίδιων των ενστίκτων. Της ελεύθερης ανάπτυξης της σκέψης. Των πιο αυθεντικών χαμόγελων, κυρίως αυτών στα οποία εκείνοι δεν έβλεπαν το λόγο. Των παιδικών μας παιχνιδιών στη γειτονιά, όταν οι γειτόνοι έσκουζαν κι αγρίευαν για το πόσο ταράζουμε την ησυχία τους και οι γέροι μας μάς φώναζαν να χωθούμε στα σπίτια μας για να μην ενοχλούμε. Των πρώτων μας σκιρτημάτων που ενοχοποιούνταν και καταδικάζονταν από την αρρώστια της χαμηλοβλεπούσας κομπλεξικής ομήγυρης, κοινωνιούλας γονιών, συγγενών, δασκάλων, αυτόκλητων δικαστών, παπάδων, ηθικολόγων υποκριτών.
Της αγάπης για μάθηση από το παραλήρημα σογιών και περίγυρων και εκπαιδευτικών κάτεργων για προσκόμμιση των πρέποντων βαθμών και απόκτησης λειψής και στρεβλής γνώσης.
Των πανιών στα καραβάκια που φτιάχναμε από μικροί.
Των σχεδίων πλεύσης σε ρότες προσωπικές, περιπειώδεις, ανακαλυπτικές.
Της άρνησης ψυχαναγκαστικής εισόδου μας στη δουλεμπορική αγορά εργασίας τους, στα σαλόνια της ασφυκτικής κι αυτοματοποιημένης κανονικότητάς τους, στα πυραμιδικά ιδρύματα της πραγματικότητάς τους.
Των εννοιών που μας δίδασκαν στη θεωρία τους και σταύρωναν στην πράξη τους.
Της ανάγκης να φωνάξεις, να φωνάξεις έστω και αν παραμείνεις λουφαγμένος στη γωνία, αλλά όχι! τους κακοφαινόταν ακόμη κι αυτό, γιατί...ακούγεσαι! Οφείλαμε να σφραγίζουμε το στόμα μας όταν μας έπνιγε η μυστική κραυγή του πεσμένου σε κώμα που αντιλαμβανόταν το φως της ύπαρξης μα δεν μπορούσε να σαλέψει κινούμενος προς αυτό...

Αλλά...

...η επανάσταση είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που, αγριεμένα και πιασμένα χέρι χέρι, αφήνουν πίσω τις νουθεσίες των γνωστικών γονέων και την αποσύνθεση της ασφάλειας και των μεταμφιέσεων του μνήματος του παλιού κόσμου. Και, μεθυσμένα από τις αιώνιες χαρές και πιο γενναίες υποσχέσεις της ζωής, ανακαλύπτουν μαζί καινούργιες συναρπαστικές διαδρομές. Όχι για να σταθούν στο ξεκίνημά τους εκθειάζοντάς τες απλώς. Όχι για να παγιδευτούν σε ατέλευτες ομιλίες, θεωρίες και διακηρύξεις γύρω από το ρίσκο και τα οφέλη του τολμήματος. Όχι για να γενούν στο πέρασμα τελικά τα σκιάχτρα του εαυτού τους και των αρχικών προθέσεών του, ώστε ν'αποθαρρύνουν και μελλοντικούς συν-οδοιπόρους. Αλλά για να γενούν τα ίδια το ταξίδι, ο αυτοκαθορισμός της πορείας και η εκπλήρωση της λαχτάρας...

" Όλη μου τη ζωή ο κόσμος προσπαθεί να ταρακουνήσει το κλουβί μου για να με αναγκάσει να εκραγώ. Με δοκιμάζει. Προσπαθώντας να βρει την αδυναμία μου. Η μάνα μου έλεγε 'γιε μου μην κάθεσαι στο κρύο' κι ο πατέρας μου το ίδιο. Θα έλεγε 'ποτέ σου μη χάσεις τον έλεγχο του εαυτού σου'. Αλλά ανοίγω το παράθυρο. Αφήνω τον κρύο αέρα να διαπερνάει. Έχασα τον έλεγχο" - Ποίημα του νεαρού Brian Deneke, τραγικού ήρωα της ταινίας "BOMB CITY"

Μην μου λες ότι είμαι ένας κακόμοιρος τοσοδούλης μπροστά σε ασύλληπτα για την κατανόησή μου μεγέθη. Ακόμα και η τοσοδούλα του παραμυθιού κατάφερε στο τέλος να...αποκτήσει φτερά! Μην μου τσαμπουνάς ότι είμαι πολύ μικρός για να καταφέρω οτιδήποτε σημαντικό, για να'χω δυνατότητες που αγγίζουν δυσθεώρητα ύψη, για να αλλάξω οτιδήποτε μέσα στο υπέροχο Χάος της απεραντοσύνης του σύμπαντος. Αφού κι εγώ είμαι κομμάτι ενεργό αυτού του ...εύρυθμου χάους! Θέλω να γίνω ο δαμαστής του θηρίου του εαυτού μου, που αν καταφέρω να γνωρίσω την Ουσία και τη Δύναμη πίσω από τα αυτοματοποιημένα περιτυλίγματά του, μπορώ να γίνω ο μοναδικός κυρίαρχός του...Και ξέρεις; Μπορώ από κάμπια που σέρνεται να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα. Που το άνοιγμα των φτερών της στο Τόκιο μπορεί να φέρει τυφώνες στη Νέα Υόρκη και το αντίστροφο...Μπορεί να φέρει τη δραματική ανατροπή, την ολοσχερή μεταβολή κλειστών συστημάτων, την εκτροπή της ροής των "πραγμάτων" προς μεταμορφωτικές κοσμικές λεωφόρους. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ...

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Η αβάσταχτη αναγούλα της εθνικής αηδίας




- Ο αντιπρόεδρος της "κυβερνητικής ιδιωτικής εταιρείας", μετατροπής μιας χώρας σε οικοδομικά υλικά,  να ζητάει από τις δυτικές νεοταξικές δυνάμεις να επέμβουν στρατιωτικά σε μια ξένη χώρα, με τις γνωστές τους εφαρμοσμένες συνταγές. Κάνοντας πως αγνοεί όλο το συνεπαγόμενο όλεθρο, την ανθρωπιστική κρίση που θα γιγαντωθεί και τις τελείως απρόβλεπτες αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επηρεάσουν όλη αυτή την κρίσιμη ευρύτερη περιοχή του πλανήτη.

- Ο πρώην πρόεδρος του ΤΑΙΠΕΔ να κάνει δηλώσεις (με "γαρνιτούρα" τα γαμοσταυρίδια στην αγγλική) στον ξένο Τύπο περί "ηλίθιων Ελλήνων" που αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις (δηλ. την απαλλοτρίωση, υπέρ ιδιωτικών εταιρειών αντί πινακίου φακής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας). Οι οποίες ιδιωτικοποιήσεις και είναι "ευλογία θεού"!!! Δεν ξέραμε ότι το άφθαρτο και μακάριο ον έχει αδυναμία στις "ιδιωτικές επενδύσεις"!

- Ο πρωθυπουργός να αφήνει σαφώς να εννοηθεί πως, από το Σεπτέμβρη, όσοι αντέξουν άντεξαν. Προκειμένου να τηρηθούν όλα τα χρονοδιαγράμματα που έχει θέσει η Tρόικα. Παρά την κυνική ομολογία αξιωματούχων της για λάθος χειρισμούς στην Ελλάδα που οδηγούν σε βαθύτερη ύφεση. Ωστόσο τα λάθη δεν διορθώνονται, απλά συνεχίζονται και αυγατίζουν σύμφωνα με τις "λογικές" και πρακτικές της νεοταξικής ψυχοπαθητικής λαίλαπας! Με τους εγχώριους άρχοντες και τους αυλικούς τους να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της συνέχισης των "λαθών".

- Και το success story να περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες νέα λουκέτα από το φθινόπωρο, δολοφονική αύξηση της ανεργίας, συρρίκνωση και προωθούμενη διάλυση της δημόσιας δωρεάν Υγείας ("όποιος ζήσει έζησε για να υπηρετεί") και Παιδείας ("μη μάθεις παιδί μου γράμματα" αλλιώς πώς θα γίνεις άβουλος υπάκουος σκλάβος;), καθολική επικράτηση του εργασιακού σκλαβοπάζαρου και ανοδικές προβλέψεις όσον αφορά το δείκτη...αυτοκτονιών!


Και ο ξεπατωμένος νεοραγιάς να ακούει και να βλέπει σαστισμένος όλ'αυτά, να αρθρώνει τις συνηθισμένες μίζερες εκφράσεις ακίνδυνης κριτικής, να τρέχει σαν τον μακαρίτη Βέγγο (πληρώνοντας καθημερινά μια μικρή περιουσία, για τα δεδομένα του πια, στα εισιτήρια των ΜΜΜ) παρακαλώντας για μια υποψία δουλειάς κι ό,τι να'ναι. Και, καθώς δεν του βγαίνει η σούμα της επιβίωσης στα οικογενειακά τεφτέρια, να παίρνει αντικαταθλιπτικά και να είναι πρόθυμος να πατήσει πάνω στο ψυχορραγόν κορμί του συνανθρώπου του για να κερδίσει λίγα ψίχουλα παραπάνω. Kαι η βλακεία του, η αμάθειά του και  έλλειψη ιστορικής μνήμης να τον στρέφουν καθόλου σπάνια προς τη "χλωριομένη αιματολογικά" psycho φαμίλια του νεοναζισμού.
Και να την ψάχνει για τρόπους κι ευκαιρίες φυγής απ'τον ελληνικό χώρο (κι όχι-όπως πάει πια το πράγμα- "χώρα") σε αναζήτηση καλύτερης τύχης. Και στις πιο σκοτεινές γωνιές του κλυδωνιζόμενου μυαλού του να σχηματοποιείται σταδιακά μια άλλου είδους φυγή, πιο μόνιμη, από τον κανιβαλισμό και την ματαιότητα μιας άθλιας επίγειας κόλασης...

Και οι λεγόμενοι άνθρωποι της διανόησης και των τεχνών, ή να τηρούν σιγή ασυρμάτου ή να νανουρίζουν πιο πολύ τον κοσμάκη με ανώδυνες ασυναρτησίες, όπως π.χ."Είμαστε οι Έλληνες και θα τα καταφέρουμε" (πώς όμως; απαξιούν να μας προτείνουν; λες κι εμπλέκονται τίποτα μεταφυσικού τύπου παράγοντες - οι ΕΛ; οι Ανδρομέδιοι;- που επιβάλλουν συνωμοτική σιωπή στους "γνώστες").

Ντρέπομαι ρε γαμώτο! Ντρέπομαι γιατί νιώθω πως φταίω κι εγώ που βγαίνουν όλοι αυτοί και ασχημονούν, που παραμυθιάζουν μεθοδικά και διαχρονικά, που προκαλούν θρασύτατα και αφοδεύουν πάνω στις αποχαυνωμένες συλλογικές συνειδήσεις.
 Και για όλους αυτούς που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κλαίγονται άπρακτοι, να μπουρδολογούν, να τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου ή να διεκδικούν για τους εαυτούληδές τους και τα ιδεολογικά μαντριά τους το αλάθητο των "αληθειών" τους και το σωτήριο των σχεδίων τους.


Και περισσότερο υποφέρω από αυτή τη συνεχή αναγούλα που μου ανακατεύει άσχημα το στομάχι. Για κάθε ημέρα που περνάω μέσα στην αναισχυντία, τη βοθρίλα και τους τόνους εθνικής ξεφτίλας (αυτή είναι η πραγματική κατοχή της Ελλάδας) που κατέχει αυτό το χώρο σε όλες σχεδόν τις πτυχές του. Τον ίδιο απλώς χώρο όπου κάποτε κι από κάποιους άλλους-όχι εμάς (αλλά σαν κάτι απίθανους, μακρινούς υποτίθεται, συγγενείς έχουμε το θράσος να προβάλλουμε και κληρονομικά δικαιώματα) δημιουργήθηκε το αμεσοδημοκρατικό θαύμα. Και τονίστηκε η σπουδαιότητα της ορθής λογικής...


ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου